Lieveheersbeestjes kennen we waarschijnlijk allemaal wel. Wist je dat er wel meer dan 20 soorten voorkomen in onze contreien? En dan heb ik het nog niet over de Aziatische import van de laatste jaren. Dat is een totaal uit de hand gelopen experimentje. Men wou bladluizen ecologisch gaan bestrijden in serres (kassen voor onze Ned. vrienden) en het Aziatisch LH beestje leek daar uitermate geschikt voor, makkelijk en goedkoop te kweken, dus bestellen en loslaten maar! Alleen bleven de lieverds niet zitten waar ze bedoeld waren te blijven zitten en kozen er een aantal voor een uitstapje in de vrije natuur. Dat werd dus een catastrofe voor onze inheemse beestjes. De larven van LH beestjes eten niet alleen bladluizen maar zo ongeveer alles wat rondkruipt en niet te groot is. En vermits de larven van de Aziaatjes groter zijn dan die van onze inheemse kan je al raden wat er gebeurde. En sindsdien hebben onze inheemse het knap lastig.
Alleszins is het een goede zaak zoveel mogelijk van deze rakkers in de tuin te hebben tot afgrijzen van de bladluizen!
Volgende keer als je er eentje ziet moet je eens het aantal stipjes tellen, meestal, niet altijd, heb je dan al direct de juiste naam. Naast de bekende rode met zwarte stipjes vind je er ook met oranje, gele, witte stipjes. Er zijn er zelfs effen zwarte zonder stipjes!
Voor de 2 op de foto's hieronder moest ik niet lang zoeken, ze landden gisterenmiddag spontaan op de tuintafel naast mijn fototoestel. Nog nooit zulke makkelijke foto's kunnen nemen. Beide soorten leven in de kruinen van dennenbomen, en die staan er hier genoeg.
Op de eerste foto het Oogvlek Lieveheersbeestje dat redelijk algemeen is, op de tweede foto het 18 stippelig Lieveheersbeestje dat heel wat zeldzamer is. Af en toe eens wat geluk hebben zeker om er eentje te zien te krijgen?
In dit geval klopt het niet helemaal. In het gazon beginnen her en der bruine plekken te verschijnen, ook bij de buren. De zware onweders van vorige week hebben ons telkens links of rechts laten liggen. Nu sta ik ook niet te springen voor een plensbui die alles platlegt of hagelbollen als duiveneieren maar een mals buitje zou niet slecht zijn. Van duiven gesproken : de duiven die aan de vijver komen drinken moeten zich elke dag een ietsie pietsie meer bukken. In mijn gedachten zie ik er al eentje overkop gaan en in de vijver belanden! De duif in kwestie zou het wel overleven want op die plek is het water met moeite 10 cm diep !
Alleszins zit ik nu met het jaarlijks dilemma van gaan we nu sproeien of niet. Niet sproeien betekent een dorre vlakte die in september wel terug groen wordt maar dan zijn de honden 2 maanden hun relatief propere speelweide kwijt. Wel sproeien is natuurlijk niet zo ecologisch!
En toch heb ik gekozen voor scenario 2. Ik troost me maar met de gedachte dat het grondwater is en geen leidingwater. Die pomp die staat te draaien doet dat weliswaar ook niet gratis maar zijn CO2 afdruk is beperkt want ik maak de stroom met zonnepanelen. Flauw excuus, ik weet het. Maar ik kijk wel liever op een groene speelweide dan op een dorre vlakte.
Onze jongste Berner vond het alleszins heel leuk want die liep vrolijk rond onder de sproeier. Wat er gebeurde toe ze iets later naar binnen kwam laat ik aan jullie fantasie over!
De zomer komt er aan. De lavendel is er klaar voor. Zo stilaan beginnen de bloemetjes zich te openen, tot groot jolijt van de hommeltjes en de bijtjes. Die zijn er namelijk dol op.
