12/07/18
We hebben onze tijd genomen om te vertrekken. Theo heeft slecht geslapen en doet het kalm aan. Veel last van rugpijn.

Voordat we de autosnelweg opgaan rijden we eerst naar Arta. Theo heeft op internet gevonden dat daar een oude brug ligt, de mijnheer aan de receptie bevestigd ons dat het de moeite is om langs te rijden. Het is maar een kilometer of dertien rijden om tot bij de brug te komen. Als we er aan komen is het al heet aan het worden, na het bezoek aan de brug zoeken we dan ook een terras in de schaduw om iets fris te drinken. Nog 155 kilometers hete autostrade te rijden, we rijden door bergachtig gebied en af en toe is de kust te zien van de Ionische Zee.

Als we tijdens onze middagstop een heerlijke Panini gegeten hebben en een lekkere Cappuccino  gedronken moeten we nog een vijftigtal kilometers rijden tot we in Patras zijn. Het is ondertussen 34 graden geworden de wind werkt als een föhn en we zweten ons te pletter. We rijden over een mooie brug Patras binnen. Morgen probeer ik er een foto van te nemen.

Rond een uur of twee zijn we in hotel Mediterranee dat pal in het centrum van Patras ligt in een mooie winkelstraat vlakbij de haven. De airco volle bak aan, bezwete kleren wassen, douchen en een terras zoeken in de schaduw. Na een koele pint gaan we nog even in de haven kijken maar ook daar brengt de wind geen verkoeling het is vijf uur en de zon brandt nog stevig door. We besluiten om naar de kamer te gaan en terug om een uur of zeven terug naar buiten te komen om te gaan eten.

Voor morgen voorspellen ze temperaturen van 36 tot 39 graden, er staat een zware bergrit op het programma, als het inderdaad zo warm wordt gaan we de route proberen aan te passen want 295 km rijden in deze omstandigheden geeft niet direct het gevoel van vakantie. Het wordt dan meer werken, puffen en blazen.

In ieder geval zullen we morgen in Trikala aan moeten komen een middelgrote stad die belangrijk is als regionaal verkeersknooppunt en handelscentrum voor een vruchtbare landbouwstreek (onder meer katoen)

13/07/18
Wat was het gezellig gisterenavond in Patras, we maken echter van ons hard een steen en gaan op tijd naar ons hotel. Morgen een zware bergrit van 295 km te zwaar met deze temperaturen. Ik maak dan ook een andere route.

Op tijd opgestaan, ontbijten en rond een uur of acht vertrekken we. De eerste 125 km rijden we langs de kust van de Ionische Zee. Het gaat goed vooruit en na 125 langs de kust te hebben gereden rijden we de bergen in. De wegen blijven goed tot middelmatig en er is amper verkeer zodat we goed kunnen doorrijden. Toch blijf ik redelijk voorzichtig in de bochten want een paar dagen geleden ben ik in een bocht flink in de problemen gekomen.

Een zestigtal kilometers voor Trikala zijn we de bergen uit en komen we in een dal met eindeloze katoenvelden. Het dal werkt als een oven en we rijden met een temperatuur van 40 graden. De vochtigheidsgraad is 65 %, de hitte is dan ook een marteling. We nemen geen lunchpauze en maken dat we zo snel mogelijk in Trikala komen. Rond een uur of twee zijn we op onze bestemming. Inchecken en zo rap mogelijk de airco aan. Uitkleden en een half uurtje plat op bed bekomen van de hitte.

Na een half uurtje bekomen douchen en een heerlijke koele lekkere halve liter gaan nuttigen, ook een tweede gaat er goed in. Heel de dag niet gegeten dus eten gaan zoeken. Vlakbij ons hotel vinden we een gezellig restaurantje, half litertje besteld en een spaghetti met zeevruchten. Na drie kwartier wachten vraag ik aan de ober of de keuken al open is. Maar mijnheer zegt hij wij werken met verse producten, u moet begrijpen dat dat even duurt. Als na een kwartiertje wachten mijn half litertje op is en de stoom uit mijn oren begint te komen ren ik met de rekening van de halve liters naar de kassa om te betalen. Maar mijnheer u hebt ook eten besteld wordt me gezegd. In mijn allerbeste Engels, wat er trouwens redelijk op vooruit is gegaan, zeg ik dat ze ferm mijn zak kunnen op blazen en het eten in een bepaalde plaats kunnen steken. In pakken en weg wezen hier ik laat me niet als een timide toerist behandelen.

