Eindelijk in Barcelona, wat een overtocht was dat. Nog nooit zoveel vertraging op een ferry meegemaakt.
Het eerste wat me in Barcelona opvalt zijn de wel hele grote katten. Ik kom er één voorbij als ik op weg ben naar het kasteel van Montjuic. (Zie google voor meer informatie) Ik heb een stadsplannetje bij maar ik twijfel toch of ik op de goede weg zit. Ik vraag aan een Spanjaard de weg naar het kasteel. Hij kijkt me eens aan en zegt wil je daar naar toe met deze warmte? Eigenlijk wel zeg ik, ik neem de kabelbaan en heb dan een mooi zicht over Barcelona. Inderdaad zegt hij, maar voordat je bij de kabelbaan bent moet je een km of drie klimmen en dat zal niet meevallen met deze warmte. Maar je de Kees is de Kees als hij nar een kasteel wilt gaan dan gaat hij. De Spanjaard legt me uit hoe ik moet gaan, moeilijk is het niet zegt hij, je moet altijd klimmen. Hij kijkt eens naar mijn onnozele schoentjes die ik aan heb en wenst me veel succes.
Puffend, zwetend en zo rood als een kreeft kom ik boven aan. Inderdaad een prachtig zicht maar dat mag dan ook wel. Er is een prachtig terras en daar strompel ik eerst naar toe alvorens ik naar de kabelbaan ga. Ik zet me in de schaduw en maak een hele domme fout. Aangezien ik al een weel of drie plat water aan het drinken ben heb ik nu toch wel een ongelooflijke zin in een frisse pint. Dus och waarom niet, binnen enkele tellen staat er een heerlijke frisse grote (0,30 cl) pint voor mijn neus. Wat liep die lekker binnen, bij de tweede overheerlijke pint krijg ik me daar een klop van de hamer om u tegen te zeggen. Iets meer dan een halve liter bier is blijkbaar net iets teveel voor de Kees. Ik heb toch wel een uurtje nodig om te bekomen, met frisse tegenzin verlaat ik het terras en ga verder met de kabelbaan omhoog en bezoek het kasteel wat werkelijk de moeite waard is. Ik heb een prachtig zicht over Barcelona en de haven.
Als ik terug naar beneden ga zit ik met een Japanner in de kabelbaan. We verstaan elkaar absoluut niet maar we hebben dolle pret en er worden de nodige foto’s gemaakt. Beneden aangekomen drink ik toch maar weer plat water. Via de beroemde La Rambla wandel ik naar Placa Catalunya waar het zeker zo mooi is als in de Rambla. Ik begrijp trouwens niet waar die beroemdheid vandaan komt. De Keyserlei in Antwerpen vind ik gezelliger. Als ik terug naar het hotel wandel kom ik voorbij een ongelooflijke grote overdekte markt. Het is hier ontzettend gezellig en ik beslis om hier vanavond terug naar toe te gaan om iets te eten. Daar is helaas niet van gekomen door de problemen van de verdwenen motor.
Barcelona is zeker de moeite, maar ik heb door allerlei omstandigheden veel te weinig tijd om deze stad op een fatsoenlijk manier te verkennen. Goedkoop is het hier wel niet, wat ik hier op een halve dag uitgeef kan ik in Marokko vijf dagen me toe komen.
Toch wil ik nog wel eens terug gaan voor een dag of drie om een beter beeld van deze stad te krijgen.
De emoties van gisterenavond met de verdwijning van mijn motor hebben toch wat dieper gezeten dan ik had gedacht. Ik sta namelijk na een tamelijke goede nachtrust om 06u30 op en ben nog zo moe als een hond. Een stevig ontbijt genomen en om acht uur zijn we aan het rijden. Amai, wat ben ik blij dat ik weer op mijn trouwe Tri zit.
