Maandag was de wekker ingesteld om ons wakker te maken om 5u30. De bedoeling was om te voet naar de luchthaven te wandelen maar het was toch wel heel koud en er werd besloten om de korte afstand met de taxi te overbruggen. Voor minder dan 10 euro werden we afgezet bij Antwerp Airport. Het vliegtuig stond al klaar en zonder enige vertraging lieten we de koekenstad achter ons om twee uur later in Alicante te landen. De is wat ze noemen de wind van achter.

We waren amper vijf minuten buiten en Robert kwam al aangereden en nog vóór de middag waren we terug bij onze caravan. We hadden een beetje schrik want het had de vorige dagen flink gewaaid maar er was geen schade.

Later op de dag werd het moeilijker : veel van onze favoriete restaurants hadden hun sluitingsdag of waren nog aan het profiteren van hun laatste vakantiedag in de eindejaarsperiode. Gelukkig stond er bij Universal nog steeds witloof op de kaart en dat smaakte.

Woensdag gingen we na de wekelijkse VVB bijeenkomst eten bij Belgomar en zo konden we dan meteen abuela Katy gelukwensen met haar recent geboren kleindochter. Meteen hebben we ook iets bijgeleerd : Pampers zijn hier niet te vinden, hét merk is hier Dodot – dat weten we dan ook …

Vandaag beleefden we een fantastische namiddag. Naar jaarlijkse traditie was er een nieuwjaarsbuffet van de VVB en deze keer was er een speciale editie vanwege het dertigjarig bestaan van de club. De opkomst was minder dan vorige jaren maar er werd wel dubbel zo hard gefeest ! De hapjes en voorgerechten bleven maar komen en na de soep was de honger al over. Toch werden we daarna nog verwend met sorbet, vis of vlees als hoofdschotel én dessert met koffie. Alles even lekker !

Tussendoor werden nog een aantal mensen in de bloemetjes gezet voor hun jarenlange inzet voor de club. Er was ook een tombola voorzien en de nummertjes werden door een onschuldige hand getrokken, die van onze pa. En hij deed dat goed want ik won een flink uit de kluiten gewassen mand - gevuld met worst, flessen wijn, turron enz. In totaal zes kilogram op de weegschaal.

Het hele feestelijke gebeuren werd overgoten met verschillende optredens. Zang en dans, voor elk wat wils en de dansvloer stond dan ook regelmatig vol. Afgesloten werd – zoals altijd – met “Amigos para siempre”. Een mooie dag en zijn geld absoluut waard.

Wat hebben we tijdens de eerste week van 2024 gedaan ? We hebben genoten van de malse regen maar het was wel een beetje overdreven. De eerste weken ontsnapten we meestal nog al die nattigheid maar nu hebben we toch regelmatig de volle laag gekregen. Normaal blijf je dan binnen maar soms heb je geen keuze. We moesten oa naar het nieuwe Cadix ziekenhuis voor een controle. Wat een gebouw ! Heel veel ruimte, om de 20 cm een stopcontact en een rare liftenfilosofie

We zijn ook goedendag gaan zeggen bij vrienden in Ekeren om een fles gin te ruilen voor een fles whisky. We kregen daar frietjes en stoofvlees voorgeschoteld en dat was meteen ook zo een beetje de enige dag dat we niet op restaurant zijn geweest. Dat wil echter niet zeggen dat we niet zelf gekookt hebben want ik heb nog nooit zo veel in de keuken gestaan dan nu. Ik zie de vraagtekens al in jullie ogen … Tijdens het slechte weer hebben we heel veel dagschotels gemaakt voor schoonmama Yum. Ze heeft nu voor meer dan een maand vers bereide maaltijden in haar diepvries zitten : wortelpuree met worst, nasi goreng, soep, witloof met broccolipuree, tagliatelli bolognese, spaghetti arrabiata, hamburgers met erwtjes+wortelen en champignonsaus enz

Zelf durfden we de eigen creaties niet aan en dus gingen we naar de Chinees eten, zijn we met Lieven en Miranda iets gaan eten in de Vlegel (Mortsel) en samen met Yum zijn we natuurlijk ook bij Anoot gaan eten. Deze avond hebben we trouwens ons verblijf in België daar mee afgesloten. Morgenvroeg vertrekken we naar Spanje, net nu het hier mooi zonnig weer wordt. Ik heb eens gekeken naar vorig jaar. Toen was het in Spanje bij aankomst 30 graden, als de voorspellingen nu juist zijn zullen we tevreden moeten zijn met de helft. Wat nog altijd 20 graden warmer zal zijn dan in België.

