Een goede nachtrust, een goed ontbijt, zon en een harde voorband beter kan de dag niet beginnen.
B&B uitbater heeft een motorservices in de buurt gevonden. Volgens de site reparatie van alle merken specialisatie Harley.

Na het ontbijt ga ik dan op zoek naar een nieuwe voorband. De Harley specialist kan ik niet direct vinden maar ik kom wen bij een bandencentrale uit. Dat valt mee denk ik, en zwierig rij ik de Try de parking van de centrale op. Ik leg het probleem uit en krijg dan een ongelofelijke opmerking. We kunnen je wel helpen als je zelf gereedschap kunt geven. Hoezo gereedschap, jullie hebben wel banden maar geen gereedschap om en voorwiel te demonteren. Ik bedank ze hartelijk en ben weg hier.
Bij een garage zouden ze mij kunnen helpen maar ze moeten een band bestellen , die zouden ze misschien morgen kunnen hebben. Geen optie voor mij.

Uiteindelijk vind ik de Harley specialist met zijn prachtige website PTH motorservices. Een heel vriendelijke joviale uitbater die zelf ook motor rijdt. Maar banden, neen die heeft hij niet kan er wel één bestellen maar dat duurt wel een paar dagen.
Rond half elf ben ik terug bij de B&B met nog altijd een keiharde band. Inpakken en wegwezen en maar zien hoe het af zal lopen.
Na een uurtje rijden zitten we in de Burren en rijden door mooie beschermde landschappen. Honderden kilometers muurtjes zijn er hier te zien in de weilanden en langs de wegen. De soeppauze wordt een theepauze met gebak in een mooi aangeklede Thea-room.
Onder een strakke blauwe lucht rijden we verder door de Burren naar de Cliffs of Moher. Eindelijk eens nat van het zweten. Het is prachtig weer, de stranden en terrassen zijn bezet. Eindelijk een zomers gevoel.

Langs een zeer mooie kustweg rijden we naar de Cliffs. In 2002 ben ik hier geweest met Theo en André, wat is dat hier veranderd en commercieel geworden. Grote aangelegde parkeerpleinen, inkom betalen, diverse winkeltjes en een groot bezoekers centrum. Ook hier staat in een folder vermeld dat de Cliffs de meest bezochte bezienswaardigheid van Ierland is. Volgens mij zijn hier alle bezienswaardugheden de meest bezochte;

Na dit bezoek is het de hoogste tijd om naar de B&B te rijden. Toch kan ik, het niet laten om te stoppen bij een groepje muzikanten die op straat Ierse liedjes aan het spelen zijn. Een geweldige sfeer is het hier wel.
Tamelijk laat in de B&B aangekomen, deze ligt echt wel ver van alles afgelegen en is te bereiken langs een slecht stuk weg. Een restaurant is hier dan ook in geen velden of wegen te bekennen. Ook dit is vandaag geen probleem. De uitbaatster van de B&B speelt zonder probleem voor taxi. Na het eten een wandeling langs het haventje, telefoon naar de B&B voor de taxi en het is weeral bedtijd.

De voorband rijdt als nieuw en de weersvoorspellingen is voor morgen uitstekend.
Morgen rijden we door de streek van de Shanon naar Killorgin.

Het ziet er goed uit deze morgen als ik een foto neem van de B&B. Regenkleding blijft dan ook in de koffer. Bij de foto van de viser staat het logo van The Wild Atlantic Way die heel de route perfect aan geeft.

Na vijftig kilometer gaan we de ferry op die ons over de vier kilometer brede rivier Shannon (grootste rivier van Ierland) vaart. Als we aan de overkant aankomen begint de miserie. Regen, een gps die van geen kanten haar wek doet en nog wat mist er bovenop. Wat één van de mooiste ritten moest worden valt letterlijk en figuurlijk compleet in het water. Het duurt meer dan een uur dat ik eindelijk in de gaten krijg wat er aan de hand is met de gps.

Eenmaal als we op de goede weg zitten naar het schiereiland Dingle begint het weer steeds slechter te worden. Bij mijn motormaat Theo zal waarschijnlijk een lichtje gaan branden als het over Dingle gaat. In 2002 hebben we hier de Corner pass gereden in zeer dichte mist en eigenlijk geen bal gezien van het blijkbaar mooie schiereiland. Het is niet te geloven maar ik rij nu anno 2016 in precies dezelfde weersomstandigheden. Gietende regen en een dichte mist op de Connerpas.

Na de afdaling heb ik er mijn buik van vol en laat het laagste stuk van de rit op Dingle voor wat het is. Er is niets te zien van de vergezichten wegens de mist en de regen blijft gestaag vallen.
Bij het verlaten van het schiereiland komen we op de Ring of Kerry een populaire toeristische rondrit in Ierland. Ook hier is jammer genoeg ban de vergezichten weinig te zien wegens de laaghangende wolken.

Als we in het stadje Killorglin aankomen waar we overnachten is het je raad het nooit nog altijd aan het regenen. Wat een klote dag ,zelfs de ontvangst in de B&B trekt op geen botten. Koel en afstandelijk, op de kamer geen koffie of thee faciliteiten wat nochtans in Ierland redelijk normaal is.

