De uitslag van de roemruchte “moeder aller verkiezingen” heeft een meer dan uitgesproken overwinnaar opgeleverd: de N-VA heeft ruim 30% van alle stemmen in Vlaanderen naar haar kant weten te halen. In een normaal functionerende democratie zou men daaruit kunnen besluiten dat de overwinnende partij de volgende dag een regering kan vormen, die voluit gaat om dat programma te realiseren.

En daar knelt in dit land dus het schoentje: België is geen normaal functionerende democratie. Iedereen die voor zijn televisietoestel het verloop van de verkiezingenuitslagen en interviews volgde, heeft ook PS-kopstuk Paul Magnette horen verklaren dat: “de socialistische partij in België de grootste partijpolitieke formatie is”. Een goede verstaander hoorde Magnette met die uitspraak de vorst in Laken waarschuwen: “Sire, zorg ervoor dat de socialisten in Laken eerst ontboden worden en een informatie-opdracht toegeschoven krijgen en laat De Wever maar even buiten wachten op de stoep.”

M. a. w. Magnette negeert straal de stembusuitslag in Vlaanderen, het oude hatelijke “et pour les flamands la même chose” is niet ver weg. Deze woorden voorspellen weinig goeds. Want dit is België ten voeten uit: twee democratieën die diametraal anders gekozen hebben: in Vlaanderen staat men voor een centrumrechts beleid in Wallonië staat men voor een uitgesproken links maatschappelijk model. Iedereen die in Vlaanderen de stembusgang aandachtig volgt, zal zich natuurlijk afvragen hoe de Vlaamse partijen de komende regeringsformatie zowel op Vlaams als op federaal niveau zien; de maandagse partijbureaus zullen morgen toch wel enige duidelijkheid brengen?

De grafieken in “Verkiezingen 14” wezen overduidelijk uit dat een samengaan van N-VA en CD&V in het Vlaams parlement een onloochenbare meerderheid oplevert. Indien het enkel van de N-VA zou afhangen, was de nieuwe Vlaamse regering reeds op zondagavond 25 mei gevormd. De hamvraag blijft echter hoe CD&V daarover intern echt denkt? Is men binnen CD&V eerder voorstander van een gelijktijdige vorming van zowel een Vlaamse als van een federale regering of gaat de Vlaamsgezinde vleugel van die partij, waartoe ook Kris Peeters behoort en met hem ieder die voorstander was én blijft van het vroegere kartel, op zijn strepen staan?

Tijdens de voorbije campagne heeft Peeters trouwens meer dan eens gezegd dat, indien het van hem zou afhangen, het gedaan is met die samenvallende verkiezingen. De zeer nabije toekomst zal uitwijzen hoe sterk de voorstanders van de letter “V” van CD&V in hun schoenen staan.

Natuurlijk kan niet ontkend worden dat een tripartite ook mogelijk is en blijft op Vlaams niveau. Ook voor dat scenario wordt met argusogen naar CD&V gekeken. Deze partij bekleedt dus momenteel een sleutelpositie, die niet te onderschatten is. Meteen staat echter ook de Vlaamse geloofwaardigheid van deze partij op het spel. Voor men op het CD&V-partijsecretariaat deze knoop gaat doorhakken, zou het toch geen slechte gedachte zijn om eerst even de verkiezingsuitslagen van de voorbije 50 jaar naast elkaar te leggen en nog even een rondje te hersenhozen over de diepere betekenis van hun verkiezingsslogan: “een sterker Vlaanderen, een sterker land”.

Want, laat ons elkaar geen Liesbeth noemen, is deze roemruchte Vlaamse partij echt zo gelukkig met het feit dat zij vandaag de tweede sterkste partij is in Vlaanderen met 20% van de Vlaamse stemmen? Bart De Wever heeft overschot van gelijk wanneer hij voor de camera’s van “Verkiezingen 14” verklaart dat hij geen euforische verklaringen wenst af te leggen want dat de verantwoordelijkheid van een partijvoorzitter immens is. Dat geldt ook voor Wouter Beke van CD&V. Want wanneer zijn partij kiest voor een tripartite op Vlaams niveau is het wel “over en uit” voor NV-A maar zou het eveneens wel eens “over en uit” kunnen zijn met de Vlaamse geloofwaardigheid van die partij met alle electorale gevolgen van dien voor de toekomst.

Want wat ligt er nu voor de hand? Laat ons a.u.b. niet rond de pot draaien: de meerderheid in Vlaanderen heeft vandaag gekozen voor het zo vlug mogelijk op de sporen zetten van een regering waarvan de hoofdtaak hierin bestaat: werk maken van Vlaamse welvaart en welzijn. Indien het de CD&V menens is met hun verkiezingsslogan “een sterker Vlaanderen, een sterker land”, weten ze wat hen te doen staat. Het oude SP.A-boegbeeld Louis Van Velthoven, gewezen voorzitter van de Vlaamse Raad (voorloper van ons huidige Vlaamse parlement), sprak ooit de gevleugelde woorden: “De tijd is voorbij dat er een hoger belang kan ingeroepen worden dan het Vlaamse”, laat dat het adagium zijn voor alle verkozenen voor het Vlaamse parlement.

Het zoeken en puzzelen voor een nieuwe federale regering belooft weer een helse klus te worden. Maar zoals de kaarten nu opnieuw geschud zijn, mag er toch even verwezen worden naar een andere historische uitspraak, namelijk van een gewezen CD&V-zwaargewicht, Yves Leterme, die in een niet zo ver verleden volgende profetische én actuele woorden spraak: “dit land is op de limieten gestoten van het federale overlegmodel”. Gaan de komende weken en maanden ik-weet-niet-hoeveel politici met een ijver, een betere zaak waardig, zich als kamikaze piloten te pletter onderhandelen om een onwerkbaar politiek staatsbestel overeind te houden. Het zou toch misschien wel beter zijn het zo ‘verfoeide’ confederale scenario te bekijken, niet?

(Guido Moons is ere-voorzitter VVB (Vlaamse Volksbeweging).)