Fuchsia magellanica is een min of meer winterharde Fuchsia die ongeveer iedereen wel kent. Je vindt ze in elk tuincentrum bij het begin van de zomer en nu misschien in de uitverkoop. Er moet immers plaats gemaakt worden voor Halloween, Allerheiligen, Kerstmis , … .
Er zijn echter nog honderden andere winterharde cultivars die, mits een beetje afdekken tegen de strengste vorst, vrolijk de winter doorkomen. Hiervoor zul je echter wel naar een gespecialiseerde kweker moeten. Er is natuurlijk ook nog het internet maar ik ben nog van de oude stempel, ik zie graag wat ik koop! De schoonheid op de foto staat bij mij reeds jaren op een beschut schaduwplekje, weg van de koude noorden- en oostenwind. Elk jaar in juni komt ze trouw terug en komt pas vrij laat in het seizoen tot bloei. Dit jaar extra laat, pas vanaf half september, de reden hiervoor weet ik ook niet.
De naam weet ik helaas niet meer, één van de honden heeft wat naamkaartjes verwisseld om mij te testen. Opzoeken op internet is hopeloos, er zijn meer dan 5000 cultivars in omloop! Ik heb deze dan maar zelf omgedoopt tot “Madame Mystery”. Ongeacht de naam toch mooi om naar te kijken.
Als je een tropische sfeer in de tuin wil creëren kan je haast niet om Colocasia heen. Het zijn tropische planten uit Azië en daardoor helaas dus meestal niet echt winterhard te noemen. Ook Colocasia esculenta 'Black Magic' is afkomstig uit Azië en blijft wat kleiner dan de meeste andere varianten van deze familie. Het is een opgaande groeiende plant met lange bordeaux paarse stengels waaraan paars geaderde groene bladeren verschijnen die later naar donkerpaars tot bijna zwart verkleuren. De achterzijde van de bladeren is grijsachtig. De grote pijlvormige bladeren worden tot 50 cm groot. Ik heb er 6 weken geleden in de uitverkoop op de vijverplantenafdeling van een tuincentrum eentje kunnen op de kop tikken voor 1.50 euro. Toen ik dat zag kreeg ik een onbedwingbare drang om deze mee te nemen, ik kon er niet aan weerstaan! Het was een piepklein plantje maar ondertussen toch reeds flink gegroeid.
Je kan ze behandelen als moerasplant in de oeverzone van de vijver, in aquacontainers zodat ze ’s winters naar binnen kunnen of in een pot ingraven in de grond (je moet ze dan wel wat extra water geven zodat ze vochtig blijven). Ik heb ze in een pot zonder drainage gezet zodat ik dat laatste probleem veel minder heb, teveel water kan in dit geval geen kwaad). Zet ze zeker niet in de volle zon! Licht tot halfbeschaduwd is prima.
Colocasia esculenta “Black Magic” is niet echt winterhard te noemen in ons klimaat. Tot -8°C is er nog kans dat de plant het overleeft. Eventueel kan je ze behandelen als dahliaknollen als je geen plaats hebt om de plant in zijn geheel te overwinteren. Er is ook nog een neefje in deze familie dat wel winterhard zou zijn en die wel in de volle grond kan blijven (eventueel met wat winterbescherming) : Colocasia esculenta “Pink China”. Deze zou winterhard zijn tot -15°C en staat op mijn verlanglijstje voor volgend jaar. De bladeren van Pink China zijn tot 1m groot. Ze zijn wel groen en niet zwart gekleurd maar je kan niet alles hebben in het leven. Als je er nu nog eentje moest vinden is het toch reeds veel te laat in het seizoen om deze nog in volle grond te zetten, tenzij je vlak aan zee of in de stad zou wonen.
Zo hebben we weeral iets om naar uit te kijken volgend jaar!
Gisteren is Hibiscus “Fireball” in bloei gekomen. En gisterenavond is er in België en Nederland een vuurbol aan de hemel gespot. Toeval? Waarschijnlijk wel. Feit is dat je er in beide gevallen niet naast kunt kijken. En mijn "vuurbal" blijft wel iets langer zichtbaar om van te genieten.