Tussen twee buien door het stadje in voor een heerlijke maaltijd. Het is me niet gelukt om droog terug aan te komen laat staan om hier nog een wandeling te maken. Mijn voorband was nog het beste vandaag, die geeft geen krimp en plakt aan de baan ook met dit regenweer.

Morgen naar Adrigole, we rijden nog een stuk over de Ring of Kerry en een stuk over de Ring of Beara. Ook staat de Healy Pass op het programma. De weersvooruitzichten voor morgen zijn buien.

Gisterenavond is het dan toch nog redelijk weer geworden. Ik profiteer hiervan door een wandeling naar het stadje te doen. Onderweg kom ik er achter dat ik mijn sigaartjes vergeten ben. Aangezien ik geen zin heb om terug te gaan besluit ik om een pakje sigaretten te kopen. Amai mijn oor, viel dat even tegen, €10,90 voor een pakje met 20 sigaretten. Dus Armin, als je ooit naar Ierland zou gaan hang dan maar een aanhangwagen aan je motor anders gaat dat niet goed komen.

Vanmorgen het vertrek weer maar eens uitgesteld wegens gietende regen en harde wind. Rond half tien is het min of meer droog en de hoogste tijd om te vertrekken. We rijden direct over de ring van Kerry een bekende toeristische route in Ierland. Helaas is er door de mist die hier hangt niets te zien van de vergezichten die we regelmatig tegenkomen. Zolang we beneden blijven gaat het nog maar zodra we wat klimmen rijden we letterlijk de laaghangende bewolking in. Ik heb dan ook maar één foto van een vergezicht om te laten zoen in wat voor weer we hier rijden.

Rond de middag klaart het wat op, ondertussen rijden we op de ring van Beara en kan de lunch op een terras in het zonnetje genomen worden. Zelfs met een mooi uitzicht. Persoonlijk vind ik de ring van Beara een stuk mooier dan de ring van Kerry. De bussen met toeristen komen hier niet wegens te smalle wegen en het is er ook een stuk minder druk met de personenwagens. We rijden door prachtige dorpjes waar de huisjes netjes in diverse verschillende kleuren geschilderd zijn. Er hangt hier ook nog wel wat mist maar veel minder dicht dan op de ring van Kerry.

Na deze ring gaan we richting Dursey Island, een eiland dat men alleen kan bereiken door middel van een kabelbaantje. Volgens de reisgids de enige kabelbaan ter wereld die over de Atlantische Oceaan gaat. Om het kwartier vertrekt de gondel, een retourtje kost € 8. Zeker de moeite om dit te doen als je hier in de buurt bent. Op dit ogenblik wonen er nog zes personen permanent op het eiland. Je kan er een prachtige wandeling maken. Het kabelbaantje is open tot 19 uur.
Na het bezoek aan dit eiland is het nog een veertig tal mooie tot zeer mooie kilometers rijden naar Adrigole waar de overnachting voor vandaag is gereserveerd. Helaas heb ik hier geen foto’s van wegens problemen met het toestel.(deze problemen zijn ondertussen opgelost).

Morgen naar Waterford voor de laatste nacht in Ierland.

Mijn trouwe kameraad die nooit de moed opgeeft en in alle weersomstandigheden paraat is staat ook deze morgen enigszins triestig in de regen te wachten tot hij kan vertrekken. Inderdaad de regen komt weer met bakken naar beneden en er staat een felle wind met windstoten tot 70 km per uur. Dit is niet het weer om meer dan driehonderd km over smalle bochtige wegen te gaan rijden. Ik laat Garmien dan ook een andere route berekenen en sla het laatste stuk van The Wild Atlantic Way over. Eigenlijk is dat niet zo erg want dit stuk heb ik in 2002 met mijn Limburgse motormaat Theo al gereden.

Tegen de wind en regen inbeukend zijn we rond half drie in Waterford voor de laatste overnachting in Ierland.
Eindelijk nog eens een hotel, en dan nog met een mooi uitzicht op de rivier Suir.Na veertiern dagen B&B een veraseming. Ik weet dat er talrijke mensen zijn die graag overnachten in een B&B maar mijn ding is het toch niet. De volgende reis zal terug een hotel reis worden daar ben ik nu al zeker van. Als dat weer een reis zou worden met regen dan denk ik eraan om maar tuinier te worden in mijne hof, dan kom ik buiten wanneer ik wil maar zeker niet in de regen.
Bij gebrek aan foto’s en een verslag over deze rechtstreekse rit naar Waterford geef ik maar een beetje geschiedenis over deze stad.

