Negen maanden voor Kerstmis viert de Kerk de Boodschap aan Maria Het evangelie van St.Lucas is geen louter verhaal van de menswording van Jezus in de schoot van Maria. Het is het verhaal van een verschijning.De engel Gabriël verschijnt als Gods heilsbode aan Maria, een eenvoudig meisje.
God brengt zijn boodschappen niet over in paleizen of aan machtigen en rijken in alle luister en heerlijkheid. Het doet ons denken aan de verschijning te Lourdes van Maria aan Bernadette.
De boodschap is er één van een hoopvolle bevrijding uit een ellendige tijd. De boodschap van Lourdes is er ook een van bijbelse hoop op verlossing van genezing naar lichaam en ziel.
De engel Gabriël richt zich tot Maria met de woorden: Verheug U, vol van genade, de Heer is met U. Het is als een jubelkreet voor devervulling van een profetische belofte.
Tweeduizend jaar later klinken te Lourdes miljoenen echos van deze profetische begroeting in het Ave Maria.
Zoals in het Fiat van Maria met de woorden Mij geschiede naar uw Woord , leggen te Lourdes ook duizenden pelgrims hun levensopdracht in Gods handen.
Naar aanleiding van O.L.Vrouw boodschap organiseerden wij voor de zesde maal een bedevaart naar Oostakker. Momenteel zijn 65 deelnemers ingeschreven. Zie hieronder bij deze gelegenheid een gebed tot O.L.Vr. van Oostakker.
Gebed tot O. L Vrouw van Oostakker
Heilige Maagd, vergeet te midden van uw glorievolle dagen, het ongeluk op aarde niet, werp uw blik vol goedheid op hen die lijden, op hen die strijden tegen moeilijkheden, op hen die onophoudelijk enkel de bitterheid van dit leven smaken.
Heb medelijden met hen die elkaar beminnen en gescheiden werden.
Heb medelijden met de harten in eenzaamheid.
Heb medelijden met de wankelheid van ons geloof.
Heb medelijden met de voorwerpen van onze zoete liefde.
Heb medelijden met hen die wenen, met hen die bidden, met hen, die beven. Geef allen de ware hoop en de ware vrede. Amen.
t Is weer een tijdje geleden dat ik nog tijd had om over mijn tijdverdrijf te schrijven.
Dacht je dat ik na de drukte van de ledenwerving en trekking bij de Vrienden van Lourdes in slaap gevallen was ?
Nee hoor. Bij mijn telefoon ligt de lijst met inschrijvingen voor onze jaarlijkse bedevaart naar Oostakker op 30 maart.
Ook zijn er de inschrijvingen van de winnaars van een Lourdesbeurs voor een of andere bedevaart in dit seizoen.
Op 26 maart houdt de Belgische Hospitaliteit die 17 ziekenbedevaarten organiseert zijn jaarlijkse Algemene Vergadering en moet het tweetalige Contactblad klaar zijn.
Met het oog op de tweejaarlijkse bijeenkomst van de besturen in oktober,ben ik bezig ,in opdracht van het Diocesaan Comité van de Vrienden van Lourdes , een handleiding te schrijven voor een goed functioneren van een plaatselijk bestuur.
En ik vergeet dan nog onze HBK-Seniorenclub. Zo pas is het Seniorencontactblad de deur uit met een uitnodiging voor de Statutaire Algemene Vergadering op 27 maart en moet nog een bezoek aan het Tabaksmuseum te Wervik op 4 mei georganiseerd worden.
Dan komt in mei nog de bedevaart naar Lourdes met de zieken. Wij zien er naar uit en de inschrijvingenzijn al bezig.Er zijn habitués bij en weer enkele nieuwkomers met wie wij zullen kennismaken.
Enfin, we zijn in de week van het vrijwilligerswerk en er is protest in Brussel omdat de regering voor wat papieren rompslomp gezorgd heeft aan kleine verenigingen die hun leden willen verzekeren tegen mogelijke accidenten en hen nog wat werk bij geeft.
Je hebt zo soorten van vrijwilligerswerk. Pierke van de coiffeur werd in de catechismusles door zijn meester ondervraagt over de schepping van God en al zijn werken. Zegt de meester: God schiep de wereld in zeven dagen. Maar wat deed God de zevende dag ? Pierke peinsde dat hij zweette. Peins ne keer goed, zei de meester, Wat doet uw vader de zevende dag van de weke ?. Pierke die zijn vader aldikwijls ne keer had horen pruttelen dat hij zich door de pastoor had laten over klappen om in de kerk wat te helpen kreeg plots een gelukkige inval en riep triomfantelijk: Rondgaan met de schaal in de mis.
Ja, dat is ook een vorm van vrijwilligerswerk, onbetaald en wellicht onnodig om een ongevallenverzekering voor af te sluiten.
Vandaag loopt de waterzuchtige februari teneinde terwijl dat het vanavond vastenavond is.
Na vandaag zou er niet zoveel vet meer in de soep mogen zijn en zouden we af en toe eens mogen denken om onszelf te ontvetten.
In een vroeger blog-artikel schreef ik over die goeie ouderwetse pap dat oma voor de kleinkinderen bereid had en hoe lekker dat dit was. Op vraag van enkele lezers en gezien dit met deze vastentijd wel eens zou kunnen van pas komen, ziehier het recept.