Hibiscus “Fireball” is een subtropische Hibiscus maar dan wel eentje die je vrolijk het ganse jaar in de tuin kan laten staan. Zet ze op een droog zonnig plekje met liefst wat andere lagere beplanting aan de voet zodat de grond in de zomer niet te fel uitdroogt. Als ze in de winter de voetjes relatief droog kunnen houden, kunnen ze makkelijk -15°C overleven. En ik vergeet dan meestal nog om de voet van de plant wat te beschermen. Ze verdwijnen volledig bovengronds maar komen wel elk jaar terug. Niet panikeren als er begin juni nog niets te zien valt, tegen het einde van de maand zijn ze er wel! Voor de bloemen moet je wachten tot in september maar het wachten is wel de moeite waard.
Wat wel opvalt : ik heb nog geen enkele vlinder of bij deze bloemen weten bezoeken. Dit in tegenstelling met de Sedum die enkele meters verderop staat te bloeien. Gisteren telde ik ongeveer 30 dagpauwogen en nog enkele andere vlinders (Atalanta’s, koolwitjes, kleine vuurvlinders) en ontelbare bijtjes en hommels. En zo is iedereen gelukkig!
En om nog even in het rood te blijven, toen ik met de honden ging wandelen kon ik op de lindebomen om de hoek niet naast deze kleine rode beestjes kijken. Het zijn vuurwantsen, ze leven vooral graag op lindenbomen (wat een toeval)! Echt schadelijk zijn ze meestal niet, ze leven vooral van plantensappen van reeds dode bladeren en zuigen af en toe ook wel eens een insectje leeg. Ze komen soms met honderden voor op de stam van lindenbomen waar ze wat sap uit de bast halen. Bestrijden doet meestal meer kwaad dan goed. Ze kunnen, als ze met veel zijn, wel wat geurhinder geven want de meeste wantsen stinken wel enigszins. Soms hoor je dat ze verzot zouden zijn op Hibiscus maar dat heb ik zelf nog nooit ondervonden. En zo zijn we terug bij Hibiscus beland, de cirkel is weer rond!
Nu is het moment om uitgebloeide agapanthus bloemen te verwijderen. Tenzij je het zaad wil verzamelen om nieuwe planten mee te kweken kan je beter de uitgebloeide bloemstengels verwijderen, deze putten de plant teveel uit. Door ze af te knippen kan de plant deze energie gebruiken om bladeren en wortelgestel te versterken. Het is ook aan te bevelen ze nog eens te bemesten met een meststof met veel K (kalium of potas) zoals een tomatenmeststof bijvoorbeeld.
Mandevilla is een klimplant uit midden en Zuid-Amerika waar deze tot op grote hoogte groeit. Dat is dan ook de reden dat deze plant onze “kwakkelzomertjes” toch best leuk vindt. Bloeit rijkelijk van juni tot ver in het najaar met wondermooie bloemen in de kleuren wit over roze tot knalrood. Staat graag in de zon maar halfschaduw is ook prima.
Na de” IJsheiligen “(half mei) kan de plant naar buiten. In de zomer elke dag water en wekelijks wat meststof houdt de plant aan de bloei. In de winter spaarzaam met water, de grond net niet laten uitdrogen. Ik hou ze in de winter in de veranda bij ongeveer 10-12°C, ze blijven soms nog bloeien tot in december en gaan dan in rust. In het voorjaar een portie verse potgrond voor Mediterrane planten, wat insnoeien en/of opbinden en de plant kan er terug tegenaan gaan voor het nieuwe seizoen. Opgelet : het sap van de plant is giftig !
Mandevilla is sinds al sinds halverwege de 18de eeuw in cultuur. De plant is vernoemd naar de botanicus Henry Mandeville. Vroeger vond je deze plant soms terug onder de naam Dipladenia. Die naam Dipladenia wordt nu officieel niet meer gebruikt. Sundavilla is dan weer de merknaam van door Suntory ontwikkelde hybrides van de Mandevilla sanderi, zoals Sundaville Red, Sundaville White, Sundaville Pink, Sundaville Purple.