Het verkeer in Barcelona is hectisch, de scooters zoemen als muggen rond je hoofd en ze zijn even vervelend. Ook de taxi’s zijn niet te onderschatten ze wanen zich baas in Barcelona. Als je niet een beetje agressief rijdt kom je geen meter verder. Garmien is in goede doen en binnen een half uurtje hebben we de grootste drukte achter ons. We zitten nu op de ring van Barcelona en het is file filteren geblazen, gelukkig krijg ik redelijk wat ruimte van de Spanjaarden maar toch vergt het met deze warmte een tamelijke inspanning en concentratie.
Na tachtig km zijn we eindelijk op de wegen waar ik graag rij namelijk de bergen vanaf nu is het constant klimmen en dalen. Bij de eerste mooie vergezichten gaat het al een stuk beter met de vermoeidheid. Enthousiast neem ik mijn gsm om de eerste foto van de dag te maken. Maar gsm wil vandaag weer niet meewerken, er is geen sikkepit leven in te krijgen. Ik heb ondertussen op deze reis wel geleerd om kalm te blijven, met vloeken en tieren krijg ik nu éénmaal die gsm ook niet in werking. Daar krijg je het alleen maar warm van want zelfs in de bergen is het 32 graden. Ik zie geen andere oplossing dan af en toe een foto te maken met de laptop waar ik een verschrikkelijke hekel aan heb maar het is nu niet anders.
Marokko was echt heel mooi om te rijden, maar om nu te zeggen dat het hier maar gewoontjes is dat zou fel overdreven zijn. De zuidkant van de Midi Pyreneeën zijn echt prachtig, je kunt het simpelweg niet vergelijken met Marokko. De landschappen zijn totaal anders, misschien kun je zeggen dat je na tweehonderd km Pyreneeën sneller begint te vervelen. Het zijn dikwijls dezelfde landschappen en het is veel vermoeiender om hier te rijden. Maar toch niet vergeten dat je hier door de typische bergdorpjes rijdt, langs rivieren met ongelooflijk helder water en regelmatig een watervalletje, tientallen zwevende roofvogels boven je hoofd, de paarden, koeien en schapen op de baan het is allemaal even prachtig maar zeer vermoeiend.
Rond 16 u kom ik In Seix aan waar ik een overnachting heb geboekt. Steendood van vermoeidheid stap ik van de Tri, ik verlang hevig naar een frisse douche. Het hotel wordt door Vlamingen uit Limburg uitgebaat, ze hebben het een jaar of vier geleden van Nederlanders gekocht. Als ik vertel dat ik vandaag uit Barcelona naar hier ben gekomen kunnen ze het amper geloven. Eindelijk kunnen we dan aan het officiële gedeelte beginnen, ik geef mijn reservering af en vraag om de sleutel voor de kamer. Helaas zal dit niet voor vandaag zijn, de kamer blijkt voor morgen gereserveerd te zijn. Het is ongelooflijk aan het worden op deze reis, elke dag is het wel iets waar ik me in druk kan maken. Ik ben te moe om te gaan discussiëren, geef maar een andere kamer dan betaal ik maar dubbel. Helaas het is hier in Frankrijk ook een verlengd weekend en het hotel is volgeboekt. Hij begint rond te bellen en vind een kamer in een dorp waar ik voorbij gekomen ben, terug op de Tri en rijden weer maar. Het komt erop neer dat ik om 17u15 een douche kon nemen. Ongelooflijk, als ik uit de douche kom staat mijn gsm aan zonder dat ik er aangekomen ben.
Na ded douche, twee pinten en een pstis gaat het weer wat beter met de Kees. Vandaag toch maar op tijd naar bed.
In het dorpje waar ik nu zit passeert dit jaar de Tour de France. Het zal klimmen zijn voor de renners.
Morgen weer een zware rit van 300 km door de bergen naar Souillac. Ben benieuwd wat het nu weer gaat worden.