Karnemelkpap
Haal bij de boer die nog boter karnt 2 liter verse karnemelk ( botermelk)voeg er 50 gr. bloem bij en breng dit op een goed vuur aan de kook met enkele appelschijven of rozijnen. Roer er een eierdooier en 100 gram suiker in. Het eiwit voeg je er bij nadat dit stijf geklopt is en nog eens flink roeren.
Wie de pap nog extra dik wil kan bij het koken er nog 75 gr. Havermout of rijst aan toevoegen. Maar dan zorgen dat die niet aanbrandt.
Ge moet nu ook niet overdrijven en alle bouillonblokjes, mergpijpen, koeienstaarten, varken-stongen en zwezerikken of vette darmen integraal van de menu schrappen, maar af en toe eens een gezondheidskuur kan voor sommige vette charels wel eens deugd doen.
Zo een exemplaar was Amedé van uit de vette os die om er wat te af te slanken naar een diëtiste ging. Als recept kreeg hij s nuchtens een klein sneetje brood met nieten er op; s noens een matig stukske vis of vlees ter grootte van vier vingers en een centuimeter dik, niet gebakken maar gekookt of geroosterd met groenten er bij. En s avonds een bord karnepap. Als troost mocht hij daarna nog een glas wijn drinken en om uit te zweten , zegde de diëtiste, nog een warm bad." Daarbij moest hij iedere week zijn gewicht optekenen en na vier weken terugkeren.
Na vier weken stond Amedée daar terug, twee kilo kwijt. En hoe was het vroeg de diëtiste. Tussen de twee, zei hij, mijn maag rammelde van de honger maar het slechtste was s avonds, k heb dat bad nooit kunnen uitdrinken.
Voor mij doet het woordje bende steeds denken aan mijn collegejaren. Toen was ik enkele jarenlid van een bende nl. De bende van Geluwe. Op het college noemden ze zo de groep Geluwnaren , met een tien- à twintigtal, die per fiets naar het college te Menenreden.Zij verzamelden aan de café De Leiestraat - mijn vaders ouderlijk huis waar hij wekelijks bij zijn zuster ging kaarten. Wij reden in ploeg om er al dan niet, en méér niet dan wel, op tijd aan te komen, soms met getoeter en gebel. Wellicht werd onze groep om die en andere redenen als een bende betiteld en werd onze bende door een surveillant in soutane achterna gereden om te controleren of deze bende het niet al te bont maakte.
Een sympathiek trio met Michiel Hendrickx, Jean Blaute en Wim Opbrouck vormen de bende van Wim. Zij zijn een bende collegiaal op weg, soms ondeugend dan weer ineen romantisch of ernstig moment. Zij trekkener op uit op zoek naar kennis en wetenschap en het ontdekken van de schone natuur. Gedurende enkele weken op vrijdagavond brengen zij op Canvas een mooi reisverhaal. Het gaat van uit Zeebrugge, naar Engeland, Schotland, Ierland, Portugal, Spanje, Frankrijk.
Vrijdag laatstleden na een oponthoud op de Tourmalet kwamen zij aan te Lourdes.
Ik was benieuwd hoe het bezoek aan dit Heiligdom zou weergegeven worden. Van de media zijn we gewoon dat ze over het fenomeen Lourdes slechts het excentrieke, het commerciële buiten het Heiligdom met zijn winkeltjes en cafeetjes geven ofergens een oud wijveke interpelleren, soms op een eerder spottende wijze.
Maar neen, chapeau ! Wij beleefden weer een beetje Lourdes. Wij zagen het trio in de kaarsjesprocessie, op de Esplanade, aan de Grot en bij de kaarsen nabij de baden. Hun interpellant die zij afwachtten aan het Gekroonde Beeld was onze vriend Pater Mark Kemseke die hen te woord stond. Er waren de intens biddende mensen aan de Grot, de brandende offerkaarsen van de bedevaartgroepen en de vele zieken. Op de vraag van Jean Blaute of de zieken nog naar Lourdes komen om te genezen verklaarde Pater Mark Kemseke dat er wel enkele zijn die met die gedachte komen maar dat de meeste zieken komen om sterkte te vragen om hun ziekte te dragen. Hij merkte op dat er naast de 67 door de Kerk miraculeus verklaarde genezen zieken er toch in al die jaren wel zes- à zevenduizend ziekendoor de geneesheren medisch onverklaarbaar genezen zijn.
Hoe kort dit oponthoud ook was, het gaf een sereen beeld en geen kitscherig gedoe zoals wij van sommige reporters soms ervaren.
Weg van Lourdes kwamen zij aan bij de mooie kathedraal van Saintes. In de kerk gaven zij een subliem zang en muziekoptreden, Jean Blaute met de guitaar en Wim Opbrouck met de accordeon, begeleid door het "Collegium Vocale" van de kathedraal. Zoals altijd een mooi slot van de uitzending.
Misschien zien wij volgende keer ook nog méér de mooie kathedraal ?
Als ik s morgens aan de ontbijttafel mijn laatste hap binnen heb doorloop ik even de krant:
de grote koppen over de bijzonderste artikels, de columns die mij aanspreken, meer en meer de overlijdensberichten of er geen bekende namen voorkomen ( bizarre bezigheid) en de reclameaanbiedingen met extraatjes ofgratis bonnen.
