p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Ik zat laatst weer eens op mijn bankie, te denken wat het verleden voor me is. Het klagend kraken van mijn bankie, of een boot die langszaam zinkende is.
'O kerkje waar naar er velen vluchten. Uw torentje 'o zo sterk gebouwd. Daar waar er zo velen zuchten, daar waar hun ziel zo op vertrouwd.
' 'O je kruis en hart zo puur, gericht naar onze wens, maar onzer wens is vaak zo duur. Als God in U wordt een mens, dan is de prijs van de levensles vaak ook erg duur en zuur.
Daar verzoekt men dan ; Ó heer vergeef mij- laat het licht weer voor me schijnen, en de donkere en duistere wolken, weer achter de Zon verdwijnen.
Maar wil je weer onbescheiden, alleen naar de zoeten vruchten- van het leven grijpen; bedenk dan eerst heel bescheiden; neem eerst een deel er van.
De vermoeidheid had vanmorgen mijn gedachten, in een heerlijke zoete sluimering gesust en gekust. Zelfs de wind deed geen rietpluim meer wiegen, maar liet alles eerbiedig zwijgen voor mijn rust.
Meestal ben ik heel gelaten, kalm en rustig, maar nu voelde ik me zo intens droef en moe. Tranen maakte, snel slootjes onder mijn ogen, en voelde mijn ziel tot in het diepst bewogen. Wist zelf niet meer van alles; het hoe en waarom.
Dacht aan mijn woning met zijn melaatse muren, moe van mijn rusteloze geest en tanden schuren. Nee, ik wilde tegelijk een vrolijk liedje zingen, een liedje van blijdschap, zoals ik ben van binnen.