Om 08u30 zijn we na een goed ontbijt weg uit dit heerlijke hotel. Gisterenavond vroeg gaan slapen en een hele goede nachtrust gehad, we kunnen er weer tegenaan.
We volgen de D37 een klein onooglijk weggetje dat door de bergen loopt, het is prachtig maar we schieten voor geen meter op. Na een uur hebben we 37 km gereden. Na de koffiepauze bij een mooie kerk worden de wegen wat beter we kunnen een hele tijd redelijk doorrijden. Ook vandaag rijden we weer door een mooie streek. We hebben het altijd over de Ardèche maar er zijn zeker nog andere streken in Frankrijk die zeker niet onder moeten doen voor de Ardèche en het voordeel is hier dat je niet over de toeristen struikelt en alles nog redelijk betaalbaar is.
De foto’s worden minder, de ritten worden langer en de verslagen korter maar ik kan jullie verzekeren dat het plezier even hoog blijft zoals het al op heel de reis is geweest. Nog steeds verveel ik me geen seconde en rij ik elke meter met ongelooflijk veel plezier. Buiten een vliegje in mijn oog waar ik een uurtje of twee last van heb is het eindelijk nog eens een normale dag zonder allerlei toestanden. Bij een brug over de rivier La Dordogne stop ik voor een rookpauze en kijk ik naar de vele kajakkers die langs komen gevaren. We rijden al kilometers door het mooie dal van de Dordogne.
Rond 16u komen we in Souillac aan waar we vandaag overnachten. Er staan 315 km op de dagteller. Het is ook vandaag weer bloedheet (34 graden) en na de douche zit ik dan ook snel op een heerlijk terras aan een lekkere frisse halve liter Kronenburg. Die heb ik vandaag wel verdiend.
Na de halve liter is het nog te vroeg om te gaan eten. Ondanks dat ik twee cm groter ben geworden van de dikke blaren die op mijn voeten staan besluit ik toch om nog maar eens te gaan wandelen. Aangezien we vlakbij (althans dat dacht ik) bij La Dordogne zitten dacht ik daar maar naar toe te wandelen. Het kan niet moeilijk te vinden zijn, als je blijft dalen moet je wel bij die rivier komen. Ik kom langs een riviertje en volg die stroomafwaarts, logischerwijze moet dat riviertje in de Dordogne uitkomen. De echte wandelaars hebben mij altijd proberen wijs te maken dat je met blaren op je voeten gewoon door moet lopen dan gaat de pijn van eigens over. Of ik ben heel kleinzerig of ik heb andere voeten dan de echte wandelaars maar na drie kwartier wandelen kan ik echt niet zeggen dat ik geen pijn meer heb. En, als ik nog eens drie kwartier wandel om terug in het dorp te komen kun je hetgeen wandelen meer noemen maar is het meer strompelen van de pijn. Maar, ik ben wel aan de rivier geweest. Ik trakteer mezelf voor deze prestatie op een frisse halve liter, sla een grote entrecote met frites en sla in mijn nek en neem een heerlijke pech melba als dessert. Dan steken we een speciale sigaar (ik heb een doosje heerlijke sigaren in Marokko gekocht) op en rook die zeer rustig op bij het genot van een lekkere straffe koffie. Of ik nog een maandje langer weg zou willen blijven? Het zal wel zijn.
Morgen een rit van 335 km over D wegen we zijn de bergen uit dus ik denk dat die afstand niet veel problemen zal opleveren. We overnachten in Bourges.
Gisteren schreef ik nog dat we de bergen uit waren, maar ik had beter geschreven dat we geen cols meer moeten doen. Want vandaag rijden we heel de dag door een streek die je kunt vergelijken met de Ardennen bij ons. Iets hoger, 350m tot 850m. In het begin nog tamelijk kleine wegen, later mooie doorlopende wegen met vloeiende bochten. Het is weer stralend weer, geen flitspalen en af en toe liggen de bochten zo uitnodigend dat er toch weleens aan snelheden wordt gereden die niet helemaal wettelijk zijn.
