Pioenen worden opgedeeld in twee grote groepen: boompioenen (= P. suffruticosa) : deze groeien uit tot forse struiken. Ze zijn de eerste om te bloeien maar daardoor ook vorstgevoeliger.
De tweede groep zijn de kruidachtige pioenen (pioenroos). Deze bloeien ongeveer een maand later, daar komen we op terug als deze in bloei staan.
Paeonia suffruticosa (P.arborea), in het Nederlands boompioen is een middelgrote, blad verliezende heester met mooie rechtopgaande vorm met middelgroene bladeren met een blauwachtig groene onderkant. De basis van deze heester verhout en da’s het grote verschil met de pioenrozen die elke winter bovengronds afsterven en in het voorjaar vanuit de grond terug uitlopen. De boompioen schittert in de lente met zijn grote, soms dubbele, witte, roze, gele of rode geurende eindstandige bloemen, in de herfst gevolgd door bronskleurige zaaddozen. Paeonia suffruticosa houdt van een standplaats in de zon of halfschaduw en beschermd tegen felle wind, hij houdt er niet van verplaatst te worden. De plant verlangt een pH neutrale grond alhoewel hij het op mijn lichtzure bodem ook niet slecht doet. Ze behoeven weinig snoei. De boompioen is goed winterhard en ziekteresistent. De grote bloemen wegen redelijk zwaar, het is geen slecht idee ze wat op te binden om afknakken te voorkomen. Met de nogal felle wind de vorige dagen was dit geen overbodige luxe. Gelukkig was het droog weer, anders waren de bloemen nog zwaarder geweest van de regendruppels en was het slecht afgelopen.
Alleen spijtig dat de bloei nogal kort duurt, daarom is het nu het moment om er eens zo hard van te genieten zo lang het feestje nog duurt.
En o ja, het wordt prachtig weer dit weekend. Geniet er van en voor diegenen die niet (meer) hoeven te gaan werken kan dat genieten nu al beginnen.
Campestris, met zo'n naam moet je wel goed zitten in de Kempen. Als je palmbomen voor de volle grond zoekt kom je meestal vrij snel bij Trachycarpus uit. Dit zijn zowat de enige soorten die -15°C aankunnen. En daar stopt het meestal. Wel, dit klopt niet helemaal !
In Argentinië en Uruguay groeit in de eindeloze vlaktes en in de bergen Trithrinax campestris of de blauwe dadelpalm. Heel bestendig tegen koude, zomerhitte, overstromingen evenals droogte. Ze zijn ook prima bestand tegen felle wind.
Hun grijsgroene bladeren zijn zeker één van de taaiste van alle palmbomen en zij blijven na uitdroging aan de plant hangen. Hierdoor bedekken zij de stam, wat dit een heel herkenbare soort maakt. Ze vertakken zich meestal vrij laag boven de grond.
Ze worden weinig gecultiveerd wegens hun trage groei. En toch is dit een zeer interessante soort door zijn uitzonderlijke resistentie tegen de koude. Plant ze in volle grond op een zonnige plek op een verhoogde, goed gedraineerde plaats zodat ze in de winter geen natte voeten hebben. Je vind ze wel niet in het normale tuincentrum, je zal het bij gespecialiseerde kwekers moeten gaan zoeken!
Wie langs brandnetels loopt, maakt kans om overdag verschillende nachtvlindersoorten op te jagen die zich tussen de netels schuilhouden. Een van de meest algemene netelgebonden nachtvlinders is de bonte brandnetelmot. Ze behoort tot de familie van de grasmotten (Crambidae). Soms kom je ze in de literatuur ook tegen onder de naam bonte brandnetelroller.
Deze nachtvlinder is niet zeldzaam, zeldzaam is wel dat ze nu blijkbaar al actief zijn. Normaal vliegen ze pas vanaf juni. De winter overleven ze als rups, je raadt nooit op welke plant! Juist ja! Nog een reden extra om ergens een hoekje met een paar brandnetels te laten staan.
Deze zat in de veranda op de onderkant (=typisch) van een bananenblad. Geen paniek, de nachtvlinder komt hier enkele schuilen voor de momenteel nogal koude nachten. Ze lusten geen bananen(blad).