De vriendelijke mijnheer aan de receptie geeft ons een tip voor een paar goede restaurants niet ver uit de buurt. En gelijk had hij, heerlijk eten een flesje rode wijn, een half litertje en een ouzo later zijn we weg hier.

Het is nog altijd rond de veertig graden en de Kees begint toch wel wat last van de drank te krijgen. Gisteren was het Theo en nu de Kees die kleine oogjes begint te krijgen.
Vroeg naar bed, morgen op tijd ontbijten zodat we fris aan de bergrit van 230 km kunnen beginnen. We komen in de buurt van Ioannina (Griekenland) in deze streek heb ik een paar jaar geleden rondgereden met mijn andere motormaat Armin.

We slapen ergens op en soort camping in Albanië. Ben benieuwd wat dat weer gaat worden.

14/07/2018

Gisteren in Albanie geen internet, we staan dus weer een dag achter met de blog.

Op tijd opgestaan met de ogen redelijk goed open. Ook vandaag zitten we heel de dag in de bergen en het blijft hier zeer warm. We vertrekken goed op tijd en onze eerste stop is in Meteora. (Veel informatie te vinden op Google) Het is de tweede keer dat ik hier kom maar het blijft indrukwekkend om te zien hoe ze op de hoge bergtoppen de kloosters hebben gebouwd. We blijven er niet lang want het is er behoorlijk druk en ik krijg het min of meer aan de stok met een soort parkeerwachter die perse wil hebben dat we onze motors op een soort pleintje zetten maar dan moet ik een stoeprand op rijden van zo’n dertig cm hoog, dat zie ik absoluut niet zitten.
Na Meteora rijden we over tamelijk goede wegen een mooie rit door de bergen. Op een gegeven moment zien we Ioannina een tamelijk grote stad dat aan een groot meer ligt. Geen Pelikanen gezien.

Voordat we de grens met Albanië bereiken stoppen we nog op een terrasje in de schaduw aan een natuurlijke bron. Uit de verre omtrek komen ze hier water halen. Rond de middag staan we aan de grens met Albanië. Aan deze grens is het muisstil, geen voertuig te bekennen. Na een kwartiertje rijden we Albanië binnen. Klok een uur teruggezet zodat we onze normale tijd terug hebben.
Tot Carcova gaat het goed in Albanië maar dan moeten we voor de laatste 35 km de SH75 naar Leskovik nemen. Verschrikkelijk, ik heb bij mijn weten nog nooit zolang op zo’n verschrikkelijk wegdek gereden. Gaten, kuilen, grint, paarden koeien loslopende honden en zelfs af en toe een tegenligger. Na een uur hebben we ongeveer zestien kilometer gereden onder een loodzware zon. Een keer of drie met veel moeite recht kunnen blijven, zeker in de afdalingen is het af en toe gewoonweg gevaarlijk om hier met een baanmotor te rijden.

We stoppen dan ook in Leskovik, een mooi onderhouden dorp minden in de bergen, om te tanken en een beetje te bekomen. We nemen een lunch en een half litertje. Hier kom ik tot ontdekking dat ik de roaming op mijn gsm niet heb afgezet. Ik krijg een vriendelijk bericht van Proximus dat de kosten in het buitenland op dit ogenblik €20,85 bedragen.
De serveerster geeft ons niet veel goede moede voor de volgende zestien kilometer en we vertrekken dan ook met redelijk wat tegenzin. De eerste kilometers gaat het nog, de laatste tien kilometers zijn weer erbarmelijk. We komen eindelijk op een soort camping aan, we slapen ieder in een houten huisje.
Morgen rijden we nog altijd door de bergen we rijden naar Debar, een rit van 200 km.