Lavendula augustifolia zoals het heestertje officieel noemt bestaat er in vele cultivars. De bekendste zijn “Hidcote” en “Munstead” maar er zijn er nog veel meer. Ze bloeien vooral in juni en juli al zijn er tegenwoordig ook die tot oktober blijven bloeien. Lavendel komt uit het zuiden, denk maar aan de Provence. Ze zijn bij ons matig winterhard, mits de bodem goed afwatert zullen ze een normale winter in de Lage Landen wel overleven. Lavendelstruiken dienen 30 centimeter uit elkaar geplant te worden. Om verhouten te voorkomen, waarbij de lavendel in een massieve struik met dikke takken verandert moet deze elk jaar gesnoeid worden. Doet men dit niet, dan zal deze steeds dikkere takken krijgen en een hogere struik die aan de onderkant geen bloemen meer zal bevatten. De eerste snoei gebeurt best in de tweede helft van maart in een vorstvrije periode. Hierbij kan de plant tot ongeveer 15 cm boven de grond worden gesnoeid. Zorg wel dat je niet in het hout snoeit want dan zal de plant daar niet of nog zeer moeilijk terug uitlopen. Hierna groeien er snel nieuwe twijgen naar boven waar weer bloemen aan komen. Na de bloei moeten alleen de bloemen zelf verwijderd te worden. De plant niet te kort snoeien want dan zal deze de winter niet overleven. Lavendel is ook blij met jaarlijks wat kalk, meststof doet meer kwaad dan goed. Lavendel groeit en bloeit best op arme grond. En in de volle zon !
De bloemen worden vooral bezocht door hommels en koolwitjes. In Zuidwest Frankrijk worden de bloemen ook bezocht door de kolibrievlinder. Deze kan stilstaan voor een bloem net als een echte kolibrie. Wij moeten het echter (voorlopig?) nog zonder kolibrievlinder stellen.
Lavendel wordt allerlei geneeskrachtige eigenschappen toegekend. Inwendig kan lavendel worden toegepast als theeaftreksel en uitwendig in de vorm van aromatherapie. Lavendel heeft een rustgevende en verlichtende werking. De etherische olie van lavendel kan worden gebruikt als antisepticum.
Hildegard van Bingen (1098-1179) raadde lavendel aan in een elixir bij hoest: "Als iemand Speik-lavendel (drie lepels) in wijn (één liter) kookt en vaak lauwwarm drinkt, verzacht hij lever-long-lijden, mildert het doffe gevoel in zijn borst en zorgt voor een scherp verstand (scientia) en een heldere combinatie-gave (ingenium). Wie geen wijn heeft, kookt hem in water en voegt honig toe." (Causae et Curae, 1150). Verder schrijft ze in haar boek Physica dat wanneer iemand die veel luizen heeft aan lavendel ruikt de luizen zullen doodgaan (bron Wikipedia).
Luizen heb ik niet maar een scherp verstand is mooi meegenomen, even uittesten?
Is het een wesp? Is het een zweefvlieg? Nee, het is een wolbij!
Ik dacht eerst wel aan een bij, maar dan eentje met de lichaamsbouw van Jerommeke, een beetje ingekort en nogal breed!
De grote wolbij is zwart met geel gekleurd en niet zo harig als andere bijen, waardoor hij aan een wesp doet denken. Het is een solitaire bij en één van de weinige bijen die het goed doen in Vlaanderen. Door zijn vlieggedrag, regelmatig even stil in de lucht 'hangend', lijkt hij ook wel op een zweefvlieg. Het is toch echt een bij, waarvan het vrouwtje stuifmeel verzamelt voor haar larven. Ze vervoert dit stuifmeel in haar 'buikschuier': lange, dichte beharing onderop haar achterlijf. Mannetjes hebben lange, witte haren aan hun poten.
En hoe komt dat beestje aan zijn naam? Zo "wollig" zien ze er niet uit! Ze verzamelen haartjes en pluisjes van planten die ze bezoeken om er hun nest mee te decoreren, vandaar. Een bij met een diploma van binnenhuisarchitect!
Dit vrouwtje zat zich tegoed te doen aan nectar of stuifmeel van de lavendel die net vandaag in bloem gekomen is. Goeie timing !
