Niets perfect



Ik werd geen schilder, geen sportman en geen architect,

maar speelde met kinderen die weinig bewogen,

ik vroeg ze te luisteren en opende hun ogen, 

toch liep met hen niet alles perfect.

Ik knutselde huizen gepland met al mijn intellect,

ze staan nog ergens te lande vrolijk te pronken

vol snufjes die destijds glansden en blonken,

maar het kan beter nu, ze zijn niet perfect.


Ik herstelde fietsen en vond de fouten direct

en we maakten weer tochten en reizen

na wat afstellen met moeren en vijzen, 

al bleek naderhand wel: het was niet perfect.

Ik kende mijn taal en schreef haast alles correct

tot mijn handboek uit de winkels verdween

en een nieuwe kijk op spelling verscheen,

en ik wist: man je blijft niet eeuwig perfect!


Ik had voor vrienden en leraars het grootste respect,

maar later moest ik al te vaak  toegeven:

ook zij leiden geen smetteloos leven,

zelfs mijn idolen zijn wellicht niet perfect.


Ik hoor jullie zo vaak praten in je eigen dialect

Ik hoor jullie, maar ik hoor het slecht

wat je ook mompelt, schreeuwt of zegt,

Zo is communicatie met mij  heel zelden perfect...

Dus reis ik hier vandaan, en volg mijn eigen traject,

soms vraag ik de weg, soms neem ik een kaart,

mijn gps is voor mij soms schatten waard,

maar zonder voeding is ook dat ver van perfect.



Ik verwacht van medicatie en vaccins het gewenste effect

maar voel me loom en gedeprimeerd

wanhopig en gedesillusioneerd

en stel vast: ook wetenschap is lang niet perfect.


In de natuur krijg ik bezoek van menig vrijpostig insect,

ondanks de goede lucht en het overvloedige groen

is er zo weinig voor de schepper in mij te doen

en stel vast: ook ikzelf word niet spoedig perfect.


De klok blijft tikken en zegt mij: doe wat je wenst, nu direct!

mijn spieren zijn weer te moe en te slap

ik bedenk zelfs geen smakeloze grap

wat je uitstelt, verlies je, want je bent niet perfect.

21-10-2022 om 00:00 geschreven door Frankie

Onhaalbaar

Als kind kreeg ik een grote zak met knikkers

rond of plat, groot of bros, en mooi of mals,

ik ruilde ze snel voor een doos vol stickers

stil of oud, gekreukt  of pittig, muzikaal of vals.





Als ik niets te doen had, wou ik er eentje kiezen

en hem plakken in de agenda van mijn leven,

maar de plichten deden mij mijn tijd verliezen

en ik vond geen plek om nog iets op te kleven.





Ik fietste met slechts de hulp van eigen materiaal,

ik zong op zee a capella de allerhoogste noot

voor niemand schreef ik mijn geheim verhaal

en orkanen spoelden mijn humor door de goot.





Mijn tijd is op en ik overzie mijn vergeelde plannen

die ik nog vorig jaar vol overmoed wou digitaliseren,

maar ze zijn de facto bij het schroot verbannen

en wellicht niemand zal die ooit voor mij realiseren .

14-10-2022 om 00:00 geschreven door Frankie

Zo voorbij

Ogen vol nostalgie
naar dromen van weleer,
verdwaald in troebel water
of gelauwerd, onverwacht
in succes met roes en roem,


Handen verkrampt rimpelend
meer dan ooit tevoren
omklemmend de gaven
van al te snel gevloden jaren
verzonken in herinneringen


Stemmen zwemmend
op de golven, wisselend
dag na ochtend na nacht
na avond, elke week genoteerd
In uitpuilende agenda's
Elk jaar opnieuw,
een halve eeuw gejaagd
alsof men zijn beker vult
Alvorens ten slotte grondig
zijn tanden te poetsen
voor het slapengaan

08-02-2022 om 00:00 geschreven door Frankie

Geen vuur in de toren

Mijn schepen liggen doelloos in de haven

wachtend op bemanning die niet komen wil,

werkloos wiegend stervend, niet begraven

volgestouwd en toch verweesd en stil.

Geen vaartuig vindt de vaargeul via 't zoute sop,

de toren zeewaarts die de weg toont is gedoofd

geen bundel licht  zoekt nog de einder op

de toekomst heeft mijn einddoel weggeroofd.





De zeilen zijn verrimpeld en gereefd

de masten zingen stomme melodieën.

Mijn sterren hebben veel te hoog geleefd,

mijn stem die schreeuwde parodieën.





