p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Gedichtenblog
14-07-2010
Och mijn lief knijpt een lied uit haar orgel; uit haar kindertijd zonder zorgen, dus een lied van al reeds lang vervlogen dagen. Waarom nu ineens die sluier open geslagen, de sluier die ook haar verdriet deed vervagen. Ach er was ook veel zaligs in mijn verleden, heb daarom ook veel liedjes in dank geweid, aan al die leerzame dingen der goede oude tijd. Ja, zij had een leven met velerlei plagen, wat het hart gelukkig maakte, soms duister, een tijd wat had gebracht veel glans en luister, maar ook wat zwartgallig was aan haar gegund. Toch hebben de herineringen van elkaar gehouden, alles is gekomen zoals ze ook weer zijn vergaan, verder bleef het vertrouwde bij het oude, haar meesters kunnen gaan, hun plicht is gedaan.
14-07-2010 om 15:20
geschreven door Adrie van Gansen
13-07-2010
Ik zag vanmorgen peinzend door het vensterruit, en zag de frisse regen heel verkoelend komen, Zag de Natuur toen hijgen en branden van dorst, het zand stoof eerst nog de droge aarde rond, de grond spleet zich op, en scheurde zijn korst, tot een door de boer niet te bewerken klont. Zonnetje we aten heel gulzig uw goude gaven, het liet ons nu paraderen in plaats van draven. De Boer spant zijn ploeg en paard al voor, en al die verdroogde bloempjes wit en rood, waren door de droogte alle verwelkt en dood. Maar als de Natuur dan weer fit en uitgerust is, springt ze dan weer vlot uit haar regenkleren en de Natuur ruikt dan weer vernieuwd en fris. Bloemen wortelen weer met kracht in 't aard.
13-07-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
11-07-2010
Hoor een Oranje-gezang klinken in de ochtend, het klinkt op een toon van overwinningsgezangen, een hart dat naar een voetbaloverwinning smacht, hoopt, op een nog onvervuld Oranje-verlangen. De voetbalkoorts weet niet wat ze ieder aandoet, dat de koorts al onze snaren dwingt tot trillen, onze gedachte bij Oranje aan het venster staat, de koorts is gewekt, maar nog lang niet te stillen. Oranje, die rustig door slaapt tot de wekker gaat, sliepen zeker in met hun overwinningsdromen, zie nu zelf in de scheerspiegel een bleek gelaat. Maar straks zwaai ik weer met oranje vlaggen, als we na de overwinning weer kunnen lachen.
11-07-2010 om 12:57
geschreven door Adrie van Gansen
09-07-2010
Op de brug staat een lieftallige dame,
ziet mijn gelaat nat geweend, met tranen,
mijnheer U ogen zo droef teneer geslagen,
u moet zich toch heel ellendig wanen.
Ach ik moest niet op de dag van morgen,
op de dag van gisteren willen zorgen.
Zo ziet men aan de donker bewolkte kim,
het zonnetje niet bezig aan zijn klim.
Haakt men ook aan de haak van de hengel,
geen worm in plaats van de liefdesengel,
voorop gesteld; dat men engelen kopen kan.
Nee, ik wil de zon met beide handen vangen,
en met beider handen heel gelukkig wrijven,
en zijn warmte en goude stralen gaan vangen.
09-07-2010 om 15:33
geschreven door Adrie van Gansen
08-07-2010
Als de nacht schemert door het lover, en Amor ons op de maan weer begroet, dan schuift de Maan de Zon weer over, en drijft hij met zachte getinte gloed, het zonnetje naar het ster-getover toe. Men kijkt dan smachtend naar de Hemel, of Amor hun eenzaamheid en lijden voelt, dat hun verdriet op de Aarden zo voedt, somber en verlaten onder de sterrenhemel. Hartstocht, geluk en deugd lijken verdwenen, tot een raadsel, verdrietig in hart gedreven. Amor knoop los het raadsel van ons leven.
08-07-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
07-07-2010
Probeer altijd met pen en papier te reizen, altijd voor me liggend de onbestendigheid. Soms wenkt me dan een mooi dichterspaadje, dat me dan naar een dichtersparadijs leidt. Vaak wil me dan even een lief vergezellen, maar ach die liefde is dan van korte duur. Snel zie ik dan onze wegen weer kruisen, en slaat weer treurig het afscheidsuur. Het lijkt dan even, dat verdriet en tegenslag, mij op dit dichterspaadje willen vergezellen, maar wil me dan niet treurig laten vellen, door droeve sporen te trekken in het zand. Vaarwel mijn lief, ga in alle rust en vrede, het lot schenkt ons een gescheiden tocht, en doet me snel al het moois weer vinden, waar mijn dichtersoog spiedend naar zocht.
