Als ne kleine snotter kreeg ik van mijne af en toe schuppen (schoppen) onder mijn gat, maar dat was wel om te groeien hoor.
Regelmatig moest ik dan ook bij den doktoor gaan, om te zien hoeveel ik gegroeid was.
Maar mijne pa mocht mij ook niet teveel schuppen geven, want anders ging ik veel te rap groeien en alles ging dan meegroeien hé.
Op ne zekere dag had ik waarschijnlijk iets uitgestoken dat ik niet mocht, en alles begon zo rap te groeien dat ik nimeer wist waar het ging eindigen.
Toen werd ik bij diene doktoor geroepen, om ne keer te kijken of alles niet te rap ging.
Na een medich onderzoek te hebben ondergaan, kreeg ik mijne uitslag mee naar huis.
- Mijne kop werd zo groot, of de bollen van het atomium. - Mijn flaporen werden zo groot als ne parasol, waar ge kon onderschuilen als het begon te regenen. - Mijn platvoeten sprongen uit mijn sandalen, en mijn gekromde tenen staken door mijn voetzolen. - Mijn zwarte eksteroog op mijne rug was zo groot als ne zak patatten, zodat mijn moeder niet teveel naar den kelder die op onze zolder was, moest gaan. - Mijn vingers waren zolang geworden, gelijk de takken van onze bananenboom en die kropen overal rond mij heen. - Mijn blinde darm was zolang geworden, dat hij om de twee maanden moest bijgeknipt worden. - Mijn tanden kropen langs mijn neusgaten naar buiten, zodat ik geen zakdoeken nodig had om mijne neus te snuiten. - Mijn navelstring werd zolang, dat hij geregeld moest op een bolleke opgerold worden, om in de winter ne trui te breien. - Mijn haar begon zo danig te groeien, zodat in de zomer de vogels er hunnu nest kwamen in maken. - En mijn geelblauwe wenkbrauwen waren zolang geworden, 't waren precies twee eenzame treurwilgen die boven mijn versleten ogen hingen te bengelen.
Amai zeg, azo een lawaai dat die vogels konden maken, boven op mijne volgegroeide kop. Om de drie maanden sprongen mijn trommelvliezen, zodat ik nu met twee holle oren rondloop. Maar diene doktoor had mij wel een papierke meegegeven voor mijne pa, om mij zeker geen schuppen meer te geven.
Awel mannekes, vanaf dienen moment ben ik beetje bij beetje beginnen krimpen, vandaar mijn klein gestalte.
Maar de grootste oorzaak van mijn krimping is, dat ik vroeger bij het koersen geene soepkom op mijne kop gezet had en teveel ben gevallen, want ik kwam altijd thuis met builen of blutsen in mijn kop.
Maar dat krimpen heeft ook zijn voordelen en nadelen.
Het voordeel van klein zijn is, dat ge u veel beter kunt wegsteken als ze u zoeken. Het nadeel is dan weer, dat ge rapper herkend wordt.
Awel mannekes, 't is maar om u te zeggen dat flipper de flip nu wreed gekrompen is.
Ik wens jullie veel leesplezier toe, met dit humoristisch verhaal.
Awel mannekes, ik ga nog ne keer terugkeren naar mijne kindertijd, dus terug naar de boerenbuiten waar flipper de flip geboren is en dat in Sleidinge.
Ge moet weten dat we verschillende beesten hadden, vooral koeien, paarden, varkens enz..... Die beesten hadden ook elk ne naam gekregen, zodat ik af en toe ne keer miste van naam. Maar na lang zoeken had ik daar iets op gevonden, ik liet die beesten allemaalinschrijven in de bevolkingsregister. Na een veertien tal dagen kregen we voor elk beest een paspoort die ze moesten dragen rond hunn nek, en ieder jaar werd er dan ook hun verjaardag gevierd. Af en toe werden ze ook in een ander kleurke gestoken, om een beetje meer afwisseling te hebben in onze beestenskwekerij. Ook het gras in de weide kreeg af en toe een ander tintje verf, om de natuur wat schoner te maken. En de varkens liepen daar als zebra's te pronken met ne schonen witte band aan, en daar tussen liepen ook varkens rond met ne zwarte band.
Ja mannekes, de mensen dachten direct dat onze zebravarkens aan karate deden, om hun te verdedigen wanneer ze aangevallen werden.
