p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Gedichtenblog
15-02-2009
Genoeg van al die sombere grijze dagen, te moeten kijken naar die verstijfde kaken. Gulzig te leven, en niets te willen nemen, steeds jaloers op buren en andere genen. Buiten wandelend; kijk ik in een grijs huis, zwak schemerend in een kamerlicht, staat voor de raam een gelaat opgericht, wachtend en hopend op wat licht en luister. Het aanblik maakt me ook even oud en grijs, voelde dat ik ook bijna lust en moed verloor. Alles werd even grijs en ijzig koud hier door, maar gelukkig kwam het zonnetje te voorschijn. Mijn alles omvattende liefde heeft weer genoeg, als ik gulzig met de armen gespreid, in het Park, van het ene uur in het andere glijd. 15-02-2009 om 15:07
geschreven door Adrie van Gansen
13-02-2009
13-02-2009 om 12:02
geschreven door Adrie van Gansen
VluchtigMijn gedicht wat ik wil schrijven is als een schaduw, een flauwe lichtinval door vet beslagen ruiten. Als wolken die de zon verduisteren in de lucht, als een beslagen lens tussen binnen en buiten, of een zo juist vers gespuugde kring in het water, of als een vluchtig wolkje room, zich langszaam verspreidend in het koffiewater. Of als haar naam, als een vette plek op het kleed, onder de vele reeds door haar geledigde glazen. Ook vlucht mijn dicht uit dichtersangst, een verlegen impuls op te verwachten vragen. Het valse haar van mijn buur, om schichtig, zijn tekort te dekken. Zijn nieuw gemaakte kunstgebit, om bewondering te wekken. 13-02-2009 om 08:25
geschreven door Adrie van Gansen
Ik schrijf dit gedicht bedoeld voor jou, mijn onafscheidelijk straaltje zonneschijn, die mijn dag steeds weer wat geluk en vrolijkheid verschaft. Denkend aan jou, net zo sprankelend zal dit gedichtje nu zijn, waarin pijn, onrust en verdriet voor eeuwig wordt afgeschaft. Woorden als hart en zielenpijn, afscheid en dood, zal je niet kunnen lezen of horen dit maal! In tegendeel, ik dicht nu over mijn rode liefdesroos! Ik laat je nu horen veel lievere dichterstaal! Vol dankbaarheid en blijdschap schrijf ik dit vriendschapsgedicht, voor haar die steeds weer met mooie dichterswoorden, tot heel diep in mijn hart doorstraalde en boorde! En dan steeds weer met haar zonnestraaltje mijn gaatjes dicht! Waar is de hart en zielenpijn dan gebleven, vraagt U? Sssssttt....met die donkere donderwolk gestort in de Oceaan, daar ligt het nu, niemand kan er meer aan! Of heeft ze het U lastige buurman gegeven soms? Wie vraagt daar aan mij zoveel lelijks en doms? Nog eenmaal van deze vragen of woorden, of ik schroef met behulp van doodsgravers, ook voor eeuwig een deksel op uw kist! Gij principeloze, en keiharde moralist! 03-02-2009 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
01-02-2009
Dat ik er tijdens deze mooie winterdag weer mocht komen, in het prachtige park met zijn vele lanen, vijvers en mooie statige lommerrijke knoestige bomen. Daar kon ik eerst alleen maar weer van dromen. Op de plantsoenen geplaatst; een aantal roestige kunstwerken, met op de achtergrond een kerkhof vol grafzerken. Als daar je droom en dichterswereld niet van gaat werken. Hoor de honden hun geblaf en gekef, de eenden hun gesnater en gekwetter. Ouders met hun kinderen in hun spel; vol plezier met geschetter en getetter. Ik dacht toen aan mijn eigen kind, de wereld leek wel doof en ziende blind. Geen oog en oor voor mijn hart en zielepijn, en zo gingen de dagen en jaren steeds aan me voorbij. Waarom waren en zijn de wegen na een scheiding, voor de mannen met hun kind, altijd over, voorbij en iedereen; lijkt het stekenblind. De wereld lijkt je dan wel stom, zij n wegen even grillig en krom. Het gevoel van vrouwe justitia, vaak even onrechtvaardig en dom. Het heeft dan nog het meest de gelijkenis met deze bomen, Lang statig en dom. 01-02-2009 om 11:58
geschreven door Adrie van Gansen
31-01-2009