Ik zal maar beginnen met alle lezers een gelukkig nieuwjaar te wensen, ook al geloof ik niet dat het in 2024 veel beter gaat worden. Het zal waarschijnlijk nog heter, nog duurder, nog natter worden en ik verwacht wereldwijd nog meer ambras.

Wij zijn het nieuwe jaar in ieder geval goed begonnen. Zoals de voorbije jaren vierden we kerstmis bij de familie van Carina en oudejaarsavond bij de familie in Lochristi. Gezellige avondjes met lekker eten, spelletjes, quizzen en heeeeeeeeeel veel geschenken. Gisteren namen we dan afscheid en spoorden met de trein naar Antwerpen om onze nieuwjaarswensen over te brengen aan Yum. We beginnen nu aan onze laatste week in België en we zullen proberen hier en daar af te spreken met vrienden.

Intussen zijn we al meer dan een week in België en die week was gevuld met een bezoekje aan de kerstmarkt in Antwerpen, op restaurant, nog eens op restaurant, gaan winkelen, nog eens gaan winkelen en nog meer winkelen. Niet alleen in de supermarkt om niet te sterven van honger en dorst maar toch vooral ook om geschenkjes te kopen. Eerst voor het kerstfeest bij Yum en deze week moesten er pakjes voor onder de boom in Lochristi gekocht worden. Het is niet altijd even gemakkelijk maar we zijn er toch weer in geslaagd om voor iedereen iets te vinden. En uiteraard krijgt er iemand sokken …

Met de regen valt het voorlopig mee en over de temperatuur hebben we helemaal niet te klagen.

Vandaag heb ik mijn dreadlocks laten bijwerken in Gent en daarna zijn we samen nog wat blijven hangen in het centrum om nog wat meer te winkelen. Ook een appeltaart en een Brusselse wafel mogen figureren in dit verhaaltje.

Alles is gisteren prima verlopen.  Robert was perfect op tijd om ons naar de luchthaven te brengen en we landden precies op tijd in Antwerpen.  De piloot was grappig, in het Antwerps meldde hij asdat we binnen een kwartiertje in 't stad zouden landen.  Nog iets later vertelde hij ons dat de landingsbaan redelijk kort is en er dus harder moet geremd worden dan normaal.  In mijn fantasie kwam daar nog achter : "Ik heb hier ook niet voor gekozen, ik zou liever ergens anders landen, om eerlijk te zijn heb ik gewoon schrik !"

's Avonds gingen we met een deel van de familie naar stamrestaurant Anoot en dat was weer lekker.  Zo lekker dat we nadien in slaap vielen in de zetel en pas om 6u wakker werden, dat was ook de moeite niet meer om naar de koude slaapkamer te verhuizen. 

Hét hoogtepunt van de voorbije week was natuurlijk de overwinning van Antwerp tegen Barça. Een fenomenale prestatie van de hele ploeg ! De Panaché stond dan ook op zijn kop bij de winnende goal, de 3-2 was een feit ondanks de tegenwerking van scheidsrechter en VAR.

Vrijdag zijn we naar Belgomar iets gaan eten. Geen menu deze keer maar à la carte zoals de rijke mensen We hebben meteen ook een een kalender ten voordele van de voedselbank gekocht, dat doen we elk jaar.

Vandaag draaide de wasmachine nog enkele keren en werd de handbagage ingepakt. In de namiddag nog langs Pizza4U en deze avond RAFC in de caravan. Lang op achterstand gestaan en gelukkig toch nog uitgedraaid op een oververdiend gelijkspel.

