Albatros
Met vermoeide vleugels zweef ik
boven de nevels van een klamme oceaan
op zoek naar land aan de wazige einder,
soms oplichtend onder een twijfelende zon,
een glimp van Eden, een sprankel hoop,
dankbaar voor elke stuwing van inversie.
Als warme liefde mijn vlucht ondersteunt
en me leert dat je slechts kan leiden
wanneer er gewillige volgers zijn,
zo blijf ik streven tot ik de zonsondergang
niet opnieuw kan bewonderen.
20/3/2013
|