We rijden door talloze mooie typische Franse dorpjes komen voorbij diverse marktjes en ik kan het dan ook niet laten om regelmatig te stoppen aan een bar tabac met een uitnodigend terrasje om een koffie te drinken. De laatste veertig km, het is ondertussen weer bloedheet geworden, rijden we door eindeloos landbouwgebied over kaarsrechte wegen. Het verveeld niet, maar erg bevorderlijk voor de concentratie is het nu ook weer niet. Ik ben dan ook blij dat we rond 16 u in Bourges Nord-Saint Doulchard aankomen. We overnachten hier in een Campanile hotel. Ik weet uit ervaring dat ze in de restaurants van deze hotelketen heerlijke desserts hebben met fantastische vanille saus.
Het zit erop, ik heb een fantastische reis gehad. Een geweldige ervaring, er staat misschien een tiende op de blog van wat ik allemaal heb meegemaakt. Ik heb zeker niet overdreven in hetgeen op de blog verschenen is. Integendeel zou ik zeggen, het was bijzonder zwaar ook wel door de hitte. Ik heb zeker mijn slechte dagen gehad maar die wegen niet op tegen al wat ik onderweg beleefd heb.
Ik rij ontzettend graag met een motor en liefst door de vreemdste landen, en zo lang mogelijk. Maar als er eelt op je kont begint te komen van in het zadel te zitten dan is het tijd om weer eens even naar huis te gaan. Ook mijn kleren kunnen onderhand wel een goede wasbeurt gebruiken. De Tri, die het ook op deze reis weer fantastisch heeft gedaan kan ook wel een paar nieuwe filters gebruiken en wat olie zonder zand. Hij moet dringend grondig schoongemaakt worden en er zijn diverse punten die best wat smeerolie kunnen gebruiken. Ik ben tegen mijn zin uit Marokko vertrokken, ik ga met frisse tegenzin Frankrijk verlaten maar ik rij morgen vol goede moed de laatste 650 km van deze reis naar België.
Als ik thuis ben zal ik de blog nog eens na lezen en alles een beetje laten bezinken. Het gaat namelijk ontzettend snel voorbij als je elke dag onderweg bent. Ik blijf een maandje thuis en dan vertrek ik weer voor een drietal weken. Deze keer ga ik met mijn Limburgse motormaat den Theo Montenegro verkennen en nog een stuk of tien andere landen denk ik. Het vertrek is op 01/07/17
Bedankt voor de reacties op de blog, de mails die ik ontvangen heb en de likes op face book.
Gisteren een vlotte rit gehad, enkel wat file rond Parijs en een paar km file rond Antwerpen. Toch is 654 km waarvan ongeveer 100 km over binnenwegen een hele trek. Ik zou dan ook liegen moest ik zeggen dat ik niet moe was bij aankomst in Essen. Ik lag dan ook vroeg in bed en heb heerlijk geslapen.
Vandaag op tijd terug opgestaan want amai wat ziet mijn motor eruit, ook mijn motorkleren en helm hebben een grondige schoonmaakbeurt nodig. Ik heb me dan ook niet verveeld vandaag.
Ik heb ook een paar mankementen aan de Tri ontdekt die hersteld moeten worden. De claxon heeft zoveel zand te slikken gekregen dat er geen geluid meer uitkomt. Minder leuk is dat de rechtse remklauw aan het voorwiel redelijk wat olie lekt, die olie komt op de remschijf en de band terecht niet direct aangenaam om zo te rijden. Morgen dus met de Tri naar de dokter.
Deze week begint de voorbereiding van de volgende reis weeral. De planning is er al in grote lijnen maar ik moet de routes nog wat verfijnen en de belangrijkste bezienswaardigheden zoeken die we eventueel tegenkomen.
Op 01/07/2017 vertrek ik met den Theo naar de Balkanlanden.
