We hebben allemaal de verschrikkelijke beelden gezien op televisie of in talrijke berichten op FB en via andere kanalen. Het is tegelijkertijd ook hartverwarmend om te zien hoe solidariteitsacties op gang komen daar waar de overheid het (noodgedwongen ?) laat afweten. Enkele medewerkers van onze kameraad Marc van Marco Polo Expediciones zijn vandaag met een LandRover naar het rampgebied gereden om te kijken of ze met hun 4x4 auto’s kunnen wegslepen. Zij zijn niet alleen, ook andere organisaties en enkele persoonlijke kennissen zetten zich in om te helpen waar mogelijk. Het zal in veel gevallen een druppel op een hete plaat zijn maar alle beetje helpen. Overal wordt voeding, water, kleding, shampoo enz ingezameld. En wat betreft de grote werkzaamheden, hoe begin je aan zoiets ? Met een keerborstel krijg je geen duizenden auto’s weg, echt verschrikkelijk wat daar gebeurd is.

Opbeurend nieuws : gisteren werd voorgesteld om Carina binnenkort enkele uurtjes naar huis te laten gaan. Waar wij officieel wonen is dat onmogelijk vanwege te veel trappen. Bij dochter Jessy is er hetzelfde probleem maar bij mama Yum zou een alternatief kunnen zijn. Er is dus nog geen sprake van ontslag uit het UZA maar dit is vooral bedoeld om een perspectief te geven en het eentonige leven van de patiënt te doorbreken. Hoe ze dat praktisch gaan regelen is nog afwachten want tot nu toe hangt ze nog constant aan baxtervoeding + extra zakjes bloed, antibiotica, stoma enz. Daarna zou ze tussen de chemobeurten ook voor langere tijd naar huis mogen maar hoe dat allemaal opgelost moet worden is voorlopig nog een raadsel.

De verpleegsters blijven intussen zeggen dat Carina enorm veel vordering maakt.

Vandaag het MAS nog eens bezocht, dat was een hele tijd geleden en nog net op tijd om de tentoonstelling gewijd aan de poolexpeditie van het schip Belgica te bekijken. Die reis verliep niet helemaal zoals gepland en het werd een heroïsche tocht waar de bemanning voor een deel in leven bleef door zeehonden- en pinguïnvlees te eten. Zo weet je meteen waar Antarctica ligt want op de Noordpool leven geen pinguïns.

Ook in het MAS is de centrale hal met roltrappen weer in een nieuw jasje gestoken. Deze keer draait alles rond haar, kapsel, kappers enz.

De laatste dagen is er weinig te melden. Ik tracht zoveel mogelijk solidair te zijn met Carina : zij de hele dag in bed, ik de hele dag in mijn zetel. Alleen met het overgeven volg ik haar voorbeeld niet. Dat blijft toch een groot probleem want daardoor is het moeilijk om de verdere behandeling – vooral kine en ergo – op te starten. Voor de rest is er eigenlijk niet zoveel vooruitgang te melden. Het gaat allemaal zo traag dat je denkt dat er gewoon geen evolutie is terwijl het echt wel beter gaat. Toch zou je na zeven weken ziekenhuis meer verwachten. Langs de andere kant : de chemobehandeling is nog maar in de helft en daarna volgt misschien nog bestraling en/of stamceltherapie.

Gisteren heeft ze met een rollator door de gang “gewandeld” en ’s middags is de ergotherapeut ook geweest. Intussen wordt het “niet in Spanje zijn” moeilijker. De donkere dagen breken hier in België aan en het zal vast meer gaan regenen. Mijn gedachten dwalen dan snel af naar een zonnig terrasje, een lekker menu bij Belgomar - Zero Zero - La Livi - Small World – Isla Bali enz. Daar bovenop komen nu ook nog de vele feesten in Benidorm en Alfaz. We kunnen alleen maar hopen dat we er volgende winter weer bij zijn.

