Ik heb de stad in mijn koffer gestopt
met platen boeken en teksten
begeef ik mij opweg naar de lichtstad
die ik zag vanaf de heuvels op papier
die ik al een klein beetje in mijn hoofd stak
in mijn maag en mijn hart.
met vrees angst
met plezier en verwachting

Parijs met zijn mondaine leven
waar de duivel flaneert
in hoogst eigen persoon , zo zei men
waarde kerken, kapellen en basilieken
elkaar omarmen van einde en ver

Parijs van de Eifel bij nacht
De moulin rouge als uitdaging
de french cancan en het cabaret
Mont parnasse, Mont martre
Parijs en zijn Seine, het Louvre
Ik ben onderweg

Ingrid Lenaerts

Applaus voor de kleine komedie
waar wij auteurs en spelers waren  
met de elfen en de trommelaars
in het bos dat ontwaakte
de vroege vogels met hun koorzang
de hazen met hun ontbijt op het gras
voorzien van kleurrijk voedsel
de kippen kakelden hun eieren te scharrel
de bijen zoemden de honing waarvoor ze werkten

de fietsers rinkelbelden in de zaal
de pianist speelde zijn improvisaties
de fanfare speelde uit volle borst
clarinetten en trombonen samenspel
triangel let zijn lichte klanken
de dichters brachten het credo 
hun inspiratie als hulde aan  zon en wolken
het applaus voor
de zotte wereld  zonder kwel of kommer

Ingrid Lenaerts

scherven in een verwoest land
waar de aarde brandt
het vuur likt bomen en tuinen
gebouwen en huizen  storten in
de   honger is grenzeloos
lucht ziet roodachtig violet aan de horizon
mensen vluchten tussen rookgordijnen
gepakt en gezakt op muildieren
de angst laat zich ruiken
de woede is meer dan grimmig
De oorlog  blijft er maar duren
de uittocht is eindeloos.

Ingrid Lenaerts

Op zoek met argusogen wat je kaapt
de vlam van jaloersheid uit je mond
de speren van vernedering
om de draak te steken die je denkt
in mij te ontmoeten
Je rivale in goed en kwaad
je wil ze verdommen
met de haat in je ogen
omdat ik je niet zin
ik me niet laat slachten als een offferlam.

Loop naar de verdommenis roep je me na
Ik doe het nooit antwoord ik
laconiek.

Ingrid Lenaerts

Uit haar gedachten vloeit de schaduwzijde
van de nederlaag die ze hardleers verbijt
geen krimp zou ze het wijf gunnen
waarop ze wacht uit puur pestplezier
de triomf van de echo van het  het kwaad
en bijgeloof dat ze dacht te verdrijven

De nagel in de paaskaars zou haar behoeden
voor de duivelskinderen die wij waren
zonder horens en bokkenpoten

maar met de glimlach van  engeltjes des doods
De barricades over de vluchtweg  gïinstalleerd
ontkomen zouden we niet bij dagen
genadeloos spiesde  ze ons aan haar scherpe tong 
van  vervloeking.

We werden haar passieve bezit als mens-automaten
dansend op elk bevel dat ze uitbraakte
Er was geen ontkomen aan voor elk addergebroed.

Ingrid Lenaerts

Ze kwam er aan miauwend dun
krabde aan de keuken deur
een verloren kat dacht ik
staart omhoog angstig blazend
Ze was me naamloos en onbekend
hongerig  verwaarloosd.
ze at een bakje kattenvoer leeg
als een schranser van dagen
Ze nam haar rust achter de kachel
spon  naderhand haar dromen
's anderdaags is ze vertrokken
het huis was haar te eng.
Ik heb ze uitgewuifd
nooit meer teruggezien.
Ik denk nog vaak
aan de kat zonder naam.

Ingrid Lenaerts

Bloeiende kriekenbomen
in het vierkant tijdloosheid
verankerd in het landschap
herinneren  me jeugd
op witte wolken onschuld bij dag

Bij nacht en rosse maan
Chopin die aan de piano zit
naast mijn moeder wuivend
uit een ver verleden heelal
over de dood heen.
En nog altijd maakt ontroering mij klein
als leerling tovenaar.

Ingrid Lenaerts

Lente liet zich even zien
gaf nadien verstek
om ons weer over te leveren
aan winterse nukken
sneeuw en ijs kou en wind

Wat bezielt deze dame?
Het kwellen lijkt haar eigen
deze lady die wij betrachten
laat zich eerst zien 
van haar mooiste zijde
laat dan bomen mens en dier
verweesd achter

Onberekenbaar schepsel
wanneer je te vroeg
onze contreien aandoet.

Ingrid Lenaerts

Hij voelde zich verward  en miskend
Zoals een god op een zandbank
die niet meer weet wat hij geschapen heeft
uit het niets of uit anders
de kracht der herinnering is hem vergaan
om nog meer te weten
Met dit menselijle trekje van vergetelheid
onttroont hij zichzelf
zoekt zichzelf weer onder mensen
Hij die dacht de wetten te miskennen
de gewoonten te negeren
verloor zijn voetstuk

Ingrid Lenaerts

Van harte lacht zij in mijn hoofd
bij de geboorte van een een nieuwe dag
de zon als zij hemelgloren gaat
wanneer de nacht moet wijken
voor een hemelsblauwe lucht
en de eindeloze stilte
van dromende dauwdruppels
Een vuurbol
die klimt tussen het wolkrek
de nevels verdrijft
op zijn triomfwagen

Ingrid Lenaerts

Ik moet er de wind ontvangen
komend uit het noordzeegat
sta er niet voor te trappelen
met zijn staart en nukken
in de voorjaarsmaanden

bederft hij onze luchten
met grijze kliederwolken en regenvlagen
stuur ik hem heen maar hij wil niet luisteren
gaat nog in het water woelen
zijn onstuimigheid valt niet in te tomen.
Kierewiet is dit heerschap wel..

Ingrid Lenaerts