Het verzilveren van die bonnetjes of een reclamekoop is anderzijds niet zo rendabel. Soms moet ik ervoor wat uit mijn weg rijden of is het gekochte niet steeds al koek en ei. Maar het pleziert mij om van iets, hoe gering ook, te kunnen profiteren. Publiciteitsmensen weten dat ik daarin niet alleen ben.
Vandaag kan je bij Euro Millions146 miljoen rijker worden. Je hoeft alleen maar de juiste zeven cijfers in volgorde aan te kruisen maar die kans is slechts één op miljoenen en miljoenen mogelijkheden. Dát zie ik niet zitten.
De kans krijgen om er eens van te profiteren een reis naar Lourdes te ondernemen kan nu nog.
Je hoeft geen cijfercombinatie te raden, geen bonnetje te knippen, zelfs je niet te verplaatsen.
Dezer dagen komen de laatste lidkaarten binnen van de Vrienden van Lourdes.
De drieduizend worden bereikt en er komen er nog méér. Onder die lidkaarten worden op 12 februari minimum 35 Lourdesbeurzen ter waarde van 400 euro uitgeloot. Dit is één kans op min dan honderd !
Vrienden van Lourdes uit Roeselare en verre omstreken, het is nu de tijd om uw kans te grijpen. Per 4 euro dat je stort op de rekening 880-4652731-76 van de Vrienden van Lourdes kan je deelnemen en misschien wel winnen. En heb je gewonnen zonder dat die beurs zelf gebruikt, kan je een familielid, vriend of onfortuinlijke kenniser mee plezieren.
Profiteer er van en zie onze website www.lourdesvrienden.be
Het kerststalletje met de herders en de drie koningen gaat weer voor een jaar op zolder en straks ga ik met de lege flessen naar de container. Zondag hebben we nog late nieuwjaarders aan tafel die de restanten van vorige menus die op asiel in de diepvries lagen zullen voorgeschoteld krijgen.
De dagen beginnen weer normaal te lopen. Het grote werk om Kerst- en Nieuwjaarswensen te zenden is voorbij. De lading enveloppen die de postbode binnenwerpt geraakt zeer uitgedund op enkele laatkomers na. We kunnen nu beter deze zien met een ruitje waarvan we al op voorhand weten dat ze onze geldbeugel plunderen die met al die nieuwjaarscadeautjes zo uitgedund is.
Met de E-kaarten die per computer verstuurd worden en waaraan ik mij ook bezondigd heb zou je denken dat de briefdragers of draagsters er niet meer krom van lopen nochtans is het ver over de middag als hij bij ons arriveert.
Zouden er toch nog mensen zijn die een fles staan hebben met nog een druppel er in of is moeten ze nu zo sleuren aan de soldenreclames ?
Het verenigingsleven begint weer op zijn toeren te draaien.
Vandaag gaat het krantje van de seniorenclub naar de post met een uitnodiging voor onze 6e kegeldag in Antwerpen en een leuk verslag over onze quiznamiddag van november, morgen is er een nieuwjaarsbijeenkomst van het Diocesaan Comité, overmorgen Bureau van de seniorenclub in Turnhout en over-overmorgen Raad van de Belgische Hospitaliteit te Brussel.
Leve het seniorenticket van de Belgische Spoorwegen !
Met een nieuwjaarsbrief heb ik de 75 ijveraars van de Vrienden van Lourdes aangepord om tegen het eind van de maand hun verkochte lidkaarten binnen te brengen. De trekking van de Lourdesbeurzen op 12 februari is geregeld waarbij naast een optreden van het zangkoor uit Ardooie een Lourdesquiz voorzien wordt. Affiches zijn verspreid en de lokale pers ingelicht.
We zijn blij dat we nog leven en vooral gezond leven. Er wordt zoveel gezondheid gewenst en op de gezondheid geklonken in die dagen. Meer en meer echter in onze omgeving moeten wij wensen met een goe beternisse!.
De Gust ging in de kliniek zijn cafémaat bezoeken om te nieuwjaren en vroeg naar de staat van de laatste doktersconsultatie. Och, zei Kamiel, t is het een het ander. Er zitten stenen in mijn nieren, te veel kalk in mijn bloed en water in mijn knieën. Wat moeten ze daarmee doen ?. Dat is niet moeilijk, antwoordde Kamiel, dat ze er beetje cement bij doen om er uw duivenkot mee te metsen.
Vóór Kestmis kreeg ik van de postbode onverwacht een pakje toegezonden. Het was een mooi verzenboek vande overleden Aimé Verthriest met de veelzeggende titel Dit is mijn afscheid niet. Wellicht werd het mij toegestuurd uit een onvermoede genegenheid als metgezel op Lourdesbedevaart.
Vandaag zijn wij Oudejaar en in dit verzenboek lees ik volgend gedicht:
Oudejaar.
Ik wilde lui zijn
op vandaag en t oude
jaar wat rekken.
Misschien dat ik daarom
ben opgestaan, zo vroeg,
om zalig niets te doen
dan ogen toe
en paternosters kralen.
Het ging zo haastig
vlug, van goed en minder:
uren, ongeremd de dagen,
nachten, weken, maanden:
een jaar is om, de tijd
verleden en handenvol:
gevoelens, hoop, verlangen,
wensgebeden.
Vandaag, één dag nog rest:
ik bid U wel veel mooie
nieuwe dagen:
kijk Nieuwjaar wenkt:
straks
nieuw: de Lente
Zomer,
Herfst en
Winter
In December.
