Ijskegels klaren
zonnestralen als diamant
het sprankelend licht

Ingrid Lenaerts

Eerste sneeuw als kant
op de dorre rietkragen
witblauwe stilte

Ingrid Lenaerts

Berken in de wind 
als witte nonnenkappen
staan ze bits rechtop

Ingrid Lenaerts

Kippen zitten in hun hok
een houten optrekje met een loopplank
alsof  het zo evident is
hun ballingschap op deze enkele vierkante meter
waar mijn moeder en ik
dagelijks scharreleieren rapen
ik roep mijn moeder toe :wij zijn dieven
zij , mijn moeder, is verbauwereerd
om die opmerking die niet past
mijn moeder vindt me flauw
jij eet toch ook eitjes lekker zeg je
de kippen begrijpen er geen iota van
lopen kakelend de ren in
de mais en de groene sla tegemoet.

Ingrid Lenaerts

Miezerige dag
regen uit grijze wolken
zon in ballingschap

Ingrid Lenaerts

.
lichtvoetigheid
staat voor ruimte
open naar het oosten
met zicht op een loofbos.
het zonnelicht klatert door de bomen
als een waterval van stralen

binnenin alles onder één dak
open tot de nok
slapen achter verstelbare wanden
open keuken met kookeiland
tafelen aan een  lange plank
dito stoelen in natuurhout

Bad en sauna achterin
achter  melkwit glas
het schaduwspel der lichamen

Op de grond kurk en hout
je hoort noch kat of hond
iedereen sluipt zonder klank
in dit huis van de lichtvoetigheid

Ingrid Lenaerts

Om de studie van klanken
deze waterval van octaven
heen en weer vingers op de toetsen
springend als een dartel hert
slaan op de dissonanten
op je wangen het rood
ademloos het publiek
de zwarte toesten vervreemden
het klankbord lijkt een hellend valk
de verbeelding der wisselende handen
dan het applaus
van een juichende zaal.

Ingrid Lenaerts

Het land laat zich wakker worden
langzaam op het ritme van jonge adem
de velden dampen in het vroege uur
terwijl wer weg een haan de dag in kraait.

Het leven in de stallen gaat borrelen 
de koeien woelen waarvan weten ze niet
een onrust drijft hen naar het groen
dat ruikt naar malse en nieuwe zaligheid

ook andere vogels doorkruisen de lucht
Als het licht in dunne strepen aan de horizon
klimt, de duiven zijn de wachters hoog
in de bomen die barsten uit hun winterhuis

Zit er lente in onze neusgaten tegen wind
in als wij hier in het bos de groei ruiken ?
Zijn wij dolverliefd op de zon  als zij
ons in haar armen neemt.?

Wellicht een herhaling waard.

Ingrid Lenaerts

Feed-back van een winterse dag
waarbij je vertrok tegen wil en dank
vroeg in de morgen
de mist was te snijden
op je kraag de rijm 
zoals diamanten speldenkopjes 
in ons hart de droefnis
als een ontbladerde  treurwilg
aan de rand van het kerkhof.
je moest naar dat gevechtsgebied
zo nodig om den brode
Je beloofde zoveel terugkeer
ik hou dit moment gekooid
om het afscheid te verzachten.

Ingrid Lenaerts