Waar woorden niet met liefde zijn geschreven, die woorden kan en wil ik niet meer gaan lezen. Wil me niet met verborgen geheimen bezig houden, net of ik wiskunde of alchemie zit te aanschouwen. Maar er is wel iets wat me aan die woorden bindt, of ik steeds de betekenis van die woorden wil ervaren. Toen woorden nog steeds mijn beste vrienden waren, maar nu vaak zit te lezen, al zit ik daar vastgepind. Mijn Dichten zijn geen woorden, aan het geheim ontvlucht, of uit schaamte of angst, argeloos de lucht ingeblazen, voor een idioot; die vlinders of vliegen probeert te vangen. Ook heb ik geen zin, om Franse of Engelse woorden te plukken. moge alle sterren altijd jouw dichtershand verlichten samen met de oude, dromerige maan licht brengen in het beperkte bestaan zodat jouw gouden pen vloeiend kan blijven dichten. 31-01-2009 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
Ieders vriend; de oude Lind, hij is niet meer te redden 't is zijn ouderdom en pijn. Verdwenen zijn al zijn twijgen, maar zal nu eindelijk toch, door zijn oude knokige, zieke- knieën moeten gaan zijgen. Het zal voor een ieder bij U een leegte zijn. De wind en regen gierde door zijn oude takken heen. Vele generaties hebben hem het park zien sieren, en vele paartjes deden al Eeuwen lang hun best, om nog ooit bij hem hun Huwelijksfeest te vieren. 't is jammer, maar hij moet nu van ons heen. Alleen zijn herinnering zal bij velen blijven, Troost U, en zing in gedachten voor hem een lied, ondanks de vele chirurgen, te redden was hij niet!
28-01-2009 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
25-01-2009
Verdrietig als huilende wolven, lijkt- het huilend hart van de zwerver te zijn, die naast me in een afvalemmer graaid. In gedachten steeds luisterend naar haar stem, in zijn hoofd, lijkt hij trieste films te draaien. Een verbitterde maar ook heel lieve lach, waardoor het huilt en bonst in mijn hart.Steeds als ik verdrietig naar hem kijk; dan zie ik zijn adem stokken en zwijgen. Mijn hart en adem voelen aan als gebroken, voel kilte en rillingen gaan door mijn knoken. Ik voel niets meer als mijn rood betraande ogen. Het verdriet en warmte stroomt van me af, zijn innerlijk diep wurgend verdriet, bevangt, voel me nu nog klammer dan het natte gras, het voelt of dat ik samen met hem dood wil gaan, maar zijn lach zegt; het verdriet is nog te dragen.
25-01-2009 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
24-01-2009
Ik had er nu totaal niets meer te zoeken,
maar mijn dierbare herinneringen zeiden me,
dat ik naar de jongens in Woestendaal moest gaan,
om daar mijn straatschoffies nog eens te bezoeken,
in hun vesting; de ranch, aan de Tulpenlaan.
Een runderschedel siert nog steeds;
het stalen hekwerk, alle vier de hoeken.
De motoren staan er ook nog altijd,
als hun glanzend afgodsbeeld vooraan.
Verroeste en slecht onderhouden motoren,
die zul je er nog steeds moeten gaan zoeken.
De nieuwe schoffies keken me nog altijd,
even stoned, woest, wild en uitdagend aan.
Bekende gezichten, was ik nog aan het zoeken,
maar op de oude en hun vertrouwde werker na,
leek iedereen me inmiddels nu weer onbekend.
Ja, hun ruige houding wordt nog altijd ,
ondersteund met een serie krachtige vloeken.
Mijn ongezonde belangstelling in hun ogen
nog altijd nieuwschierig, vreemd en ongewenst.
Als je Jongerenwerker; wilde jullie,
me dan de mooiste motoren geven,
de mooiste meiden, brutaal,
en door jullie al even ontgroend!
Ik kreeg weer even het gevoel,
dat ik me weer, met jullie diefstallen en inbraken, bijna, even zou hebben verzoend.
24-01-2009 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
http://blog.seniorennet.be/brigitta_vanwassenhove/
Welkom op mijn blog!
Welkom op mijn Gedichtenlog Hartkronkels. Hoop dat u mijn Gedichten mooi vindt om te lezen, en zou het zeer waardevol vinden om daar feed-back op te krijgen, Groetjes
Welkom op mijn blog Hartkronkels. Zou het leuk en leerzaam vinden, om feed-back te krijgen op mijn Gedichten, Adrie.
Hoofdpunten blog Hartkronkels