Natuurlijk heb ik ook de nieuwsberichten gezien van de rampzalige weersomstandigheden die momenteel een stuk van Spanje teisteren. Voor de mensen die ongerust zijn : het is in “onze” comunidad (Valencia) heel erg voor de mensen die getroffen zijn maar de buurt van Benidorm-Alfaz-Altea is ontsnapt aan de overstromingen.

Het was echt geen aangenaam bezoek gisterenavond in het ziekenhuis. Carina had de hele dag overgegeven en heel haar lichaam deed pijn, ook toen ik er was bleef de groene smurrie komen. Het was weer moeilijker om te converseren, het was vooral wartaal en alles wat je zei was ze een minuut later al vergeten. Gelukkig was het vandaag opnieuw een stuk beter en proberen we weer positiever te denken.  Nog even melden dat Carina vorige nacht nog maar eens geprobeerd heeft op eigen houtje naar toilet te gaan.  Net als enkele weken geleden een slecht idee met als resultaat een buil op haar hoofd.  Hoe dikwijls moeten de verpleegsters nog zeggen dat ze op het noodknopje moet drukken als ze hulp nodig heeft ...

Zondag had Carina soep en pannenkoeken gegeten, dat zal wel gesmaakt hebben na weken baxtervoeding. Alles bleef ook binnen, dat was maandag alweer veranderd toen ze door de chemo opnieuw dikwijls moest overgeven. En toch was er weer positief nieuws te melden : ze was met minder hulp dan voorheen van haar bed in haar stoel geraakt. Pas op : dat gaat dan over een afstand van amper één meter maar we zijn met alles tevreden. Nog beter was dat ze een eindje met een rollator door de gang heeft “gestapt”, weliswaar met ondersteuning van twee verplegers. De dokters zeggen dat ze tevreden zijn met de evolutie.

Gisteren voelde ze zich dan weer ellendig, volgens Carina zelf heeft ze het halve ziekenhuis ondergekotst. Het was gisteren trouwens even schrikken, je komt in haar kamer en het bed is verdwenen. Geen paniek, ze was weggehaald voor een CT scan. Terwijl ze weg was kwam er een kinesist die vertelde dat ze vanaf vandaag twee uur per dag onder handen zou genomen worden. Een uur ‘s morgens en een uur ‘s middags. Er wordt ook een onderscheid gemaakt tussen ergo (voor de fijne motoriek) en kine (meer gericht op stappen en kracht). Ik vrees dat ze nog veel werk gaan hebben, vooral met de rechterkant. De kinesist gaf ons een heleboel uitleg en had het ook even over de volgende stap, een revalidatiecentrum. De sociale dienst van het UZA was er blijkbaar al mee bezig geweest maar ze was geweigerd. Dat wil niet zeggen dat ze op een zwarte lijst staat, het kan zijn omdat er voorlopig geen plaats is. Het zal eerder zijn omdat ze nog te veel verzorging nodig heeft. Ze hangt voorlopig nog altijd aan allerlei baxters en zakjes met geneesmiddelen. Ze wordt hier pas “weggestuurd” als alle behandelende dokters hun toestemming geven.

Vandaag was ze mogelijk nog zieker dan gisteren en van de ergo en kine kwam bijgevolg niets in huis. Ze hebben wel nog eens een foto van haar longen genomen. Omdat ze iets vermoeden of puur routine, dat komen we morgen te weten.

Carina is intussen aan haar tweede sessie chemo bezig en voorlopig heeft ze weinig last van bijwerkingen. Ze is wel zes kg bijgekomen en dat is absoluut niet van de gastronomische maaltijden. Tegen het vasthouden van te veel vocht krijgt ze nu ook weer medicijnen. Woensdag wordt het “hoogtepunt” van deze tweede sessie. Dan is fysiek contact weer even volledig verboden.