De stad Waterford werd in 914 gesticht door de Vikingen en is hiermee de oudste stad van Ierland, nu wereldberoemd om zijn kristal. De County Waterford heeft echter veel meer te bieden dan alleen maar geslepen glas. Met zijn ideale mix van bergen, stranden en stads vertier (behalve op zondag) is deze een uniek stukje Ierland. Met zijn schitterende ligging aan de zonnige (ha ha ha) zuidoost kust zijn de stranden een van de aantrekkelijkste punten. Populaire bezienswaardigheden zijn: het Dungarvan Castle gebouwd in 1185 aan de rivier Colligan, De Waterford Crystal fabriek (ga ik morgen bezoeken) en het Waterford Treasures museum waar een uitgebreide collectie van zeldzame kunstvoorwerpen te bewonderen zijn.
Amai, nu ben ik echt wel de culturele toer opgegaan.

Morgen ten laatste om 14 uur in de haven van Rosslare inchecken voor de overtocht naar Cherbourg. Aankomst in Cherbourg dinsdagmorgen rond elf uur. Dan een ritje van 685 km en we zijn weer thuis.
Beste lezers, profiteer nog van het mooie weer in België want als de Kees terug in het land is zal de regen daar heel waarschijnlijk ook zijn.

Wakker geworden van het getuf van een bootje dat over de rivier vaart, zalig. Na een goed ontbijt is er nog tijd voor een wandeling door het stadje. Een bezoek aan een glasblazerij is mooi meegenomen. Ook het bezoek aan het Waterford Cristal museum is de moeite waard. De prijzen die bij de kunstwerken staan zijn niet direct voor mijn portemonnee maar het is wel mooi.(toch maar niets gekocht) De koets met de vier paarden is te koop voor € 40.000,00. Btw wel inbegrepen.

Na de wandeling is het tijd om te vertrekken we moeten ten laatste om 14 uur in de haven van Rosslare zijn voor de overtocht naar Cherbourg. De overtocht wordt verzorgd door de Irisch Ferries. We varen met de Oscar Wilde.
Motor ingeladen , starten en de zon verschijnt. De Ieren zullen blij zijn dat de Kees vertrokken is kunnen ze van het goede weer gaan genieten. Het Waterford Marina hotel is zeer aan te raden. Ruime kamer, goed restaurant en een zeer goed ontbijt. Goed gelegen bij het oude stadscentrum van Waterford.

Na een veertig tal kilometers brengt een veerboot ons over de mooie rivier Shannon. Naar het schijnt is deze rivier de grootste van Ierland. Rond 13u30 komen we in de haven aan, geen problemen bij de paspoortcontrole. en we voegen ons bij bonte verzameling van motorrijders die er al zijn. Allerlei nationaliteiten, Italianen, Duitsers, Fransen een Oostenrijker en één Belgische nummerplaat.(die van mij)

Om 14u15 kunnen we aan boord, het is prachtig weer en op dek acht is het genieten van de zon en het gadeslaan van het laden van de ferry. Rijen voertuigen worden deskundig in het vaartuig geloosd mooi om te zien. Stipt om 15u30 zijn we vertrokken voor een overtocht van een uurtje of twintig.

Toch maar pillen genomen, de Ierse zee is zeer woelig en de ferry rolt en stampt dat het een lust is. Na een goed avondmaal nog een uurtje naar een optreden gaan kijken en gaan slapen. Ik wil uitgerust zijn voor de rit van 685 km die morgen op het programma staat.

Ondanks de woelige zee heerlijk geslapen. De zee is een stuk kalmer geworden en het is prachtig weer. Na een goed ontbijt nog even het dek op voordat de motorkleren worden aangetrokken. Als Cherbourg in zicht komt is het tijd om in te pakken en de motorkleren aan te trekken. Nog een foto van de ferry die langzaam tegen de kade manoeuvreert en het cardek 4 gaan zoeken waar de Triumph de nacht heeft doorgebracht. Het ging allemaal wat moeilijk om van boord te geraken . Op dek acht wordt iedereen tegengehouden, enkel de passagiers die op cardek 3 moeten zijn mogen door. Het is een geroep en geschreeuw om het in goede banen te lijden. Ik heb toch al op redelijk wat ferry’s gezeten maar dit nog niet meegemaakt. Uiteindelijk mogen we naar dek vier, daar aangekomen is het al zweten geblazen met de motorkleren aan. Na een tiental minuten komt er beweging in de rijen auto’s die naast de motors staan. Het cardek staat barstens vol en het is bloedheet met een geweldige stank van de startende auto’s. Normaal wordt er tijdens het ontschepen eerst ruimte gemaakt voor de motors zodat die naar buiten kunnen. Deze keer beslist de pipo die het verkeer regelt om eerst al de voertuig te laten vertrekken en de motoren te laten wachten. Na twintig minuten wordt er hier en daar wat commentaar gegeven en stapt een Italiaan naar die pipo om die met allerlei gebaren wijs te maken dat dit zo niet kan. Uiteindelijk komt er een collega van die pipo zeggen dat hij eerst de motorrijders moet doorlaten. Na meer dan een uur kunnen we eindelijk om 11u45 van de ferry af.

De 685 km naar huis zijn voorspoedig verlopen, rond 19u30 staat mijn trouwe maat op stal met 4.029 km meer op de teller dan zestien dagen geleden. Eind van deze maand wordt hij drie jaar en er staan 72.629 km op de teller. Elke kilometer met plezier gereden en zonder één technisch probleem.