Morgenvroeg brengt Robert van de VVB ons naar de luchthaven van Alicante waar we het vliegtuig naar Antwerpen nemen. Tot 8 januari zullen we daar dan de Belgische regen trotseren.

Josee is uiteindelijk met dochter en echtgenoot gerepatrieerd. Zondag in de namiddag werden ze opgehaald door een ambulance in het ziekenhuis en om 2u ‘s nachts waren ze thuis in België. En toen ging ineens alles snel. Gisteren werd ook de camper opgehaald maar dat leek wel een komische film. De takeldienst, die op voorhand de afmetingen had doorgekregen, kwam al snel tot de vaststelling dat de camper toch groter was dan gedacht. Oplossing van de ophaalmeneer : “Ik rij naar de stalplaats (want het kan nog wel even duren voor de camper echt naar België vertrekt) en iemand rijdt achter mij met de camper.” Ja dan had er helemaal geen takelwagen nodig geweest, dan had iemand gewoon naar de stalplaats kunnen rijden. En dan Patrick : “Ik zal wel rijden, maar hoe kom ik daarna dan thuis ?” Waarop weer een fantastische ingeving volgde van de takelaar : “Ik zet uw auto op de takelwagen, u rijdt achter mij met de camper en dan kan u daarna met uw eigen auto terug naar huis rijden”. Kan er nog iemand volgen … ? Nu staat hier ook nog een Fiat 500 te wachten om in België te geraken, als iemand zich geroepen voelt ?

Al die grote en kleine ongelukken, samen met laattijdige leveringen van nieuwe campers zorgen er wel voor dat de camperplaats nog een lege plek heeft. Iemand op zoek ?

Gisteren was trouwens een drukke dag. Om 10u waren we afgesproken met een aantal leden van de VVB om samen naar de vuurtoren te wandelen. Opvallend veel mensen die hier al jaren wonen of overwinteren, zijn nog nooit bij de vuurtoren geweest of zelfs straffer : hebben er nog nooit van gehoord ! Daar brachten we gisteren dus verandering in. Niet te druk, zonnig weer, niemand verloren gelopen – een mooie wandeling en een aanrader voor iedereen.

In de namiddag hebben we verder van de zon genoten, aangemoedigd door enkele hapjes en drankjes. ‘s Avonds gingen we eten bij Universal, witloof in de oven smaakt altijd.

Vandaag alweer volle zon en we werden verwend met een mini-concert van Guido, een van de overwinteraars hier.  Goede gitarist, goede stem en uitstekende keuze qua nummers.  Dat mag hij nog eens doen !

In de namiddag gingen we op bezoek bij Luc en Anita, kameraden van bij de VVB. Een beetje een vervelend bezoek want Luc zijn rechterbeen is recent geamputeerd en dan is het toch afwachten hoe iemand zoiets verwerkt. In zijn geval zeer goed, even goedgezind als voorheen, hij ziet het helemaal zitten en trekt al heel goed zijn plan. Het werd dus een gezellig bezoek met positieve vooruitzichten.

Gisteren werd er een voetbalwedstrijd georganiseerd om Andy Prins te herdenken. Die heeft in de jaren 80 van de vorige eeuw enkele keren doelman van RAFC geweest, vooral als invaller van de legendarische Ratko Svilar. Andy verhuisde later naar Spanje en is enkele jaren gelelden op 49-jarige leeftijd hier gestorven.

Na de match gingen we iets eten bij Pasta&Pasta, altijd lekker. De volgende halte was café La Entrada in Alfaz waar er nog een feestje was om de stramme spieren van de herdenkingswedstrijd weg te drinken.

Vandaag gingen we op bezoek bij Josee, die nog steeds in het ziekenhuis ligt te wachten op een repatriëring naar België nadat ze haar voet gebroken heeft. Veel tijd hadden we niet want we moesten op tijd in de Panaché zijn voor de wedstrijd Cercle-Antwerp. Eindstand 3-1 en iedereen blij. Daarna wandelden we een beetje door Oud-Benidorm om de kerstversiering te bewonderen. We waren niet alleen met dat idee want op sommige plaatsen was het echt over de koppen lopen.