Daarstraks zei ze dat ze naar haar gevoel nog maar een week in het ziekenhuis ligt terwijl het in totaal nu al zes weken is. Logisch dat ze het niet helemaal weet want het is pas de laatste week dat we terug min of meer normaal met elkaar kunnen praten. Van de eerste twee weken in het Monica ziekenhuis weet ze absoluut niets meer en dat is geen verrassing, ze was toen echt helemaal weg van de wereld.

Gisteren was Carina weer heel spraakzaam en ook de motoriek vordert langzaam in de goede richting. En toch … gisteren had Carina, na overleg met de verpleging, er zelf voor gekozen haar haar af te laten scheren. Het begon uit zichzelf al wat uit te vallen en er werd aangeraden om ineens de knoop door te hakken, dat is minder confronterend dan elke dag plukken haar op je hoofdkussen te vinden. En dus lag ze daar met haar Sinéad O’Connor look, gelukkig had ze van festivalvriendin Miranda (die in het UZA werkt en net terug was uit vakantie) al onmiddellijk een mooi sjaaltje gekregen. En ze stond er goed mee, zeker in combinatie met haar guitige glimlach.

Vandaag was er weinig nieuws te melden, ze had wel hoofdpijn en kon moeilijk licht verdragen tijdens de bezoektijd.

Gisteren had ik met Jessy afgesproken dat ik “de eerste shift” zou nemen. Twee redenen : dan zou de kans groter zijn om een wakkere Carina te bezoeken en dan kon ik iets vroeger vertrekken zodat ik eindelijk eens een keertje op bezoek kan bij de familie in Lochristi. Op een zondagavond terug naar huis rijden is geen goed idee vanwege topdag voor de buurt hier en bijgevolg heel weinig kans op een parkeerplaats. Blijven slapen dus en terug naar Antwerpen zonder files EN parkeerplaats voor de deur ! Bovendien met een koelbox vol overschotjes zodat ik voor de rest van de week geen honger moet lijden.

Met Carina gaat het elke dag een beetje beter. Ze kan nu al vlotter praten maar is nog altijd snel moe. Elke dag moet ze oefeningen doen maar dat is niet altijd even gemakkelijk. Helemaal zelfstandig uit bed komen lukt nog altijd niet.

Verrassing ! Gisteren had Carina voor de eerste keer sinds haar opname naar de televisie gekeken. ‘s Middags moest ze ook “verplicht” rechtop zitten in de zetel naast haar bed. Ze was daar heel moe van geworden maar als ze zo verder evolueert, schrijf ik haar in voor de volgende marathon in de buurt. Overgeven blijft aanhouden en binnenkort komt de tweede chemoreeks er al aan …

Vandaag kreeg ik een bericht van Jessy : toen zij deze middag op bezoek kwam, zat Carina in haar stoel en daarna is ze met hulp van de verpleegster terug in bed geraakt. Weer een stap voorwaarts maar helaas ook slecht nieuws : vanavond zullen ze een nieuwe katheter moeten plaatsen want waar de katheter nu zit is besmetting met de ziekenhuisbacterie vastgesteld.

Gisteren hebben ze de sonde die de maagsappen rechtstreeks moest afvoeren, uit Carina haar neus gehaald,. Dat voelt toch al iets aangenamer. Ze blijft wel het gevoel hebben dat er nog iets in haar keel zit en misschien is dat wel zo ? Ze hebben nu ook gezien dat er bloed in haar urine zit en daarvoor krijgt ze bloedplaatjes toegediend en aangepaste medicijnen. De kinesist is voor langere tijd met haar bezig geweest en er is ook iemand van de sociale dienst langs gekomen om het over de revalidatie te hebben. Ze kan natuurlijk niet eeuwig in de kliniek blijven liggen.
Je zou dit allemaal goed nieuws kunnen noemen maar een echt gesprek voeren lukt nog altijd niet. Het blijft meestal bij flauw gebrabbel.
Carina is ook nog eens de MRI scanner ingeduwd, vandaag kregen we het resultaat. Jessy had het eerst aan een verpleegster gevraagd en die ging snel een dokter vragen. Enkele minuten later was die er ook en die wist te vertellen dat de zwelling in haar hoofd duidelijk was verminderd en er geen nieuwe letsels waren. Goed nieuws dus en dat hadden we nodig !