De volgende morgen word ik wakker met het bekende geluid van kletterende regen tegen het raam.

The Wild Atlantic Way is zeker de moeite om te rijden. De wegen zijn smal bochtig en de kwaliteit is matig tot slecht. Hier en daar wordt wel aan de wegen gewerkt. Er is een groot verschil van landschappen tussen het zuiden en het noorden. Het noorden is tamelijk ruig terwijl het in het zuiden allemaal wat lieflijker is. Maar, het is Ierland en dus regen. Toch zou ik deze route ooit nog eens willen rijden van het zuiden naar het noorden. Je rijdt dan altijd langs het water en hebt toch weer andere vergezichten.

Maar voorlopig heb ik het wel gezien in de noordelijke landen zoals Ierland,Schotland en Noorwegen. De volgende reis zou ik graag eens rijden met de zon als gezelschap. Waarschijnlijk gaat het Frankrijk worden met name de Loire afrijden van bron tot monding.

De Tri staat startens klaar. Nog één nachtje slapen en we zijn weer vertroken. Overmorgen zou ik in de Ardeche moeten zitten om de bron van de Loire te ondekken. Als ik nu geen goed weer heb weet ik echt niet meer waar nog naar toe te rijden en wanneer.

Natuurlijk is ook deze trip weer te volgen op de blog. Verschillende mails gekregen om wat meer informatie over hotels en de toeren te geven. Natuurlijk ga ik daar mijn uiterste best voordoen

Reaties zijn natuurlijk altijd welkom.

Om de verslagen van deze reis te volgen klik in de lijst categorieen (rechts boven) op: 2016 Loire van bron tot monding.

Kaart rondreis Marokko

Kaart rondreis

Kaart reis naar de Stelvio

02/07/18
Verschrikkelijk slecht geslapen wegens het gesnurk van drie Duitsers die in de cabine naast mij liggen.
Om 07 uur vraag ik mijn ontbijt, en wordt het bed omgebouwd naar een zitplaats. Het is prachtig weer en de trein rijdt door een mooi landschap vervelen doe ik me zeker niet.

Om 10 uur komen we in Innsbruck aan, geduldig staan we allemaal te wachten tot we onze motors van de wagon kunnen rijden het is halfelf als we er aan kunnen beginnen. Ondanks dat het al redelijk warm is gebruik ik mijn koelvest niet. Het grote nadeel van dit vest is dat je bij deze temperatuur om het uur het vest terug nat moet maken. Als het nat is, is het werkelijk ijskoud (eigenlijk te koud aan je lijf) en na een uur wordt het te warm met het vast aan. De koeling is eigenlijk te kort en in het begin is het veel te koud.

We rijden Innsbruck uit met een gps die geen mondelinge aanwijzingen geeft, wat ongelooflijk vervelend is. Ik begrijp niet wat er aan de hand is bij de instellingen van de gps wordt aangegeven dat alles verbonden is maar ik krijg geen enkele mondeling aanwijzing door. Als er iemand van de lezers een oplossing heeft voor dit probleem zou ik die heel dankbaar zijn om mij de oplossing te bezorgen.
Aangezien dat we afgesproken hebben dat we geen tolwegen gaan rijden is heel de rit vandaag over binnen wegen. Regelmatig zien we de bekende autosnelweg liggen van de Brennerpas. Als we door het mooie Stubaidal gereden zijn komen we in de Dolomieten en rijden we voorbij de drie Zinzen, de bekende drie bergtoppen van de Dolomieten.

Maar de Kees met een motor en vakantie dat is gewoonweg onmogelijk zonder regen. Als we aan de laatste 100 km beginnen Klettert de regen met bakken naar beneden. Het is echt ongelooflijk, in heel Europa is het prachtig weer ook in Oostenrijk temperaturen tot 28 graden en volop zon. Juist in het dal waar wij rijden is het gietende regen en de temperatuur zakt naar een graadje of zestien. Niet echt aangenaam in een zomerjas waar de wind dwars doorwaait. Regenjas aan en rijden maar. Nog geen kilometer met de regenjas aan gereden en er is geen druppel meer gevallen.
Al bij al is 295 km door de bergen toch redelijk zwaar, de middagpauze is dan ook kort want we hebben onze tijd hard nodig om op een fatsoenlijk uur op onze plaats van bestemming aan te komen.

Na een dag van hard labeur komen we rond 18 uur in Udine aan, het hotel valt goed mee en na een heerlijke douche en een goed diner vinden we allebei dat we een geslaagde dag achter de rug hebben.

Morgen een rit van 245 km, we nemen dan onze eerste ferry van deze reis en slapen op het Kroatische eiland Cres.

03/07/18
Van een fantastische nachtrust genoten, een goed ontbijt genuttigd, sigaartje gerookt en we vliegen er weer in. We beslissen om de route te veranderen om langs de kust van Istrië te rijden. Het is stralend weer en vol goede moed zijn we weg. Het probleem met de gps is ook opgelost dus we knallen Italië uit richting Slovenië.