De Wilde hyacint of Boshyacint (Hyacinthoides non-scripta) is een plant uit de aspergefamilie (Asparagaceae). Ze zijn afkomstig uit West-Europa en zijn behalve in Engeland opde meeste plaatsen vrij zeldzaam. Op het Iberisch schiereiland en N-Afrika komt de Spaanse hyacint (Hyancinthoides hispanica) voor die bredere bladeren (1-1,5 cm) en een rechtopstaande stengel met geurloze, klokvormige bloemen met blauwe helmknoppen heeft. Meestal zijn het cultivars hiervan die in onze tuinen voorkomen.
Als ze in het voorjaar massaal gaan bloeien is dit een fantastisch zicht (bekend is het Haller bos ten zuiden van Brussel en het bos van Ghlin (Henegouwen). In Engeland en Wales waar ze nog heel veel voorkomen spreekt men van "Blue Bell's".
De bij ons voorkomende planten zijn meestal ontstaan door kruisingen tussen Hyacinthoides non-scripta en Hyacinthoides hispanica, waarvan beide waarschijnlijk niet (meer) in zuivere vorm voorkomen. Hoewel men plaatselijk wel enkele planten kan vinden met ogenschijnlijk 'zuivere' kenmerken van één der oudersoorten, lijkt het beter om zulke planten op te vatten als de uiterste vormen van de volkomen vruchtbare hybriden van de oorspronkelijke soorten.
Ze worden vooral bestoven door hommels en zweefvliegen. De plant wordt bedreigt door twee oorzaken :
De ontbossing: De soort groeit alleen in oude bossen en wegens haar grote zaden zaait ze zich slechts in haar onmiddellijke omgeving.
De tuinen: Door het in tuinen planten van de Spaanse hyacint (Hyacinthoides hispanica) ontstaat er in toenemende mate verbastering.
De krachtige hybride, Hyacinthoides × massartiana heeft bredere bladeren (1,5-4 cm), zwak geurende, licht klokvormige bloemen met blauwachtige meeldraden op een minder gebogen stengel. De hybride is fertiel en door terugkruising ontstaan tal van tussenvormen. Daardoor is er een reëel risico dat de soortechte Hyacinthoides non-scripta op termijn op vele plaatsen verloren zal gaan.
In de tuin doen ze het prima op een schaduwplekje. Het is wel belangrijk dat je het blad met rust laat tot het verdord is. Loop er ook niet tussendoor, als je op het blad trapt komt daar volgend jaar geen plant meer tevoorschijn en hou je kale plekken over!
Deze eet kleine ronde gaten in het blad wat op zich geen kwaad kan, de larven echter eten de bast en de wortels waardoor de plant het volgend voorjaar ineens verwelkt en doodgaat. Je kan een houten plank onder de plant leggen waar de kevers dan onderkruipen, je kan ze dan makkelijk vangen. Je zou eventueel kunnen spuiten met Spruzit van Ecostyle. Zelf heb ik hier geen ervaring mee
Knopsterfte of dode knoppen :
Dit is vaak te wijten aan een schimmelziekte die verspreid wordt door een cicade. Men kan de cicade bestrijden door de plant te bespuiten met Spruzit van ecostyle. De dode knoppen zoveel mogelijk verwijderen, gooi deze niet op de composthoop (verbrand ze of gooi ze in de restafvalcontainer).
Sommige Rododendronsoorten uit warmere klimaten hebben soms ook last van bevroren knoppen, hier valt niets tegen te doen.
Japanse vlieg :
Dit wordt in toenemende mate een probleem bij Rododendrons, waarschijnlijk door het door het ontbreken van strenge winters . Planten die een droge standplaats hebben en in de felle zon zijn extra kwetsbaar. Het schade beeld is duidelijk te zien aan de vele (zuig)vlekken. Men ziet dit soms ook bij Pieris, een plant die hier ook gevoelig aan is. De vlekken worden veroorzaakt door een zogenaamde nepwants, deze zuigen aan de onderkant van het blad waardoor bruine roestachtige vlekken ontstaan. Hier is weinig aan te doen in een ecologische tuin. Het geeft wel aan dat de plant zich niet lekker voelt. Verplanten naar een plek meer schaduw kan de oplossing zijn. Geef dan ook wat extra turf en water. Verwijder aangetaste bladeren. Als de plant erg aangetast is kan je hem snoeien. Rododendron loopt terug uit en na een paar jaar zie je er niets meer van.
