p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Gedichtenblog
13-04-2009
Mijn hart voert van binnen overleg; gezegd, gezucht, gehuild en gedacht. Het rillen van mijn hart, voor een heel diepe liefde, een min die naar de wolken tracht. Het slaken van een ademtocht, het vallen van een traan, de blik van boven van een alziend oog, door God alleen verstaan. De eenvoud, de kunst der kinderlijke taal, maar wie dit nog verstaat, hoort het engeltjes lofkoraal. Cristus kracht, Cristus lust, Cristus zijn levenslucht. Zijn levenskracht- in het uur van zijn dood, bij dood en Hel geducht. De zondaars hun eerste stemgeluid, kijk hij valt onder het kruis. Bij al het hemelsche vreugden-gejuich, door 't ziet hij bidt! Begroet! Tot de wil van zijn vader, tot lof van zijn zoon, in zin, wil en woord, Jezus ging je voor. En gezeten op zijn Goddelijke troon, gaat Jezus ze voor. Laat me bidden om kracht Heer! 13-04-2009 om 18:08
geschreven door Adrie van Gansen
De dood komt meestal onverwacht, sluipt als een dief door de nacht. Je levensweg lijkt eerst recht, en het leven eerst eindeloos. Maar dan slaap je voor altijd, als een roos. Eerst lig je samen nog te gapen, en na een kort en hevig rekken, en heel onschuldig minnend, op elkaars schouders te slapen. Dan zie ik plots al waren 't een droom, ijl en en doorzichtig, als aan elkaar geklonken, soms duidelijk als wij dan weer, als in zee verdronken. Daar zie ik ook mezelf. Alleen het hoofd dat deinde boven het watervlak, bewoog de mond al sprak het, een verbaasde zeemeermin. Er is geen einde en geen begin, aan deze tocht geen toekomst, geen verleden, Alleen dit wonderlijke, gespleten lange heden. 13-04-2009 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
11-04-2009
Pasen
.de nieuwe tijd.
In de stilte van de morgen
wordt de sluier van de dood
door het vergoten bloed geborgen
opstanding in het morgenrood.
De steen is nu gewenteld
de dagen zijn geteld
de dood is overwonnen
de vijand is geveld.
De Tuin zal eeuwig bloeien
de Tuinman ging zijn weg
het onkruid dat er groeide
heeft Hij ter zij gelegd
Maria mocht het horen
geloof en neem het aan
er is een nieuwe tijd geboren
de oude heeft nu afgedaan.
11-04-2009 om 22:54
geschreven door Adrie van Gansen
08-04-2009
Ik las enkele van je nieuwe gedichten mijn lieve vrind, Maar vond ze soms wel heel droevig en leeg van zin. Opgepropt met wat vrolijkere dichterswind, zat er zelfs hier en daar nog wat dragelijks in. Maar je Dichterswoorden hebt ge weinig uitgezonderd, er voor de lezers, schaamteloos op het papier gedonderd. Al weet je donders goed, dat je woord op woord, in het rijm of gedicht, je tanden op elkander doet slaan! Ook al rollen je woorden in je dicht geregeld voort, net als gehaktballen in je moeders patatkraam, dan nog moeten je woorden rijk en geslepen zijn, en je pen gepakt met schone en kloeken grepen. Ook spatten je woorden soms als Brood zijn verf in je dicht, dan ratelen je kloeke woorden, als een felle bliksem er door! Dit zijn slechte klanken, en verwoestend voor je gehoor. Probeerje, je woorden aan de kunst van het woord te paren, kan het geen kwaad, je hart eens te roeren met je gevoelssnaren. Als men de Poezie van goede dichters leest; die je dan met de jouwe gemeenzaam maakt, dan strekt dit tot je voedsel van de geest, maar blust de dichtersvlam die bij je waakt. Door alleen in hun voetsporen te blijven, doet dit mij dan; dat je op apen wilt gelijken. 08-04-2009 om 14:55
geschreven door Adrie van Gansen
06-04-2009
De vermoeidheid had vanmorgen mijn gedachten,
in een heerlijke zoete sluimering gesust en gekust.
Zelfs de wind deed geen rietpluim meer wiegen,
maar liet alles eerbiedig zwijgen voor mijn rust.
Meestal ben ik heel gelaten, kalm en rustig,
maar nu voelde ik me zo intens droef en moe.
Tranen maakte, snel slootjes onder mijn ogen,
en voelde mijn ziel tot in het diepst bewogen.
Wist zelf niet meer van alles; het hoe en waarom.
Dacht aan mijn woning met zijn melaatse muren,
moe van mijn rusteloze geest en tanden schuren.
Nee, ik wilde tegelijk een vrolijk liedje zingen,
een liedje van blijdschap, zoals ik ben van binnen.
06-04-2009 om 20:25
geschreven door Adrie van Gansen
05-04-2009
Wist dat het zonnetje Koning Winter had verdreven, maar waar zou hij zijn, verhuisd naar anderee streken? Zag dat de vogels kwetterend vertelde hun reisverhalen, en verlegen vertelde over slippertjes en sex-verhalen. De Bergen en dalen kleuren nu nog grijs en vaal, maar zal snel met groen en wit vol komen te staan. De dalen lijken nu nog op een groengrijze waaier, vol struiken, kale bomen met hun grasgroen geblader. Maar het pralend groen siert al snel de statige lanen, als wij weer rondvertellen, over onze eerste reisverhalen. Hoe hij bij haar kwam; ''Mijn Tiroler Hartendief", mijn ogenlief, beminde haar, en had haar toch zo lief. 05-04-2009 om 22:47
geschreven door Adrie van Gansen
Ik had een vreemde droom die mij geen vrede laat. Over een vrouw die ik bemin, die mij bemind, en die ik telkens nooit geheel dezelfdse vind! En nooit geheel een ander, en die mij verstaat. Want zij verstaat me, en mijn hart dat opengaat- voor haar alleen, en met haar tranen overwint. Alleen zij fris de klamheid van mijn bleek gelaat. Is zij bruin, blond of ros?-Ik heb het nooit geweten. Haar naam? Zijn zoete klank, die ik niet kan vergeten, is die van een beminde die thans niet meer leeft! Als de blikken die uit beelden staren! En in haar stem die ver, en stil, en diep is zweeft. De toon van wat eens stemmen van geliefde waren.
05-04-2009 om 22:24
geschreven door Adrie van Gansen
http://blog.seniorennet.be/brigitta_vanwassenhove/
Welkom op mijn blog!
Welkom op mijn Gedichtenlog Hartkronkels. Hoop dat u mijn Gedichten mooi vindt om te lezen, en zou het zeer waardevol vinden om daar feed-back op te krijgen, Groetjes
Welkom op mijn blog Hartkronkels. Zou het leuk en leerzaam vinden, om feed-back te krijgen op mijn Gedichten, Adrie.
Hoofdpunten blog Hartkronkels