Gisterenavond zijn we naar “Bij ons” geweest, een Nederlands eetcafé in Benidorm. Uiteraard hebben we er iets gegeten maar we gingen toch vooral voor het optreden van Dinny, een zangeres die we enkele weken geleden “ontdekt” hebben in de Panaché. Deze keer kwam ze samen met Andy De Witt liedjes zingen. Niet slecht maar voor ons toch te veel Hollandse nummers die we helemaal niet kenden. Dat was toen het Dinny haar beurt was helemaal anders, top entertainer !

Vandaag woensdag en dat betekent clubdag en deze keer niet zomaar eentje ! Naar jaarlijkse gewoonte kwam Sinterklaas op bezoek, mét Zwarte Pieten – wat had je gedacht ? Samen met de winst van de bingo konden we met een heleboel snoep naar huis. Daar was nog een uurtje tijd om de gemaakte foto’s te sorteren en toen moesten we opnieuw vertrekken naar de Panaché om een klinkende overwinning van RAFC tegen Charleroi te vieren.

Telkens we denken dat het ergste voorbij is en we de laatste doodsreutel hebben geproduceerd, volgt er toch nog een hoest- en/of niesbui. Toch blijven we hopen dat we stilaan terug onder de mensen kunnen komen. Gisterenochtend ben ik naar Alicante Airport gereden om Inge, de dochter van Josee (met de gebroken voet) op te halen. Intussen is na enkele dagen wachten de operatie uitgevoerd en zal ze voorlopig verder moeten met twee metalen plaatjes en acht bouten in haar voet. Nu is het nog afwachten wat er beslist gaat worden in verband met een eventuele repatriëring.

De voorbije week kan best geschrapt worden in de geschiedenisboeken. Niet omdat Antwerp weer verloren heeft in de Champions League maar omdat het een aaneenschakeling was van emmers snot, oneindige hoestbuien, spier- en hoofdpijn. Of het een “gewone” verkoudheid is of griep/Covid/RSV maakt niet uit : alles geeft je een ellendig gevoel. Gelukkig blijft de zon schijnen, dat maakt het toch allemaal iets beter verteerbaar. Vanaf eergisteren begon het met mij iets beter te gaan maar toen had Carina prijs en terwijl ik dit schrijf hoor ik ook andere mensen hoesten.

Ach, alles wat vanzelf komt, zal ook wel vanzelf verdwijnen – er zijn ergere dingen in het leven. Zo moesten we gisteren naar het ziekenhuis met een van de medekampeerders hier. Stomweg uitgeschoven en voet gebroken, het is allemaal snel gebeurd maar heeft wel een grote invloed op de rest van haar overwintering hier.  Het is nu nog wachten op de operatie van maandag en dan zien hoe alles praktisch afgehandeld gaat worden.

We zijn na ons reisje weer helemaal op ons dagelijks ritme overgeschakeld : laat gaan slapen en lang blijven liggen, onderbroken door bezoekjes aan Belgomar en Albeniz. Voor de wedstrijd van de Rode Duivels gingen we naar de Panaché waar we een wervelende eerste helft voorgeschoteld kregen. Tijdens die match kregen we meteen ook de gelegenheid onze buik te vullen.

Er is spijtig genoeg ook slecht nieuws te melden. Ik ben samen met Gaston en Anita naar de dierenkliniek gereden om hun hondje Diva te laten inslapen.

Gisteren zat er een klein foutje in de planning en volgens Carina ben ik nu officieel een kieken. Ik had een bericht binnen gekregen van Almafra waarin stond dat er een Blues Brothers tribute was om 17u en dus wandelden we naar daar. Ter plaatse moesten we vaststellen dat het er wel heel rustig was en toen bleek al snel dat het optreden al afgelopen weekend plaats vond. Dan maar iets eten, dan waren we niet voor niks over en weer gewandeld. Dat verliep ook niet foutloos, er was een nieuwe dienster aangenomen en de communicatie verliep nogal stroef, of ik het nu in het Engels of Spaans probeerde. Ten einde raad heb ik dan ook nog alles aangewezen op de menukaart maar ook dat mocht niet baten en ik kreeg een compleet verkeerde bestelling voorgeschoteld. Een kleine verplaatsing naar de bar was genoeg om de vergissing recht te zetten en zo konden we – met een kwartier verschil – toch nog van ons eten genieten.