Je zou kunnen gaan denken dat Rododendron moeilijke planten zijn maar niets is minder waar. Zorg dat ze in een goed waterdoorlatende, zure grond staan en voldoende schaduw hebben. Ik heb op 25 jaar welgeteld één Rodo verloren aan de Lapsnuitkever. De plant stond eigenlijk te droog (te dicht tegen de noordgevel van het huis). De andere Rodo’s hebben hier nooit last van gehad. Knopsterfte heeft een aantal jaar geleden veel struiken aangetast in de Kempen, door systematisch wegplukken van de aangetaste knoppen is dit beperkt gebleven en komt nu nog nauwelijks voor.
Onze wilde eend is terug. Dat dacht ik eerst even, bij nader inzien is dit een "bijna" dubbelganger, de witte band rond de hals is er hier niet : dus niks wilde eend! Waarschijnlijk een 'parkeend", een kruising van de "wilde eend" met iets anders. Komt in de beste families voor, kijk maar wat er aan "het hof" ooit allemaal gebeurd is! In ieder geval kwam meneertje rustig wat ronddobberen in de vijver!
De meeste rododendrons in onze tuinen zijn van nature afkomstig uit de uitlopers van het Himalaya gebergte (Bhutan, N-India, Nepal), NW China tot Japan. Uit N-Amerika komen ook een aantal soorten.
Ze zijn nauw verwant met de Azalea’s, veel van onze tuinazalea’s worden tegenwoordig mee tot de Rododendron familie gerekend als dwergrododendron.
Rododendrons zijn bijna allemaal zuurminnende struiken tot kleine bomen met verspreid staande bladeren. Ik heb ze zelf nog nooit geteld maar volgens de” boekskes” zijn er 5, 10 of 27 meeldraden per bloem. De meestal altijd groene bladeren hebben een gave rand en kunnen gegroepeerd staan aan het eind van de tak, wat tot een schijnkrans leidt. De bloemen staan vaak in eindstandige dichte of losse tuilen, maar kunnen ook alleenstaand zijn. Bloeien doen ze tussen april-juni. Je kan bijna geen kleur vinden die niet voorkomt bij rododendron (wit, allerlei tinten roze tot lila, rood, purper, geel, oranje, ...) Sommige soorten krijgen nog een (bescheiden) tweede bloei in september-oktober.
Rododendrons staan graag in een zure bodem in de lichte schaduw tot halfschaduw. Eventueel kan je turf en/of dennennaalden in de grond inwerken om dit te bereiken. Is het te donker, dan bloeien ze slecht. Bij te veel zon verdrogen ze gemakkelijk. De wortels moeten gelijkmatig vochtig worden gehouden, niet te nat of te droog. Je zou haast gaan denken dat dit allemaal nogal ingewikkeld is en dat het moeilijke planten zijn. Niets is minder waar. Dek de bodem gewoon af met een laagje schors of bladeren en je hebt aan alle voorwaarden voldaan. Ik tuinier hier op de droogste zandgrond van België maar ik de Rodo’s nog bijna nooit extra water moeten bijgeven (het eerste jaar van de aanplant uitgezonderd). Op echt hele donkere plaatsen kan de bloei wat tegenvallen. De dwergrodo's hebben dezelfde eisen qua grondkwaliteit maar staan wel liever in het zonnetje.
Geef ze na de bloei wat extra voedsel onder de vorm van wat compost of een organische meststof. Als de bladeren gelig worden duidt dit op een tekort aan ijzer en/of magnesium. Strooi eerst wat turf om de bodem te verzuren en geef dan een extra meststof met ijzer en magnesium. Een pH waarde tussen 5 - 5.5 is ideaal voor de meeste Rodo’s.
Veel Rododendrons zijn giftig maar ik heb nog nooit gehoord van iemand die een overdosis Rododendron genomen heeft en daar iets van overgehouden heeft. Kijken is totaal ongevaarlijk!
Morgen volgt nog een artikeltje over ziektes bij Rododendron (wat gelukkig weinig voor komt).