De lavendel begint stilaan kleur te bekennen. De bloemetjes zijn nog niet open maar de hommels hangen al te rond te toeren op zoek naar de beste plekjes. Dit ongeduldige akkerhommeltje zal morgen of overmorgen nog eens moeten terugkomen. Hopelijk werkt zijn GPS en vindt hij dit plekje snel terug. En anders zal ie wel op de geur van lavendel afkomen zeker? Of zouden hommeltjes niet kunnen ruiken? Heeft iemand ooit daar eigenlijk al een studie over gemaakt?
In ieder geval kunnen ze het niet aan mekaar doorvertellen. Bijen daarentegen kunnen dat wel!
Wist je dat een hommel zijn vleugels eerst moet "warmdraaien" voor ze kunnen opstijgen? In de winter bij 5° kan dat wel een half uurtje duren, in de zomer bij 24-25° slechts enkele seconden. Een hommel is eigenlijk te zwaar om te kunnen vliegen, volgens onze wetten van de fysica. De hommels trekken zich dat niet aan en vliegen toch. Nu heeft men ontdekt dat ze zelf luchtwervelingen creeëren waardoor het toch kan. De luchtvaartindustie is heel erg geïnteresseerd! Misschien hebben we binnenkort wel veel zuiniger vliegtuigen dankzij de hommels!
Ik heb dit moeten doen met de Turkse Lelie (Lilium Martagon). Niet dat ik deze plant niet kan houden, ze komen elk jaar mooi terug maar het probleem zit bij een klein rood kevertje!
Juist ja, het Leliehaantje! Nu zijn leliehaantjes waarschijnlijk voorgeprogrammeerd door moeder natuur om lelies een kopje kleiner te maken, maar toch. Ik heb nog op verschillende andere plaatsen grootbloemige oosterse lelies staan. Op sommige heb ik nog nooit een leliehaantje gezien, op anderen moet ik wel af en toe eens ingrijpen en er enkele wegvangen. Op Lilium martagon komen ze echter in horden af!
Probleem is dat die beestjes verduiveld goed zien en weten wat er gaat gebeuren als ik langskom. Ze laten zich op de grond vallen, liefst ondersteboven. Dan vallen ze namelijk niet op want hun onderkant heeft dezelfde kleur als de grond. Eens hun kroost uitkomt is het hek helemaal van de dam. De larven zijn nog erger dan de volwassen kevertjes. Ze wentelen zich in hun eigen poep zodat vogels ze niet meer lusten. Ik heb al geprobeerd met lookextracten om ze weg te krijgen, niets helpt. Vorig jaar hadden ze de complete plant, bloemen inbegrepen kaalgevreten. Nog een klein wonder dat de plant dit jaar terug is uitgekomen. Dit jaar is iets beter maar zonder vergif spuiten lijkt het niet te lukken, dus dan maar geen Lilium martagon meer.
De Turkse lelie zelf komt voor in grote delen van Europa tot aan Azië. De lelies houden van een lichte humusrijke grond (kalk) met goede drainage. Ze staan graag in het zonnetje maar de wortelvoet houdt wel van wat schaduw . Ten tijde van de bloei verspreiden de bloemen een heerlijke 'wilde bloemengeur', gonst het van de hommels en bijen en zelfs vlinders genieten van de schoonheid.
En ik dus dit jaar ook, ondanks de vraatsporen van de leliehaantjes. Ik zal er wel geen prijs mee winnen op de Chelsea Flower Show!
Het begint me zo stilaan de strot uit te hangen dat er bepaalde individuen reacties posten die eigenlijk niets meer of minder dan reclame zijn voor Viagra en dergelijke. IP adres blokkeren helpt niet want ze gebruiken telkens een ander IP adres. Dit berichtje zal er ook niets aan verhelpen maar ik raak dan toch een stuk frustratie kwijt!
