Surf (altijd tijdsgebrek)

Lineair verheft zich de zee,

zichzelf herhalend, 

steeds nader bij de kust.

Dreigend reikt het water naar de hemel

maar wordt tot overgave gedwongen

en kantelt schuimend over ander water.

de kracht slinkt weg zoals de jeugd

die haar dromen zelden realiseert

en uitdeint in groeiende berusting.

Ten slotte nog heel even

trekt de golf een lange lijn

op het eindeloze strand.

Mijn voetstappen verdwijnen

in de saus van vochtig zand,

en ook de vloedlijn is verschoven.

10/11/2020

10-11-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

6 november 2020    13.15   (coronalockdown)





6/11/2020

Robert overleed op 30 oktober 2020 en wordt vandaag begraven





Voorlopig afscheid


Jij kan niet meer ontwaken

zoals wij, en naar buiten kijken

om de zon te zien verschijnen aan de horizon.

Ik kan me niet herinneren

wanneer ik jou laatst heb gezien,

te lang geleden door omstandigheden.

Je was mijn allereerste broer,

één van te weinig zekerheden;

we dachten aan elkaar, met of zonder reden.




Onze wegen lagen ver uiteen,

maar kwamen elkaar wel tegen

daar waar liefde en vreugde  versmelten.





Nooit heb je mijn hand geschud,

nooit reisden we ver samen heen,

maar we boden een schouder in de storm.

En als wij ooit weer samen zijn,

speel je voor mij op lichte toetsen

en zing ik voor jou, en slik eens van geluk.

Bijlagen:
Robert5.jpg (128.1 KB)   

Dit gedicht schreef ik 12 jaar geleden, (nu herwerkt)

Het nieuwe Allerheiligen.

Als oktober op haar einde loopt
en je weer op je vakantie hoopt,
die de troost is van de welvaart,
en de versiering van de uitvaart,
zie ik
de kinderen in hun graf,
moeders, vaders op een draf.
Nu krijgen velen eens bezoek,
een poetsbeurt met een zachte doek.



Ik doe het
 graag nog vele jaren
en blijf herinneringen bewaren
door de jaren roze gekleurd.

Eens zijn jij en ik zelf aan de beurt.



Volgende keer
zelfs al, misschien.


Vieren jullie vast maar Halloween!

Eergisteren, op 30 oktober stierf mijn broer Robert (68) aan een hartstilstand, net toen hij de medicamenten voor onze mama (98) betaald had in de apotheek. 

01-11-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Junior

Juniors bloed is mij even vreemd als dat van mijn erfgenamen,

maar zijn hart is mij wellicht minstens evenveel genegen.

Een kind volgt wat er ergens binnen zijn zieltje verder drijft

en wat hij onthoudt, blijft voor zijn toekomst een ware zegen.

Junior speelt met alles wat hij bij zijn stappen tegenkomt

en op zijn hoede zijn is een oneindig punt van aandacht.

En als iets valt en breekt of gewoon zoek of verloren gaat

Dan had men het wel gevreesd maar zelden verwacht.

Junior houdt van kippen en hij voert ze tot ze vluchten

zo ver mogelijk weg van de hond die gretig watertandt.

En als hij achter het coronaslot twijfelt omtrent waarheen,

roept hij opa en dan vlucht hij weg en beeft mijn hand.







28/10/2020

28-10-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Van geboorte tot overlijden droomt men iets te realiseren dat de moeite waard is ( kiezen is al de eerste onoverkomelijke hinderpaal) maar nooit raakt het af, en troost je je met de basiswaarden in het leven









Zo lang

Zodra de dageraad met uitgestoken hand als een zweep in mijn ogen flitste, 

groef ik de bouwput voor mijn Babelse toren die nooit afgewerkt zou zijn .

Zo lang het zoeken duurde naar de plannen die ik zelf had moeten tekenen

bleef ik zwerven zonder te kunnen kiezen waarheen mijn stappen mij zouden leiden.

Zo lang ik doolde besefte ik niet dat ik op een rollercoaster zat die nergens stopte

tenzij iemand aan de noodrem trok, al had ik dat zelf moeten kunnen doen.

