Ik heb 'het stokje' doorgekregen van Michelly, met de vraag even op 'papier' te zetten wat ik nog zou willen doen vóór ik het tijdelijke met het eeuwige ruil. Wat een vraag! Ik voel me een beetje gepushed om hierop te antwoorden terwijl ik lig te peinzen wat dat wel zou kunnen zijn. Ik heb geen materiële ambities. Ik moet niet noodzakelijk de halve wereld rondgereisd hebben om me gelukkig te voelen. Ik wil niet perse iets groots doen... Gewoon de essentie kunnen overhouden tot het einde. Gezond blijven, een dak boven mijn hoofd, gezonde lucht en eten en drinken, een beetje groen... Dat mijn zoon gezond blijft en gelukkig wordt... Maar dat zijn wensen geen dingen die ik wil doen. Wat wil ik nog doen? Toch een poging... niet noodzakelijk in volgorde van belangrijkheid: - Mijn huidig werk in tevredenheid afsluiten. - Mijn liefde mogen geven aan iemand die ook van mij houdt en waarbij ik liefdevol mag thuis komen zodat we niet eenzaam hoeven te sterven. - Nog één keer een relatief hoge berg beklimmen om het panorama van besneeuwde bergtoppen, zoals dat ergens ver weg in mijn herinnering zit, nog eens aan den lijve te ondervinden. - Mijn ultieme gedicht schrijven... dat waarvan ik denk ok, dat was meer dan goed nu hoeft er niet meer 'gezocht' te worden. - Een groot feest (of verschillende kleintjes) geven om al de mensen die me nauw aan het hart liggen eens samen te krijgen... - Eens helemaal alleen, voor onbeperkte tijd (tot ik het niet meer kan houden en toch een onbedaarlijke zin heb om terug te komen) in retraite gaan met een stapel boeken, mijn pc, mijn vulpen en schrijfpapier in een gezellig huisje aan het water in de natuur om het kluizenaarschap tot op het bot te beleven en dan te voelen wat het met me doet en wat dat eventueel aan schrijfsels oplevert....
Oeps, misschien is er toch méér dat ik wil dan ik zelf dacht!
Wat als mensen menen je een spiegel te moeten voorhouden en je in die spiegel een totaal verwrongen beeld ziet verschijnen van wat verondersteld wordt jezelf te moeten voorstellen? Het beeld van een persoon die je volkomen vreemd is, met onbekende trekken en een persoonlijkheid die je helemaal niet bent en zelfs nooit wil zijn? Wat als zij beweren dat het spiegelbeeld wel degelijk klopt met de realiteit? Hoe zal je bewijzen dat het iemand anders is die ze zien? Hoe kunnen ze weten dat wat ze zien eerder stukken zijn van zichzelf, dat de blinde vlekken overheersen en dat wat zij menen te zien enkel het resultaat is van hun subjectieve blik of vooroordeel? Het is vreemd te worden beoordeeld op iets dat je niet bent, niet gedacht, niet bedoeld of niet gedaan hebt. Maar wat 'niet is' of 'niet geweest is' kan je nooit bewijzen! Dus moet je leven met die verkeerde inschatting en het proberen naast je neer te leggen. Want proberen blinde ogen en dove oren te overtuigen, is als een stofzuiger verkopen aan mensen die in de verste verte geen stofzuiger nodig hebben, een transactie gedoemd om te mislukken.
Pinksteren... Een Heilige Geest zou moeten neerdalen als vurige tongen. De verlichtende wijsheid, de open blik, de hernieuwde kracht waarmee je alles aankan en elke plankenkoorts overwint. Laat die genade maar even aards worden... Het zou welkom zijn. Maar de wonderen van vroeger zijn nog niet geactualiseerd. Of is deze tijd te zakelijk geworden om nog wonderen toe te laten? Wat te denken van ... Een heel klein wondertje??? Please! Ik heb de vrouw in mij steeds zachtjes laten leven Ik ben niet op de markt gaan staan Ik heb met stukken slechts mezelf gegeven en hoopte zo authentiek te blijven bestaan Kijk rustig naar mijn daden en luister naar mijn mond voeg niets toe en laat niets weg combineer het vooral niet in nieuwe of verkorte vormen Kijk en voel gewoon en laat zoals het is Je hoeft niets te veranderen Het is zoals het is
Gisteren heb ik na de werkuren de hoge ligusterhaag geknipt. Vandaag na een dag Brussel het gras gemaaid en anti-mos gestrooid... in het weekend gaat het regenen dus moest ik mijn tuinagenda flexibel aanpassen. Maar is er iets opwekkender dan bezig zijn in de tuin? Alleszins de beste herstelremedie na lange vergaderingen, stil zitten en computertaken. Morgen zal ook nog goed gevuld zijn en dan komt een langer weekend... we raken er nog aan gewend.