Om 10u stond iedereen klaar met zijn bagage om de bus richting Costa Blanca te nemen. En het mag gezegd worden : de hele reis is iedereen altijd perfect op tijd geweest en er is niet gezeurd over muziek die te hard stond of de airco die te koud was, het is ooit wel eens anders geweest.

Net als in bij de heenrit kregen we ook nu een tasje met een flesje water en een wafel, altijd een leuke attentie. Bovendien won ik met de bingo ook nog de hoofdprijs !

Maar nu loop ik een beetje voor op de feiten want onze reis was nog niet helemaal voorbij, er was immers nog een tussenstop gepland in Frigiliana – één van de vele witte bergdorpjes die zich zelf de mooiste noemen.

We kregen in het dorp ruim vier uur vrije tijd en die had je echt wel nodig om de vele steile straatjes te verkennen. Je kon zelfs door een botanische tuin wandelen. Hier en daar werd geld bovengehaald om enkele arty souvenirs te kopen. Tussendoor moesten we ook onze buik nog vullen en we kozen voor een tafeltje bij Plaza 45. Daar kregen we het lekkerste eten van deze reis op ons bord. Eerlijk : het eten van ons hotel overtreffen was niet moeilijk. Het ontbijtbuffet scoorde vlot een 10 op 10 maar het avondbuffet hooguit een zes of een zeven. Je ging nooit met honger van tafel maar dat is in de meeste van dit soort hotels zo. En misschien ben ik wel een moeilijke eter ?

Na Frigiliana werd nog één keer gestopt om iets te drinken en uiteindelijk werden wij rond 22u als laatste afgezet in Albir en konden we met de taxi naar huis. Het was weer een mooie reis en dat hebben we aan de VVB en reisleider Elly te danken.

Vandaag een volledige dag vrij en na een laat ontbijt ben ik een uurtje in onze badkuip blijven dobberen. Daarna zijn we naar het centrum van Torremolinos gewandeld om een reeks Adventure caches op te lossen. Tegelijkertijd kwamen we ook op alle interessante en mooie plekjes, één van de grootste voordelen van geocaching. Het oude centrum is best mooi en is een winkelparadijs voor de souvenirjagers. Het heeft lang geduurd (reden : alle kasten zitten vol) maar deze keer kon ik toch niet weerstaan aan het t-shirt aanbod. En als je iets doet dan doe je het goed met meteen vier stuks. Na het zoeken en winkelen zakten we af naar de kust, daarvoor moet je ongeveer 60000 trappen afdalen. Het kan ook iets minder zijn, halverwege was ik de tel kwijt.

Bij Banana Beach, een mooie zaak met zicht op het strand, hebben we lekker gegeten en daarna wandelden we terug richting hotel. Omdat het nog te vroeg was om in de bar te gaan hangen, stapten we ook nog naar Parque de la Batería. Dat viel qua afstand flink tegen, het park grenst aan het hotel maar je moet een flinke omweg bergop maken om er te geraken. Bovendien werd het een beetje een nutteloze omweg want vanaf de zee kwam een mistbank binnenrollen. Daar sta je dan op een uitkijktoren …

In het hotel was het inmiddels een drukte van jewelste, met een mooi weekend voor de deur viel dat een beetje te verwachten. Tegen elkaar praten was bijna onmogelijk, zoveel lawaai ! Verschillende groepen Spanjaarden (sportclubs, vrijgezellenfeestje) probeerden elkaar te overtreffen qua geluidvolume en dat bleef duren tot een heel stuk in de nacht.

