p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Gedichtenblog
24-04-2009
De straatmuzikantBij tijd en wijlen naar men zegt, en men de avond zonnedronken, als een pauw die staat te pronken, ziet aan de kim naar men zegt, dolende schaduwen en schimmen, de verlatenheid weer beklimmen. Waar de zon weer heeft staan te branden, ziet men tussen de wolken en holen, eenzaam zijn treurende gedaante dolen, van de muzikant die kijkt naar zijn klanten. En dan wordt men zijn afwezigheid gewis, dan wordt men zich opeens bewust, dat zijn terugkeer nooit meer te verwerven is. 24-04-2009 om 14:59
geschreven door Adrie van Gansen
23-04-2009
Ik maakte van iedere dag een feest, Ik ben een vent die heel veel passie's heeft, Ik houdt van het ruisen en bruisen van de Zee, Ik voer ook met het geweld van de golven mee, Ik was bevriend met de mooiste min van de Zee, Ik beukte soms als golven tegen de rotsen, Ik zag toe, hoe ze tegen de rotsen klotsten, Ik ben soms zo rustig als een Meer in de vlakte, Ik ben als een zalm in de stroom, Ik was als jongere een vent met zeven vakken, Ik was teder als een bloem in het veld, Ik ben soms als een traan van de Zon, Ik ben soms ook de wilde Ever, Ik ben ook zijn dodend jachtgeweer, Ik ben ook het begin van elk gedicht, Ik heb daar vele tranen mee los gewrikt, Maar wie is het licht boven op de heuveltop, Maar wie kent de rustplaats van de zon, Maar wie is er net zo oud als de maan, Maar wie heeft er alle sterren geteld, Wie heeft er al het passievuur in de hoofden ontstoken? Wie weet er waar dat rare kereltje met zijn pijltjes woon? Adrie van Gansen
Zij stonden als Gardeniers opgesteld, tussen de druivenranken op het veld, om de kraaien proberen te verjagen. De ranken plaatste ons ver uit een, onder de donkere lucht heel alleen, om eenzaam ons dwaze lot te dragen. We voelde ons geen man of vrouw, gehuld in een jas die niemand wou. Het hangt onogelijk om ons heen, maar bij een kind die langs ons gaat, schept het in hun angst een eng gelaat. Maar de wind giert warm of koud, en het angstig kind werd ook al oud, miste toen zijn beelden en vastigheden, en ook de vogels lieten het ons weten, dat ons gedaante oud was en versleten. 21-04-2009 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
20-04-2009
Liep nog heerlijk van je aanwezigheid te dromen, van voor die tijd, dat je in diepe sluimering werd gekust.Hoor het windje, dat de rietpalmen deed wiegen,en zacht onze nieuw gemaakte dromen deed vervliegen.Onze dromen zonken in het Meer, dat nu zwijgt en rust.En onder het teken van de sterren en de kleine Beer,bleef niets meer zonder haar bij het oude en vertrouwde.Niets meer van onze gemaakte dromen bleef behouden.En al dromend keek de Maan nog verdrietig op me neer.Zij was het warme zielsmuziek, wat me heeft ontwaakt..Ik at met haar weer van het leven, al wat lekker smaakt.Proefde met haar weer al mijn passie's, wat mij zo raakt,heb met haar als een dwaas gedronken, al wat smaakt. 20-04-2009 om 20:20
geschreven door Adrie van Gansen
Mijn ziel heeft haar geheim, zijn raadsel mijn leven.
Een eindeloze liefde van een oogwenk maar.
De kwaal is hopeloos, en dus niet prijs te geven.
En zij die dit gewekt heeft, werd nooit iets gewaar.
Zij merkte mij niet eens op, al kende wij elkaar.
Steeds aan haar zijde ben ik toch een beetje alleen gebleven.
Maar deze gevoelens worden nu op deze wereld,
naar hun eind toe gedxreven,
daar ik niets durfde te vragen en niets ontving van haar.
Zij zal, al maakte God haarzacht en vol van bekoren,
een beetje geschrokken haar eigen weg weer gaan .
En mijn liefdesfluisteren, niet eens meer willen horen.
Mijn liefdesfluisteren wat haar geheel is ontgaan!
Oprechte huwelijkse trouw naar haar lief,
zullen haar liefdesgevoelens nu zijn.
Zij zal zeggen, als ze mijn gedicht ooit mocht horen,
wie zal die vrouw dan wel niet zijn,
die zijn ziel zo lang mocht bekoren.
En zou zijn verdriet nog niet verstaan of begrijpen.
20-04-2009 om 09:47
geschreven door Adrie van Gansen
13-04-2009
Mijn hart voert van binnen overleg; gezegd, gezucht, gehuild en gedacht. Het rillen van mijn hart, voor een heel diepe liefde, een min die naar de wolken tracht. Het slaken van een ademtocht, het vallen van een traan, de blik van boven van een alziend oog, door God alleen verstaan. De eenvoud, de kunst der kinderlijke taal, maar wie dit nog verstaat, hoort het engeltjes lofkoraal. Cristus kracht, Cristus lust, Cristus zijn levenslucht. Zijn levenskracht- in het uur van zijn dood, bij dood en Hel geducht. De zondaars hun eerste stemgeluid, kijk hij valt onder het kruis. Bij al het hemelsche vreugden-gejuich, door 't ziet hij bidt! Begroet! Tot de wil van zijn vader, tot lof van zijn zoon, in zin, wil en woord, Jezus ging je voor. En gezeten op zijn Goddelijke troon, gaat Jezus ze voor. Laat me bidden om kracht Heer! 13-04-2009 om 18:08
geschreven door Adrie van Gansen
http://blog.seniorennet.be/brigitta_vanwassenhove/
Welkom op mijn blog!
Welkom op mijn Gedichtenlog Hartkronkels. Hoop dat u mijn Gedichten mooi vindt om te lezen, en zou het zeer waardevol vinden om daar feed-back op te krijgen, Groetjes
Welkom op mijn blog Hartkronkels. Zou het leuk en leerzaam vinden, om feed-back te krijgen op mijn Gedichten, Adrie.
Hoofdpunten blog Hartkronkels
23-04-2009 om 17:24
geschreven door 
