Angst vs Vlaanderen.
Ook onze autonomie staat de laatste maanden steeds vaker onder druk. En daartoe biedt de covid-pandemie een uitgelezen kans. Niets is krachtiger dan inspelen op emoties als overredingstechniek, en zeker op een emotie als angst voor een nieuwe, dodelijke ziekte. Vlaanderen, zeker met de Vlaams-nationalisten die daar nu de regering leiden, kan het niet, zo wordt gesteld. En ‘tous ensemble’ doen we het zo veel beter. Er zijn bijgevolg de aandoenlijke inspanningen van de aanhangers van rode duivels en belgische friet, om aan te tonen dat Vlaanderen helemaal niet opgewassen is tegen de taak om zelf een degelijk beleid uit te stippelen. Wanneer bevoegdheden worden toegewezen zonder bijhorende financiële middelen, kan het natuurlijk wel mislopen. Maar Vlaanderen, waar maatregelen blijkbaar drie keer sneller dienen uitvoerbaar te zijn dan in de rest van het land om als efficiënt te worden erkend, heeft het tegendeel bewezen. Zo toonde het aan, door de aanpak van de opstoot van covid in augustus in de provincie Antwerpen, dat lokaal en snel ingrijpen kan én loont. Toen werd, in het zuiden, meteen van de daken geschreeuwd dat Wallonië ‘betaalde’ voor Vlaanderen.
Vlaanderen betaalt voor Waalse en Brusselse laksheid
Het omgekeerde is inmiddels gebeurd. Indien de epidemie nu opnieuw zo ver verspreid is dat we allen terug in quasi-opsluiting dienen te leven en onze economie voor een tweede keer lam ligt, dan hebben we dat in de eerste plaats te danken aan het feit dat Brussel én Wallonië een veel lakser beleid gevoerd hebben dan Vlaanderen en niet snel genoeg zélf lokaal ingrepen. Men wachtte op de regen in Parijs en of het daarbij ook druppelde in Vlaanderen deed er niet toe. Het hele land moest en zou op Frans ritme op slot gaan. De boutade van de Vlaamse minister-president over het Vlaamse huis dat nog niet in brand stond, werd nadien te pas en te onpas herhaald en belachelijk gemaakt. Ze achtervolgt ons nog jaren.
Grenzen tellen wél en lokale maatregelen lonen
Het virus, zo stelt men federaal, kent geen grenzen. Nochtans ligt de besmettingsgraad in Zeeuws-Vlaanderen 4 keer lager (per 12 november) dan net over de grens en Duitsland, kan, zoals Vlaanderen, wél nog Waalse patiënten op intensieve zorg opnemen. Een federaal land als Australië, dat voor het eerst in meer dan 100 jaar de grenzen van de deelstaten hermetisch gesloten heeft, heeft onlangs kunnen aankondigen dat het virus ginder zo goed als verdwenen is. De lokale barometer waar virologen en deskundigen de hele zomer aan werkten als hét middel dat ons tegelijk tegen corona én de teloorgang van zowel onze economie als ons sociaal weefsel zou beschermen, werd door de regering De Croo prompt afgevoerd. Op een plausibele, heldere en rationele verklaring daarvoor is het nog steeds wachten. Idem dito voor de redenen waarom centrale, federale macht hier nu écht beter zou werken dan maximale subsidiariteit.
Vlaanderen betaalt ‘tous ensemble’ de rekening
In ruil deelt Vlaanderen mee in de kosten. De Waalse socialisten mogen zichzelf dan regionalisten noemen, in het regeerakkoord staat wél dat we ‘tous ensemble’ solidair zullen blijven. En dat bijgevolg actief werk zal worden gemaakt van het terugdraaien van de afbouw van de transfers. Met een staatsschuld in het vizier die helemaal de pan uitvliegt en tal van nieuwe taksen en belastingen die ons boven het hoofd hangen belooft dit weinig goeds. En doordat de Waalse en Brusselse economie er nog benarder aan toe zijn dan de onze zal op de Vlaamse melkkoe nog lang een beroep gedaan worden. Op de Walen dienen we voorlopig dus niet te rekenen om de belgische miskleun op te blazen. Evenwel: Vlaanderen is een natie, daar kan niemand nog naast kijken. De opkomst van een Vlaamse staat is onafwendbaar. Want nationalisme is géén kwestie van centen. Ook ons land heeft dus recht op één systeem, maar dan wel op het onze. Hilde Roosens
|