Het roer is vastgeroest en zit vol wieren,

het anker ligt eenzaam op het dek vergeten;

als iemand nu mijn tros zou willen vieren

heb ik me van mijn kwijte koers gekweten.



10/3/2020 

10-03-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Opgravingen

Bij gebrek aan dromen

die ik in dit leven na mag jagen,

graaf ik in 't verleden

waar die dromen zijn gezaaid.

Bij gebrek aan levens

die ik niet kunnen kiezen heb

zoek ik de trofeeën

van 't geluk dat ik genieten mag.



Bij gebrek aan jaren

die trouw mijn plannen vergezellen

Raap ik blitse sprankels

gelijk gevallen bladeren in de herfst.

Bij gebrek aan wegen

die ik miste op mijn foute wegenkaart

stapte ik gewoon rechtdoor

in mijn heilig doolhof zonder bochten.

Bij gebrek aan tranen

die ik spaarde dank zij lieve mensen,

treur ik in 't geheim

als niemand nabij mij troosten kan.

 4/3/2020

04-03-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Als kind maakte ik het mee dat een arm vrouwtje uit mijn straatme aansprak.ik was aan het rondfietsen in de tuin, en ging afgevallen fruit oprapen om haar te geven.

Veldrit in mijn tuin

Putten en hopen zand:

daar te fietsen is mijn eigen land

en dan crossen naar het ijzeren hek:

ik vond het heerlijk, echt te gek.

Vrij van trappers in 't centrale stuk

met de beide benen in de lucht,

voor de wespen op de peren erg beducht: 

ik reed ertussen, ik reed ze stuk.


Van de wijngaard onder glas

naar de struiken in het gras

langs de muren die trillen

zolang de machines daveren willen.

En dan staat daar die sjofele vrouw

op de stoep aan de andere zijde

ik geef haar valfruit en maak haar blijde

omdat ze krijgt wat ze hebben wou.


6/3/2019

06-03-2019 om 00:00 geschreven door Frankie

Tita

Aan de ketting in een plankenhok,

eenmaal daags een bordje met een afgekoelde brok, 

maar als je rende door het gras

leek het wel of heel de tuin de jouwe was.

Samen zijn we na de oorlog opgegroeid

uren hebben wij wild gespeeld en gestoeid.

Alleen als er vriesweer was en guur

mocht je binnen naast het vuur.

En lag ik uitgestrekt neer als dood

dan legde je op mijn rug je sterke poot.

Je was een schaper, een lieve hond

bij wie ik de eerste vriendschap vond.



5/3/2019

05-03-2019 om 00:00 geschreven door Frankie

Postbellum blues

Neem de peddels van het strand.

Raap de blaadjes op, verspreid op Campo Santo.

Schik de kwallen op een rijtje

en sorteer dat alles in de juiste container.

Haal de bedelaars uit de brievenbus

en zoek een spaarpot die zingt

van de stoomboot en de zwarte knecht.

Geef het woord aan groene monsters

maar sluit de deur van de zaal.

Spit je vaders gazon zorgvuldig om

en verwijder elke doorn zonder rozen,

want als die bloeien als dichtbije sterren

Gaan onverhoeds de klokken luiden.



22/1/2019

22-01-2019 om 00:00 geschreven door Frankie

Toen ik niet wist hoe de operatie zou aflopen, deed de angst mij vrezen dat ik het allemaal niet zou overleven. Ik dacht toen aan mijn zus, die 10 jaar geleden overleed. Ik hield rekening met de mogelijkheid haar daar terug te zien.

Luchtspiegeling

Zusje, ik kom
Ik kom naar waar je wacht
Je wacht wel want ik vind je wel
Wil je toch nog even wachten?



Zusje, ik ken je
Ik ken je van toen ik vergeefs
op de komst van een broertje wachtte,
Maar die kwam talrijk en later.



Zusje, ik mis je
Ik mis de tijd dat ik je wou missen
En niet wist dat mij niets ontbrak
Omdat ik een zusje had.




Zusje, ik ga
Ik ga waar jij aanwezig bent
Want sinds je ging zonder afscheid
Kijk ik vaker door de spiegel.




20/10/2019

20-01-2019 om 00:00 geschreven door Frankie

Niemandsland

Naast de rails van de Trans-Europese spoorlijn zonder ticket voor de volgende trein

die gewoonweg nooit zal komen, of zo u wil, hier zelfs nooit zal stoppen,

opgegeven door de fans, de volgers, de bekenden die me nooit erkenden,

niets te doen dan kniezend dromen van wat zon in Niemandsland

waar alleen de grenzen in mijn richting schuiven, gedrogeerd door brood en spelen.

