Woensdag gingen we met onze pa naar Belgomar om iets te eten. Donderdag werden we verwacht bij de Panaché, ook om iets te eten uiteraard maar toch vooral om een uiterst zwakke wedstrijd van RAFC tegen Union te zien. Zelfs de vierde plaats in PO1 lijkt nu al heel ver weg en we kunnen ons maar beter meteen focussen op de bekerfinale.

Gisteren en vandaag werden gevuld met inpakken, wegzetten, poetsen want morgenvroeg rijden we naar het noorden. Het grootste probleem dit jaar is een droge route naar België uitstippelen maar dat lijkt een onmogelijke opdracht te worden.

Vanmiddag zijn we nog gaan genieten van het dagmenu in It’s a small world, lekkkerrrr !

Intussen lopen er hier al vier katten rond, twee van Patrick en dan nu ook zwarte en een zwart-witte. Ze schijnen allemaal goed overeen te komen, voorlopig wordt er niet gevochten.

Ons eerste bezoek aan Isla Bali, het recent geopende Indonesisch restaurant, was zo meegevallen dat we nog eens terug wilden. Dat gebeurde niet zomaar op een dinsdag want vanaf vandaag wordt er op dinsdag van 16u tot 21u een buffetformule gehanteerd. De zaak zat weer goed vol en het eten was lekker.

Nadien zaten we bij ons nog wat buiten maar het werd al snel te fris en zo krijgen we onze flessen nooit leeg.

Weeral een sportieve zondag. Gisteren om 12u gingen we naar volleybal kijken. Mama Jenny en papa Jerry konden hun dochter niet steunen, het café moet immers blijven draaien als Antwerp speelt en dus gingen wij supporteren in de sporthal van Benidorm. Er werd vrij gemakkelijk met 3-0 gewonnen van Castellón en één set winnen was eigenlijk al genoeg om door te stoten naar de finale die volgende week in Xativa gespeeld wordt.

Omdat de volleybal wedstrijd na een uurtje al afgehandeld was, konden we nog gemakkelijk een heel stuk van Cercle Brugge tegen RAFC kijken in café Panaché. En iets eten natuurlijk ...

Vandaag hadden ze een druilerige dag voorspeld (uiteindelijk kregen we slechts enkele druppels) en we besloten om naar het winkelcentrum van Finestrat te gaan. We waren niet de enigsten met dat plan want het was aanschuiven vanaf de snelweg. Eerste doel : de “nieuwe” winkel van Action en net als in België slaagden we erin om ook hier buiten te stappen met een hoop onnodige prullen. Het leek trouwens alsof we stiekem de grens waren overgestoken en in Nederland waren beland.

Na de Action slenterden we de hele dag rond in zowat alle winkels die we zagen en er werden her en der kleedjes en broeken gekocht. En bijna vergeten : ijsje gesnoept en snoep gekocht voor onderweg naar België.

Deze avond (nu ja, nacht – 2u) schrokken we van een geluid in de voortent. Het gebeurt wel eens dat we, als we laat eten, de afwas laten staan. Als er nog iets lekkers in een pot achterblijft, wordt dat vakkundig weggewerkt door poezen Bob of Marley. Deze keer was het echter een voor ons onbekende zwart-witte poes. Eentje die blijkbaar al vriendjes is met onze huispoezen. Schrik van ons heeft ze ook niet en ze miauwt als de beste. Waar komt die nu weer vandaan en gaat dat een vaste klant worden ?

Vermits het de bedoeling is om op 28 april te vertrekken, moeten we stilaan de koelkast en diepvriezer leeg krijgen. Daarvoor moet je natuurlijk af en toe wel thuis eten en dat ligt moeilijk. Zo zijn we de volgende dagen gepasseerd bij It’s a small world, Transilvania en Almafra en er staat nog een en ander in de agenda. Tussendoor proberen we de knie van Carina in beweging te houden zonder ze te overbelasten. Dat gaat steeds beter maar vorige week is ze gebeten door een hond en die wonde blijft pijn doen. En vermits je Carina alleen naar een dokter krijgt als ze op sterven ligt …

Omdat de dagen steeds langer worden en je later buiten kan blijven zitten, beginnen we altijd later aan onze films en series.

Gisteren een goede film gezien over Edvard Munch, bevreemdende ervaring. Een film die zich afspeelt in de jaren 40 maar er zijn wel gsm’s, graffiti en raves.

Een dag eerder zagen we – eindelijk – naar Oppenheimer en dat was ook een goede keuze.

De overblijvende tijd wordt opgevuld door oude afleveringen van The Fresh Prince en Married with Children.

Gisteren gingen we voor het eerst in lange tijd nog eens naar de markt van Alfaz. Zo weet je meteen dat het beter gaat met de knie van Carina. Na de markt gingen we met Raymond en Marina naar Albeniz, zoals het hoort. Daar propten we ons vol met patatas bravas, albóndigas, gambas en andere tapas.

Vandaag waren we met Jerry, Jenny en Rihanna afgesproken om naar El Xato te gaan eten, een restaurant in La Nucía met één Michelin ster. We kregen onmiddellijk een (gereserveerde) tafel toegewezen en kregen een welkomstwoordje over de gang van zaken en de mogelijkheden. We gingen allemaal voor het duurste menu, ik koos daarvan de vegetarische optie. Drie tafelgenoten waaronder ik, dronken water en twee (je mag zelf raden wie) gingen voor de aangepaste wijnen.