Kniphofia uvaria of ”vuurpijl” zorgt in de plantenborder voor een tropische “touch” door hun opvallende bloeiwijze. In Z-Afrika worden ze ook fakkellelie genoemd
Ondanks hun subtropische afkomst kan je ze toch best in de volle grond planten mits deze goed water kan afvoeren. Graaf een ruim plantgat en maak de grond goed los. Verbeter arme tuingrond door er wat compost en/of koemestkorrels door te mengen. Je kan ze aankopen als wortelstok die je in de bloembollenafdeling kan vinden, belangrijk is in dat geval dat je de dikke wortelstok van de vuurpijl rechtop plant. De bovenkant van de wortel moet net iets onder het grondniveau komen. Je kan ze uiteraard ook als plantje aankopen, dan zie je al wat je koopt en je hoeft je niet af te vragen wat de onder- of de bovenkant van de wortelstok is. Hou ongeveer 50 cm tussenafstand. Geef ze na het planten direct water. Kniphofia groeit en bloeit goed op een plekje in de volle zon of halfschaduw in goed doorlatende, voedzame grond.
Gebruik de vuurpijl als solitair tussen lagere planten zoals middaggoud (Gazania splendens). Je kan ze ook combineren met hogere borderplanten zoals incalelies (Alstroemeria) en of met siergrassen. In een prairieborder misstaan ze ook niet.
De vuurpijl is een vaste plant die jarenlang op dezelfde plek kan blijven staan. Het is belangrijk dat de grond goed doorlatend is, vooral in de winter. Knip uitgebloeide bloemstengels helemaal weg om herbloei te bevorderen. In het voorjaar al het oude blad afknippen.
Meestal lees je dat ze weinig last van slakken hebben. Dat is dan misschien wel zo voor de stugge bladeren maar tijdens de regen van gisteren heb ik toch een 5 tal naaktslakken van één enkele bloem gehaald. Dus toch even mee opletten.
Gisterennamiddag ben ik met de camera eens rond de vijver gelopen. Het was er behoorlijk druk, op een kwartiertje tijd heb ik wel 5 verschillende libellensoorten kunnen terugvinden. Sommigen, zoals de azuurwaterjuffer vliegen reeds weken met tientallen rond druk bezig met vrouwtjes te verleiden. Anderen zoals de weidebeekjuffers zijn eerder toevallige toeristen die eens een kijkje komen nemen. De grote Keizerlibel is nieuw maar heeft het hier wel naar zijn zin vermits mevrouw eitjes aan het leggen was in de vijver. Dat is niet zonder risico, de kikkers weten niet waar eerst kijken met zoveel lekkere hapjes die op en af vliegen.
Op foto achtereenvolgens : azuurwaterjuffer, lantaarntje, weidebeekjuffer, viervlek en grote keizerlibel
Het is zover, de eerste daglelie is in bloei gekomen.” So what” hoor ik je zeggen. Ik weet het, in de tuin van mijn vader staat er een gele Hemerocallis al 3 weken in bloei, dus ik ben sowieso niet de eerste. Toch word ik er blij van want het betekent dat de zomer het overneemt van de lente. Als je de temperaturen van de laatste dagen bekijkt is die zomer zelfs al even bezig. Ik heb gisterenavond de prairieborder een paar uur staan besproeien want het is redelijk droog aan het worden. De onweders en wolkbreuken van de laatste dagen zijn links en rechts voorbijgetrokken zonder één drup water achter te laten. Normaal is het niet direct nodig maar vermits ik een groot deel van deze border heb verplant en nieuw aangeplant stond dat stuk tuin te springen voor wat water.
Terug naar Hemerocallis of daglelie dus. De naam is niet ver gezocht; elke bloem bloeit slechts één dag. In de ochtend gaat de bloem open en de volgende dag is zij verwelkt. Gelukkig geeft een plant zoveel bloemen dat je toch wekenlang plezier hebt van een daglelie.
Het is in veel opzichten een ideale plant. Ziekten komen eigenlijk niet voor en de plant hoeft niet gesteund te worden. De enige belager is de Hemerocallis-galmug (contarinia quinquenotata), die eitjes legt in de bloemknop. Dit kun je zien, doordat de knop daardoor opzwelt. De aangetaste knop verwijderen voorkomt dat de mug zich vermeerdert. Gooi de aangetaste bloemknoppen liever niet op de composthoop maar breng ze naar de GFT-bak om uitbreiding te voorkomen.