Als gewoonten en plichten mij stresseren, ongeduldig bumperklevend op mijn hielen

gaat de kans verloren rustig te kiezen tussen al die verleidelijke doodlopende straten.

Zo lang de hoopvolle zon blijft stijgen, dreigend verder weg van mijn warme Oriënt

luister ik naar gefluister van mensen die zich expert gedoopt hebben zonder ritus of water.

Zo lang groeit de wetenschap dat zij net als wij angstvallig proberen te verbergen

dat zij hun Babylonisch kunstwerk nooit zullen voleindigen op de weg die ook de onze is.

Zodra de kim begint te blozen wordt de bovenste bouwlaag stilaan onbereikbaar

en volstaat het schuilen in de koele kelder vol verwarmende gregoriaanse gezangen

die troost brengen terwijl de bouwstenen gestolen worden en de kraan dichtgedraaid

Zo blijft de molen draaien met sterren en planeten die als mensen niet te grijpen zijn

want de nacht ontvoert soms een kind dat zonder jou nooit zou geboren zijn.




27/10/2020

27-10-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Flashback

Bruin, stevig gespierd tegen de grijze hemel

zag ik je silhouet, snuivend naar voorbije euforie.

Achteloos en bezorgd om mijn hongerige vogels

riep hij hulpeloos mijn naam in de kille herfstlucht.



***

Allebei knoopten ze heel even de eindjes weer aaneen:

een verleden van hopen, geven en beminnen

met een toekomst van verbrokkeld vertrouwen

in een miskende hemel die rechtvaardig oordeelt.

***

Het kind streelt zacht de hond, de kip vlucht weg

en verder resten mij nog alleen de foto's.

19/10/2020

19-10-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Wat gaat er door Caesar om als hij ziet dat zijn adoptiefzoon Brutus op het punt staat hem met een dolk te vermoorden?





Lieve Brutus

De zon heeft me zelden verhinderd te wachten

en te hopen dat er aan mijn deur werd geklopt;

de regen gaf een wrange smaak aan mijn koffie

die koud werd zodra alle contact was gestopt.




Orkanen en kinderziekten verstoren elk ritme,

ze kunnen de rituelen fnuiken en beperken,

maar de brand van erkenning en het smeulen

na een tsunami stoppen ijlend met werken.




Al wat je doet, wat je wenst, wat je droomt

en wat je verzwijgt heb je me nooit verteld,

wat je gelooft en waar men je voor gebruikt

is steevast een hunker naar luxe en geld.

Zwijgen in stilte brengen mij rust noch paniek,

want ze leiden zelden tot goede akkoorden.

Ze zijn het slot op mijn deur waar de sleutel

zoek is sinds je mijn kind wilt vermoorden. 

Brutus, ik redde jou van de straat, de honger,

de eenzaamheid, de brand, de kerker en de kou ,

en ik sloot je op in mijn veilige bloementuin

en schonk je geloof, hoop, liefde en trouw.

****

Nu is het te laat om mij hier op te zoeken 

voor mijn hulp of lekker dagelijks brood 

Wachten doe ik nog alleen zolang ik eten kan

en drinken, ademen en treuren, tot de dood.

6/9/2020

06-09-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Als men heden ten dage gaat daten, gebeurt het vaak dat men gemakkelijk een stap verder zet dan gewoon elkaars handjes vasthouden als eerste fysisch contact.



Je vingertoppen

Zelfs als de zon heller in ander water schittert,

zal ik je niet bedriegen,

En als de waarheid beschamend hard en pijnlijk is,

zal ik tegen jou niet liegen.

Als de stilte onze harten zalft en geen geluid ons stoort,

blijf ik met je praten,

wanneer de wind mijn schip ver buiten de haven blaast,

zal ik de vaargeul niet verlaten.

De klok houdt op met tikken als op een ochtend

ik jouw zuchtjes niet meer hoor in de keuken,

De aarde draait verder zonder ander doel

dan de luchten te doen stormen en beuken,

De zee wacht om te stijgen als na zes uur eb

zij de kans krijgt de vloed te demonstreren.

Woorden verliezen voortaan al hun betekenis

als ze je liefde en je schoonheid niet mogen eren.