Even duidelijk zijn : dit is geen restaurant waar je je volpropt met gigantische bergen eten. Alles draait hier om het verwennen van de smaakpapillen. Bij elk gerecht krijg je een uitgebreide uitleg over de ingrediënten en bereidingswijze. De aangepaste wijnen worden ook geserveerd met de nodige info qua druivensoort, herkomst enz. Er wordt hier zoveel mogelijk met streekproducten gewerkt. Het ene na het andere gerecht werd door het onberispelijke personeel aan tafel gebracht en telkens waren we enthousiast over de uiteenlopende smaakverschillen. De vegetarische alternatieven waren zeker niet minderwaardig. In totaal kregen we zes aperitiefhapjes, zes voorgerechten, voor de niet-veggies een vis- en een vleesgerecht, een vóórdessert en dan pas het echte dessert. Op het einde kwam de chef (Cristina Figuera) persoonlijk informeren bij elke tafel of alles naar wens was verlopen. Wij waren zeer tevreden en keren volgend jaar zeker een keertje terug, we zullen nu al beginnen sparen.

Tijdens het weekend kreeg ik telefoon, neef Raymond en echtgenote Marina waren stilaan richting zuiden aan het rijden en vroegen of ze een dag of twee-drie bij ons konden overnachten. Natuurlijk kon dat, in dit seizoen is er overal plaats op overschot. Ze zouden maandag aankomen en dat gebeurde dan ook. Meteen kregen we slecht nieuws te horen : ze waren onderweg bestolen en Raymond was al zijn kaarten (bank-ID enz) kwijt. De camper werd snel geïnstalleerd en we reden naar de Guardia Civil om aangifte te doen. We werden snel geholpen en kregen een nieuwe afspraak om gisteren woensdag opnieuw langs te komen voor officiële vervangdocumenten.

En wat doe je dan om de zorgen te vergeten ? Iets gaan eten bij Belgomar. Dat stond oorspronkelijk niet op het programma maar het smaakte toch weer. Zowel op restaurant als op onze berg werd er flink wat bijgekletst want zo vaak zien we die tak van de familie niet. Plezant zo, alle verhaaltjes zijn dan nieuw.

Dinsdag hadden Leo en Wilma gereserveerd bij It’s a small world, een restaurant waar we om een of andere duistere reden nog nooit geweest waren. Alweer een adres om terug te gaan, bovendien een zeer mooi ingerichte zaak met zeer veel keuzemogelijkheden. We kozen allemaal voor het dagmenu en dat bleek al snel een goede keuze. Enkel Patrick, want die was er ook bij, ging voor saté’s met (erg lekkere) pindasaus.

Gisteren woensdag hadden we gereserveerd om met kameraden Luc en Anita te gaan eten bij Belgomar. Carina en Luc gingen resoluut voor de Châteaubriand, ik koos een gigantische Cesar salade en Anita voor de kikkerbilletjes en zij was de enigste die haar bord leeg mee naar de keuken kon geven. De overschot van het vlees en de reuzenportie groenten kregen we mee voor morgen, zowat de enigste dag van de week waarop we met niemand iets afgesproken hebben.

Terwijl wij aan tafel zaten ging Raymond met Patrick als tolk naar de Guardia Civil en daar kreeg hij alles wat nodig is om zonder problemen naar België te rijden. Dank u voor de goede service !

Wat denk je ? Is er iets te melden of niet ? Natuurlijk zijn we af en toe iets gaan eten. Dinsdag was La Livi aan de beurt, lekker als altijd maar we keken toch vooral uit naar gisteren. Er was een tafel gereserveerd bij Isla Bali, een nieuw Indonesisch restaurant dat hier enkele weken geleden zijn deuren opende. Een absolute voltreffer maar wel duurder dan wat we elders gemiddeld betalen. Je krijgt er wel wat voor in de plaats : mooi interieur, zeer vriendelijke bediening en natuurlijk de Indonesische keuken. We kozen voor de meest uitgebreide rijsttafel en ik schat dat we rond de 20 verschillende gerechten op tafel kregen. Van een aantal dingen kon je zelfs nog extra vragen of opnieuw laten opwarmen. Bij alles kreeg je uitleg over de ingrediënten, of het pittig was of niet. Je hoort het : alleen maar positief commentaar. Dit is geen adres waar we wekelijks te zien zullen zijn maar terugkomen doen we zeker. Binnenkort komt er op vaste dagen ook een buffet en er is nog plaats voor een mooi terras. Ze hebben ook hun eigen food truck én je kan afhalen.

Genoeg reclame nu, tijd voor iets anders. Woensdag zijn we op bezoek geweest bij Robert en Annick op camping La Torreta. Niet zomaar een beleefdheidsbezoekje maar gaan kijken naar een voortent die op maat gemaakt werd. Zag er allemaal heel goed uit en stilaan zullen we toch iets moeten beslissen want onze voortent is echt helemaal versleten. De tent zag er mooi uit en we zullen een van de volgende dagen contact opnemen. Ze komen dan zelf alles opmeten en zorgen ook voor de opstelling, dat zou dan in oktober zijn – als we de Belgische zomer verteerde hebben.

Gisterenavond zijn we nog eens naar de sporthal van Benidorm gereden om naar de volleybalploeg(en) van Rihanna te gaan kijken. Met de 12-13 jarigen gewonnen met 3-2 en met de 13-14 jarigen gewonnen met 3-0.

Vandaag stond een etentje bij Belgomar op het programma met Annie, Bernard, onze pa en Angelina. Annie en Bernard vertrekken morgen en het werd dus meteen een afscheidslunch.