Hoewel de naam anders doet vermoeden, is de daglelie helemaal niet verwant met de lelie. Leliehaantjes ga je hier dan ook niet zien.
Er zijn vroege, middelvroege en late bloeiers. De vroege Hemerocallis bloeit in juni, de middelvroege in juli en de late in augustus. Door slim aan te planten, kun je de hele zomer bloeiende daglelies hebben.
Het ziet er natuurlijk mooi uit, als je dagelijks de uitgebloeide bloemen verwijdert, maar noodzakelijk is dat in dit geval niet, na één dag is de bloem onherroepelijk einde leven.
Er bestaan duizenden cultivars van de Hemerocallis, in vele kleuren en in verschillende kleurencombinaties binnen één bloem. In vrijwel elke tuin en border kan de plant succesvol worden toegepast. De bonte bloemen vloeken niet met elkaar maar leveren een vrolijk geheel op. Ze laten zich dus goed met elkaar combineren!
En als je een bepaalde soort toch niet mooi vindt kan je ze nog altijd opeten. De plant zou ook in de groententuin mogen staan. De bloemen zijn namelijk eetbaar. Vooral de lichtgekleurde bloemen zijn fris en knapperig, als een pittige icebergsla. De donkerste bloemen zijn misschien iets te pittig. Misschien een ideetje voor een zomers voorgerechtje : daglelie gevuld met zalmmousse.
Ik zie het zo al voor mij, met een fris Rosé wijntje op het terras, zalig !
Het is weer zover. Rosa “Lavender Blue “ is eraan begonnen. Een marathon van eind mei tot met Kerstmis als het niet te snel vriest in het najaar.
“Lavender Blue” is een klein enkelbloemig struikroosje dat met weinig tevreden is. Het is één van de weinige rozensoorten die je hier op onze Kempense zandgrond jaar na jaar kan zien bloeien zonder weg te kwijnen. Het is een doorbloeier, van nu tot een stuk in augustus bloeien ze continue. Dan moet de plant even op adem komen, we snoeien de uitgebloeide bloemtakken weg en doen een zeer lichte vormsnoei. Twee weken later begint het bloemenfestijn opnieuw en dat blijft duren tot de vorst er een einde aan maakt. Soms is dat begin november maar het is ooit al Kerstmis geweest toen er nog bloemetjes instonden, uiteraard iets minder dan in de zomer.
Begin maart wachten we een vorstvrije periode af om ze redelijk drastisch te snoeien; zo’n 5-10cm boven de grond gaat alles eraf. Ze krijgen dan ook wat kalk en 2-3 weken later wat organische meststof, en “that’s it”. Het is wel belangrijk, en dat geldt voor elke kalkminnende plant, ook voor het gazon, om eerst kalk te strooien om de pH omhoog te krijgen en dan pas te bemesten. Als de bodem een pH van 5 heeft mag je zoveel meststof geven als je wil, de plant kan deze gewoonweg niet opnemen. Je kan eventueel zelfs reeds kalk strooien op het gazon voor de winter, dan groeit het mos minder snel want dat heeft wel liefst een zure bodem!
Dus, van die "kant en klaar" alles in één meststoffen zijn eigenlijk grotendeels weggegegooid geld. Tegen dat de kalk is opgenomen door de bodem is de meststof al grotendeels weggespoeld en heeft de plant er weinig of niks aan gehad! Bye bye meststof, bye bye euro's !
Ons roosje heeft weinig last van ziektes, vorig jaar had ik op een bepaald moment redelijk wat bladluizen. We hebben ze er gewoon met een waterstraal afgespoten. En als enkele bladluizen blijven zitten zal de roos er ook niet aan ten onder gaan. We hebben ten andere ook nog vriendjes in de tuin die bladluizen met de kilo verorberen : het Lieveheersbeestje ! Maar da’s weer een verhaal voor een andere keer.