We zitten dan in Macedonië.

15/07/18
Goed geslapen maar het campinggevoel is niet aan mij besteed. Na een redelijk ontbijt zijn we weer weg onder een stralende zon.
De eerste 40 km zijn moordend, verschrikkelijk slecht wegdek, aangezien de zon nog laag staat is het door de schaduwen die over de weg vallen moeilijk om op tijd de gaten in het wegdek te vermijden. Het eerste uur hebben we 38 kilometer afgelegd. We rijden wel door en prachtig landschap en de wegen beginnen iets beter te worden.

We rijden heel de dag op een hoogte tussen zeshonderd en elfhonderd meter. De warmte is hier dan ook niet zo drukkend.
Als we de min of meer bewoonde wereld binnen rijden zien we zeer duidelijk de schrijnende armoede die hier op het platteland heerst. In de landbouw wordt nog veel met de hand gewerkt en het paard heeft hier ook nog een belangrijke rol voor het ploegen en het vervoer. We zien veel oudere vrouwen op de kleine stukjes grond die ze hier bezitten keihard werken. In de stadjes die we passeren zien we dan weer het zeer grote verschil tussen arm en rijk. Het verschil is ook te zien aan de woningen. Prachtige villa’s met luxeauto’s op de oprit worden afgewisseld met kotjes waar een paard en kar voor de deur staat. Er is iets dat niet klopt in dit land. De wegen en toegangswegen in en naar de dorpjes zijn erbarmelijk. In deze afgelegen dorpjes geboren worden moet verschrikkelijk zijn.

De toegangswegen naar de steden zijn van uitzonderlijke kwaliteit, in de meer toeristische gebieden zoals aan het grote Ohrit meer in Progradec is het fantastische rijden op de SH3.
In Radozhda gaan we de grens over, we staan hier een twintigtal minuten in de hete zon aan te schuiven eer we Macedonië kunnen binnen rijden. Als we de grens gepasseerd zijn rijden we over de A2 naar Struga. Het wegdek is goed een we rijden door een zeer mooie streek met veel uitzichten over het meer. Voorbij Struga rijden we over de R1201 een fantastische mooi dal in. Zeer goed wegdek en we rijden constant naast de rivier Drim. We blijven op deze weg tot we in Debar zijn waar we vandaag overnachten.

Morgen staat de zwaarste rit van deze reis op het programma. 285 km naar Niksic in Montenegro. De eerste 135 km door de bergen in het Noorden van Albanië. Inderdaad terug naar Albanië, na een twintigtal kilometers staan we terg aan een grens en verlaten we Macedonië.

16/07/18
Wat was het gisterennamiddag gezellig in Debar. Op elk terras grote schermen waar de finale van het WK voetbal werd uitgezonden. Natuurlijk zijn wij dan niet als twee watjes op onze kamer gebleven. En zeg nu zelf, als je in zo’n bruisende sfeer terecht komt en je hebt heel de dag met deze hitte liters water gedronken dan is toch zo’n heerlijke lekkere koele frisse pint niet versmaden. Als je dan na match een heerlijke maaltijd voorgeschoteld krijgt dan laat je toch die fles rode wijn ook, niet staan he. Als dan de rekening nog geen tien euro bedraagt voor twee personen is het helemaal feest.

Verschrikkelijk slecht geslapen, het bed was precies een blok beton. De airco was absoluut niet te regelen en desondanks dat het buiten fris was (we zaten op een hoogte van 850 m) kon je het raam niet openzetten wegens het vervelende geluid van blaffende honden, Na een matig ontbijt en een onnodige discussie over de rekening zijn we rond negen uur vertrokken.