07-07-2010 om 23:56
geschreven door Adrie van Gansen
06-07-2010
De eenzaamheid grijpt me van alle kanten, hier door die stemmige gelatenheid heen.
Ach, zelfs met die eerwaarde lieve paters,
met bij zich hun perkamente wufte kanten,
ben ik hier, zo jong, en zo nutteloos alleen.
Kasten met boeken van onder tot boven,
zij keken me ijzig en vol geleerdheid aan.
Zo wuft; voel me door salomon bestoven,
woorden van filosofen uit hun papieren mond.
En hoe ik ook van de titels mocht schrikken,
het was perkamente oudheid, stof op snee.
Wufte verwarring, het was geen groots idee.
Laat Pater Jan, alleen zijn boeken schikken,
vul er toch mijn dag maar niet verder mee.
06-07-2010 om 12:47
geschreven door Adrie van Gansen
05-07-2010
Voor mijn ogen komen op een rij, stoere knotwilgen me meer naderbij. In sterkte lijken ze niet te overtreffen, alleen de zon lijkt ze te verheffen. Het zonnetje lokt me naar buiten, om te horen hoe de vogels fluiten. Het zonnetje geklommen naar boven, had daar de wolken opzij geschoven. Het mooie dorp waar ik nu pas woon, weet me steeds meer te ontroeren, wat verdriet, vlucht was; of bravoure, spreidde nu zijn schoonheid ten toon. Het onbedachtzame; heeft misschien, nu schoonheid en samenhang gekregen. Voldoening bespeur ik nu allerwegen. De ziel in mij is soms als een kind, dat droomt en zijn voeten laat bloeden, dan zijn vleugels verliest of bind, maar toch zijn vleugels weer weder vindt.
05-07-2010 om 18:00
geschreven door Adrie van Gansen
04-07-2010
Ik voel in mij, zo heerlijk in mijn gevoel, steeds die trek, die zwelt en leven doet. Dichten, Poëzie welke naam je wil geven. Het ontvlamt steeds; schrijven mijn leven. Het is een gevoel wat mijn krachten voedt, bewaar het kostbaar, laat het niet roven, verzorg het als een kostbaar dier of plant, dat gevoel; wat leidt mijn schrijvershand. Als mijn ogen hier om me heen blikken, ontmoeten zij; laf, laag maar gestaag, een gevoel, wat moed doet verstikken. Vandaar dat ik nu aan mijn Engel vraag, zij is steeds mijn gids naar ruimere perken, een stevig schild, om me nu te versterken.
04-07-2010 om 12:17
geschreven door Adrie van Gansen
03-07-2010
Zon verdoofd hangt hij tegen een waterwilg, de zon brand goud en vol; mensen bedaren, het uur zag even een dichter passeren, voor hem; een pen en papier wat open ligt. hij ziet zo mijmerend met spiedend oog, weer na die vele fluitende vogels omhoog. De zon brandt in Delf-lands beek en plas, en doorzeeft nu het gras, mos en riet, wat gebeurd met oog in onnavolgbare draf. Och zonnetje, men ziet u niet in gure dagen, als het land gekweld wordt door woeste vlagen. De zomertooi is dan van al zijn bloem beroofd, het water wordt dan weer een woeste stroom. Grauw is dan de hemel, en stormig het strand, naakt zijn dan de duinen, kleurloos het veld. U schept de Natuur dan even met gierige hand, toch heb ik U lief, zo lief mijn lief kikkerland.
03-07-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
02-07-2010
Het zonnetje deed duidelijk zijn mantel uit. Ons hart nu verlost van kou, wind en regen. Hij werd zich nu weer; bewust van ons leven, dat door ons zijn warmte niet te missen is. Mijn hart gelijkt nu, deze blijde zomerdag, even alle pijn en zorgen van mijn hart getild. Voel een wuivend windje, wat zwoel en mild. Zie de zon, met op zijn gezicht zijn lieve lach. Zelfs mijn hond, juicht om de zon zijn komst. Een krolse kat, loopt verlokkend om me heen. De vink die mij hoort, gaat een deuntje fluiten, zo mooi, dat ik vaak mijn oren aan hem leen. Dat raakt mij steeds, dat lieve kleine vogeltje, het dwingt me steeds weer tranen van me af, leert mij, hoe de lust van het leven moet wezen, leidt me in deze tijd, door de angst voor het graf.