Joe Cocker zong dit jaren geleden al. Wie die vrienden waren weten we niet. In de tuin heb ik alleszins een klein vriendje dat komt kijken telkens ik in de grond aan het wroeten ben. Als ik rustig even ter plaatse blijf komt ie na een tijdje bijna tot op mijn voeten zitten. Vanmiddag was zijn geluksdag, een dikke rups werd gulzig opgepikt maar was te groot om in één keer door te happen. Dan maar even met de buit een rustig hoekje zoeken en hup, weer een rups minder die mijn planten op eet. Het leek of hij kwam nadien nog even zeggen dat het lekker was geweest. Beleefd vogeltje!
Verwacht van mij nu geen recept om houtduif klaar te maken. Alles wat passeert in Bernerhof kan komen en gaan in “peis en vree”. Enige uitzondering op deze regel zijn slakken en muggen.
De houtduif is de meest voorkomende duivensoort in onze parken en tuinen. Houtduiven broeden het liefst in bossen, parken en tuinen, maar omdat ze tegenwoordig meer en meer in stedelijke gebieden voorkomen, maken ze niet zelden gebruik van gebouwen. Ze bouwen slordige nesten van soms slechts enkele takken en het is geen uitzondering dat een ei na het leggen meteen door de losjes gegroepeerde takken op de grond valt. Houtduiven leggen meestal 2 eieren. Na het uitbroeden voederen zowel het mannetje als het vrouwtje de jongen. Jonge dieren missen in de eerste zomer de kenmerkende witte halsvlek. Blijkbaar kwamen ze vroeger, en dan heb ik het over 300-400 jaar geleden amper voor in onze contreien. Omdat de site “waarnemingen.be of .nl” toen nog niet bestond kunnen we ons enkel baseren op schilderijen uit die periode.
Voor zover bekend heeft geen enkele 16de of 17de eeuwse Vlaamse of Hollandse schilder ooit houtduiven afgebeeld. De soort ontbreekt in elk geval in het werk van de Antwerpse barokschilders Frans Snyders (1579-1657) en Alexander Adriaenssen (1587-1661). Beide schilders verwerkten doorgaans heel wat inheemse vogels in hun doeken. Houtduiven worden daarentegen wel afgebeeld door Zuid-Europese schilders uit dezelfde periode, zoals de Italiaan Michelangelo Meris Caravaggio (1571-1610) en de Spanjaard Juan Sánchez Cotán (1561-1627). Dit geeft mogelijk aan dat de houtduif in die periode zeldzaam was in de Lage Landen en men kan zich zelfs afvragen of de soort toen wel tot onze avifauna behoorde.
Momenteel zijn ze na de kauw en de zwarte kraai de meest voorkomende vogel volgens de resultaten van de laatste vogeltelweek in de scholen in Vlaanderen. Dat komt vooral door het feit dat ze niet schuw zijn en de speelplaats na elke speeltijd bezaaid ligt met kruimels en etensresten. Op Bernerhof heb ik ook de indruk dat de houtduiven met meer graankorrels gaan lopen dan de kippen waar ze eigenlijk voor bedoeld zijn! Ach ja, als ze daar gelukkig mee zijn is het voor mij ook goed. Ik kan redelijk veel verdragen behalve dan op de tuintafel sch… , dat gaat me net iets te ver. Er is nog werk aan de heropvoeding. Is hier misschien een rol weggelegd voor de Berners?
2018 wordt blijkbaar een goed bloemenjaar, alleszins voor de voorjaarsbloeiers! De Viburnums en Seringen zijn bijzonder goed gelukt dit jaar. Op de bloei van de Gouden Regen is het nog even wachten maar het aantal bloemtrosjes op de struik creeërt grote verwachtingen. Ondertussen komen de Rododendrons ook stilaan in bloei, daar komen we één van de volgende dagen zeker nog eens op terug.
Ik weet het, het is één van de drukste periodes van het jaar in de tuin. Je kan natuurlijk als een gek zitten wroeten en woelen maar dan mis je heel wat.
Je zou ook af en toe eens op een stoel kunnen achterover leunen en naar de dingen rondom kijken. Of met een fototoestel op safari gaan in je eigen achtertuin. De eerste libel of een bepaalde vlinder vastleggen op de gevoelige (digitale) plaat. Misschien eens toekijken wat voor halsbrekende toeren een hommeltje moet uithalen om in een bepaalde bloem te geraken op zoek naar voedsel. Dat levert soms mooie toevalstreffers op.