Passie en lust zijn als stofjes in de bries

uit de natte neus van een losgeslagen paard;

onopgemerkt verdwijnen ze in natte dromen

even snel als ze als maar blijven komen,

Lust en passie worden geboren uit de lies

als men iets te lang en vol obsessie staart 

en het hart controle verliest over de dromen

en de geest niet afremt wat kan komen.


Als de stilte onze harten zalft en geen geluid ons stoort

reik ik vol verlangen naar je hand,

wanneer mijn adem ons schip naar een verre haven blaast

knijp je vol vertrouwen in mijn hand.

16/8/2020

16-08-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Opgedragen aan mijn lieve echtgenote, die in 2021 op  6 april, 50 jaar lang met mij getrouwd zal zijn.

Naar jou

Van jou wil ik mijn laatste kus

omdat jij weet wat zoenen is.

Mijn laatste tranen mag jij wissen

omdat jij ons verdriet hebt gedeeld,

Mijn laatste stappen zet ik met jou,

alleen wij weten goed waarheen.

Voor jou zijn mijn laatste woorden

die niemand anders kan verstaan.

Jouw handen maken mij gelukkig, 

zij weten best wat zij kunnen doen.

Ik zie jou vaker dan wie ook

en begrijp nog beter hoe graag ik dat doe,

Ik hoor en herken zo goed je stem

waar ik eeuwig wil naar luisteren.

Naar jou gaan zo vaak mijn gedachten

en die van jou zijn hier constant

want in mij klopt niets zonder jou.

Mijn hart neemt hierin het voortouw

volgens't ritme van dat hart van jou.


3/8/2020

03-08-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Vanaf jou

Van jou kreeg ik mijn eerste kus

nog eer ik wist wat zoenen is.

Mijn eerste tranen heb jij gewist

nog eer ik diep verdriet had gekend,

De eerste stappen liet jij mij zetten

toen ik nog niet wist waarheen.

Voor jou waren mijn eerste woordjes

die niemand anders kon verstaan.

Jouw handen maakten mij gelukkig

toen ik niet besefte wat handen konden doen.

Ik zag jou vaker dan om het even wie

en begreep nog niet hoe graag ik dat deed

Ik hoorde en herkende zo goed je stem

die mij leerde hoe te luisteren.

Naar jou gaan zo vaak mijn gedachten

en die van jou zijn hier constant

want in mij leeft niets zonder jou

Mijn hart heeft geleerd te kloppen

naar het ritme van dat hart van jou.


1/8/2020

01-08-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Waarom (ik niet?)

Waarom heb je mij niet geschreven

toen je me doorleefd had en ik je ontroerde,

aangrijpend als de aanval van een tijger

klauwend naar je handen en je hart?

Waarom heb je me niet getekend,

geschilderd of gekneed, gevormd en gelost,

 toen de regen vers in je vingers trilde

alsof je ziel tot ontploffing kwam?

Waarom  heb je me niet gezongen,

verkondigd, verspreid en uitgebazuind,

impulsief als een verwaande tiener

schreeuwend zonder te luisteren?

Waarom heb je me verwaarloosd

en ben je gevlucht naar het park van pret

waar je werkte voor de keizer van Wall Street

terwijl in mijn huis de kaarsen doven?



23/7/2020

23-07-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Als een duif

Te trots en toch onzeker,

vol twijfels en los van de aarde,

te hoog en nochtans vol vrees

Angstig en overmoedig zoekend naar het licht

dat overvloedig tsunamigewijs verstikt

maar van de verkeerde orde.

Verlamd en moedeloos

snakkend naar de vergeten routes,

vleugellam hunkerend naar een horizon

ongrijpbaar als de dag van gisteren,

kiezend tussen hoop en onzekerheid

alsof een risico fataal moet zijn.

Te trots om toe te  geven

Uitziend op de rotonde zonder einde

Vol minachting voor alle dilemma’s

negeer ik elke afslag en stijg ik op

in het besef dat ik alleen zal blijven

en  zonder controle zal landen.

13/7/2020


 

13-07-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Op rust (maar dan ook weer niet)

De weg die ik mijn leven lang gevolgd heb, loopt dood, 

en de mist onttrekt het landschap aan mijn ogen.