Morgen gaat 2005 voorbij. Mensen hebben de tijd gemaakt enin minuten, uren, dagen, maanden, jaren verdeeld alsof men die wou klasseren. Om het te vergeten ? Of om die voor de geschiedenis te bewaren ?
Een verleden tijd is geen afscheid: In het verleden ligt het heden, in het nu wat komen zal.
Eigenlijk nemen wij dus geen afscheid van het verlopen jaar. Onze ervaringen, belevenissen, het goede en minder goede van het jaar zal nog nawerken, zal er nog zijn.
Afscheid nemen is er niet meer zijn. Dit "zijn" kan bestaan in tijd, ruimte en gedachten. Het is er steeds in afwezigheid van het "niet-zijn". Als gelovige geloven wij in een absolute zijn, een eeuwig zijn, weg van alle leegte, alle gemis, alle niet-zijn. Het niet-zijn dat het negatieve is in ons bestaan: het kwade, slechte, lelijke, ongezonde. Wij geloven dat de dood niet verdwijnt in het niet-zijn, daarom willen wij dat de doden blijven leven. Van een afgestorvene nemen wij geen afscheid.
Aimé was in mei laatstleden nog met ons op bedevaart naar Lourdes. Hij is overleden in het U.Z.te Gent op 16 november. De begrafenismis ging door in de kapel van het U.Z. in alle intimiteit. Zijn lichaam werd ter beschikking gesteld van de wetenschap . Hij wou het afstaan voor het goede doel.
In het voorwoord schreef zijn familie: Vake heeft vroeger in zijn actieve periode nooit de tijd gevonden om gedichten te schrijven. De poëzie stond zelfs een eindje van zijn dagelijks werk verwijderd. Maar toen zijn ziekte zijn toekomst bepaalde, wilde hij met deze woorden en gedachten verder leven. Hij die zovele huizen heeft gebouwd voor anderen, wilde zelf in deze woorden thuis zijn en wonen. Ze zijn zo breed als zijn hart en zo wijd als zijn ziel. In de ruimte van zijn woorden ontmoeten wij een lieve goede mens die met een diep gevoel zijn boodschap uitspreekt.
De opbrengst van het boek, gespijsd door vrijwillige bijdragen, gaat naarde VZW A.L.S die hij omwille van de steun en de hulp bij zijn ziekte diep genegen was.
Ook wij mochten te Lourdes die goedheid in die prachtmens ervaren en was hij weer een getuigenis welke prachtmensen wij ontmoeten onder de zieken die met ons op bedevaart zijn.
Ik meende dat dit heengaan van Aimé niet onopgemerkt mocht blijven en stuurde per mail een herinneringstekst naar onze mensen van de bedevaartziekendienst met een gedicht hoe Aimé de nabijheid van een ziekengeleiding te Lourdes ervaren had..
Een verpleger antwoordde mij op ludieke wijze:
Bedankt voor al het Lourdesnieuws dat je mij regelmatig toestuurt. Ja..., ik moet zeggen meestal is het wel ergens slecht nieuws; maar goed ik ben toch blij om het te vernemen.
Hopelijk zien we elkaar in goede gezondheid terug ergens in Lourdes. En als we toevallig minder gezond zouden zijn, wat natuurlijk bijna onmogelijk is, kunnen we nog altijd rekenen op het wonder vanLourdes hé.
Na al hetgeen jullie beiden reeds voor en omwille van Lourdes gedaan hebben, zou dat van nu af wel eens mogen he....? (hahaha).
Het ga jullie goed en hopelijk tot algauw!
Zo zie je maar. Door deze nieuwe sociale sofware via internet, e-post en het bloggen blijven mensen niet zo afgescheiden maar meer verbonden. Verbondenheid, dit is geen afscheid.
Ten gerieve van de afdelingen bij de Vrienden van Lourdes en andere belangstellenden werd een reeks van 49 dias op powerpoint geplaatst met als théma: Lourdes beleven in zijn symbolen en rituelen.
De voorstelling met Marialiederen toont de boodschap die Lourdes brengt inafbeeldingen, glasramen , sfeertaferelen en heiligenbeelden uit het Heiligdom Lourdes nl. een rotsvast geloof, ons leven als een pelgrimstocht, de bron als teken van reiniging, de universele Kerk in de massa, de stad van het Licht in de wereld, de innerlijke genezing en caritas via de zieken
Je kan deze voorstelling dowloaden(50 Mb in 21 minuten) door te klikken op de foto met de basiliek, rechterzijkant van het blog.
Méér over de Vrienden van Lourdes vind je op de link www.vvlourdes.be waarop ook interessante links te vinden zijn naar Kerknet Vlaanderen, het Heiligdom Lourdes, Lourdesmagazine, Marypage en bovenvermelde diavoorstelling.
Het is weer zover. Wij komen in de donkere zes weken. Overal wordt licht gemaakt met schitterende kerstversieringen in de straten en aan de huizen.Kerstbomen schieten uit de grond met slingers en blinkende ballen, wat kleiner dan die van het Atomium.
Straks zal in de winkelstraten het Suza Nina en minder gepast muziekweerklinken
De kerstmannetjes zijn geland in het land,. Je kan ze zien hangen in de bomen of uit de kamerramen, in de voortuin of in de kerstboom. Ze zijn te koop bij Blokker en andere warenhuizen voor een fluitje van een cent om ze op te blazen als een goedzakkige senior met een grijze baard van twee eeuwen en een met cadeautjes gevulde zak op zijn rug.
