p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Uitgever van deze bundel
http://www.desk-nijverdal.nl
bestellen van deze bundel bij:blauwhartje@gmail.com
HARTKRONKELS GEDICHTEN
13-02-2009
Moeheid en pijn
Moeheid en pijn
Het vreet je op Maakt je leven kapot Het wil steeds overal zijn, waar ik ook wil zijn!
Ik kan niet slapen, zolang het ook niet slaapt. Als ik snachts op sta, kleed ik het stiekem uit, neem het dan mee, naar de ijskoude douche, en schrob het dan, de vonken er uit tot een paars en blauwe gloed!
Ik doe het schone kleren aan, en geef het ook een boterham! Poets de tanden Maak schoon de kwasten, en maak de verf aan. Maar het overheerst neemt steeds de overhand De pijn en moeite zouden dan zelfs willen, mijn Kunstenaarsbloed en verstand!
Neem het s' avonds dan weer mee naar bed, naast het paars en blauw geschilderde zelfportret
Soms in mijn droom wanneer het me huilend omhelsd, en het dan aan God vraagt, om toch ook eens bij mij op bezoek te komen! Dan vraag ik wel, maar geef het een andere troon.
Genoeg pijnlijk beweerd piekerend weg geschreven met ijzige pijnlijke grijns aan papier overgegeven.
Zet het loslaten dapper in zal ik de pen maar begraven als kostbare herinnering nu woorden verloren gaan?
Maar mijn ogen en oren zien ze zinnenprikkelend aan zal ik dat verloren laten gaan maar hoe hervindt ik haar.
Als ik later iets hoor of zie tel ik dan eerst maar tot tien. Als mijn schrijflust verdwijnt wordt het inderdaad echt tijd dat ik aan Gods poortje verschijn.
Ik was heerlijk aan het fietsen, langs het zo juist nat geregende gras. Een haas rende voor me het fietspad over, om te gaan spelen in het natte groene gewas.
Een windje blies met Lentelucht beslaan, weer nieuw en jong leven door de Kastanjelaan!
Maar de avond viel snel weer in, en zelfs geen vogel zwierf meer om. Keerde snel mijn trouwe stalen ros, nog voor dat de avond weer begon.
Het dauw dropte al van de groene knoppen, daar waar het zonnetje al aan zijn Nacht begon.
De Meimaand zong reeds al zijn avondlied, Ik hoorde hem, maar sprak hem niet.
Ik keek het zonnetje aan, en diep bewogen, smolt zijn ziel met het mijne ineen! Als een betovering van vier verliefde ogen, wiens stralen zielsgenezend in mij scheen!
Ik voelde het als een warme strelende mond, wiens adem, nog net mijn kus verslond! Het duister trok de bossen en velden over, nog voor dat ik en mijn stalen ros, de deur weer achter ons dicht trok.
Je loopt soms op je levenweg, moe en door iedereen verlaten! Wie ziet mij hier eenzaam lopen, met alleen de fluitende vogels, en tjilpende krekels op mijn weg?
Waartoe al die teleurstelling, zoveel verloren pijn en moeite? Het lijkt dan steeds, of ik het leven, steeds weer bij me weg zie vloeien.
Je loopt soms op je levensweg, alles lijkt dan zo dor en triest. Je hoort en ziet niets wat tot je spreekt, het lijkt of alles voor je ogen bevriest! /
Maar dan zie je bloemen langs je weg, hoort de tjilpende krekels vol jolijt.... gekregen, als een bron van zaligheid.
Dit geeft je leven dan weer zin.........
De Natuur houdt je dan even staande,
en spreekt je dan even persoonlijk aan! Men zegt dan ook wel eens de min....... Dat alles maakt ons allen weer jong.... Tintelt dan heerlijk als engeltjes op je tong.
Je ontvangt dan een onverwacht erkenning.... Dat geeft je dan weer levensmoed..... als ontvangen schouderklopjes.... Een pluim op je hoed!