Geranium maderense is één van de grootste geraniums ( niet te verwarren met pelargoniums) en zoals de naam reeds laat vermoeden afkomstig van het eiland Madeira. Diegenen die ooit het geluk hebben gehad om Great Dixter van Christopher Lloyd te bezoeken hebben deze planten misschien gezien bij de toegang naar het hoofdgebouw. Jammer genoeg luidt de bloei tevens ook het einde van de plant in, ze bloeien slechts éénmaal en sterven dan af. Gelukkig is het blad op zich ook al mooi. Als je een plant wil aankopen heb je wat geluk nodig want je ziet ze niet veel. Als je ze wil zaaien (zaden vindt je makkelijker op internet) hou dan wel rekening dat deze een temperatuur van minstens 25-26°C nodig hebben om te kiemen. Na een tweetal weken kunnen ze naar een koelere plaats (10°C).
Geranium maderense in bloei is een prachtige verschijning, de “Barbie”roze bloemen verschijnen met honderden tegelijk. Ook merkwaardig is de voet van de plant, het lijkt of de plant op een soort verzameling van wortelstokken staat (dit zijn de stengels van afgestorven bladeren). Als je bij ons Geranium maderensis tegenkomt is dat bijna altijd onder glas en daar is een goede reden voor. Deze plant verdraagt namelijk nul komma nul graden vorst ! Eén zuchtje koude en de bladeren zullen al vergelen, op zich gaat de plant hier niet dood aan zolang de kroon maar beschermd is en intact blijft. De nagel aan de doodskist is rot, eens dit gebeurd is sterft de ganse plant van zodra de temperatuur terug stijgt in het voorjaar. Een andere vijand (vooral bij planten in pot) zijn de gegroefde lapsnuitkever (of taxuskever) die heel het wortelgestel van de plant vernielen. Hiertegen zijn vloeibare insecticiden verkrijgbaar maar dan zijn we niet meer ecologisch bezig !
Dit is een voorjaarsbloeier uit de Aronskelk familie. De zaden van Arisaema tortuosum beginnen nu aan te rijpen. De volgende weken worden ze oranjerood. Dit is een echte bosplant, helaas niet 100% winterhard. Oorspronkelijk komen ze uit N-India waar ze in bossen op de lagere flanken van het Himalayagebergte bloeien. Omdat ze nogal moeilijk te verkrijgen zijn overwinter ik deze plant in de serre waar het nooit kouder dan 0°C wordt. De bloem is redelijk spectaculair, de foto van de bloem dateert van juni. De lange gevlekte bloemstelen doen een beetje aan een slang denken, vandaar de naam. In het voorjaar wijd ik een artikeltje aan deze interessante plantenfamilie, beloofd !
Fatsia japonica, in het Nederlands vingerplant genoemd is een wintergroene grote heester uit de klimopfamilie. Deze plant komt uit het zuiden van Japan. De grote, donkergroene bladeren hebben (meestal) acht lobben, en daaraan dankt de plant zijn naam : 'Fatsi' is een oude Japanse benaming voor acht. De donkergroene, glanzende bladeren blijven het ganse jaar groen. Bij langdurige vorst krullen ze wat om (vergelijkbaar met wat een rododendron doet), Dit is een verdedigingsmechanisme van de plant om het bladoppervlakte te beperken en zo minder water te verdampen. Wat die vorstbestendigheid betreft, dat valt best mee. Tot -10°C is er geen enkel probleem. Ik heb zelf meerdere planten in de volle grond staan, eentje reeds meer dan 15 jaar. De temperatuur hier in de Kempen kan in de winter laag zakken, tot -15°C is geen zeldzaamheid. De plant speelt dan wel een deel van zijn blad kwijt maar zal telkens terug uitlopen. In de herfst bloeit hij met mooie roomwitte bloempjes in bolvormige trossen, later gevolgd door bolronde groene vruchten die tijdens de winter zwart worden en tegen het einde van de volgende lente rijp zijn. Fatsia japonica staat niet graag in de volle zon. Een plaatsje in de (half)schaduw en wat bescherming tegen oostenwind houdt de plant in conditie. Er zijn tegenwoordig ook bontbladige cultivars op de markt maar ik heb de indruk dat deze trager groeien en compacter blijven. Dat kan dan weer een voordeel zijn in een klein tuintje want de groene vorm kan op 5 jaar meer dan 2 meter hoog worden en bijna even veel plaats in de breedte innemen. Het grote blad geeft wel een exotisch tintje aan de tuin. Fatsia doet het goed in elke grondsoort zolang er niet te veel kalk in aanwezig is. Ik heb dus weer geluk met mijn dennenbomen !