Maar op deze doodgewone weekdag is mijn oud tanteke gestorven. Ze was al bijna tien jaar bedlegerig, praatte niet meer, leefde als een teer plantje van de ene zit- en lighouding in de andere. Zonder meer. Het was niet te achterhalen of ze nog enig besef had en indien ja welk. Ik kan alleen vragen hebben bij zo'n situatie, geen antwoorden.
Lieve tante,
Ben je nu eindelijk verlost? Wat was de zin van dit lijden Wat heb je ons al die jaren willen zeggen en hebben we niet begrepen Wat ging er door je heen en kon je nooit uiten Waarom huilde je niet Waarom gilde je niet Hoe kwam het dat je met zo weinig toch overleefde Je bent een deel mijn vlees en bloed de zuster van mijn moeder een goed hart waar we altijd welkom waren een mooi mens met een bewogen verleden een vrouw die te vroeg geboren is en te veel te vaak met eenzaamheid moest kampen nu ben je gestorven alleen zomaar op een mooie warme lentedag stilletjes heengegaan Wat laat je ons na aan wijsheid en filosofische erfenis Wat wilde je ons zonder woorden toch vertellen?
Het is stil in en om het huis, heel stil. Af en toe slechts rijdt een bijna geruisloze wagen langs mijn bureauvenster voorbij. Verder beweegt er niets, enkel mijn vingers op het klavier. Heel wat taken liggen nochtans als plichten op mij te wachten. De zin om er aan te beginnen ontbreekt bijna gewild. Ik zou de tijd willen stil leggen en even wachten tot ik opnieuw mijn startknop wil aanzetten. Rust, laat me betijen bij het lichtvoetige gebrek aan moed. Laat me minstens genieten van deze stressloze leegte. Ik wil ze niet invullen. Waarom voelt het toch aan als onwennig, een licht verbitterde eenzame gelatenheid en niet als een moment van mildheid? Ik wil niets doen, inert blijven, enkel voelen hoe mijn lichaam doorleeft. Ik snak tegelijk naar iets, naar een soort aanwezigheid van iemand die alleen luistert, die er is, kijkt en zachtjes praat of zelfs zwijgt en enkel hoort en voelt wat in de lucht hangt. En ik wacht in de hoop dat er niets anders overblijft dan het zuiver verlangen. Hopend op een concreet beeld van een gedeelde rust.
Vandaag ging ik eens neuzen in de statistieken en vond dit blog in de ranglijst terug op nummer 561. Wat betekent dat nu? Dat er toch wel meer bezoekers komen lezen dan ikzelf besef? Dat er hier in seniorenland 560 blogs zijn die nog meer bezoekers krijgen dan ik. Dat ik ..... maakt niet uit ik ben hier blijkbaar graag want ik kom dagelijks terug een kijkje nemen. Een beetje thuis komen tussen mensen waarvan ik vriendschappelijke aandacht krijgt. Dat voelt goed aan. En of dat dan op nummer 7 of op nummer 561 is maakt niet zoveel uit. Het is wel een lange rij zo tot in de duizendtallen....
Flierefloentje telde zachtjes een en twee en drie en vier Flierefloentje had een hoedje van gekleurd en licht papier Flierefloentje gaf een zoentje aan het mannetje van plezier Flierefloentje is mijn vriendje kom maar snel weer terug naar hier
Floreanne .... naar Annie M.G. Schmidt voor mijn kleuterboek
Vandaag ging ik eens neuzen in de statistieken en vond dit blog in de ranglijst terug op nummer 561. Wat betekent dat nu? Dat er toch wel meer bezoekers komen lezen dan ikzelf besef? Dat er hier in seniorenland 560 blogs zijn die nog meer bezoekers krijgen dan ik. Dat ik ..... maakt niet uit ik ben hier blijkbaar graag want ik kom dagelijks terug een kijkje nemen. Een beetje thuis komen tussen mensen waarvan ik vriendschappelijke aandacht krijgt. Dat voelt goed aan. En of dat dan op nummer 7 of op nummer 561 is maakt niet zoveel uit. Het is wel een lange rij zo tot in de duizendtallen....