Alle foto's die ik hier op de site zet zijn zelf gefotografeerd in de eigen tuin! Zo heb ik met het mooie weer vorige week de eerste vuurlibellen van het seizoen in Bernerhof vastgelegd. Bovendien was dit een soort die ik hier vorig jaar niet gezien had. Met de libellen van vorige zomer erbij kom ik op 15 verschillende soorten. Als je dan weet dat er in België en Nederland ongeveer 70 soorten voorkomen vind ik dit geen slecht resultaat. Biodiversiteit in je eigen tuin! Als dat geen bewijs is dat het nuttig is de gifspuit te laten staan weet ik het ook niet meer.
Dus volgend weekend niet vergeten te genieten. O ja, je zal waarschijnlijk een paraplu nodig hebben. Van achter glas met een drankje kan ook : santé, schol, proost, whatever!
Brahea armata, in het Nederlands blauwe hesperpalm of Mexicaanse waaierpalm genaamd is een wintergroene palmboom afkomstig van het schiereiland Baja California in NW-Mexico. Zijn forse stam en grote diep ingesneden zilverblauwe waaiervormige bladeren doen enigszins aan de ''Washingtonia'' denken, alleen is het blad veel impressionanter. Deze traaggroeiende waaierpalm bloeit na enkele jaren in de zomermaanden met talrijke geurende, roomwitte bloempjes die in grote bloeiwijzen, vrijhangend bijna de grond raken. Later worden dit bolvormige, eerst groenige, later helderbruine vruchten van ongeveer 2cm. Brahea armata houdt van een beschutte standplaats in de volle zon en een goed doorlaatbare, kalkrijke, liefst niet te rijke grond. Deze plant is slechts matig winterhard en wie geen risico wil nemen houdt hem best als kuipplant en overwintert hem in een niet- of matig verwarmde serre. Afhankelijk van de bron vindt je voor de winterhardheid minimum temperaturen gaande van -5° tot -10°C. Bij deze laatste moet de grond dan wel goed droog zijn wat in onze winters niet vanzelfsprekend is. Bij mij gaat hij van het moment dat er nachtvorst verwacht wordt de veranda in (10-15°C), bij deze temperaturen moet de plant dan wel 1 keer per week wat water krijgen. Mijn exemplaar is momenteel nog een klein ukkepukkie wat in de winter een voordeel is want de winterparking staat elk jaar goedgevuld. Van ziektes schijnt deze soort weinig of geen last te hebben.
Nog zo'n leuk "onkruidje" dat bij mij welkom is in de tuin!
Bonte gele dovenetel is verwant aan de inheemse gele dovenetel (Lamium galeobdolon subspecies montanum), ze kan hiervan echter gemakkelijk worden onderscheiden door middel van de bontgekleurde bladeren. Deze cultivar heeft ook een andere groeiplaats : waar de inheemse gele dovenetel vooral op vochtige tot natte voedselrijke leem- en kleibodems wordt gevonden, heeft de gevlekte gele dovenetel het naar zijn zin in matig voedselrijke lichte, zandige bodems, waar de soort zich vooral ontwikkelt in de ruwe humuslaag.
Ze kruipen voort en bedekken zo hele schaduwpartijen waar toch niks anders wil groeien. Als je ze wil inperken kan je ze heel makkelijk uittrekken, ze wortelen namelijk heel oppervlakkig. Ze bloeien van eind maart tot een stuk in mei. Momenteel staan ze op hun mooist. Na de bloei heb je nog altijd het bonte blad dat ook sierwaarde heeft. Je hoeft er niks aan te doen, in de winter verdwijnen ze maar in maart staan ze er weer.
Eens je ze hebt raak je ze niet meer kwijt en in dit geval vind ik dat niet eens zo erg!
Eindelijk is het me gelukt. Ik wist al lang dat ze daar zaten omdat ik ze soms kon horen : de poelkikkers. "So what" zullen een aantal mensen denken. Wel weet dan dat 90% van de kikkers kruisingen zijn tussen de poel- en de meerkikker : de bastaardkikker. Die bastaardkikkers zijn bijna niet te onderscheiden van de poelkikkers. Alleen kan je het verschil horen, ze hebben een andere roep. Poelkikkers zijn de kleinste van de 3 soorten maar je hebt grotere poelkikkers en kleinere bastaarkikkers dus dat wordt moeilijk. Je moet ze dus zien kwaken om zeker te zijn, dan zie je ook dat poelkikkers een witte kwaakblaas hebben in tegenstelling met de bastaardjes die het met een grijze moeten doen. Er zijn nog een aantal kleine verschillen maar da's voer voor specialisten. De echte poelkikkers zijn redelijk zeldzaam aan het worden. Ik ben dus een gelukkig mens, ik heb de 3 soorten in mijn vijver en heb ze allen op foto.