Onze Blesse, dat was de oudste koe van den hoop, die werd om de twee dagen gewassen met bio tex en ingevreven met champoo, tegen de kanarievliegen die van Zuid Amerihoela kwamen. Onze steenezel die moest in het veld staan als vogelschrikker, omdat diene wreed schoon kon roepen.
Onzen haan moest moest dan op de schouw gaan staan, om de windrichting aan te duiden en om te koekeloeren als het ging regenen. Als die beesten op het veld rond liepen en 't begon te regenen liep die blinkende verf daaraf, en kon ik opnieuw beginnen schilderen. Af en toe ging ik ne keer gaan wandelen met die varkens, die hunne piksplinternieuwe zebrakostuummeke aan hadden om naar de schoon mademasellkes te kijken. Maar daar had flipper de flip ook iets op gevonden hoor: Ik legde al die gestreepte zebravarkens plat op de grond naast mekaar, zodat de mensen en de kinderen die van 't school kwamen,rustig op hun gemakske de straat konden oversteken. We hadden thuis ook nog ne hond en die heette: Wief Waf Woef, maar met zijne ouderdom vergat dat beest af en toe ne keer woef te roepen. Als onze blakkie gestorven is aan reuma en aan ouderdomsverschijnselen, nam onze kat zijn plaats in.
Onze kat die kon wel niet bassen (blaffen) gelijk onze blakkie, maar ze kon wreed schoon miauwen op de muziek van Beethoven of Chopin van Grunnerbacher. Op ne zekere dag is onzen bok ne keer over zijnen kop gevallen, en zijne nek was gebroken en zijn twee voorste snijtanden waren verdwenen. Want mijn moeder die gebruikte altijd onze bok voor te schilderen, want ze kon zo hoop niet springen met hare korte beentjes.
't Is maar om u te zeggen dat het bij ons af en toe ook ne keer karnaval was, maar als er gewerkt moest worden dan werd er ook wreed hard gewerkt.
Dit verhaaltje is samengesteld met een beetje humor, want ik vind dat er veel te weinig gelachen wordt.
Als ne kleine jonge snotter moest ik altijd van die leuke karweitjes oplnappen die ik met veel plezier deed, want bij ons thuis was er altijd wreed veel werk te doen.
Zo moest ik geregeld met paard en kar naar het veld rijden achter bieten en rapen, om ze 's avonds aan de beesten te geven.
Maar als het zo wreed warm weer was buiten, moest ik ons Brabants trekpaard (Bella), hare winterse frak uitdoen.
In de winter had onze Bella twee pull-overs aan en ne warme wollen frak, maar in de zomer begon ze wreed te zweten, waarschijnlijk van de warmte zeker.
Eerst dacht ik dat onze Bella ziek aan het worden was, maar mijne pa die zei mij dat da normaal was.
Mijne pa zei mij dat het een warmbloedig trekpaard was, en dat hij niet goed tegen de warmte kon. Ik had dat al willen zien, want de dag ervoor moest ik met onze Bella naar de weide gaan, om hem te laten uitrusten.
Toen onze Bella nog geene vijf minuten in de wei liep, is ze drie keer flauw gevallen, omdat ze zich niet goed voefde zeker.
Achteraf bleek dat ze te weinig zuurstof had, bij gebrek aan te weinig rust.
De veearts is er direct bij geweest en ze kreeg direct vier weken ziekteverlof voorgeschreven, en ne ganse boel medekamenten die ze om de twee minuten moest inslikken zonder warm water.
Toen moest ik onze landloper uit de stal halen, om het werk over te nemen van onze vermoeide Bella.
Ja mannekes, onze landloper kon wreed rap lopen, want als een muis achter haar aan zat, die begon ze wreed rap te spurten hoor.
Awel mannekes, op ne zekere dag was ik met paard en kar op het veld aangekomen, om rode bieten en donkerblauwe zeerapen op de stilstaande kar te smijten met ne riek.
Ineens begin diene landloper daar te spurten met de kar op zijne rug, zodat de rode bieten en de donkerblauwe rapen langs alle kanten gesmeten werden.
Ik ben na twee dagen thuis gekomen zonder rode bieten en zonder donkerblauwe rapen, maar wel met paard en kar.
Ja mannekes, onze landloper heeft daar twee dagen voor het rood licht staan wachten op ne trein die nog moest vertrekken.