Salvia nemorosa, ook wel salie genoemd, is een compacte bladverliezende vaste plant met donkergroene, ovaal tot langwerpige, aromatische bladeren. Deze populaire salvia bloeit van eind mei tot augustus met violetblauwe bloemaren. Na de eerste bloei kan je de uitgebloeide bloeiaren best terugsnoeien om een tweede (bescheiden) bloei in de herfst te stimuleren. De plant houdt van een standplaats in volle zon en doet het goed in vrijwel iedere goed doorlaatbare grondsoort. Zolang ze zon genoeg hebben en de grond niet te nat blijft is de bodem pH niet echt belangrijk al wordt een beetje kalk wel dankbaar aangenomen. Bij mij staan ze in de border naast de lavendel zodat dat kalkgeven in één moeite gebeurt in het vroege voorjaar.
Salvia nemorosa is één van de weinige salvia’s die bij ons winterhard is, al blijft het steeds opletten voor de combinatie van vocht en koude. Ze zijn redelijk droogtetolerant, verdragen zeewind en wat luchtvervuiling.
Er zijn tientallen verschillende cultivars, ‘Caradonna’ wordt wat hoger maar heeft het bij mij slechts 1 jaar uitgehouden terwijl ‘Ostfriesland’ al jaren telkens terugkomt. Maar toch is er hier en daar telkens toch eentje die het na de winter voor bekeken houdt. Af en toe verjongen dus lijkt me geen slecht idee.
Dit een overigens een probleemloos plantje : de slakken lusten het niet, de aromatische geur houdt waarschijnlijk de bladluizen uit de buurt en ze zijn ongevoelig voor wind en zomers onweer ! En de hommels en bijtjes zijn er dol op.
Hollywood doet het, waarom zou ik het dan ook niet doen? Een vervolg breien aan iets dat eerder al verschenen is? De VRT gaat nog veel verder, die geven al 85 jaar dezelfde herhalingen van FC de Kampioenen. Enfin, we wijken af.
Een dag of 10 geleden had ik dus "megakikker" gespot in de vijver. Vorig weekend heb ik haar (!!!) teruggezien. En hoe weet ik dat het een "haar" is hoor ik je denken. Wel doordat ik haar betrapt heb bij het liefdesspel. Op de foto zie je een alledaagse op zich ook al redelijk stevige meerkikker die een ritje door de vijver maakte op de rug van ons monster (of is het monsterin, monsteres ?). Ons dapper mannetje moest zich stevig vasthouden om niet van mevrouw XXL af te vallen. Ik hou mijn hart vast als ik bedenk wat daar kan van voortkomen! Misschien dat er toch nog een nieuwe film komt van Jurassic Park, opgenomen in mijn tuin. Dat wordt dan deel 7 of 8 of zo, ik ben de tel ondertussen een beetje kwijt geraakt!
Wie weet wat er nog allemaal huist in de onpeilbare diepte van Lake Bernerhof ?
De boompioen is weeral een week of 2-3 geleden uitgebloeid, jammer maar niets aan te doen. Geen nood echter, de "kruidachtige" pioenen gaan de fakkel overnemen. Pioenrozen zijn prachtige planten. De bloemen zijn er in alle mogelijke kleuren (wit, roze, rood, purper tot geel, enkel of gevuld), voor ieder wat wils. De witte zijn bij mij gisteren in bloei gekomen. Ik heb er ook nog purperrode op een andere plaats staan en dat zal ook niet lang meer duren.
Pioenrozen hebben graag een aantal uren zon, 5-6 uur per dag is ideaal. De bodem moet liefst goed waterdoorlatend zijn want ze staan niet graag met hun voetjes in het water. Zandgrond met redelijk wat compost is ideaal, de pH bij voorkeur tussen neutraal en lichtzuur (6-7). Ik heb dus weer geluk ! Laat ook wat vrije ruimte rond de voet van de plant.
Het enige nadeel van pioenrozen is dat de bloemen zo groot zijn dat ze topzwaar zijn. Dus tijdig opbinden is de boodschap want anders knakken de stelen af door de wind of na een bui door het gewicht van de grote bloemen die met water erbij dubbel zoveel wegen. Doe dit preventief, het KMI voorspelt fiks onweer de volgende dagen en na een plensbui kan je alleen nog maar wat proberen te redden.