Nu nog afwachten of de buren even gelukkig zullen zijn als het kwaakconcert binnenkort weer gaat beginnen? Je kan niet voor iedereen goed doen!
Ik weet in ieder geval dat er weer veel muggen en slakken zullen verdwijnen in hongerige kikkermaagjes.
De eerste libel dit jaar en al direct eentje die we hier vorig jaar niet gespot hebben : de vuurjuffer.
In de prov. Antwerpen en Limburg kan je ze regelmatig zien. Ze hebben een plas met zuiver water nodig met veel drijvende waterplanten en oevervegetatie. De twee exemplaren op de foto vlogen rond in tandem en waren een plaatsje aan het zoeken om hun nageslacht te deponeren. Kennelijk werd het blad van deze waterlelie goed genoeg bevonden om daar hun ding te doen. Vuurjuffers zijn er vroeg bij in het voorjaar, zo vanaf 20 april kan je ze zien rondvliegen. Ik had deze twee ook reeds twee dagen geleden gezien. Toen waren ze net uitgekomen want ze hadden nog bijna geen kleur. Dat is nu wel anders met hun felrood jasje!
Ze zijn weer actief, de kleine groene sloeries die op enkele dagen de buxus tot op het laatste blaadje afknabbelen. Momenteel zijn het nog kleine ukkepukkies van enkele mm groot maar opgelet : het gaat snel! Ze zijn eigenlijk best wel mooi om naar te kijken maar toch ik zie ze eigenlijk liever ergens anders dan op mijn buxus. Nu heb ik gelukkig niet veel buxus staan, maar toch. Ik heb één vrij grote open (nooit gesnoeide) buxus in de tuin staan. Door de open structuur is de schade hier minder groot, ze hebben ook minder schuilmogelijkheden waardoor vogeltjes ze eerder zullen opmerken.
Je kan natuurlijk direct je chemisch arsenaal aanspreken en ze daarmee te lijf gaan maar in een ecologische tuin is dit “not done”! Ze met de hand wegvangen is al snel niet haalbaar meer. Ze wegspuiten met de hoge druk is een optie, de rupsjes vallen dan op de grond waar je ze eventueel kan plattrappen. Let wel op, er vallen ook blaadjes op de grond waar spinseltjes inzitten met de eitjes voor de volgende generatie, ruim die dan wel op. En o ja, niet in de compostbak! Kieper ze maar bij het restafval.
Een buurman van mij was vorig jaar in alle staten toen hij mensen buxus zag afvoeren per aanhangwagen richting containerpark. Heel de wijk werd zo besmet verklaarde hij aan iedereen die het wilde horen (ook aan wie dit niet wou). Misschien had hij wel een punt, misschien ook niet. Twee weken geleden had hij een aangetast buxushaagje in zijn tuin geëlimineerd. Daags nadien stond hij vrolijk de ganse boel te verhakselen! Hallo ??? Besmetting van de buurt ?
Hopelijk leren onze vogeltjes snel buxusrupsjes eten zodat de plaag enigszins ingeperkt wordt. Weggaan is er niet meer bij, daarvoor is het al lang te laat.
Vraag is wat we in de plek kunnen zetten. Tot voor kort viel regelmatig de naam Ilex Crenata. Nu blijkt deze ook gevoelig te zijn voor een schimmelinfectie! Een ander alternatief is Osmanthus delevayi (schijnhulst), je kan ze makkelijk snoeien. Je mist dan wel de zoetgeurende bloemetjes in het voorjaar. Sommige taxussoorten kunnen ook vrij compact gehouden worden. Euonymus fortunei is ook groenblijvend (er zijn ook bontbladige cultivars). Berberis thunbergii is een stekelig roodbladig dwergstruikje dat je goed kan snoeien maar verliest zijn blad in de winter.
Ik ben Roger
Ik ben een man en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is jong gepensioneerde.
Ik ben geboren op 29/05/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuinieren, fotografie, zeewateraquarium, modelbouw, ....
Bernerhof