Wat beroert er zoveel mensen met deze rage ? Is het een heimelijke nostalgie naar de tijd van de kaboutertjes ? Is het een verheerlijking van de nog fitte en welstellende senior die voor zijn kleinkinderen nog goed genoeg is om na Sinterklaas de vrijgevige opa te spelen ?
Het kerstmannetjes verdringt stilaan de heilige Sinterklaas.Of is het een uiting van een volks nihilisme,een waardeloze verpauperde cultuur tegenover de beleving van een zinvol symbool en jaarlijks weerkerend ritueel van gelovige mensen ?
Van mensen die geloven in een kerstverhaal, méér dan tweeduizend jaar geleden gebeurd en nu nog steeds aan het gebeuren: mensen op de vlucht zonder onderdak, asielzoekers, nestwarmte in een eenvoudig onderkomen en van de geboorte van een kind vol verwachting en hoop.
Wij zoeken in stad tevergeefs naar kerststalletjes, nog zo raar te vinden. Van op de zolder halen wij ons zelfgemaakt kerststalletje naar beneden. En aan de kleinkinderen vertellen wij het verhaal van Maria, St.- Jozef, de zingende engeltjes, de herders en de drie wijzen die de ster volgden.Misschien zijn wij de wijzende ster aan het duistere firmament ?
Straks komen er de wenskaarten aan per zwaarbeladen postbode of mail die als een schicht onze mailbox binnenvliegen. Het zullen maar wensen zijn, de verwachting vullen wij zelf in, gelovend in een echte kerst zonder kerstmannetjes..
Het zijn weer van die dagen vol nostalgie naar het sociaal leven van vroeger. Oorzaak daartoe is mijn scheurkalender. Amper gaan er een paar dagen voorbij als daar geen heilige op staat die mij er aan herinnert. Was daar niet St.-Elooi die ons het gewijd brood op tafel bracht om ons te behoeden van kwade beten en razernij ? Dan hadden wij St.- Maartendie ons op de vooravondmet een uitgeholde biet als lantaarn de baan op zond om in groep van deur tot deur te gaan zingen en allerlei snoep binnen te rijven. Waar zie je nog van die glanzende sexy- verjaardagskaarten die jonge snaken met het St.- Catharinafeest naar hun katrijntje stuurden om haar er aan te herinneren dat zij nog ongehuwd, en misschien door hem aan de haak te slaan was ? En de muzikanten en koorzangers zagen St.- Cecilia komen, de boeren en smeden namen hun tijd voor St.-Elooi en de pompiers bliezen met St.-Barbara op hun klaroenen terwijl hun lever ferm geblust werd.
Het was in de tijd dat kinderen nog lang geloofden in de goed heilige man die je niet in ieder groot en zelfs klein warenhuis zag maar die je af en toe maar eens als per mirakel tegen kwam.
Het was een tijd van dikke pannenkoeken, grote en mooi gevormde klaaskoeken zoals mans te peerde, van vieringen in de kerk waarbij de gezellige meute bleef hangen in het dorpscafé tot na de vespers, van smakelijke banketten met ossenstaartsoep, koeientong in madeirasaus en veel ander schuimend nat en als toetje een grote crème-au-beurre taart .
Aangespoord door deze SAM- heiligen waren het dagen van samenhorigheid en sociaal contact onder de gildeleden en dorpsgenoten lang vóór dat TV één en Radio 2 het SAM- initiatief hadden uitgevonden.
" Heeft Gheluwe 'nen plompen torre Al ware heel Vleaanderen een ei, Gheluwe ware toch de dorre (dooier) ! " Oud gezegde uit de jaren 1800
MIJN GELUWSE ROOTS
Mijn geboortedorp heeft niet alleen een slimste mens ter wereld op TV maar ook een internetradio en een mooie site over het dorp op: www.geluwe.be.
Dit was een gelegenheid voor TV één om op 23 november een interessante reportage uit te brengen over hetverenigingsleven en de sociale binding in het dorp. Bij de voorbereiding en de opnames stond Geluwe wat op stelten en waren heel wat verenigingen, Geluwnaren en prominenten er bij betrokken. Zo zag ik verschillende malen mijn broers dochter Claudine in beeld en voor de micro.
Bij het openen van deze site was ik verrast door de professionaliteit, de mooie lay-out en debrede informatie, mede de kwaliteit van hun creatieve en innoverende internetradio.
Op de site zag ik vertrouwde fotos zoals van de kerk, het oudstrijdersstandbeeld op de platse voor de deur van mijn ouders waar ik woonde, St.Denijsplein 24.
Als gewezen Geluwnaar kon ik mij weer wat inleven in de tijd van toen. Ja, het deed mij iets het relaas te horen van mijn leeftijdsgenoot, buur en vriend Werner Vanneste en Lucien Couckuyt over de vreselijke bominslag .
Ik voelde mij weer wat Geluwnaar en was een beetje fier over mijn Geluwse roots.Daar heb ik van 1932 tot 1962 ook het sociale leven gedeeld op school, in de Chiro, de KSA, de H.Hartbond, de Missiekring met Meester Hugo Driessens, als secretaris van de Middenstandsbond en uitgever van het reclameblaadje t Gaperke, bestuurslid van het Davidsfonds en van Vlaamse strijdverenigingen van die tijd tegen de talentelling, de marsen op Brussel, voor School en Gezin, voor een Vlaamse Expo58 enz.