De Spaanse margriet (Osteospermum ecklonis) uit Zuid-Afrika wordt in België en Nederland vooral verkocht als éénjarige perkplant. Eigenlijk is het een vaste plant, behorend tot Aster familie, waarvan de basis kan verhouten. Er is een grote verscheidenheid aan bloemkleuren en plantvormen. Ze bloeien van juni tot oktober. Ze staan het liefst in een niet te rijke zandachtige bodem. Als de winter niet te streng is kunnen ze die doorkomen. Als je echter zeker wil zijn volgend jaar dezelfde soort over te houden kan je best stekken nemen en daar is het nu de ideale tijd voor ( de grond is nog goed warm). Als stekgrond neem je een mengsel van 2/3 tuinaarde en 1/3 potgrond De plantjes zijn makkelijk te stekken, neem wel stekken van takjes die niet bloeien. Snij stukjes van 5-6 cm af en dip de onderkant in stekpoeder. Verwijder alle blaadjes behalve enkele bovenaan, dit vermindert de kans op uitdrogen. Je kan heel makkelijk mini serretjes maken van in 2 gesneden PET flessen. De bovenste helft is hiervoor aangewezen, laat de dop eraf zodat er toch een klein beetje luchtcirculatie mogelijk is . Bij een bodemtemperatuur van 15-20°C zouden deze stekjes moeten wortelen binnen de twee weken. Je kan ze dan verplanten naar een grotere maat pot. Eens je ziet dat de groei erin zit kan je best de bovenste blaadjes weghalen, hierdoor zal de plant zich vertakken en voller blijven. Overwinter op een lichte vorstvrije plaats. Geef af en toe wat water en een beetje algemene meststof. Na de IJsheiligen (half mei) kunnen ze dan naar hun vaste standplaats. Je kan ze natuurlijk ook elk jaar terug als éénjarige kopen of hopen dat de oude planten de winter overleven.
In Madagaskar waar deze palm oorspronkelijk vandaan komt is de boom bijna uitgestorven wegens massale houtkap. Deze palm groeit op een smalle strook in zuidoost Madagaskar in droge bossen op arme grond. Als je de stam van deze palm bekijkt zie je direct hoe deze aan zijn Nederlandse naam driehoekpalm gekomen is. De bladbasis verspringt telkens onder een hoek van 120° waardoor de typische driehoekvorm ontstaat. De bruinzwarte stipjes op de stam zijn geen ziekte of aantasting maar zijn volledig natuurlijk. Probeer ze dan ook niet te verwijderen (iets wat sommige mensen ooit al wel geprobeerd hebben). Deze kuippalm is een sensationele verschijning op een ruim terras of als solitair in uw tuin. Is niet makkelijk te verkrijgen, en wordt in België en Nederland meestal als kamerpalm aangeboden. Deze soort is absoluut niet winterhard (niet onder 0°C). Omdat deze soort niet zo goedkoop en ook niet makkelijk te vinden is speel ik op veilig en zet de plant in de inkomhal als de temperatuur ’s nachts onder 5° uitkomt. De sierlijke bladeren groeien bijna verticaal wat een voordeel is want zo neemt de plant minder plaats in tijdens de winterberging. Deze palm is goed droogte resistent, maar een licht vochtige bodem bevordert de groei. De driehoekpalm staat graag in de zon maar verdraagt ook lichte schaduw. Enkele uurtjes schaduw zorgen ervoor dat de potgrond minder snel uitdroogt. Verder stelt deze palm geen speciale eisen aan de grondsoort, licht zuur is optimaal. Het is een zeer makkelijke palm die ook binnenshuis of op kantoor als kamerpalm gebruikt kan worden, mits hij voldoende licht heeft en genoeg luchtcirculatie. Als je wil weten waar deze mooie niet winterharde palmen verkrijgbaar zijn kan je reageren op dit artikeltje of iets in het gastenboek achterlaten.