De eerste twintig kilometers waren subliem, een zeer goed wegdek en een prachtig landschap. Na het tanken hadden we nog wat kilometers met goed wegdek en de kans om een paar foto’s te maken De volgende negentig kilometers waren een absolute ramp. Zwaar geladen dertigtonners hebben hier de weg volledig naar de bliksem geholpen. Regelmatig moeten we door kuilen en putten zo’n mastodont van een vrachtwagen inhalen. Ik moet werkelijk al mijn rijervaring uit de kast halen om overeind te blijven. Er zijn stukken bij waar we over een richel van 50 cm breed naast kuilen rijden die twintig tot dertig cm diep zijn. Meestal is het in de bochten te doen, het asfalt wordt warm door de hitte en dan rijden die vrachtwagens het asfalt gewoonweg op hopen en trekken ze diepe sporen. Er zijn zelfs volledige stukken uit het wegdek.

Elke bocht die je hier neemt is spannend omdat je niet weet wat je te wachten staat. We rijden welgeteld twee uur en twintig minuten voordat we het stuk van 88 kilometer achter onze kiezen hebben. Het is dan ook bijna middag als we op enigszins fatsoenlijk wegdek komen. We nemen onze laatste lunch in Albanië op deze reis. Twee spaghetti ’s twee frisdrankjes en twee waters voor €1,75 per persoon. Gisteren een geweldig diner met de nodige drank voor €3,50 per persoon. De prijzen zijn dan ook het enige voordeel van dit land. De bergen zijn prachtig maar door de slechte staat van de meeste wegen kun je er niet van genieten, het rijden vereist al je aandacht. Heel jammer.

Na de lunch komen we op een goed wegdek maar in een hels verkeer terecht. De temperatuur schommelt tussen 34 en 36 graden en het is weer vechten om een plaats in het verkeer. Het is vechten tot aan de grens van Albanië – Montenegro. We hebben een twintigtal minuten nodig om deze grens te passeren. We rijden de grens over met aan de linkse kant een mooi moerasgebied en aan de rechterkant de bergen. Ik heb er maar 1 onnozele foto van getrokken op een moment dat ik moest wachten tot Theo voorbij de douane was. De resterende 75 km heb ik geen zin meer gehad om te stoppen in deze hitte. Het fototoestel van mijn gsm werkt niet meer en het is een gedoe om bij elke foto het toestel uit de koffer te nemen, handschoenen aan en uit, fototoestel terug opbergen enz. enz.

Rond 16 u zijn we Niksic, wat een verademing om terug in een normaal hotel te zijn waar je gewoon euro’s kunt gebruiken, waar je normaal eten kunt bestellen en waar je niet moet discussiëren over van alles en nog wat. En ook nu vinden we dat we na deze zware dag wel eden pintje en een wijntje verdiend hebben. Vanuit de kamer een mooi uitzicht over Niksic.

Morgen weer een tamelijke zware rit. We rijden door Bosnië naar Split. Een rit van 295 km. In split nemen we de ferry naar Ancona in Italië. De ferry vertrekt morgenavond om 20 u in Split.

Op 18/07/18 komen we om zeven uur in de morgen aan in Ancona. We rijden dan 225 km naar Comacchio waar we overnachten in een B&B. Comacchio staat beschreven als het kleine Venetië van Italie.

17/07/18
Het was weer gezellig gisterenavond, een goed hotel, goed eten en een goed glas wijn meer hebben we niet nodig.
Vannacht wakker geworden van de regen die tegen het raam kletterde, oei dacht ik dat beloofd voor morgen. Als we naar het ontbijt gaan hangt er een dreigende lage bewolking. We hebben nog een temperatuur van 14 graden. Na het ont bijt is het nog wat aan het motregenen, we vertrekken dan ook met onze regenkleding aan.
Ook vandaag weer slechte wegen, het slechtste stuk was een weg die ongeveer 5 km opgebroken was. We rijden erover in de regen, door het slijk en grove steenslag.
De grens passeren we moeiteloos en in Bosnië krijgen we de zon te zien. Aan het eerste terras dat we tegenkomen stoppen we dan ook om de regenkleding op te ruimen.