Na de bloei wat beendermeel geven zorgt ervoor dat de plant volgend jaar ook weer rijkelijk zal bloeien.
In de winter verdwijnen de planten bovengronds, knip de stelen af op enkele cm boven de grond en gooi ze bij het restafval en niet op de composthoop! Er kunnen sporen van een schimmel op zitten die veel miserie kunnen veroorzaken
Geranium sanguineum is één van de talrijke geraniums die Bernerhof extra kleur geven in de zomermaanden. Waarom deze bloedooievaarsbek noemt is me een raadsel, zo rood zijn de bloemen nu ook weer niet. Eerder naar de paarse kant maar wel heel erg mooi ! De bloeitijd loopt van juni tot juli met nog een bescheiden herbloei in augustus–september. Ze staan graag in de zon, halfschaduw wordt ook nog verdragen, en zijn tevreden met iedere goed doorlaatbare niet te vruchtbare grondsoort. Om te veel uitzaaien te voorkomen en de herbloei te stimuleren is het aan te raden tijdens de bloei, uitgebloeide bloemen weg te knippen. Zoals reeds gezegd zaaien ze zich vrolijk uit wat ik persoonlijk geen probleem vind. Komen ze ergens op waar je ze niet wil hebben kan je ze makkelijk verplanten. Je kan ze ook cadeau doen aan de buren of ruilen voor andere plantjes. In een rotstuintje misstaan ze ook niet. Ooievaarsbek is perfect winterhard, tot -25°C. En tenslotte, de bijtjes en hommeltjes zijn er ook heel blij mee !
Er bestaat ook nog een witte variant : Geranium sangineum 'Alba'
In de traditionele hakhoutbossen werd vlier geweerd. Economische gezien was deze voor de bosbeheerder niet interessant en bovendien een lastpost die alleen maar ruimte innam. Hij werd ‘mortbois’ genoemd (dood hout) en mocht net als sprokkelhout op tal van plaatsen zonder bezwaar worden weggehaald. Vooral de bessen en bloemen van de gewone vlier behoorden tot de klassieke huis-, tuin- en keukenmiddelen. Daarom plantte men hem in zowat elke tuin, in het bijzonder bij bakhuizen, mogelijk een overblijfsel van een Germaanse traditie. Men meende lange tijd dat een vlier bescherming bood tegen blikseminslag en brand.
De bessen zijn licht giftig : ze bevatten de naar het geslacht genoemde stof sambunigrine, die echter door koken onschadelijk wordt. Van de bessen kan siroop gemaakt worden die helpt bij verkoudheid en griep. Van de bloesems kan thee, limonade, jam en azijn gemaakt worden. Vlierbessen bevatten veel vitamines. Ze worden ook gebruikt voor het verven.
De bladeren werden gebruikt voor het op geur brengen van bijenkorven: bij het vangen van een zwerm verhoogde de kans dat het volk in de nieuwe korf zou blijven.
Aan de bloesem van de vlier worden voorspellende krachten toegeschreven. In centraal Europa hangen jonge meisjes in de nacht van 21 juni een bloeiende vlierkrans achter het bed. Hierdoor zou hun toekomstige echtgenoot zich in hun droom openbaren.
In de Middeleeuwen had de vlier de reputatie dat hij als afweermiddel beschermde tegen zwarte magie en hekserij. De vlier was gewijd aan Vrouw Holle.
In de hekserij en Wicca is de vlier een heilige boom die niet verbrand mag worden. De Wiccan rede waarschuwt in het Engels: “Elder is the Lady's tree, burn it not or cursed you'll be “ ofwel “Vlier is de boom van de Vrouwe, verbrand haar niet of je wordt vervloekt”. Je bent gewaarschuwd!
Ik ben Roger
Ik ben een man en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is jong gepensioneerde.
Ik ben geboren op 29/05/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuinieren, fotografie, zeewateraquarium, modelbouw, ....
Bernerhof