De kuiflelie, soms ook ananasplant genoemd, komt uit Afrika. Het is een bolgewas, dat een licht vochtige grond wenst met veel zon. Bovenop de plant staat een soort kuif die wat op een ananas lijkt, vandaar ook de Nederlandse naam. De kuiflelie behoort tot de familie van de Liliaceae. In het late voorjaar (mei-juni) groeit uit de bol een rozet met glanzende groene bladeren (een beetje vergelijkbaar met de rozet van een Bromelia). In de loop van de zomer verschijnt dan een stengel met daarbovenop de “ananas”. In de meeste literatuur vind je dat Eucomis binnen in pot moet overwinteren. Bij mij staat deze reeds een drietal jaren in de volle grond (weliswaar op een tegen oostenwind beschutte plaats). De plant staat wel op een goed gedraineerde plaats. Zoals dikwijls met planten uit (sub)tropische oorden is het vooral de combinatie van kou en vocht die voor de plant dodelijk is. De plant komt tot nu toe elk jaar vrolijk terug en elke keer steeds uitbundiger. In de handel vind je meestal Eucomis bicolor met groenachtig witte bloemen op een gespikkelde steel. Soms ook Eucomis comosa die hoofdzakelijk paars gekleurd is.
Dicksonia fibrosa (Ponga tree) is een boomvaren die misschien iets minder bekend is dan zijn neefje Dicksonia antarctica. D. fibrosa blijft wat kleiner en compacter wat zo zijn voordeel heeft om ze te overwinteren. In Groot-Brittannië zouden ze buiten kunnen overwinteren en temperaturen tot -5°C aankunnen mits winterprotectie. In onze Kempen kan het echter wel een pak kouder worden! Die -5° kan misschien wel kloppen in een klimaat waar het eens één of twee nachten vriest maar bij ons duren die koude periodes meestal iets langer. De stam moet dan volledig ingepakt worden en de bladeren gaan verloren. Vooral de combinatie van kou en vocht blijkt de plant fataal te zijn. Gezien de nogal forse aankoopprijs overwinter ik ze in de veranda op ongeveer 10°C. Ze krijgen dan zeer spaarzaam water (1 keer per week) maar de groeipunt boven op de stam wordt wel regelmatig vochtig gehouden (door wat water te vernevelen). Ze houden dan bijna al hun blad zodat, als ze terug naar buiten kunnen half mei, al direct een aandachtstrekker in de tuin zijn en je niet eerst een paar weken op een kale stronk zit te kijken. Zet ze niet in de volle zon, het blad zal verbranden. Bij mij staat de plant in een schaduwhoekje onder de dennenbomen en heeft het daar best naar zijn zin. Bij heel warm weer zoals onlangs in juni heeft de plant baat bij een dagelijkse sproeibeurt. In Nieuw-Zeeland waar ze vandaan komen kunnen ze 10-15 meter hoog worden maar zo’n vaart loopt het bij ons niet.
Ongeveer een week geleden hebben we het al eens gehad over hibiscus, met name Hibiscus Syriacus (of tuinhibiscus).
Nu heb ik het over een familielid die jammer genoeg bij ons niet winterhard is en bijgevolg in de winter naar binnen moet : Hibiscus rosa chinensis. Er zijn zeer grote gelijkenissen in de bloemvorm, alleen is deze groter en kleurrijker dan de tuinversie. Ze bestaan in alle mogelijke kleuren, de één al fantastischer dan de andere.