Als we aan de laatste 75 km naar Split beginnen moeten we de vluchtstrook op om onze regenkleding terug aan te trekken. De regen valt met bakken uit de hemel, alles erop en eraan, donder, bliksem en hevige windstoten. De temperatuur zakt van 29 naar 19 graden.
Als we door het centrum van Split rijden schijnt de zon weer een klimt de temperatuur flink. Het is echter te druk om te stoppen, we rijden dan ook rechtstreeks nar de haven. In de binnenstad is het een drukte van belang. Iedereen loopt in de kleuren van het Kroatisch elftal rond. Het elftal wordt vandaag in Split ontvangen.
Nog een paar kilometer naar de haven en we krijgen weer een hevige bui over ons heen. Druipnat komen we in de haven aan.

Een uurtje later beginnen alle schepen de scheepshoorn te laten loeien en er wordt vuurwerk afgestoken. Het Kroatisch elftal komt Split binnengevaren.

Stipt om 20u vertrekt de ferry naar Ancona in Italië. Rond zeven uur in de morgen komen we daaraan.

18/07/18
Redelijk geslapen op de ferry, maar echt uitgerust ben ik toch niet. Na een zeer karig ontbijt 1 croissant en een kop koffie kunnen we rond half acht in de morgen van de ferry af. Over een bar slechte weg rijden we de haven van Ancona uit. Het wordt saai, maar de hitte is er nog altijd. Na een half uurtje stoppen we aan een terras om een paar koffies te drinken en onze ogen wat verder open te trekken. De honderden strandstoelen staan al klaar om de toeristen op te vangen. Echt gezellig kan dat volgens mij toch niet zijn als die allemaal bezet zijn.

We hebben maar een ritje van 225 km te doen, we beslissen dan ook om een bezoekje te brengen aan San Marino. Volgens de gps is het niet zover om rijden. Na een uurtje komen we San Marino aan, niet het San Marino wat wij bedoelen maar een klein kerkje in een nog kleiner dorpje heet daar San Marino. Terug de gps er bijgenomen maar helaas er staan een stuk of twintig San Marino’s in de gps. We beslissen dat we verder doorrijden in de richting van Rimini. Een paar kilometer voor Rimini loopt er een weg naar San Marino. Ondertussen zijn we aan het rijden in een temperatuur van 36 graden.

We rijden door heuvelachtig landschap maar de wegen zijn hier van zeer slechte kwaliteit. Eindelijk krijgen we een richtingaanwijzer die ons naar San Marino wijst. Op de derde rotonde die we moeten doen is het gedaan met richting aan te geven. Alles bij elkaar hebben we het een keer of vijf moeten vragen om daar te geraken. Het is al een uur of drie als we in San Marino aankomen en het moet gezegd, het is er gezellig, aangenaam leuke terrasjes en mooie uitzichten.
Na een goede maaltijd gaat gaan we tevergeefs sigaren zoeken, Theo loopt over de omwalling (waar eerst een ferme klim aan voorafgaat) terug naar de parking waar onze motors geparkeerd staan. De Kees ziet die beklimming absoluut niet zitten en gaat op zijn gemakje langs de hoofdstraat naar beneden.

Na het bezoek hebben we 120 km te rijden naar Commacchio een zeer eigenaardig dorpje dat het kleine Venetië van Italië wordt genoemd. Rond vijf uur komen we daaraan. Het is bloedheet, we rijden het stadje binnen waar het stikt van de kanaaltjes. Op een gegeven moment kunnen we niet verder. De trappen waar we voor staan zijn iets te stijl om met de motor over te gaan. Op één van de foto’s is aan de overkant van dat kanaaltje een roze huisje te zien. Dat is onze B&B waar we vandaag overnachten. Wij te voet naar daar, de madam komt opendoen, bekijkt het probleem, neemt een fiets en sleurt die over de trappen tot bij onze motors. Met redelijk wat moeite draaien we onze motors en rijden gezwind achter de fietsende madam aan. We kunnen onze motor voor de deur van de B&B parkeren. Kleren wassen, en ophangen douchen, goei sigaren gaan kopen, en een terrasje gezocht om te eten. Rond kwart over zes zitten we op een heerlijk terras, bestellen een halve liter en vragen de kaart. Drinken krijgen we, maar de keuken gaat pas om 19u open. Halve liter leeggedronken en weg wezen hier.