Onze beesten hebben dan moeten vasten voor een paar weken, tot wanneer onze Bella terug uit ziekteverlof kwam en terug mocht werken van de controledoktoor.
Na een paar weken liepen die beesten daar rond gelijk ne vis zonder graten in zijne rug,'t was precies of ze waren in hongerstaking.
Allé,ze zijn er toch allemaal weer bovenop gekomen,want ze gingen 's nachts op smokkeltocht bij de buren. 't Is maar om u te zeggen hoe nuttig een paard en kar wel was,want de lucht werd niet vervuilt.
Och ja, we kunnen er zoveel over vertellen en schrijven als we willen, maar daarmee komt onze Bella en onze landrover niet meer weer hoor.
Dat is een boerenverhaal uit flipperke's leven die ik echt heb meegemaakt en beleefd heb, maar enkele teksten moet ge wel met een korreltje zout nemen hoor.
Ik heb gisteren ne tekst op papier gezet dat ging over vroeger en nu,en ik zei zo tegen mijn eigen: Flipper de flip,waarom ga je er vervolg aan breien?.
Awel mannekes, dat heb ik gedaan. Omdat er nog vele herinneringen de moeite waard zijn, om ze terug even naar boven te halen.
Als ne jonge snotter liep ik daar rond in korte broek en aan mijn jonge malse voetjes had ik klompen aan, om de mensen die nog lagen te slapen in hunne nest wakker te maken.
De mensen hoorden mij van verre alkomen, want in diene tijd waren dat allemaal kasseien die werden aangelegd hé.
Er werd dan ook niveel ingebroken gelijk nu het dagelijkse kost is geworden, en de mensen zaten om 10 uur 's avonds nog aan hun deur gezellig te babbelen met de buren en overburen. De mensen waren veel meer op hun gemak, en ze waren niet zo rap jaloers gelijk nu in diene moderne tijd.
Vroeger was er ook meer disipline, omdat de mensen meer kontenter waren met wat ze hadden. Ook ik kreeg in diene tijd een strenge opvoeding, waar ik nu de vruchten van plukk. Ik zeg altijd:
't lig aan de opvoeding maar ook aan het karakter. Maar toch vergis ik me soms nog, of dit de juiste beoordeling is. Er zijn verschillende factoren die daarbij een grote rol in spelen, en toch zijn er mensen die daar hun plezier in hebben.
Ik weet het nog heel goed, enkele jaren geleden toen ik bij de stad Gent mij ging aanmelden voor een job bij de plantsoendienst.
Toen moest ik een bewijs van goed gedrach en zeden kunnen voorleggen, die ik ook in mijn bezit heb.
Maar na enige tijd was ik te weten gekomen, dat de meesten al 't één en 't ander hadden uitgespookt waar ze nog fier op waren ook.
Awel mannekes, ik zeg altijd wanneer ge niks mispeuterd of uitgespookt hebt, dan mag je echt fier zijn dat ge ne goede burger zijt.
Als ne jonge snotter heb ik ook wel eens kattekwaad uitgehaald hoor, gelijk de meesten onder ons toch. Maar dat waren kattekwaad waar ge kon mee lachen, en den dag nadien vergeten was.
De meeste kattekwaad haalde ik uit met onze beesten. 's Avonds wanneer ik de varkens hun eten moest geven in hun voederbak, dan deed ik daar af en toe een scheutje whisky bij hun eten, tot wanneer dat al de varkens zat waren. Als ze zat waren ,deed ik hun kot open en ik liet ze naar buiten lopen om frisse lucht te nemen.
Amai zeg, die varkens deden raar, precies of ze waren echt zat. Ofwel liet ik de koeien uit de weide los, door den ingang open te zetten. Maar daarvoor ben ik nooit wettelijk gestraft geweest, wel van mijne pa hoor. Vroeger kon men daar ook mee lachen, maar nu steken ze u in den bak als ge iets mispeuterd hebt. Ne mens moet zijn grenzen kennen, en niet de grenzen overschrijden.
Maar ja, iedereen leeft op zijn eigen manier en volgens zijn of haar normen. Ik stel mij soms de vraag of de mensen dan ook veel gelukkiger zijn dan vroeger?.
In feite kunnen we daarover babbelen en zever zoveel we maar willen, het verleden komt toch niet meer terug hoor. Maar wat we wel kunnen doen, is leven met de normen die we hebben en respect tonen voor onze medemens.