De klokken luiden weer, na de beste week van alle goede, twee millennia lang,

alsof het zo hoort, maar niemand luistert.

31/3/2018

31-03-2018 om 00:00 geschreven door Frankie

Koffietijd   (bij Marieke)

Met een geroutineerd gebaar werd het mes gewet

En daarna een kruis op het brood gekerfd,

Ondiep  maar vol betekenis.

De boterhammen en de plakken ham,

Vers van de haak getilde hesp,

Zout en vol beloften, aardappelen geraapt

Uit een muffe kelder, drie treden omlaag,

De scheuten eraf en gespoeld

Onder het kreunende water

Van een kermende pomp.

De kachel kleurt wit en de was droogt

Naast de fluitketel . Koffietijd.

 
4/3/2018

04-03-2018 om 00:00 geschreven door Frankie

Bijna

gezond voor veel procenten

en blij met een duifje op mijn dak;

bijna voorbij de meet

misschien al morgen

of de hoek voorbij.

Bijna gepland en heilig overtuigd 

dat ik te vroeg geboren ben

om de tempel op te bouwen,

want die staat er nog achter zwarte vlaggen

met een boodschap die ik zeer goed ken

maar nog niet verplicht ben te herhalen.

De handelaars wil ik verjagen

kwetsend met woorden

zwaaiend met de zweep;

maar ik ben bijna alleen

en ga bidden op de berg.



30/5/2017

30-05-2017 om 00:00 geschreven door Frankie

Sterondergang

Ga maar voorbij, hier valt niets te beleven.

Stop maar elders, ik heb niets aan jou te geven.

tenzij wat nog vaag zwevende ideeën en een stapel vuile was. 

Ik ben een oude rat die droomt van eerbied voor het blanke ras.

Rijmen is passé, net als integriteit en heerlijk zweven, twee aan twee.

Schrijven doe ik voor wie lezen wil, maar de Wifi werkt alleen aan zee.

Metrum is goed voelen of de tekst vlot leest

niet wat het vroeger is geweest.

Dus schrijf ik verder voor wie Frankies teksten wil doorgronden

en beleven wat hij in al die woorden heeft verbonden,

verborgen, verstopt en soms verdonkeremaand,

al is mijn ster gestegen noch getaand.



15/5/2017

15-05-2017 om 00:00 geschreven door Frankie

Allerzielen 

Mooier dan de kleuren van de vlinder

die zijn wakke vleugels droogt

in de eerste novemberzon,

bevrijd van de enge pop,

hopend op een eeuwig leven,

Vrijer dan de sneeuw die in de wolken dreigt

en niet wachten zal

op de schaduw van de vlinder

roekeloos reikend naar de zon

de bloemen en meer bloemen

en de vruchten van het lange wachten,

neen!


storender dan regen

slaan de zombies en skeletten alle dromen aan scherven

want de vlinder trekt plots stuip na stuip

en siert nog even de grafsteen van mijn vader

wiens foto verstijft in een minzame lach


31/10/2016

31-10-2016 om 00:00 geschreven door Frankie

Volgend gedicht schreef ik 10 jaar geleden om deel te nemen aan de zoektocht naar de eerste dorpsdichter van Galmaarden.

Het gaat over de oorsprong van de Pauwelfeesten in Galmaarden. 

Op een Paulusdag

Zijn haren wiegend in de wind

gelijk het Brabants rijpe koren

nadert een ruiter heel gezwind

maar wij voelen ons verloren.

Geen oogopslag wordt hem gegund

een hond alleen blaft verontrust.

Niemand verwacht zich aan een stunt

waarmee ons lijden wordt gesust.

Wat drijft een vreemde, onbezonnen

hij lijkt naïever dan de rest.

Waaraan is hij toch begonnen

hier vindt hij toch maar dood en pest.

Bij elke hoefslag komt hij nader,

zijn lans klieft door de ijle lucht.

Stilaan klit het volk tegader,

niemand spreekt of maakt gerucht.

Ik voel me beter, roept een kind

en grijpt de man bij zijn wambuis,

vraagt: Wie heeft me zo bemind?

Hij slikt een keer en slaat een kruis.

De ruiter gespt zijn tassen los

en zet die zacht neer naast de heg.

Dan stijgt hij op zijn briesend ros

hij wuift en rijdt spoorslags weg.

Was het een ruiter van de dood?

Wat is het dat hij heeft gebracht?

We vinden niets dan roggebrood,

niemand had zoiets verwacht.