Eten gevonden en een litertje wijn in een ander restaurant, daar mochten we na het eten niet met onze wijn en een sigaar op het terras. Onze wijn en de glazen meegenomen naar de overkant van de straat waar een leeg terras stond. Daar mogen we niet blijven zitten, zelfs niet als we iets willen bestellen. Misschien zagen ze dat we al iets hadden gedronken. Dan zijn we met onze karafwijn en de glazen op een terras gaan zitten van een Pizzeria die geen pizza’s verkocht en gesloten was.

We werden niet meer lastiggevallen maar hadden redelijk wat bekijks.
Vandaag weer 325 km gereden met onze omweg naar San Marino.

Morgen zitten we in de Dolomiten

19/07/18-20/07/18

Goed geslapen, vannacht muisstil in het dorpje. Na een matig ontbijt vertrekken we rond half negen met een temperatuur van 27 graden.

Er valt over deze rit weinig te vermelden, slechte wegen, druk verkeer, en totaal niets te zien in deze streek. We zijn dan ook blij als we na 130 km de Dolomieten in zicht krijgen. Er hangen dreigende wolken boven het majestueuze gebergte maar we komen ervan af met een paar regendruppels.

Om 15u zijn we in San Martino di Castrozza een dorpje dat op een hoogte van 1.500 m ligt waar we deze nacht verblijven. Het is hier ook nog 27 graden maar de warmte is niet zo drukkend. Douchen, blog bijwerken en rusten dat is zowat het enige wat we hier gaan doen.
S’ avonds koelt het goed af en het is dan ook een verademing om eens te kunnen slapen zonder de koude lucht van een airco. Vroeg naar bed en fantastische geslapen. Gewekt worden door de koebellen is eens iets anders. We hebben afgesproken om morgen rond negen uur te gaan ontbijten, vroeg vertrekken is absoluut niet noodzakelijk.

Het is fris als we naar het ontbijt gaan en er hangt wat mist ronde de bergtoppen. Er is regen voorspeld voor vandaag maar zo ziet het er voorlopig nog niet naar uit. De kamers moeten om tien uur vrij zijn, we zullen hier dus rond kwart over tien vertrekken.
We rijden heel de dag door de bergen naar Innsbruck, daar moeten we rond 19u aankomen om onze motors op de autoslaaptrein naar Düsseldorf te zetten. DE afstand naar Innsbruck is 220 km.
Na een nacht op de trein is het over de autostrade naar huis. Theo 150 km, Kees 250 km.

Ook deze reis zit er dan weer op. Ik ga toch eens moeten nadenken of ik dit soort reizen nog ga blijven doen. Zeker niet meer op deze manier, het schema was te strak met te weinig rustdagen. Volgens mij moet je om de zeven dagen minstens twee overnachtingen hebben zodat je de motor een dag kunt laten staan.

Ik zal wel zien wat het volgend jaar wordt. Maar een zekerheid is dat ik wel blijf rijden.(zolang de gezondheid het toelaat)

21/07/18
Aan het ontbijt kunnen we zien dat we Oostenrijk naderen, er was werkelijk niets aan op te merken.

De rit naar Innsbruck was aangenaam en over een goed wegdek en een paar cols met de nodige haarspeldbochten.
Er is veel verkeer op de wegen en in de dorpjes maar je kunt moeilijk verlangen dat je in het hoogseizoen de weg voor je alleen hebt natuurlijk.
De laatste dertig kilometer naar Innsbruck moet we de regenkleren nog eens aantrekken. Ruim op tijd zijn we aan het station waar de motors op de trein moeten gezet worden. Voor de zoveelste keer deze reis staan we weer te wachten. Stipt om 18u45 kunnen de motors de trein op en om 20u45 zijn we vertrokken naar Düsseldorf.

Na een niet zo aangename nacht wordt rond zeven uur het ontbijt gebracht, om 08u45 rijden se het station van Düsseldorf binnen.