Onze eerste stop is in Piran een gezellig kustplaatsje in Slovenië. Na deze stop passeren we redelijk zijn we redelijk snel aan de grens Slovenië- Croatia. We blijven in de buurt van de kust rijden en bezoeken Porec, Rovinj en Pula. In Pula bezoeken we het bekende amphitheater.
Ondertussen is het een graadje of dertig geworden en komen we tot ontdekking dat we de kilometers toch wel onderschat hebben. We beseffen nu al dat het een lange dag gaat worden. Eigenlijk te lang voor een oude man van 65 jaar.
We rijgen de kilometers aaneen over relatief goede wegen en houden ons zoveel mogelijk aan de snelheidsbeperking van 60 km per uur. Het stikt hier van de snelheidscontroles en de boetes zijn niet om mee te lachen.

Als we in de buurt van de haven komen om onze eerste ferry te nemen van deze reis zien we vanuit de bergen de ferry aankomen. We zullen dus niet lang moeten wachten om overgezet te worden. Om 17u30 komen we in de haven van Brestova aan waar de ferry ook komt binnen gevaren. Stipt om 18 u vertrekken we naar het eiland Cres. Aangezien we maar een kilometer of dertig op het eiland moeten rijden naar het stadje Cres waar we overnachten drinken we een heerlijke frisse pint aan boord. (Het zal de laatste niet zijn vandaag)

Om 19 uur na een rit van 350 km langs de kust en door de bergen komen we in het gasthouse aan waar we vandaag overnachten. De ontvangst is hartelijk, er wordt meteen een halve liter bier gepresenteerd op het terras. Geen tien minuten later komt de tweede halve liter aan. Om 20u30 gaan we naar een gezellig restaurant om eindelijk te gaan eten, we moeten er amper 50 meter voor stappen. Stoer als we zijn bestellen we als aperitief een fles rode wijn, na het eten komen we tot ontdekking dat we nog geen Grappa gedronken hebben. Dit probleem is ook direct opgelost, de smaak valt goed mee dus waarom zouden we geen tweede nemen.

Om 23u30 waggelen we uiteindelijk naar ons bed. Nu zit ik hier met een formidabele houten kop aan mijn blog te werken met voor mijn neus vier lege stinkende blikken bier van gisterenavond.
Morgen 145 km rijden en honderd kilometer varen op onze volgende ferry. We overnachten in Zadar.

04/07/18
Alle omstandigheden in acht genomen toch goed geslapen. Aangezien dat er hier geen ontbijt is te verkrijgen gaan we ontbijten in het restaurant waar we gisteren onze dag beëindigd hebben. De omelet met pizzabrood was goed te doen.

Om elf uur zijn we zover dat we kunnen vetrekken, het wordt een rare dag want we gaan meer kilometers op en boot zitten dan op onze motors. Ik dacht dat we 145 km moesten rijden maar uiteindelijk blijken dit maar 50 km te zijn.

Onze eerste stop is in het oude stadje Osar, volgens de reisgids de moeite om te stoppen. Volgens ons is het niet veel bijzonders. We zitten dan ook redelijk snel op een klein terras met een grote pint en dikke sigaar. Er is niet veel te zien op het eiland, we zijn dan rond 13u waren we dan ook al in het havenstadje Mali Losinj. Daar nemen we een middelmatige maaltijd en een heerlijke koffie. Na het eten gaan we op zoek naar tickets voor de ferry die ons naar Zadar moet brengen. Nadat we tickets gekocht hebben is het wachten geblazen. Het is bloedheet en we hebben dan ook geen zin om met onze motorkleren aan het stadje te gaan verkennen. Om 15 uur komt de ferry in de haven aan, we doen nog een terrasje want het inschepen begint pas om 16u15. Eindelijk is het dan zover de ferry en zo snel mogelijk een ruimte zoeken met airco.

Onderweg legt de ferry nog aan vier eilandjes aan, op één van de eilandjes ligt een tankschip dat zoet water overpompt in grote waterputten. Blijkbaar is er geen waterleiding op dit eiland. Op de ferry worden we aangesproken door een Vlaming die problemen heeft met zijn gsm, hij kan er niet mee op internet en vraagt of hij even een gsm van ons mag gebruiken. Die gast is moederziel allen met zijn fiets onderweg naar Sri Lanka. Een reis van vier maanden. Ík denk dan als dat met een fiets kan dan moet dat toch met een motor zeker te doen zijn.
De aankomst van de ferry is tussen 22 en 23 uur voorzien in Zadar, dus ook vandaag weer een lange dag.

Theo heeft zich en paar uurtjes plat gelegd om een slaapje te doen.

Morgen een ritje van 150 km naar Split waar we de ferry naar het eiland Luka Vega nemen. We moeten tamelijk vroeg vertrekken want naar het eiland gaan maar twee boten per dag namelijk om 10u15 en 17 uur. We hebben besloten om de boot van 10u15 te nemen.