Ik wil ook nog even iets vertellen over het openbaar vervoer. Om in het UZA te geraken moet ik eerst met de tram naar het centraal station of de Groenplaats om daar aansluitend bus 17 of 22 te pakken. Op papier moet die verplaatsing mogelijk zijn in een uur. Echter … behoudens die ene keer dat het wel lukt ben ik tegenwoordig heen en terug drie uur of langer onderweg. Steeds meer bussen rijden gewoon niet ! Ik krijg tegenwoordig wel een mailtje om te melden dat vanavond om dat uur die en die bus niet rijdt. Het is beter dan niks maar daarmee ben ik niet minder lang onderweg.
Gisteren trouwens nog iets grappig meegemaakt op de bus. Aan een halte komt de buschauffeur naar mij en vraagt of mijn naam Eddy is. Hij kwam me absoluut niet bekend voor en ik vroeg of hij me misschien nog kende van lang geleden. Antwoord : “Ze zijn jou aan het zoeken !” Verwondering alom tot ik meer uitleg kreeg. Langs de boordradio waren alle chauffeurs verwittigd om uit te kijken naar een 80-jarige (!!!???) man met een rode jas die luistert naar de naam Eddy. Waarschijnlijk een man die “ontsnapt” was uit een afgesloten zorginstelling of zo. Mijn chauffeur vond dat ik aan het signalement voldeed maar bij nader inzien vond hij 80 jaar toch wat overdreven.

Deze ochtend had ik met dochter Jessy een afspraak bij de ombudsdienst van het Monica ziekenhuis in Deurne. We wilden daar een keer duidelijk maken dat we niet akkoord gaan met hoe het verblijf van Carina daar verlopen is. Eerst naar huis gestuurd en dan twee dagen later toch opgenomen, een week Corona dwaalspoor, weinig info, een hele tijd niks gebeurd enz. Je hebt het hier allemaal zelf kunnen lezen.

Naar al onze klachten werd geluisterd en ze werden genoteerd door een vriendelijke dame maar echt een rechtstreeks vervolg zal er voor ons niet zijn. In de USA kon je waarschijnlijk al rekenen op een tegemoetkoming van enkele miljoenen dollars maar zo werkt het hier niet. Dat is ook niet onze hoofdbekommernis, wij willen vooral de oude Carina terug !

Er zou nu contact opgenomen worden met alle betrokken diensten : spoed, pneumo, neuro, verpleging, hoofdgeneesheer.

In het beste geval leren ze uit hun fouten en zullen toekomstige patiënten er wel bij varen. We zien wel en wachten nu op een mail met daarin het resultaat van al dat overleg. Welgemeende verontschuldigingen zijn ook welkom.

Intussen is er weinig verbetering te melden in Carina haar toestand. Ze slaapt nog altijd de hele dag en als ze praat is het heeeel zachtjes. Soms weet ze waar ze woont, soms niet. Alle voeding gebeurt nog altijd via baxters.

Tijdens het bezoek aan Carina deze avond was ik weer iets optimistischer. Toen ik vertelde dat Johan Neeskens overleden was, wist ze meteen dat ik het over een voetballer had. Andere dagen weet ze zelfs niet waar ze woont. Overgeven blijft een vast onderdeel van haar wakkere momenten. Gisteren was het groen/bruine smurrie, vandaag eerder heldere slijmen.

