p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Als mijn energie in de ochtend nog voor handen is, en het wolkendek nog open en onbewolkt, dan luister en kijk ik weer naar de verre horizon, die dan vaak weer rood, open en breed voor me ligt. de wind klinkt dan; of het ademzacht gefluister is.
Licht en rood aan mijn ogen ontloken, streelt het zonnetje dan liefelijk mijn wang. De vogels, dan net uit het nest gevlogen, strelen dan mijn oren met hun gezang.
Sinds U en de natuur mij weer beseffen deed, dat mijn verlies alleen mijn zelfvertrouwen was, verloren; als liefde de mooie en Romantische naam toen heb ik de pijn en verlies weer bij me afgedaan. En de laatste herinneringen zijn nu voortaan verleden.
Mijn verdriet maakte dat ik geen geluk meer genoot. Het leek of alleen het verdriet me nog kon behagen, tot ik onder het proeven van nieuw geluk en geloof, het zelfbedrog en kastijding nu kon laten varen.
En nu mijn pijnlijk getergde hoofd, neer kon leggen, tussen je warme liefdevolle handen in je schoot. Nu kon ik zeggen, al het pijnlijk verleden, is bij mij nu verslagen tot mijn dood.
Dauwnatte rozen
Had een stem in mijn droom vernomen, verbrak de hoop dat zij nog ooit zou komen. Daar gingen mijn dromen, een voor een, weglopend in de nacht, verlaten. Alleen.....
Grimmig snelde toe, de grijze grauwe wolken, eindeloze kluwens van zwart, grijs en blauw tot ik het maagdelijk wit voortaan ging bevolken, schrijf nu, hoe de meeuw over het water vliegt.
De geest en hart vroeg aan het frisse dauw gegeven, waardoor dauwnatte rozen aan het oog ontsproten. Voel me dus niet meer misdeeld in dit leven, daar ik steeds met al dat moois wordt overgoten.
Lag nog te dromen over de dag die zou kunnen komen Maar we zijn er geweest nog voor dat we het wisten, maar het waren weer steevast de beste kansen die ze misten. Wensen en kansen weer geplaatst naast de hoge bomen, voor de vele wensen en jaren die er nog zouden komen.
Om met Freek van Leeuwen te spreken; Godverdomme! Wat een blomme! Of dat zij nergens anders van weten.
Namen op kaarten veilig in zijn anonimiteit.
Ontbrekende woorden braken in veiligheid. Van alle gemiste woorden kunnen er nu geen gelogen zijn. Maar het geluk blijft op reis, of zweeft naar het Paradijs.
Het vreet je op Maakt je leven kapot Het wil steeds overal zijn, waar ik ook wil zijn!
Ik kan niet slapen, zolang het ook niet slaapt. Als ik snachts op sta, kleed ik het stiekem uit, neem het dan mee, naar de ijskoude douche, en schrob het dan, de vonken er uit tot een paars en blauwe gloed!
Ik doe het schone kleren aan, en geef het ook een boterham! Poets de tanden Maak schoon de kwasten, en maak de verf aan. Maar het overheerst neemt steeds de overhand De pijn en moeite zouden dan zelfs willen, mijn Kunstenaarsbloed en verstand!
Neem het s' avonds dan weer mee naar bed, naast het paars en blauw geschilderde zelfportret
Soms in mijn droom wanneer het me huilend omhelsd, en het dan aan God vraagt, om toch ook eens bij mij op bezoek te komen! Dan vraag ik wel, maar geef het een andere troon.
Genoeg pijnlijk beweerd piekerend weg geschreven met ijzige pijnlijke grijns aan papier overgegeven.
Zet het loslaten dapper in zal ik de pen maar begraven als kostbare herinnering nu woorden verloren gaan?
Maar mijn ogen en oren zien ze zinnenprikkelend aan zal ik dat verloren laten gaan maar hoe hervindt ik haar.
Als ik later iets hoor of zie tel ik dan eerst maar tot tien. Als mijn schrijflust verdwijnt wordt het inderdaad echt tijd dat ik aan Gods poortje verschijn.