05/07/18
Op tijd opgestaan want we moeten om 10u15 vertrekt de ferry in Split naar het volgende eiland waar we vannacht verblijven. Het is een rit van 150 km naar Split
Maar geef ons een sigaar, een tafeltje en twee stoelen buiten in het zonnetje en we zijn weer vertrokken. Waar we het vandaan halen is niet te geloven maar we voeren eindeloze gesprekken. Voordat we er erg in hebben is het 08u15 en moeten we opeens dringend gaan rijden.
De gps geeft aan dat we om 09u56 in de haven van Split zijn, dat is wel nipt. We moeten absoluut die ferry halen anders zitten we tot 17u30 vast in Split. De rit verloopt voorspoedig door een heuvelachtig landschap met honderden olijfbomen. De geur van het eiland doet me aan Corsica denken.

Na een tankstop weet de gps te vertellen dat de aankomst in Split 10u05 zal zijn, het begint me stilletjes aan een beetje op mijn zenuwen te werken. Split is een tamelijk grote stad waar tientallen ferry’s aankomen de haven is dan ook redelijk uitgebreid. Aangezien we groot stuk van de rit over een tolweg hebben gereden verliezen we nog wat tijd om de tol te betalen. Het wordt nu wel heel spannend.

De haven komt in zicht maar de weg naar de haven gaat door het centrum van Split. We wurmen en wringen ons door de file en om 10u10 Staan we aan het kantoor waar we de tickets kunnen kopen. Nor maal staan die kantoren vlakbij de steiger waar de ferry aanmeert. Hier natuurlijk niet het is een gebouw met een tiental loketten waar je voor de diverse ferry’s die hier vertrekken een ticket kunt kopen. Druipnat van het zweet komen we om stipt 10u15 op de kade aan waar wijde ferry ligt die wij moeten hebben. Geloof het of niet, er hangt daar een bordje dat de ferry om 10u45 vertrekt.

Stipt om 10u45 varen we uit de mooie haven van Split voor een overtocht naar Vela Luca waar we vandaag de nacht doorbrengen. Het is een overtocht van drie uur. Veel foto’s heb ik niet de batterij van het toestel was leeg en tijdens het varen kan ik niet bij mijn motor komen. Sinds we in Croatia zijn hebben we werkelijk al honderden eilanden gezien, veel kleine onbewoonde maar ook eilanden met een huisje of dertig. De eilanden worden elektriciteit voorzien door kabels die op de zeebodem liggen.

Als we in Vela Luca aankomen is het even zoeken waar we moeten zijn want de gps heeft veel moeite om genoeg satellieten te vinden om te navigeren.
Rond twee uur zijn we in het appartement waar we overnachten de vriendelijke gastvrouw ontvangst met een heerlijke koude halve liter. We krijgen veel informatie over hoe het eraan toegaat op zo’n eiland. Bij dringende medische hulp bv worden de eilandbewoners met een helikopter naar een ziekenhuis op het vaste land gebracht.

Het is hier gezellig op ons terrasje, we hebben een mooi uitzicht over de haven van het stadje en een grote parasol waaronder het goed vertoeven is (zeker met een lekkere tweede halve liter)
Rond vijf uur gaan we te voet naar beneden en nemen een watertaxi de ons naar de overkant brengt waar talloze restaurantjes langs de haven staan. Goed gegeten en rond een uur of half negen terug op ons appartement.

Op tijd gaan slapen want morgen staat er weer een rit van 265 km op ons te wachten. We gaan naar Petrovac om te overnachten. We zitten dan in Montenegro.

06/07/18

Het gaat uitstekend. We hebben nog drie ferry’s gehad, de Kroatische eilanden hebben we nu wel gezien.

De overwinning van België tegen Brazilië hebben we zeer uitbundig gevierd in Petrovac, Montenegro.

Vandaag een rit van 245 km naar Fier, we zitten dan in Albanië.

Het zal een heeeeele lange dag worden

07/07/18
En of het een lange dag is geworden. De rit naar Fier was de hel. Moordend verkeer, bloedheet en onderweg niets tegengekomen dat de moeite was om te stoppen voor een foto.

Rond een uur of vier zijn we in Fier, we slapen in een zeer mooi complex in een werkelijk uitstekende kamer. Jammer dat we nogal ver van het centrum zitten en we hebben echt geen zin om nog met de motor naar Fier te rijden. Waar we zitten hebben we alles wat we nodig hebben dus wordt het platte rust die we goed kunnen gebruiken.

Tijdens één van onze eindeloze gesprekken hebben we nog maar eens afgesproken dat we het drank gebruik toch echt gaan minderen nu.

Morgen rijden we naar Griekenland we overnachten op het eiland Korfoe. Een rit van 260 km.

Blijkbaar is er een probleem om de blog van deze reis te volgen.
Wanneer je de blog opent ga je rechts naar categorieën, het onderste artikel 2018 018 Kroatische-Griekse eilanden en Albanië. Daarop klikken en je komt op de blog van deze reis.

08/07/17
We hebben ons aan de afspraak gehouden in verband met ons alcohol gebruik. Gisteren praktisch niets gedronken met alcohol. We vertrekken dan ook fris voor onze rit naar Griekenland.