Gisteren was Carina duidelijk helderder in haar hoofd dan de vorige dagen. Eten ging nog altijd niet, alles gebeurt via baxters. Na het plaatsen van de maagsonde is het overgeven aanzienlijk verminderd, alsook de hoofdpijn en de duizeligheid. Ze hebben haar haar kort geknipt, dan kan Carina alvast wennen want binnenkort zal het uitvallen. Ach, ze is nooit tevreden geweest met haar “pierenverdriet” en je hoort wel eens van mensen die een compleet ander kapsel krijgen na genezing. Niet schrikken dus als je Carina volgend jaar met lange blonde krullen ziet

Vandaag ben ik over en weer gereden naar de camping in Sint-Job in ‘t Goor. Het is intussen een maand geleden dat we daar min of meer halsoverkop vertrokken zijn omdat Carina zich niet goed voelde. Normaal gezien nemen we ruim de tijd om alles in orde te brengen voor we naar Spanje vertrekken. Nu moest dat allemaal in enkele uurtjes gebeuren : (afval)water lozen, wc legen, alles wat kan kapotvriezen mee naar huis nemen, spullen uit de koelkast en diepvries meenemen, extra tentstokken zetten in de voortent, vochtvreters op strategische punten plaatsen, kleding meenemen enz enz. Enkel een grondige schoonmaak is er niet van gekomen.

Ik heb mijn lijstje niet helemaal kunnen afwerken want ik wou niet te laat terug thuis zijn. Hoe later op de dag, hoe minder kans op een parkeerplaats – zelfs voor je eigen garage ! Als het nog eens een droge zonnige dag is, voer ik de rest van de klusjes wel uit.

Nadat ik thuis alles had uitgeladen, ben ik nog naar het ziekenhuis gegaan. Die moeite had ik mij kunnen besparen want Carina heeft de hele tijd geslapen.

Vanaf vandaag is een mondmasker verplicht is en bezoekers mogen absoluut niet verkouden zijn. We mogen haar nu niet meer kussen of aanraken. Niet alleen om Carina te beschermen tegen infecties maar ook omdat wij via de huid zelf chemo zouden binnen krijgen. Carina kan ook lichte brandwonden hebben door de behandeling. Echt vergif dus en je moet dan maar vertrouwen hebben in de wetenschap. Ze heeft nu ook een sonde gekregen die het vocht en gal uit haar maag haalt zodat ze minder zou gaan overgeven. Voorlopig lijkt dat te helpen want gisteren leek het wel alsof we in een scene van The Exorcist waren terecht gekomen. Omdat vast voedsel niet wil lukken wordt er opnieuw overgeschakeld op baxtervoeding.

Voor het bezoek werd ze gewassen en na het bezoek gebeurde dat nog eens. Vannacht om 4u nog eens en een voorlopig laatste keer morgenvroeg. Allemaal omdat de chemo op alle manieren “naar buiten komt” : via zweet, braaksel, urine … Daarna zouden drie weken van relatieve rust moeten aanbreken. Ik hoop dat ze tijdens die periode fysiek wat sterker wordt want ze is nu al weken niet uit bed geweest. Het praten gaat ook nog altijd moeizaam.

Gisteren kreeg ze al een iets straffere chemo toegediend maar het echte werk begint morgen. Intussen is er weer iets bijgekomen : een zwelling aan haar rechterhand. Morgen gaan ze met een echografie kijken wat er aan de hand is, kan door katheter komen. Voor de rest was het vandaag vooral veel overgeven en weinig eten.

Tijdens het bezoekuur heeft Jessy met een dokter gesproken en zo zijn we weer een stuk wijzer geworden. Gelukkig heeft zij een nog werkend geheugen zodat ze alles aan mij kan vertellen.

Omdat Carina nog altijd veel hoofdpijn heeft, hebben ze vandaag weer een scan van haar hoofd genomen om te kijken of er misschien nog een bijkomend probleem is maar dat is niet het geval. De hoofdpijn komt van de behandeling en het vele overgeven.