02-07-2010 om 15:49
geschreven door Adrie van Gansen
01-07-2010
Het riet ruiste licht en zwoel, de golfjes klotste nu loom aan. De Zomer had zich opgemaakt. De groene boorden een waaier. Weer kwam in gevoel tot leven, toen zij door het riet zweefde, als droom toen te snel voorbij. Vele dichtersjaren zijn versleten, was je lieve stem nooit vergeten, maar zag je gedaante nooit meer. Nooit verbannen uit mijn gedachte, maar de jaren regen zich aaneen. Schreef gedichten, geen geween. Plots sloeg nu over van ontroering, toen je weer verscheen als voorheen, droombeeld, bezieling of ontroering, kijk toe en voel mijn liefde groeien. Maar de avond wordt een onaf verhaal, door de sterren niet meer uitverteld, tot stilte en een niet te horen kabaal, van verliefde ogen door riet bewogen.
01-07-2010 om 13:44
geschreven door Adrie van Gansen
29-06-2010
Wie er over me waakt; dat is een engel, een gevogelte; met een goddelijk gelaat, die heel mijn drieste leven naast me staat. Zij draagt dan een lang wit zijde gewaad, met zilverdraad de boorden vastgezet, om die boorden dan niet te laten bevuilen, gaat zij dan ook steeds op een ladder staan. Kijkt dan steeds goddelijk; ,,het is nu gedaan. Wij spraken nooit in haar bleke aanwezigheid. Het lijkt dan of de stilte me gespannen houdt, en haar hemelse geur me steeds benauwd. Goddelijk plaatste zij zich steeds aan mijn zijde, haar vleugels neer, naast haar mantel van zijden, zij leek zich dan te verblijden in haar pracht, en over me te waken, met haar goddelijke macht.
29-06-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
28-06-2010
Soms klinkt het heel helder voor me op,
gevoelens als gebeeldhouwde sonnetten.
Dichten, als kinderen van mijn gedachte,
die luisteren naar de dichterlijke wetten.
Schreef over dromen, die steeds vervlogen,
lieve kussen van een mond; nu koud en bleek,
als een schaduw of wind, nu al weer vreemd.
Of dat de mooiste dromen steeds weer logen.
Wordt ik overweldigd door mijn vreugde,
en kijkt en lacht de hemel weer naar mij,
loop van dichterlijke wellust te schreeuwen,
spring en dartel dan als een lam in de wei.
Maar denk je over dat gevoel teveel na,
ben je dat dichterlijk gevoel al weer kwijt.
28-06-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
26-06-2010
Liepen aan het strand verliefd en wat verloren, onze diepe liefdesgevoelens waren heel sereen. Van de nachtelijke uren telde we er geen een. We zette heel stil, verliefd schrede aan schrede. Jou hand; teder in mijn grote mannen-hand, je hoofd, teder en lief op mijn schouder. We luisterde naar het windje over het strand, je fluisterde verliefd; ,,Och mijn verlangen, alleen je rustige adem houdt me al gevangen. Tot dat mijn voeten op de jouwe stuitte, en in deze bijna volslagen stille duisternis, zag ik twee ogen brandend naar me kijken, je handen die ik bijna niet meer kon tillen, voelde ik heel liefkozend mij zacht strelen. Al wat ik ooit gestreefd heb en beleden, is toch steeds weer in ongerede geraakt. Maar oefen en leer nog steeds verwoed, zie steeds de dag vol openheid tegemoet.
26-06-2010 om 12:12
geschreven door Adrie van Gansen
http://blog.seniorennet.be/brigitta_vanwassenhove/
Welkom op mijn blog!
Welkom op mijn Gedichtenlog Hartkronkels. Hoop dat u mijn Gedichten mooi vindt om te lezen, en zou het zeer waardevol vinden om daar feed-back op te krijgen, Groetjes
Welkom op mijn blog Hartkronkels. Zou het leuk en leerzaam vinden, om feed-back te krijgen op mijn Gedichten, Adrie.
Hoofdpunten blog Hartkronkels