In Fier, wat een tamelijke grote stad blijkt te zijn, is het even zoeken om op de juiste weg te komen omdat er wat omleidingen zijn. Garmien doet echter uitstekend haar werk en loost ons zonder problemen door de stad.
Als we Fier gepasseerd zijn veranderd het landschap van saai en eentonig naar een landschap met leuke uitzichten en we rijden langs een rivier. Het is redelijk afwisselend en we rijgen de kilometers aaneen.

Rond de middag stoppen we aan een gezellig terras met een waterval voor een sigaartje en een frisdrankje, dat drankje kunnen we goed gebruiken want we hebben weer temperaturen tot 34 graden.

De grens Griekenland-Albanië passeren we zonder problemen. In Griekenland moeten we de klok een uur vooruitzetten wat een beetje tegenvalt, dat is een uur later in het hotel dan dat we verwacht hadden.
De drukte in de haven van Igoemenitsa valt mee, maar toch presteren we het om een verkeerde ferry naar Corfu te nemen. Het was de bedoeling dat we in de haven van Lefkimi zouden aankomen een overtocht van een uurtje. Het hotel waar we verblijven ligt acht kilometer van deze haven.

Wij hebben dus een ticket naar de stad Corfu genomen een overtocht van twee uur en een rit naar het hotel van 38 km. Een rit van 38 km op Corfu betekent ongeveer vijftig minuten rijden. Het is dan ook vrijlaat als we in het hotel aankomen, de ontvangst die ons te beurt valt maakt echter veel goed. Na een lange hete dag is zo’n heerlijke frisse pint onbetaalbaar.
We kunnen niet in het hotel eten, na de douche gaan we te voet een kilometer bergop naar het dorpje waar blijkbaar een gezellig restaurantje is.

Morgen blijven we hier, er staat niets op het programma, waarschijnlijk zal het platte rust worden want de vermoeidheid begint door te wegen.

09/07/18
Die kilometer bergop klopte gelukkig wel, toch was het nog een pittige wandeling. Als we in het dorpje aankomen zien we al van redelijk ver waar het te doen is. Een klein pleintje, twee kleine restaurantjes, en een hoop levenslustige Grieken. We vrezen dat er voor ons geen plaats meer is maar dat werd direct opgelost. Er wordt een tafel en een paar stoelen buiten gezet en we kunnen ons lekker installeren.

Morgen een vrije dag, een litertje huiswijn moet kunnen zeggen we tegen elkaar. Amai, wat is het hier gezellig, wanneer de ouzo op tafel komt blijft er van onze afspraak in verband met het alcoholgebruik niets meer over. Het komt er op neer dat we in de late avond met de eigenaar van het hotel (die even zat was als wij) mee terug gereden zijn naar het hotel.
Een goede nachtrust gehad, en een heel speciaal ontbijt.

We hadden om een omelet gevraagd we krijgen een grote pan met van alles en nog wat in. Ei, gebakken aardappelen, ham kaas ajuin enz. Redelijk zwaar na een gezellige avond. Na het ontbijt de was gedaan.

Rond de middag rijden we met de zoon van de eigenaar naar de haven van Lefkimmi en kopen daar het ticket voor de overtocht terug naar Igoumenitsa. Als we in Igoumenitsa aankomen moeten we daar een ticket kopen voor de overtocht naar het eiland Paxoi. Volgens de kaarten van mijn gps is er een rechtstreekse verbinding vanuit Lekimmi maar die line bestaat niet meer.

Na de boodschappen heerlijk gezwommen in het zalige zwembad van het hotel, pintje gedronken, sigaartje gerookt en wat platte rust.
Het diner in het dorpje is zeer rustig verlopen, een paar glaasjes rode wijn en dat was het.

Morgen hebben we amper kilometers te rijden we zitten meer op de veerboten dan op de motor.
We overnachten op het eiland Paxoi.

10/07/18
Net op tijd vertrokken, Theo leeft nog altijd een uur achter. Rap rap ontbijten en maken dat we in de haven van Lefkimmi komen. De ferry vertrekt om 9u30. Het zou logisch zijn dat we naar het volgende eiland zouden varen, maar we zijn er ondertussen achter gekomen dat er hier niets logisch is. We varen gewoonweg terug naar Igounimitsa. Als we in Igoumenitsa aankomen hebben we en half uur tijd om tickets te kopen voor de ferry die ons naar Paxos brengt. Een vriendelijke dame met mooie borsten verkoopt ons de tickets. Twee tickets voor de personen en één ticket voor een motor. Gelukkig sta ik niet al te veel naar die borsten te staren en zie ik dat er iets niet klopt. Moet mijn motor zwemmen vraag ik, ze kijkt me met ogen aan die nog groter zijn dan haar borsten en vraagt ben u ook met de motor. Ik zou kunnen antwoorden maar ik hou de eer voor mezelf. Wel vraag ik of we eventueel de tickets voor morgen ook al kunnen kopen want we komen tenslotte met dezelfde ferry terug die voor dezelfde maatschappij vaart. De ogen worden nog groter, mijnheer zegt ze wat vraagt u nu, dat kan absoluut niet u moet in Paxos opnieuw een ticket kopen. Echt waar het is hier niet te doen zelfs een Griek zoekt zich te pletter naar tickets en uur tabellen waarop vermeld staat wanneer en naar waar de ferry’s varen.