Morgen begint de zware chemo. Ze moet dan vier keer per dag onder de douche om alle reststoffen weg te spoelen en geen brandwonden te krijgen. Dan komen er een drietal pauzeweken, waar in gerevalideerd moet worden en terug aangesterkt. Tijdens de eerste week pauze gaat ze nog wel ziek zijn en erg vatbaar voor infecties. Daarna moet het beter gaan en kan ze sterker worden.

Daarna begint het hele chemo gedoe opnieuw en dit dus vier keer in totaal. Na twee weken komt een MRIscan om te zien of er iets veranderd is of zelfs verdwenen is, wat absoluut mogelijk is !

Na de vier sessies die dus nog even duren, gaan ze beslissen welke nabehandeling er volgt maar dat zijn zorgen voor later.

Tien dagen na de eerste dag chemo van een reeks komt er een dip. Zo’n dip komt er dus begin volgende week en dan moeten we niet panikeren. Dit hoort er bij maar we mogen altijd bijkomende info vragen.

Binnenkort zou ze na de dip eventueel naar een revalidatiecentrum mogen of naar huis. We zijn dus in ieder geval nog enkele maanden bezig.

We zijn alweer enkele dagen verder maar er is weinig te melden. Carina blijft baxters met chemo krijgen en ze wordt goed verzorgd. Ik ben waarschijnlijk veel te ongeduldig maar er is na enkele dagen nog niet veel vooruitgang te zien. Misschien omdat ik pas tegen de avond op bezoek ga want dochter Jessy vindt dat ze wel helderder is, bij mij is ze meestal heel moe. Vandaag heeft Carina een paar keer flink overgegeven en ze heeft daarbij niet altijd even goed gemikt. Deze middag heeft ze nog een lading chemo binnen gekregen en vannacht krijgt ze de laatste “voorbereidende” portie. Overmorgen begint pas de echte kuur. Ondanks alles had ze vandaag wel wat meer kleur in haar gezicht en ook de rechterkant begint terug wat mee te werken. We moeten blij zijn met elke vooruitgang !

Carina is dus vrijdagochtend overgebracht naar het UZA en ‘s avonds gingen we (= Yum, Jessy en ikke) voor de eerste keer op bezoek. We waren amper haar kamer binnen of we kregen al een heleboel uitleg van een verpleegster. Een uur later kwam er ook nog een dokter een en ander toelichten. Wat een verschil met Monica ! Ze hebben hier op een dag ook al meer gedaan dan tijdens twee weken in Deurne : een petscan, beenmergpunctie, katheters gestoken, opsporen van ziekenhuisbacterie, echo van het hart enz. Terwijl we er waren werd ook de eerste chemo toegediend. Eerst een begindosis en geleidelijk werd het tempo opgevoerd.

Het was duidelijk een loodzware dag geweest voor Carina en in combinatie met alle geneesmiddelen was er weinig conversatie mogelijk. Eten wou ze ook weer niet, is ook niet gemakkelijk als je vol met kabeltjes en darmpjes hangt. We hebben voor het bezoek een beurtrol afgesproken, want ze zijn streng met de regel van maximum twee bezoekers. Jessy gaat de eerste uren en ik pak de late shift.

Vandaag is er ook al een kinesist langskomen om in bed enkele oefeningen te doen. Hopelijk komt het gevoel aan haar rechterkant terug, want voorlopig komen de commando’s van de hersenen niet aan in haar rechterarm en -been.

Eindelijk nieuws ! Dochter Jessy kreeg deze voormiddag telefoon van een dokter-hematoloog. Het resultaat van de biopsie is bekend en wijst op een lymfoom. En nu schieten ze in actie, na twee weken verloren tijd. Morgenvroeg wordt ze overgebracht naar het UZA waar ze na een petscan waarschijnlijk onmiddellijk aan een chemokuur zullen beginnen.