Ze bloeien de ganse zomer lang en net als bij de tuinhibiscus blijft een bloem maar één dag mooi. Dit wordt gecompenseerd door een opeenvolging van bloemen van juni tot in november.
Ik overwinter ze op een lichte plaats op ongeveer 10°C. De ganse winter krijgen ze slechts mondjesmaat water (om de week een beetje).
Ze houden hun blad grotendeels maar tegen het voorjaar als de temperatuur begint te stijgen laten ze het meeste toch vallen. Dan is het tijd om ze te verpotten, eventueel een beetje toppen om ze compact te houden en nu mogen ze ook stilaan meer water krijgen. Half mei, na de laatste nachtvorst, mogen ze naar buiten op een zonnig beschut plekje. Om de 2 weken wat kuipplantenmeststof wordt beloond met een rijkelijke bloei.
Calla’s zijn van origine moerasplanten uit Zuid-Afrika die behoren tot de familie van de Aronskelken. Dit is duidelijk te zien aan de typische vorm van de bloem. Ze worden soms ook bekerplanten genoemd. Je kan ze zowel als moerasplant in de vijver behandelen alsook als vaste plant in de border. Het zijn eigenlijk knollen die in de winter bovengronds afsterven en in het late voorjaar terug uitlopen. Bij mij staan ze op een beschut plekje in de volle grond met redelijk wat zon naast de vijver, hierdoor staan ze in een voor hen natuurlijke omgeving. Als moerasplant moet je ze ergens vorstvrij overwinteren. In de vaste grond is het nog makkelijker : ik doe er eigenlijk niets aan behalve wat blad dat er in de herfst op valt (van de bomen in de omgeving) te laten liggen tot in het voorjaar. Ze komen nu toch al enkele jaren telkens terug in mei-juni. Zo rond einde juli komen de bloemen tevoorschijn die redelijk lang mooi blijven. Bij sommige cultivars is ook het blad wit gespikkeld wat ook een meerwaarde geeft. De Griekse goden dronken uit de kelk van deze bloemen, of dit laatste waar is heb ik niet kunnen achterhalen. Ik zal mijn wijntje wel uit een glas drinken, lijkt me iets praktischer !
De klassieker onder de crocosmia's. Een betrouwbare plant die jaar na jaar terugkomt en goed tegen de vorst kan ondanks zijn afkomst uit Zuid Afrika. Is één van de eerste crocosmia's die in bloei komt vanaf de tweede helft van juli. Veel vlammender van kleur dan dit kan je niet hebben, maar toch komtdeze plant niet schreeuwerig over.
De crocosmia is gelukkig op een een voedzame, zandige, losse tuingrond. Prachtig in combinatie met hoge siergrassen!
Het is de nationale boom in China, heilig voor boeddhisten en in de westerse wereld wordt hij gezien als de ‘boom van hoop’. Hij is niets veranderd sinds de tijd van de dino's.
De boom wordt gezien als levend fossiel, omdat het de enige soort is die overbleef van een aparte orde van bomen die tijdens de Jura-periode (200 tot 145 miljoen jaar geleden) op aarde bestond.
Rond het begin van onze jaartelling was de boom bijna uitgestorven, in Noord-Amerika en Europa kwam hij al miljoenen jaren niet meer voor. Enkel in het verre oosten (China) waren ze nog te vinden.
Momenteel komt hij in de natuur niet meer voor. In 800 na Christus kwam de boom, samen met het Boeddhisme, over van China naar Japan. De ‘heilige’ boom werd bij tempels gekweekt en kreeg daardoor de bijnaam ‘Japanse tempelboom’. Voor de boeddhisten is het de ‘boom van kennis’, ook vanwege de geneeskracht die al sinds 2800 voor Christus word beschreven in de Chinese literatuur. De bladeren zouden goed zijn voor de bloedcirculatie, het geheugen en de longen.