Ik ging enthousiast op zoek in mijn stamboom sedert wanneer mijn Geluwse roots begonnen zijn.
Mijn grootvader langs vaders zijde Bruno Dierynck, geboren in Langemark huwde op 25/6/1874 met Sylvia Malfait geboren te Geluwe op 6/5/ 1851.
Langs moeders zijde huwde Vandamme Philippus te Beselare in 1785 met Lescouhier Johanna die op 15/2/1848 te Geluwe overleed zodat men in die tussentijd naar Geluwe was komen wonen.
Van toen af tot nu woont het gros van mijn familie nog in Geluwe en zak ik er wel af en toe daarheen.
Met Allerzielen mijmeren velen wat over het hiernamaals. Niemand weet wat dat zal zijn. Sommigen geloven in een reïncarnatie. Zo zaten destijds Saten Bierbuyck en Dreeten Schinkelbeen in Den Beiaard na de Allerzielendienst nog een pint te pakken. Na de zesde pint zegt Dreeten Saten, veronderstel dat je in incarnatie gelooft, hoe zou je willen weerkeren : als een aap, een ezel of een kalf ? Saten denkt na, doet nog een slok aan zijn pint en zegt Als een ezel . Maar Saten toch, zegt Dreeten, ge weet toch dat ge bij incarnatie nooit als dezelfden weerkeert ?.
Maar incarnatie of niet, toch geloven wij in heiligen die ons na hun dood nog kunnen van dienst zijn. Zo ook de jagers en de echte dierenvrienden die met 3 november Sint Hubert aanroepen. Op het Sint Hubertusfeest zijn wij naar St.- Hubert geweest. In de grootse en mooie basiliek (je moet die zeker eens bezoeken!) namen we deel aan de plechtige Jagersmis met de zegening der dieren en de St.-Hubertusbroden. Jachthoonblazers in kleurrijke uniform en vergezeld van hun jachthonden luisterden de mis op.Het plein voor de basiliek stond vol met paarden, honden en katten en hun baasjes te wachten om gezegend te worden.Ik weet niet of die folklore echt veel met religie te maken heeft. Ik was meer getroffen door de zendingsboodschap van de bisschop van Luik die in het Frans, het Nederlands en het Duits een mooie homilie hield over de Kerk als minderheidskerk op vandaag met zijn houding tegenover de staat, het openbaar leven en de medemensen. Hij stelde dat wij niet meer in een tijd zijn van godsdienstoverheersing maar niettemin van godsdienstbeleving waarbij onze religie zonder pretentie maar eenvoudig mag vertoond en aangeboden worden aan andersdenkenden. Dit, als moderne missionering in het spoor van Sint Hubertus, de missionaris van Europa.
Een andere heilige die in de streek van Ieper concurrent is van Sinterklaas is Sint Maarten. Wij zagen hem in stoet op zijn paard met het muziek en de marionetten voorop, gevolgd door een schare kinderen met lantaarns. Voor de kinderen in die streek is deze heilige de geluksbrenger van snoep en speelgoed. Ik herinner mijI dat in mijn kinderjaren te Geluw , met een lantaarn uit een uitgeholde biet gemaakt, van deur tot deur gingen aanbellen en bedeeld werden met snoep of wat zakgeld. Het was ook een avond waarop er pannenkoeken gebakken werd. Hij was symbolisch aanzien en vereerd als de weldoener der armen. Wij zongen; Sinte Maartens avond De torre gaat mee naar Gent En als mijn moeder wafelkens bakt Dan zitten wij er omtrent. Waak vier, staak vier, Sinte Maarten komt alhier Met zijn bloten arme....
Want hij was de sint die zelfs zijn bisschopsmantel aan de armen wegschonk. Als kleermakerszoon herinner ik mij dat hij zo gepromoveerd werd als patroon van de kleermakers.
11.11.11. is ook de dag dat de deuren plat gelopen worden voor het goede doel. In die dagen stop ik voor een paar dagen mijn ronde voor de lidkaarten van de Vrienden van Lourdes. Als er vers geld bij mijn slachtoffers binnen gekomen is zet ik mijn ronde weer verder. Ik moet zo een 75 lidkaarten aan 4 euro aan huis ophalen. Dit vergt wel meer dan 100 bezoeken want het is geen sinecure om sommigen thuis te vinden. Met mij zijn er te Roeselare zo een 75 ijveraars de baan op om in het geheel een 3200 lidkaarten aan de man of de vrouw te brengen. Dus na Sint Maarten en voor Sint Niklaas is het weer vollen bak.
Zou de reïncarnatie misschien betekenen dat de geest van onze vereerde doden in ons herleeft ?
