Op rust (maar dan ook weer niet)

De weg die ik mijn leven lang gevolgd heb, loopt dood, 

en de mist onttrekt het landschap aan mijn ogen.

Er is nog wel één station waar de laatste trein op mij wacht

en ik rijd mee, naar ik weet niet waarheen,

ik weet niet hoe lang,

ik weet niet hoe ver,

ik weet alleen dat ik hier blijf tot mijn eindstation,

dat de passagiers mij verlaten tussen haltes in,

wanneer de noodrem onverwacht mijn trein doet stoppen.

Ik weet dat er niemand meereist die mijn bagage dragen kan,

dat er geen zijspoor is waar ik even kan kamperen

of reflecteren, recupereren, mediteren, repareren

en simpelweg de trein de rug toekeren.

Ergens in de rook van de trein zitten mensen  

in de blinde stoom van de machine,

voor wie ik een taxi betaal

aan de laatste halte,

om hun eigen weg te volgen

tot die doodloopt.



13/6/2020

13-06-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Kosmos

De aarde is mijn kosmos, 

de mensen mijn planeten,

omdat ik interplanetair reis, zul je me nooit vergeten.






Mijn vijand is uw discipline,

die dwarsboomt elke reis,

Maar als je vrolijk gek te keer gaat, heb je prijs.





Je vindt me nooit persoonlijk,

behalve een keertje in mijn sporen,

en zodra je me niet meer vreest, ben je verloren.

3/6/2020



.

03-06-2020 om 00:00 geschreven door Frankie