De Japanse notenboom is tweehuizig. Wereldwijd zijn er minder vrouwelijke exemplaren dan mannelijke. De mens plant selectief mannelijke bomen aan omdat de 'vruchten' een onaangename geur verspreiden. Het verschil tussen beide geslachten is alleen te zien als de boom in bloei staat of 'vruchten' heeft (wat hier vrij zelden gebeurt). De boom groeit onregelmatig en min of meer kegelvormig en kan circa 40 meter hoog worden. In Nederland en België worden kweekvormen gebruikt waardoor de boom hier nooit zo hoog wordt.
Trachycarpus wagnerianus is nauw verwant aan de bekende Trachycarpus fortunei. T. wagnerianus heeft kleiner maar steviger blad dan T. fortunei waardoor hij beter tegen de wind bestand is. Zelfs bij een hevige najaarsstorm lopen de bladeren weinig of geen schade op. T. wagnerianus is zelfs nog iets beter tegen vorst bestand dan T. fortunei (tot -16°C.). Kan dus bij ons in de volle grond zonder extra winterbescherming. Zeker de eerste paar jaren traaggroeiend. Daardoor is deze plant ook duurder in aanschaf !
Staat bij voorkeur op een lichte plek maar moet niet de ganse dag volle zon hebben. Trachycarpus komt uit China en groeit daar als ondergroei in bosrijke gebieden.
De plant op bijgaande foto behoort tot de oudste plantenfamilie op aarde : "Wollemia nobilis", per toeval in de jaren 90 in Australië ontdekt in een nationaal park.
Deze planten waren wel al bekend van fossielen (200 miljoen jaar oud) uit de tijd van de dino's !
De boom is in september 1994 door David Noble (vandaar de soortaanduiding nobilis) ontdekt tijdens een trektocht die hij ondernam met twee vrienden. In een kloof in het Wollemi National Park in Nieuw-Zuid-Wales, 150 km ten noordwesten van Sydney. Men kwam uiteindelijk tot de conclusie dat het om een nieuwe soort moest gaan, die Wollemia nobilis werd gedoopt. De soort werd in het nieuwe geslacht Wollemia geplaatst binnen de slangendenfamilie. Binnen deze plantenfamilie worden ook de geslachten Araucaria en Agathis onderscheiden. Wollemia nobilis vertoont kenmerken van beide geslachten, maar heeft kenmerken die uniek zijn voor deze soort. In het wild groeien er ongeveer veertig volwassen exemplaren en een tweehonderdtal jongere bomen op drie dicht bijeen liggende plaatsen. Onderzoek heeft aangetoond dat alle exemplaren genetisch identiek zijn, wat suggereert dat ze door een genetische bottleneck zijn gegaan, waarbij de populatie zo klein werd (misschien slechts één of twee exemplaren), dat alle genetische diversiteit verloren is gegaan. Om Wollemia te behoeden voor uitsterven en de populaties in het wild te beschermen werd het "Wollemi Pine Recovery Plan" opgesteld door de Royal Botanic Gardens in Sydney en de New South Wales National Parks and Wildlife Service. Wollemia wereldwijd beschikbaar maken voor het grote publiek werd gezien als de beste methode om de boom voor uitsterven te behoeden. In het kader hiervan werd het bedrijf 'Wollemi Australia' en het dochterbedrijf 'Wollemi Pine International' (dat de marketing doet) opgericht. In ons Belgisch klimaat staat Wollemia liefst in de (half)schaduw, in de volle zon verbranden de bladeren. Ze zijn ook net niet winterhard genoeg om het ganse jaar buiten te staan (-5 tot -10°C).
In België zijn ze verkrijgbaar bij o.a. het Arboretum in Kalmthout.
Exotische bladplant uit Azië, vooral bekend voor zijn groot exotisch uitziend blad, staat liefst in de (half)schaduw, bladverliezend in de winter. Mits een beetje afdekken winterhard tot -15°C.
Ik ben Roger
Ik ben een man en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is jong gepensioneerde.
Ik ben geboren op 29/05/1954 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuinieren, fotografie, zeewateraquarium, modelbouw, ....
Bernerhof