Er is nog wel één station waar de laatste trein op mij wacht

en ik rijd mee, naar ik weet niet waarheen,

ik weet niet hoe lang,

ik weet niet hoe ver,

ik weet alleen dat ik hier blijf tot mijn eindstation,

dat de passagiers mij verlaten tussen haltes in,

wanneer de noodrem onverwacht mijn trein doet stoppen.

Ik weet dat er niemand meereist die mijn bagage dragen kan,

dat er geen zijspoor is waar ik even kan kamperen

of reflecteren, recupereren, mediteren, repareren

en simpelweg de trein de rug toekeren.

Ergens in de rook van de trein zitten mensen  

in de blinde stoom van de machine,

voor wie ik een taxi betaal

aan de laatste halte,

om hun eigen weg te volgen

tot die doodloopt.



13/6/2020

13-06-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Kosmos

De aarde is mijn kosmos, 

de mensen mijn planeten,

omdat ik interplanetair reis, zul je me nooit vergeten.






Mijn vijand is uw discipline,

die dwarsboomt elke reis,

Maar als je vrolijk gek te keer gaat, heb je prijs.





Je vindt me nooit persoonlijk,

behalve een keertje in mijn sporen,

en zodra je me niet meer vreest, ben je verloren.

3/6/2020



.

03-06-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

 79 jaar... op 24 mei

24-05-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

(Vijfde versie:)

De virusrap

Mij wil je nooit meer zien

ik ben de virus covid  19

Je bent al lang naar mij op zoek.

ge doet het in uw broek

als ge van mij weer hoort

en van wie ik weer vermoord

Nu denk ik: dat is prima

Want ik kom uit China.

Zoals alles hier te koop

Die brol is spotgoedkoop!

Ze vonden mij niet leuk

 ik breng wat meer dan jeuk.

Ze zegden dan: blijf in uw kot

De winkels gaan op slag op slot.

Toen trok ik maar op wereldreis

naar Madrid en naar Parijs

Naar Afrika en Amerika, zelfs in Braziel

en joeg het volk tot in 't in asiel


Meer levens gaan verloren

meer virussen worden geboren.

Het wordt een daverend succes

Zo reizen zonder vast adres.

Stoere Trump vond ons zwakke mietjes

En zong verder zijn flauwe liedjes.

Zelfs profs en specialisten

Zegden dat ze het beter wisten.

Gedaan met samen drinken en eten.

Onze reizen mogen we vergeten:

Mijn vriendjes van COD negentien

hebben die trucjes goed voorzien,

Wie over ons heeft gebluft of gezongen

krijgt ons bezoekje in hun longen,

Ze gaan dan zweten , hoesten, beven

en zelfs vechten voor hun leven.

Wij brengen miserie in Europa

en viseren elke oma of opa.

En blijven er nog mensen gezond,

Ze reizen met ons de wereld rond.

En als je denkt ons te kunnen verslaan

des te sterker zullen wij verdergaan.

We zitten op alles wat je handen raken

op alles wat jullie fabrieken maken.


Je geld, je vrienden, de dieren die je aait,

Het fruit en de groenten die je hebt gezaaid.

En telkens je hoest of gewoon moet niezen

Ben je de strijd tegen ons aan het verliezen.

Je onderschat wat je strijd tegen ons wel kost

Volgend jaar ben je van ons nog niet verlost.

Wij zien jullie nog veel te graag

En jullie zijn blind, te dom en traag.

Wij bezoeken  elke streek,

en laten niemand in de steek!

Durf nooit denken dat wij zijn verslagen

wij komen je de dood in jagen!

28/4/2020

28-04-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Dagboek van Covid-19

Vrolijk reisde ik door mijn Chinees geboorteland.

Dat vonden de bewoners meer dan ambetant,

In Wuhan mocht er  niemand meer uit zijn kot,

het openbaar leven ging terstond op slot.

Mijn kindjes hebben zich prachtig vermenigvuldigd

en de overheid heeft zich verontschuldigd

bij de mensen die familieleden verloren

en onze verspreiding wilden verstoren.

Toen trokken we naar de Italiaanse bergen

om daar de skiërs te besmetten en te tergen.

Het werd voor ons een ongelofelijk succes

Want wij reisden maar rond zonder vast adres.