Ik wens aan ieder van u een hele mooie en een zonnige avond.
Awel mannekes, ik ga ne keer terug naar den goeie ouwe tijd, toen het nog allemaal zwoegen en zweten was om onze boterham te verdienen.
Ja mannekes, flipper de flip is nen echte boerenzoon en daar ik dan ook fier op.
Alles werd dan ook met de hand gedaan, en het eten was ook veel kloekker dan het eten van nu. Als ge nu een gans brood opfret (opeet), dan hebt ge een uur of drie weer honger.
Allé, ne mens denk af en toe nog ne keer aan diene goeie ouwe tijd, die ons allen sterk en kloek heeft gemaakt.
Zwoegen en zweten moesten we doen op het veld met paard en kar, of met onze blote handen aardappelen rooien.
Ik moest van mijne pa als ne jonge snotter meehelpen op het veld, om te oosten en 's avonds wanneer het werk op het veld gedaan was,de beesten eten geven wat ik ook graag deed.
Ik weet het nog heel goed, het was in de hete zomers van toen, toen we op het veld aan het afzien waren, dat onze moeder de boerin 's middags met een rieten mandje en een kanneke karnemelk naar het veld kwam.
Want we hadden geenen tijd hadden om naar huis te gaan eten, want het werk op het veld moest ze vlug mogelijk gedaan zijn omdat de beesten op de boerderij ook al stonden te wachte achter hun eten. In dat rieten mandje zaten onze kloekke boerenboterhammen in, die gesmeerd waren met smout en spek of echte boerenhesp ertussen van een varken die geslacht werd.
Ook 's avonds moest er nog zwaar gewerkt worden, tot laat in de avond, soms tot heeeeeeel laat. Ik weet het nog heel goed, toen ik als ne kleine snotter van 't school kwam en per toeval huiswerk bij had, omdat ik tijdens de les aan het spelen was,dat mijne pa mij zei:
Flipper de flip, ga gij de varkens eten geven en de koeien en de vier Brabantse trekpaarden die we hadden, en daarna mocht ik mee een rapke mijn vervelende huiswerk nog maken.
Ne mens zegt nu de dag van vandaag, die dagen vliegen voorbij.
't Is in feite ni moeilijk hé, er zijn nu meer verlofdagen dan vroeger. Er werd ook meer naar school geweest dan nu, en de opvoeding was veel strenger ook. Maar toch was het de beste tijd, en de mensen verstonden elkaar beter dan nu.
Ik weet nog heel goed, in de zomer als de maïs en de rogge of de tarwe moest gemaaid worden,dan kwamen de buren en de boeren uit de omgeving meehelpen om te binden en te stuiken. Ons Brabants trekpaard (Bella) die moest het zwaarste werk opknappen, het veld omploegen en de omgekapte of omgewaaide bomen versleuren.
Elke zondag moesten we dan ook nog naar de kerk gaan om onze wekelijkse plicht te vervullen, daar waar er in de kerk een soort campetter (peike) rondliep, dus kon ge daar niet babbelen over de duiven die gingen landen of over het weer hoor.
Nee nee, ge moest gij schone stille zijn, of anders kwam hij ne keer aan uw oor trekken.
En als ge uwe eerste of plechtige communie moest doen, dan moest ge de zondag ook nog ne keer naar de leerringe gaan, om zeker te zijn dat ge uwe communie mocht doen.
Vele mensen gaan dan ook akkoord zijn met mij als ik zeg,dat den goeie ouwe tijd helaas al ver verre achter ons ligt, en dat hij nooit niet meer zal terugkomen.
De modernisme heeft allang zijn intrede gedaan, maar of het beter is dan vroeger is een andere vraag. De luxe is bij de sommige mensen boven hun hoofd gestegen, zodat ze niet meer weten van welk hout pijlen maken. De meeste mensen zijn dank zij die luxe, steeds meer en meer onafhankelijk geworden.
Ma ja, ge kunt erover babbelen en zeveren zoveel ge maar wilt, veranderen kunnen we toch niet hé.
Daarom vind ik het een zeer goed idee, dat de senioren en de seniorettes af en toe ne keer bijeenkomen voor een babbelke of een etentje met een drankske, want daar vind ge nog echte vriendschap.
Ik ga nu stoppen, want mijn vingers vallen al in slaap van de moeite.