Om 13u15 komen we in het haventje van Paxos aan. We hebben afgesproken dat we eerst tickets gaan halen voor de terugvaart van morgen. Wat blijkt nu? De kantoren die de tickets verkopen zijn toch wel gesloten zeker. Gelukkig hangt hier wel een tabel. Volgens de tabel vertrekt er morgen om 08u40 een ferry naar Lefkada. Dat komt zeer goed uit voor ons want om 12u30 moeten we in Lefkada een ferry nemen naar het eiland Kafalonia.

Het is een prutseiland waar we nu zitten, maar het is niet te doen om ons appartement te vinden. Via vragen en veel omwegen komen we op een domein met mooie huisjes en een zwembad. Het heet Olympia Villias & Appartementen. Redelijk ver van het centrum en de oude haven maar het staat ons wel aan. Koffer uitgeladen en naar de bar van het domein om ons in te checken. Daar weet een zeer vriendelijke dame ons te vertellen dat we op de verkeerde plaats zitten. Ze ziet onze gezichten betrekken (we zijn al minstens en half uur aan het zoeken, het is 32 graden) en biedt ons een drankje aan. Ze brengt ons naar het appartement waar we moeten zijn. Er is niets te zien dat erop wijst dat we hier moeten zijn. Ik vraag aan de mevrouw hoe we moeten weten dat we hier moeten zijn, ze glimlacht en zegt dat kunnen jullie niet weten!!

Dan komt er een verhaal dat gewoonweg niet te geloven is.
We moeten morgen 11/07/18 naar een ander eiland, dit halen we nooit er vertrekt van het eiland waar we nu zitten welgeteld 1 ferry en die gaat dan terug naar Igoumenitsa, dit is de derde keer dat we in Igoumenitsa aankomen. Die ferry vertrekt hier om 14u30 en vaar twee uur tot Igoumenitsa. 150 km verder moeten we een ferry hebben voor onze volgende bestemming maar ook daar gaat maar 1 ferry per dag naar het eiland en die vertrekt om 12u30. Je moet niet lang gestudeerd hebben om te weten dat we dat niet kunnen halen. Hotel annuleren, andere route zien te maken ander hotel reserveren en we zijn weer weg. We troosten ons met het grote scherm dat bij een restaurant is opgesteld voor de voetbalmatch België-Frankrijk. We reserveren een tafel tegen 21 u. Vol goede moet zijn we een beetje voor negen uur op weg naar om naar de wedstrijd te gaan kijken. Er is een plezante sfeer en stipt om negen uur begint het spektakel. Het beeld valt wat tegen maar het gaat. Na een half uur valt het beeld compleet weg, er wordt aan stekkertjes en kabeltjes gepruld en af en toe komt het beeld terug. We zitten ons dood te ergeren, als de tweede helft zonder beeld begint zijn we weg. Nuchter en vroeg liggen we in bed. Geen blog wegens geen internet. Griekenland, er moet hier nog veel veranderen eer ik terugkom.

Morgen 11/07/18 zien we van dit eiland af te komen en rijden we richting Patras. We zullen wel zien hoe ver we geraken. We hebben nog altijd temperaturen van boven de dertig graden.

11/07/18
Eerste werk na het ontbijt tickets kopen voor de ferry die ons terug naar Igoumenitsa brengt. Na een discussie of dat met grote motors rijden of kleine hebben we de tickets op zak. Om 12u15 komt de vriendelijke dame van gisteren de sleutel halen. Niet meer zo vriendelijk omdat ik een slechte recensie had geschreven op de site van Booking.com.

We hebben besloten om de drie eilanden die nog op het programma staan te laten vallen. Het risico is te groot dat we er niet op tijd weggeraken en we zitten met een redelijk strak schema en al onze overnachtingen zijn al geboekt. We moeten op 17/07/18 in Split zijn voor de nacht ferry naar Ancona.

Op het eiland is niet veel te beleven, een rondritje van een kilometer of dertig en je hebt alles gezien. Doordat het al bloedheet is besluiten we om rechtstreeks naar de haven te rijden. We willen absoluut de ferry niet missen want er vaart maar één ferry per dag vanaf dit eiland. Het is dan ook wachten van 12u30 tot 14u voordat we aan boord kunnen. Om 14u40 vertrekken we voor een overtocht van tweeënhalf uur.
Rond 17u kunnen we in Igoumenitsa van boord. We beslissen om nog een paar uur richting Patras te rijden waar een hotel is gereserveerd voor 12/07/18. Om 19 uur komen we in Filippiade aan waar we met behulp van de gps een goed en betaalbaar hotel gevonden hebben. We zitten op ongeveer 165 km van Patras, morgen dus een kalme dag.