Om 09u15 beginnen we aan de laatste kilometers van deze reis. Als ik rond de middag thuis kom staan er 3.945 km meer op de teller van de Triumph.

Vervolg foto's

Vandaag weer te laat vertrokken. Het is tien uur wanneer de motoren worden gestart. Volop zon en we halen vlot 20 graden. Ideaal motorweertje. Na zeventien kilometer komen we bij de bron van de Donau. Althans dat was de bedoeling. De Duitsers dachten er echter anders over. Die hebben/hadden besloten om het monument dat aan de bron staat te gaan restaureren. Alle toegangswegen naar de bron waren dan ook afgesloten. En neem het van mij aan, als Duitsers iets afsluiten dan is het wel degelijk afgesloten. Zelfs met een motor was er geen doorkomen aan. Dus, na 687 kilometer te hebben gereden om een foto te nemen die de start van deze reis moet symboliseren is dit niet gelukt. Dit kan echter de pret niet drukken, we krijgen namelijk 200 fantastische kilometers onder onze wielen geschoven. Heerlijk asfalt, ontelbare bochten en prachtige vergezichten, we zitten regelmatig boven de duizend meter.

Als we door het mooie Donaudal rijden ligt de Donau links dan weer rechts naast ons. Ontelbare keren steken we de Donau over middels prachtige bruggen.

Tijdens de middagpauze nuttigen we een kom heerlijke aspergesoep en nemen we als afsluitertje een goed kom koffie met en dikke zwarte sigaar. Volgens mij kun je in Duitsland ook wel leven zoals God in Frankrijk.

Ondanks dat het maar een ritje was van 230 kilometer komen we na 17 uur aan in het hotel. Er wordt dan ook besloten om vanaf morgen vroeger te gaan vertrekken.

Na een dag motor rijden is het heerlijk, ik zou bijna zeggen onmisbaar om in de douche te kruipen. Wat en zalig gevoel. Na de douche staat er een echte bikers maaltijd klaar om deze dag weer op een fijne manier af te sluiten.

Morgen verlaten we Duitsland en komen we aan in Oostenrijk.

Voordat we de grens met Hongarije passeren moet er nog een probleempje opgelost worden. Kris heeft namelijk zijn identiteitskaart vergeten.

geïnteresseerden aan om dit op Google uit te zoeken. In ieder geval staan er in de zaal veel borstbeelden van beroemde personen van het land zo als bijvoorbeeld Mozart.
 
Na het bezoek rijden we langs een tamelijk eentonige weg naar Passau. We wijken af van de uitgezette toer om in het centrum van Passau rond te kijken. We komen uit op een klein terras waar we een grote bak ijs met slagroom en warme chocoladesaus binnen spelen. Ondertussen de flanerende dames bewonderen.
Het tweede deel van de rit, van Passau naar Linz is prachtig. We blijven constant naast de Donau rijden en genieten met volle teugen van de uitzichten en de heerlijke bochten. Kris, die in totaal nog geen 10.000 km met een motor heeft gereden rijdt tot mijn grote opluchting vrij vlot en ontspannen met zijn BMW GS. Hij neemt geen risico's en blijft wanneer de bochten wat snediger worden wat achter zodat ik af en toe mij eens lekker kan laten gaan. OP voorstel van Kris ga ik de toer van morgen veranderen, hij zou eens een bergrit willen doen. Vol vertrouwen dus.

Rond 16 uur komen we aan in Linz, een mooie stad aan de Donau. In het mooie Austria Trend hotel worden we zeer goed ontvangen. Vrij vlug zijn we omgekleed en gaan we de stad verkennen. We beginnen eerst met het culturele gedeelte, een bezoek aan de in mens grote kermis Ik ga even jaren terug in de tijd en begin vol overgave aan het ballengooien kraam naar harte lust de blikken van het schap te gooien. (behalve 1) Dan maar in het reuzenrad, waar we op het hoogste punt een mooi zicht hebben over de Donau en de kermis.

Na een heerlijke spaghetti en ons half litertje bier is ook deze dag weer zeer geslaagd.