|
De VVB mag nu vrijdag 4 maart 60 kaarsjes uitblazen. Binnen de socio-culturele wereld - denk alleen al maar aan organisaties zoals het Davids- of Willemsfonds - wellicht geen unicum. Langs de andere kant zal ook onze meest fervente tegenstrever (ja, die bestaan ook!) toch ootmoedig moeten bekennen dat 60 jaar lang aan de communautaire kar trekken toch op zich al een prestatie is.
Tien jaar geleden werd het halfeeuwfeest van de VVB met grootse stijl in de Oktoberhallen van Wieze gevierd. Deze keer houden we het iets bescheidener. Tot een manifestatie met veel toeters, toespraken en bellen komt het alvast niet. Dat laat onze (politieke) agenda alvast niet toe. Boeken worden er evenmin uitgegeven. Laat ons ons dus maar beperken tot dit artikel. Het heeft alvast de verdienste om erop te wijzen dat de grootste Vlaamse onafhankelijkheidsbeweging al zo lang bestaat.
De voorbije 20 jaar heeft de VVB een ware metamorfose ondergaan: het eerder pad werd verlaten voor een meer rationele, pragmatische aanpak. Ook het aantal personeelsleden nam gestadig toe: van 1 naar 2, naar 4 tot de 7 die er in de loop van dit jaar werkzaam zullen zijn. Op een aantal vlakken heeft de VVB effectief bakens kunnen ver-/uitzetten. Denk in dit verband alleen al maar aan onze actie in het kader van de Ronde van Vlaanderen, aan het samenwerkingsverband tussen de verschillende Europese volkeren ICEC en aan het toegankelijk maken van de media voor het niet-partijpolitieke onafhankelijkheidsidee.
Ook op het terrein zelf merken we dagdagelijks dat we ernstig genomen worden. Men hoeft het niet met ons eens te zijn om rekening te houden met onze opinie. Relevantie, heet zoiets. Onze bijdragen in diverse week- en dagbladen en op al die verschillende internetfora zijn er het levende bewijs van.
We hebben dus, alleen al en vooral dankzij de tomeloze inzet van al die vrijwilligers, een lange weg afgelegd. Zijn we er al? Natuurlijk niet! Hebben we nog een weg te gaan? Wellicht! Is het makkelijk? Bijlange niet. Integendeel, maar moeilijk gaat ook. Of anders gesteld ‘No pain, no gain’ zoals men het zo mooi in het Engels verwoordt. Waar gehakt wordt, vallen spaanders (om van eieren en omeletten maar te zwijgen). We moeten blijvend inzetten op hedendaagse communicatie; telkens opnieuw moeten we ons afvragen op welke wijze we onze boodschap het beste aan de man/vrouw kunnen brengen. Maar zoals een parlementair van een van de V-partijen het ooit zo mooi stelde: “Zelfs al zouden we morgen onafhankelijk zijn, dan nog zou het doodjammer zijn als een vereniging als de VVB zou verdwijnen.” Waarvan akte!
En nu we er toch wat op hebben zitten broeden: misschien hebben we nog wel iets in de mouw om die 60 jaar VVB luister bij te zetten. Wordt vervolgd
|
VOS Vlaamse Vredesvereniging organiseert - met medewerking van Rodenbachfonds, Vlas en FVV – voor de 13de keer de Vredespoëziewedstrijd.