Er is een nieuw cultuurfenomeen gevonden om onze katholieke preutsheid en respect voor het sacrale in onze godsdienstbeleving geweld aan te doen. Waarvoor zou anders de affiche van Union Suspecte voor de toneelopvoering "O.L.Vrouw van Vlaan-deren" door de KVS dienen met de fel ontblote borst van de Heilige Moeder Gods tenzij als een oneerbiedig lokaas voor een opvoering die niets te maken heeft met onze Lieve Vrouw van Vlaanderen
Als deze voorstelling een overdreven preutsheid is dan vraag ik mij af wie dergelijke voorstelling van zijn vrouw of van zijn moeder zou appreciëren ? Waarom dan onze hemelse Moeder en toevlucht van nog steeds zoveel Vlaamse Mariavereerders zo voorstellen ? Zelfs ben ik niet akkoord met theoloog Robert Deburggraeve dat men de spot over onze religieuze symbolen moet kunnen verdragen om niet uit onze maatschappij ( van lichte zeden !) gesloten te worden. Zelfs in onze civiele maatschappij duldt men zelden dat men spot met een waardig symbool, een uniform, een vlag. Trouwens Maria is voor ons geen symbool maar een werkelijkheid.
Dit beeld kan niet vergeleken worden met de voorstelling door onze Vlaamse Primitieven die paste in een "verhaal, een concept" zoals de Madonna van Rogier Van Der Weyden de perceptie in zich draagt van de "Moeder, voedster van Jezus en van de mensheid". Hier wordt dit gebruikt als chock-element en plat exhibitionisme. Oze middeleeuwse kunstenaars had-den méér feeling, talent en respect. Zie foto.
De uitzending gisteren op BRT Eén in Canvas bracht over het onderwerp niets bij. Het werd weer eens eenzijdig verdraaid rond een reportage over een ultra-rechts katholiek gezin en niet over de discussie wat wel en niet beledigend is voor christenen, inzonder met betrekking tot deze voorstelling van de Madonna.
Laten wij maar voor het misbruik van onze Mariale beleving in Vlaanderen eens onze Vlaamse tanden zien, zelfs al worden wij een minderheidskerk.
Als 1 novembermijmering dit gedicht van de Zweedse Edith Södergran, vertaald door Lisette Keustermans.
De laatste bloem in de herfst.
Ik ben de laatste bloem in de herfst. Ik werd gewiegd in de wieg van de zomer, ik werd op wacht gezet voor de wind uit het noorden, rode vlammen sloeger uit op mijn wang.
Ik ben de laatste bloem in de herfst. Ik ben het jongste zaad van het dode voorjaar, het is zo gemakkelijk om als laatste te sterven: ik heb het meer gezien, sprookjesachtig blauw, ik heb het hart van de dode zomer horen kloppen, mijn kelk bevat geen ander zaad dan dat van de dood.
Ik ben de laatste bloem in de herfst. Ik heb de diepe sterrenweelde van de herfst gezien, ik heb het licht van verre warme haarden aanschouwd, het is gemakkelijk om dezelfde weg te gaan, ik sluit de poorten van de dood. Ik ben de laatste bloem in de herfst.
Genealogie is een veel beoefende bezigheid, eerder door speurders van middelbare leeftijd, zo niet senioren.
Zich interesseren aan zijn aan zijn familieverleden, op zoek gaan naar reeds lang overleden voorzaten en een beetje familiegeschiedenis schrijven is een vorm van piëteitsvorm memoriaal. In deze Allerzielen tijd doet het mij denken aan de kerkhofbewoners die weer, velen voor één keer in het jaar, zullen bezoek krijgen.
Zo ook bezocht Jules Vanheuverzwijn op Allerheiligen het kerkhof om een bloemeke te plaatsen op het graf van zijn vrouw en een weesgegroetje te bidden. Een paar rijen verder ziet hij daar een vent staan te wenen en zijn armen in de lucht et smijten. Jules gaat er naar toe, leest stilletjes de naam op het graf en vraagt hem: "Was dat uw vader?".- " Neen 't"" zegt hij.- " Uw broer of uw zoon van u ?" - " Ook niet" - " Naaste familie misschien ?" - "Bijlange niet" snikte de vent " Had hij maar langer, veel langer geleefd" was het antwoord "'t was de eerste vent van mijn vrouw".
In de jaren '75 was ik ook gebeten door de microbe om te spitten Naar de wortels van mijn bestaan. Ik begon met de voorouders langs moeder's zijde omdat de enige grootvader die ik gekend heb Jules Vandamme was. Het leidde mij zelfs er toe de " Familievereinging Vandamme" op te richten met drie grote familiereünies; 600 Vandammes te Geluwe in 1979, 2000 te Damme in 1980 en 750 te Damme in 1985.
Wat later ben ik begonnen met de voorouders langs vader's zijde. Tot nog toe ontbrak mij voldoende tijd om verder te graven.
In mijn nieuw blog http://blog.seniorennet.be/dierynckvandamme verneeem je hierover regelmatig méér en misschien krijg ik van de een of de ander een aanvulling. Voor vervolg kan je ook klikken op "MIJN STAMBOOM".
Zaterdag ll. was het de jaarlijkse algemene vergadering van de Hospitaliteit O.L.Vrouw van Groeninge of de ziekendienst van Vlaanderens Lourdesbedevaarten.
Wij waren opgeroepennaar Kortrijk waar de wieg van Vlaanderens bedevaarten stond. Vóór de lunch en de Algemene vergadering in de namiddag was er de eucharistieviering met inlijving van de nieuwe leden van de Hospitaliteit in de Gravenkapel van de OnzeLieve Vrouwekerk.