Vandaag bracht de bus ons naar Puerto Banús, de beroemde jachthaven iets buiten Marbella. Er wordt nogal snel verteld dat dit allemaal vergane glorie is maar als jongetje is het hier toch fijn ronddolen tussen de peperdure jachten en supersnelle onbetaalbare bolides. De kledingwinkels van Versace, Vuitton, Dior, Armani, Prada enz interesseren me minder en ik kan me niet voorstellen dat ik ooit – zelfs als ik de lotto win – 4000 euro aan een jasje zou geven en al helemaal geen 395 euro aan een paar kousen. Ik heb eens in mijn portemonnee gekeken en kwam tot de vaststelling dat er nog genoeg in zat om een koffie te drinken. Dertien en een halve euro voor drie cappuccino’s, dat zijn prijzen die wij niet gewend zijn. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat het zeer grote én lekkere kopjes koffie waren.

Na de middag reden we naar het centrum van Marbella. We aten iets aan de kant van de vissershaven, een zaakje vooral bezocht door Spanjaarden – altijd een goed teken. Vlak bij vonden we ook een cache, ook altijd plezant.

Na het eten gingen we naar het oude centrum, zeer gezellig met veel winkeltjes.

Vandaag een korte verplaatsing naar Málaga voor een bezoek aan de stad met gids Sabine. Málaga is een gezellige stad met veel winkels in nauwe straatjes maar ook ruime pleinen met vele terrasjes. Vanaf 24 november gaat ‘s avonds de kerstverlichting aan en dat moet absoluut grandioos zijn. Tijdens de wandeling bleek dat een tweede gids geen luxe is want die kon gemakkelijk de verloren schapen terug bij de groep brengen.

Doorheen de stad wordt je overal geconfronteerd met Antonio Banderas en Pablo Picasso. Het meest indrukwekkende gebouw is zeker de kathedraal maar ik betaal geen 8 euro inkom om de katholieke kerk in leven te houden.

Veel straten zijn autovrij en aan de havenkant is redelijk veel groen, dat maakt het allemaal aangenaam om te slenteren. Helaas zie je in de grote steden steeds meer schooiers en daklozen.

Deze ochtend werden we wakker met een fantastische zonsopgang en om 9u zaten we op de bus naar Ronda, ongeveer twee uurtjes rijden.

Toen we aankwamen in Ronda leek het alsof we in Tokyo waren terechtgekomen, de stad blijkt heel populair bij de oosterlingen. Even navragen leverde als antwoord op dat de meerderheid Zuid-Koreaans is en Japanners en Chinezen slechts een kleine minderheid vormen.

Onze bus werd in twee groepen verdeeld, een trage en een snelle groep maar veel verschil was er niet. Onze groep kreeg gids Hans toegewezen en hij nam ons op sleeptouw voor een twee uur durende rondleiding in deze aantrekkelijke stad.

We leerden dat hier het moderne stierenvechten werd “uitgevonden” en liepen oa langs standbeelden van beroemde torero’s. Maar niet enkel dierenmishandelaars staan hier in de belangstelling, ook Orson Welles en Ernest Hemingway hebben hier een plekje.

De bekendste bezienswaardigheid is hier zonder twijfel de Puente Nuevo, die eigenlijk niet zo nieuw meer is want ze werd reeds in 1793 in gebruik genomen na een bouwtijd van 40 jaar. De brug is bijna 100 meter hoog en overbrugt de Tajo kloof en verbindt zo de twee stadsdelen El Mercadillo en La Ciudad.

Langs enkele formidabele uitzichtpunten eindigde ons bezoek bij het Don Bosco huis waar we meteen een hapje bleven eten. Tijdens de vrije tijd die ons nog restte wandelden we nog wat rond en zochten enkele geocaches.

Gisteren zaten we om 6u ‘s morgens al op de bus. Na Albir moesten er nog mensen opgepikt worden in Benidorm, La Cala en Vilajoyosa. In het begin spookte spontaan “Een bus vol Ollanders” van Katastroof door mijn hoofd maar gaandeweg werd het evenwicht tussen Nederlanders en Vlamingen hersteld.

Onderweg werd regelmatig gestopt voor een plas- of koffiepauze en tijdens één van die stops gleed Carina van de bustrap met als gevolg stekende pijn in rug en nek. Even werd overwogen om de reis te staken en met een taxi terug te keren naar Alfaz maar Carina hield zich stoer en maakte zichzelf wijs dat het wel zou beteren met de nodige pijnstillers.