Deze avond zijn we voor de laatste keer op bezoek geweest in het Monica ziekenhuis en tenzij het echt niet anders kan zien ze mij daar nooit meer ! Niets verkeerd over het verplegend personeel, die zijn allemaal even vriendelijk en hulpvaardig. Ik wijs wel met een beschuldigende vinger naar de artsen die Carina (niet) behandeld hebben. Met een beetje meer inzicht en niet blind starend op de COVID bemetting hadden we nu al twee weken verder kunnen staan.

Het is wat het is, weer afwachten maar ik heb er nu alle vertrouwen in. Ik besef ook dat het nog lang zal duren voor we weer plezier kunnen maken met de Carina die we allemaal kennen.

Gisteren in de late namiddag is Carina terug naar haar kamer op de afdeling neurologie verhuisd. Dan moet je er maar van uit gaan dat alles gelukt is maar veel info geven ze niet. Het is nu al meer dan een week dat we vragen om een neuroloog te spreken maar dat lukt maar niet. Veel zullen ze nog niet kunnen zeggen maar een beetje moeite doen kan nooit kwaad. Het is nu vooral afwachten op het resultaat van de biopsie. Ik weet het : ik val in herhaling.

Tijdens het bezoek gisteren hadden Jessy en ik een goed gevoel. Als je leest wat de gevolgen kunnen zijn van zo’n biopsie kan je toch alleen maar hopen dat dat bij Carina niet het geval is. En het zag er positief uit : ze herkende ons en je kon er een beetje mee converseren. Er was zelfs genoeg energie om te lachen. Het begon met goesting voor pudding en al snel volgde een lijstje met alles wat ze wil eten : frieten met biefstuk en champignonsaus EN mayonaise, curryworst, cervela, boterham met choco … En liefst allemaal tegelijk, zoals ik mijn lieve vuilbakske ken. Helaas kon aan haar wensen niet voldaan worden, voorlopig komt alles via baxters binnen.

Vandaag was er niet veel verbetering merkbaar vergeleken met gisteren. Er valt dus weinig te melden, vooral ook omdat we nog altijd geen dokter hebben gezien om alles een beetje te duiden. Hij ging dochter Jessy nochtans op de hoogte brengen vandaag. Ik heb intussen onze huisdokter ingeschakeld in een poging om meer uitleg te krijgen. Die zal morgen naar de afdeling Neurologie bellen en hopelijk kan hij ons dan in begrijpelijke taal iets wijzer maken zodat we eindelijk gaan weten wat de volgende stappen zijn.

Deze voormiddag moest ik naar de dokter voor een bloedafname. Vermits wij hier verwend zijn qua openbaar vervoer en we verschillende mogelijkheden hebben om overal te geraken, trok ik mij niet te veel aan van de aangekondigde staking bij De Lijn. Slecht gegokt, dat werd al snel duidelijk. Na een half uur kwam er eindelijk een tram aan en wanneer een volgende zou komen was niet duidelijk. Met die eerste tram was ik nog maar aan het centraal station geraakt en van daaruit moest ik nog verder naar Deurne. Dat was te veel gevraagd. Er reed echt bijna niks en samen met een andere gestrande reiziger die dezelfde richting uit moest nam ik een taxi.

Terug naar huis stond ik niet onder tijdsdruk en na drie kwartier stappen was ik thuis. Onderweg dacht ik steeds aan Carina, die rond de middag zou geopereerd worden. Om 15u belde dochter Jessy om te informeren of alles gelukt was en wat bleek : Carina lag nog altijd te wachten op haar kamer. Kunnen ze echt niet wat efficiënter werken en hun beloftes nakomen ? Weer extra uren in spanning !

Uiteindelijk kwam om 18u30 een telefoontje van IC om te melden dat de operatie geslaagd was en ze nog even bezoek mocht ontvangen. Daar hebben we natuurlijk gebruik van gemaakt. Omringd door 799 machines lag ze daar, nog suf van de narcose. Na een tijdje deed ze haar ogen open en kwam er een teken van herkenning. Nu volgt er weer een periode van afwachten en pas binnen enkele dagen zal een behandeling kunnen opgestart worden.