De Gravenkapel was een bijzonder mooie ontmoetingsplaats. De kapel in de O.L.Vrouwekerk werd in 1369 opgericht in opdracht van graaf Lodewijk van Male. Zij kreeg de naam Gravenkapel omdat men in de 51 nissen de afbeeldingen vindt van de soevereinen van Vlaanderen met het monument van de zalige Karel de Goede, graaf van Vlaanderen van 1119 tot 1127. De glasramen stellen verschillende taferelen voor uit de geschiedenis van Vlaanderen met in het midden een ode aan Sint-Katharina ter wiens eer deze kapel oorspronkelijk werd opgericht.Een bezoekje waard. Ik vertoefde reeds dikwijls in Kortrijk zonder dat ik dit kende.
Na de stemmige misviering had de inlijving plaats van vijf nieuwe leden die in het verleden reeds blijk hadden gegeven van hun inzet in de ziekendienst en het voornemen hadden in de toekomst zich verder te blijven engageren in dient van de zieken op bedevaart naar Lourdes.
Tot mijn verrassing werd ik met twee collegas vooraan geroepen om uit de handen van de directeur de onderscheiding opgespeld te krijgen met de zilveren medaille van St. Donatianus, verleend door de bisschop voor bewezen diensten in de Kerk, in het bijzonder wegens mijn 29 jaar lidmaatschap bij de Hospitaliteit, mijn dienst sinds 9 jaar als hoofdbrancardier en mijn inzet voor de ziekendienst.
Deze gewaardeerde erkenning gebeurde zoals de directeur verklaarde in het eken van een generatiepact waarbij volgend jaar de fakkel wordt overgedragen aan een jongere en beloftevolle medewerker.
Meteenwas het een officiële dienstoverdracht, geen brugpensioen denk ik, waarbij wij als senior de volgende generatie nog wat kunnen coachen en bijstaan.
Je begint te voelen dat het St.-Michielszomerke voorbij geraakt. Vanmorgen was het echt fris en wij zouden voor het eerst de verwarming aanleggen, onze mazoutleverancier komt vandaag toch onze tank vullen, profiterend van de afslag en de mazoutsubsidie. Wij moeten toch ergens iets recupereren van de door Verhofstadt beloofde belasting op mijn beveks.
Maar de verwarming wil niet aanslaan . Het doet mij denken aan die winterse oorlogstijd op school toen wij stampend met onze voetjes de ronde deden in klas en zuster Cecilia ons een liedje deed zingen van Oei, oei, oei, mijn voetjes hebben zo koud, de stove wil niet branden en we hebben geen hout. Nu zouden we zingen: De chaufage wil niet branden, want we sparen mazout.
Dus, maar wat harder tikken op mijn computerklavier en werken tot wij zweten.
Van werken gesproken, het is deze morgen een hectische dag aan het worden: Een Lourdesvriend mailt mij om het adres te kennen van een verpleegster uit Meibedevaart.Een mail is teruggekeerd van een correspondente omdat haar mailbox vol zit, dus maar een gsm-bericht sturen om te zeggen dat ze de grote kuis in haar mailbox moet doen. Er belt iemand aan de deur ( een goede gepensioneerde ziel die zelf nooit thuis is) om zijn lidkaart bij de Vrienden van Lourdes te betalen en iemand (een vroege vogel) belt aan de telefoon om te vragen naar de bedevaartkalender van volgend jaar. Ik zou nog een zestal Lourdesijveraars dienen te bezoeken op de wijk De Tassche in Ardooie om hun voor hun medewerking aan te porrren. Morgen ontvangen wij Lourdesvrienden op tegenbezoek tegen de middag, het boodschappenlijstje ligt klaar voor de beenhouwer, de Delhaise en den Aldi.
Donderdag gaan wij met de banksenioren naar Antwerpen op Jodenwandeling en ik moet nog uitzoeken en een collega verwittigen hoe en wanneer wij er kunnen geraken.
Tegen 5 november moet mijn contactbladje van de Belgische Hospitaliteit verschijnen in twee talen op 600 exemplaren. Een goedwillige vrijwilliger uit Brugge vertaalt dit voor mij en dan stuur ik dat nog eens door naar een lid uit Luik om de vertaling na te zien.
Ik bel hem nog eens op. Aan de andere kant van de lijn hoor ik: Allo, ici Pierre, jécoute. Ik weet dat hij enkele woordjes Vlaams kent en denk bij mij zelf: oei, oei, t is daar in Luik ook niet te warm want hij zegt dat hij het koud heeft.
Daar ik wat verkouden geweest ben zal ik nog wat vitamines nemen. De merels in mijn tuin doen het ook. Zij zitten te loeren naar mijn sierboompje met rode bessen om er van te snoepen. Er hangen drie afgediende C.D.Roms in het boompje maar er is te weinig wind om te draaien en schrikaanjagend te flikkeren.
Je ziet het op de ene plaats in de wereld is er te veel wind en elders te weinig. De een zoekt werk en vindt geen. Een ander heeft werk en staakt omdat hij door het generatiepact bedreigd voelt om op rust te gaan en als gepensioneerde weten wij niet wat eerst gedaan.
Met gehandicapten en zieken naar Lourdes. Voor een diareeks met muziek en 49 sfeerbeelden over "Lourdes, zijn symboliek en rituelen" klik op de foto 51 Mb en 21 min. downloadtijd.
Als 1 novembermijmering dit gedicht van de Zweedse Edith Södergran, vertaald door Lisette Keustermans.
