Een prachtige ekster op de heg
pronkte langs de kant van de weg
"Mijn witte staart op mijn zwart lijf
ik ben de vogelkoning buiten kijf"
Ze trippelde voorbij merel en mus in de pas
was met haar mooie veren erg in haar sas
Ze kraste de woorden diep uit haar bek
haar stemleek die van een oude vrek
de merel sprak"lieve ekstervrouw
je stem is zo akelig kort en rauw teveel getetterd over schoonheid met je vriendinnen
niet goed,blijf toch zeker maar even binnen"
Met krassen kun je echt niets verwoorden
tenzij je stem maar verder vermoorden
Dus hou je bek maar heel even dicht
want je praat getuigt niet van veel gewicht
Ingrid Lenaerts
|