Dankt allen Paulus, mens en dier

eet al wat hij ons heeft gegeven

en jaag de pest weg ver van hier

laat ons smullen om te leven!

 18/2/2016

18-02-2016 om 00:00 geschreven door Frankie

As

Vrees het zwarte gat

dat zich vult met kosmos en met leegte.

Vrees het zwarte gat

dat sterren dooft en leven doodt

Vrees de leemte van onwetendheid,

de tsunami van overmoed en ijdelheid.

Vrees het ogenblik dat je ziet

hoe chronologie gewoon verzonnen werd

om onze wanhoop te sussen.

Vrees het ogenblik dat je voelt

hoe geografie door ons verzonnen is

omdat we geen structuur kunnen missen.

Jij en ik zijn hier en nu en overal altijd

vroeger dan de toekomst die voorbijgaat,

later dan nergens en verder dan nu,

(woorden die wij verzonnen hebben

om onze chaos te ordenen)

al geven we niet graag toe

dat alleen het metafysische verhaal

het zwarte gat in elk van ons

kan sturen en omhelzen.


12/12/2015

12-12-2015 om 00:00 geschreven door Frankie

Een laatste keer

Al mijn boeken lezen,

de foto’s digitaliseren,

mijn kwalen genezen,

video’s digitaliseren.

Albums beluisteren,

mijn films digitaliseren,

koosnaampjes fluisteren,

dvd' tjes digitaliseren.

Vrienden bezoeken

adressen digitaliseren

samen met mijn boeken

namen in ’t adresboek schrappen

En de rest digitaliseren,

luisteren naar al mijn muziek,

artiesten digitaliseren,

geen tijd voor politiek

Alleen memoriseren,

nog eenmaal eeuwig wakker 

blijven digitaliseren

om jaar na jaar na jaar

de liefde te bedrijven

met  jou (met haar).

12/1/2015

12-01-2015 om 00:00 geschreven door Frankie

Tik

In je armen

als de baby rustig slaapt

de zon nog net niet ondergaat

ik mijn servet opvouw

me omdraai in mijn bed

de dekens zachtjes

het ritme van je ademhaling volgen

de stilte me bedwelmt

alle sterren ophouden met wentelen

en de wind even pauze neemt... 

Dan stopt de tijd.

Als de tranen opgedroogd zijn

en de laatste foto genomen is... 
,
Dan start de herinnering.



17/8/2014

Tak

17-08-2014 om 00:00 geschreven door Frankie

Van Claire naar Obscure







Ik zie de schaduw van je stappen op het tuinpad,

zelfs wanneer de klank al om de hoek verdwenen is.

Je ging weer wat spullen zoeken ergens in het Kruidvat, 

of elders in de stad, waar volgens jou meer leven is.



Ik hoor je schaduw als je stem te zacht is om te horen,

of wanneer op ’t plein de kindjes joelen om het meest, 

en de bassen van de boombox galmen in mijn oren, 

alsof jouw rust en stilte hier nog nooit zijn geweest.



Ik voel je schaduw in de nacht, die nooit zo duister was, 

alsof geen kaars geen bril geen ster mij ooit nog gidsen kon, 

alsof die de laatste blaadjes ritselen doet in ’t struikgewas, 

vertwijfeld kwijnend in de stralen van de asfaltzwarte zon.



Ik ruik het afscheid van de schaduw in je laatste woorden, 

die je sprak vol twijfel aan meer pogingen tot dageraad, 

puur zintuiglijk over dingen die je ergerden en stoorden,

zodat ik het opgaf en niet meer op jou heb ingepraat.

Ik weet dat ik de schaduw van mijn dromen niet beleven zal,

al smaakt die zoetzuur bitter en terzelfdertijd zo wrang,

gelijk het proeven van emoties na een driftaanval,

vergeefs en onbeholpen als mijn blinde scheppingsdrang

28/6/2014

28-06-2014 om 00:00 geschreven door Frankie

Zonsondergang

Wat ik heden schrijf, is morgen mijn tekst van gisteren,

en wordt onvermijdelijk verleden tijd,

zoals de angst voor al het onbekende in mijn leven

zal verbleken in de mist van wat ik echt ervaar,

zodra het weerbericht niet strookt met wat de hemel heeft besloten.

Wat ik morgen lees, is overmorgen overbodig;

als de ziekte elke hoop op later heeft doen slinken

en elk ding dat ik doe, is een aftocht na de laatste veldslag,

dan adem ik diep in, en blaas dan alles heel ver weg,

want de zon gaat nog altijd onder, zoals vroeger

24/2/2014

24-02-2014 om 00:00 geschreven door Frankie