Stoere binken vonden ons ongevaarlijke mietjes

En ze zongen verder hun leuke liedjes.

Zelfs de dokters, professoren en specialisten

Zegden dat ze het wel allemaal beter wisten.

Mensen moesten vooral samen drinken en eten

Maar dat mogen ze nu al lang vergeten:

Mijn familieleden van COD negentien

Hebben al die trucjes zeer goed voorzien,

Al wie over ons heeft gesproken of gezongen

Krijgen ons bezoekje in hun longen,

Ze gaan dan zweten , hoesten en beven

Vaak zelfs vechten voor hun leven.

Ministers zeggen dat wij maar flauwe watjes zijn

En snel ondervinden ze wat voor pijn

En miserie wij brengen  in gans Europa

En heus niet alleen bij een oude oma of opa.

Nog vele miljoenen mensen zijn gezond,

Maar jullie reizen met ons de wereld rond.

En zo lang als je denkt ons te kunnen verslaan

Des te verder zullen wij dodend verdergaan.

We kleven aan alles wat je handen raken

Aan alles wat je bedrijven en  fabrieken maken,

Je geld, je vrienden, je dieren die je vol liefde aait,

Je fruit en groenten die je hebt gezaaid.

En telkens je hoest of gewoon moet niezen

Ben je de strijd tegen ons aan het verliezen.

Je kan niet schatten wat je strijd tegen ons wel kost

Want volgend jaar ben je van ons nog niet verlost.

Jullie zien ons gewoon nog  veel te graag

En handelt zo ongelooflijk dom en traag.

Wij komen naar elk land, naar elke streek,

en laten jullie nooit nog in de steek!

25/3/2020

25-03-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Seriemoord

Tanske heeft haar laatste keer in de buis geblazen

want de zuurstof was niet langer voor de vrouw bestemd.

Davy wordt in de vrouw haar ververste bed gelegd

happend naar lucht en huilend van pijn.

Aan de deur staan Eline en Lukas vergeefs

te wachten op oma die ze niet meer mogen zien.

Davy ruikt naar bier van het klandestiene feest

zijn handen kleven van gemorste pinten en de shotjes

door zijn moedige trawanten met coke gekruid

die ze kochten in de avondparken van de dode stad.

Wanhopig buigen dokters zich over zijn lege blik

om zijn jonge domme leven virusloos te vrijwaren

terwijl anderen zijn slachtoffers gekwetst cremeren

maar Davy is de toekomst van ons vaderland!





22/3/2020

22-03-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Geen vuur in de toren

Mijn schepen liggen doelloos in de haven

wachtend op bemanning die niet komen wil,

werkloos wiegend stervend, niet begraven

volgestouwd en toch verweesd en stil.

Geen vaartuig vindt de vaargeul via 't zoute sop,

de toren zeewaarts die de weg toont is gedoofd

geen bundel licht  zoekt nog de einder op

de toekomst heeft mijn einddoel weggeroofd.





De zeilen zijn verrimpeld en gereefd

de masten zingen stomme melodieën.

Mijn sterren hebben veel te hoog geleefd,

mijn stem die schreeuwde parodieën.





Het roer is vastgeroest en zit vol wieren,

het anker ligt eenzaam op het dek vergeten;

als iemand nu mijn tros zou willen vieren

heb ik me van mijn kwijte koers gekweten.



10/3/2020 

10-03-2020 om 00:00 geschreven door Frankie

Opgravingen

Bij gebrek aan dromen

die ik in dit leven na mag jagen,

graaf ik in 't verleden

waar die dromen zijn gezaaid.

Bij gebrek aan levens

die ik niet kunnen kiezen heb

zoek ik de trofeeën

van 't geluk dat ik genieten mag.



Bij gebrek aan jaren

die trouw mijn plannen vergezellen

Raap ik blitse sprankels

gelijk gevallen bladeren in de herfst.

Bij gebrek aan wegen

die ik miste op mijn foute wegenkaart

stapte ik gewoon rechtdoor

in mijn heilig doolhof zonder bochten.

Bij gebrek aan tranen

die ik spaarde dank zij lieve mensen,

treur ik in 't geheim

als niemand nabij mij troosten kan.

 4/3/2020

04-03-2020 om 00:00 geschreven door Frankie