In de late namiddag kwamen we aan in ons hotel : BlueSea Al Andalus in Torremolinos. We kregen een zeer ruime kamer met een bijna even grote badkamer en een balkon met zicht op zee én het zwembad. Wel een rare kronkel : als koppel kregen we twee aparte bedden terwijl onze pa in zijn eentje een kamer kreeg met een tweepersoonsbed.

Onmiddellijk na het inchecken werden we geconfronteerd met een aantal doorzopen smoelen, Britten uiteraard. Makkelijk te herkennen aan hun blauwe polsbandje want met dat kleurtje geniet je van een all in vakantie.

Carina bleef even op bed liggen terwijl ik met onze pa een wandeling langs het strand deed. Opvallend veel restaurants en café’s met Nederlandstalige namen en/of gerechten maar ook minder levendig dan Benidorm deze tijd van het jaar.

‘s Avonds gingen we naar de bar voor een aperitief. We begonnen met een caipirinha, of wat daarvoor moest doorgaan. Al snel werd overgeschakeld op iets anders en dan zie je ook dat je met het blauwe polsbandje enkel lokale (namaak)drank kan krijgen en wij tegen betaling mogen genieten van echte Ricard, 43 en Cardhu whisky.

In het hotelrestaurant kregen we te horen dat onze buschauffeur van de trap was gevallen. Ja, inderdaad : dezelfde trap dan Carina ! Hij had minder geluk en brak zijn enkel. De rest van de reis wordt de “gevaarlijke” deur niet meer gebruikt en een reservechauffeur is al onderweg.

Het is weer tijd voor een reis met de VVB. Deze keer gaan we zes dagen naar Torremolinos aan de Costa del Sol. Van daaruit maken we uitstapjes naar Málaga, Marbella, Ronda enz. De weersvoorspellingen zien er zomers uit, veel warme kledij moet er dus niet mee.

De laptop gaat ook niet mee, er verschijnt dus deze week niets op de blog, waarschijnlijk wel af en toe een foto op Facebook. Achteraf komt hier misschien een uitgebreid reisverslag, misschien ook niet. We zien wel …

Vandaag zijn we, na enkele dagen niksen en luieren, naar de vuurtoren van Albir gewandeld. Niet omdat we een onverwachte opstoot van sportiviteit kregen, het was eerder een verkenningstocht. Het verbaast mij nog steeds dat er mensen zijn die nog nooit bij de vuurtoren zijn geweest, ondanks het feit dat ze hier al jaren voor korte of langere tijd verblijven. En zo kwamen we op het idee om de wandeling in groep te doen met de VVB. Zelf ben ik hier al tientallen keren naar boven gewandeld maar nu waren we toch min of meer verplicht om een soort controletocht te houden én vooral : ons tempo aanpassen en zien hoeveel tijd we nodig hadden. Ik ga hier zeker niet beweren dat wij een goede conditie hebben maar ik durf toch te hopen dat wij iets sneller zijn dan het gemiddelde VVB-lid. En dus probeerden we alles een beetje in slow motion te doen, met een groep ga je vanzelf al een stukje trager want niet iedereen wil op dezelfde plaats even rusten of een foto nemen. In ieder geval : wij deden er heen en terug twee uur en een kwartier over, inclusief alle “zijsprongetjes”.

Om precies 13u stonden we voor restaurant La Roca, openingstijd ! Vorig jaar waren we hier ook geweest en we waren vandaag even enthousiast als vorige keer. Gezellige sfeer, kleurrijke borden met daarop lekker eten, onze dag was geslaagd.

Nog even naar de supermarkt en onze pa gaan halen bij de garage en we waren klaar voor een bescheiden geocaching event bij het anker van Albir. Gezellig weerzien met oude bekenden en zoals altijd ook nieuwe mensen leren kennen.

‘s Avonds konden we in de verte nog meegenieten van het afsluitend vuurwerk van de feesten in Alfaz.