Ik hou van het morgenrood
zo vurig in zijn gloed
een jonge belofte aan de dag
hoop als een korf rode vruchten
stralend in de morgenzon
aan onze tafel.

Ingrid Lenaerts

Zingen doe je voor de Heer
wanneer zijn bron Verrijzenis
in de Paasnacht weerklinkt

alsof hij onder ons is
zijn medemenselijkeheid stroomt
als een hooglied voor  het altaar
indachtig het nieuwe leven
uit een onuitputbare herhaling
lentezon  in gedachten

Zingen doe je voor de Heer
een geschenk in deze blijde dagen

Ingrid Lenaerts

Dagelijks is telkens
Dan haal ik de bakker binnen
Ik geur de soorten
honger leven en bedwelming
Dit is een beeld
voor dagen
waarvan ik hou
In deze middenholte
van brood en warmte
wik il dubbelwonen
slechts kabouter,sleechts vederlicht kind

Uit "om-gedichten "
Voor Kortessem

Ingrid Lenaerts

Op je schouder links
de duivel als een kwelgeest
toch lach je hem uit

Op je schouder rechts
lacht een engelbewaarder
hoor je zijn woorden?

Ingrid Lenaerts

zwakte
een lekke badeend
die even ondergaat
weer de kop opsteekt
dan de stokslagen

omstaanders jouwen ze uit
ondanks alles blijft ze ingeschreven
als deelnemer 
naar de eindmeet.

Ingrid Lenaerts

Sluier van de morgen
mist over het land
vol geheimen geheimzinnig
parelend op je huid
dauwdruppels in je haren
het gras groeit luisterbaar zacht
de lucht is veelbelovend
de zon lijkt jong en hups

ik loop door de tuin
vol verwachting
keizel onder mijn voeten rolt weg
een vogel lacht me uit
ik spring een gat in de lucht
ruik koffie
kom mee ontbijten
zin eeen croissant ?

Ingrid Lenaerts

Luisterend naar het gedonder van treinen
onder de brug aan de Beekhoekstraat
daar waar het beloofde land
van eindeloos verlangen begon

Daar waar de elzenkatjes lente beloofden
langs de spoorwegbermen in Hove
de knalrode trein naar Amsterdam
met getuite lippen op de kop
voorbijraasde in een wervelwind
passagiers  flitsen in hun coupé even op
toen was alles voorbij

De sporen kloegen op scherpe tonen
wanneer de stoptrein het station  naderde
het knarsen  van de remmen
was de woede van de ijzerman.

Nu denk je het is zolang geleden
maar ik ben er nog altijd
in gedachten.

Ingrid Lenaerts

Kraakpand vergane glorie in de buik
groots in ruimte en nog grootser in het groen
Het verwilderde park verbergt het verval
Kwajongens namen bezit van stallingen
Rookten er als volwassen schouwpijpen
Experimenteerden er vele manieren van zijn
met de geneugten des levens
alsof het de eenvoud zelve was

Daklozen uit de rand namen er hun intrede
In de anonieme weelde van toen
Tevreden met een thuis een bed onder dak
Beschut tegen water en wind

Het kraakpand herhaalde zichzelf
Liefde à la carte zorgde voor nieuw leven
Zon scheen door de open ramen
in het park op oosterse wijze
werd er gemediteerd

Tot het jaren geleden ontruimd werd
Nu treurt het opnieuw in zijn ziel
van dubbel vergane essentie.


Ingrid lenaerts

Schrap ze uit al haar  dagen
gooi haar  taal en woorden weg

maar bewaar ze toch ergens denkt ze
contradictie in haar  hoofd

zij  is het te bange konijn
het verleden over te doen 

zij  wil soms verdwijnen in blauw 
op een maandagmorgen 
om te herrrijzen 
als een blanco blad 
onder goed gesternte

Ingrid Lenaerts

Droomde ik dat je me liet staan
te min om nog te bekijken
de treurwilg in het regenseizoen
bij de vijver in het slijk?

Ik huiver vanmezelf en zwem
neen het is maar ploeteren
de oever lijkt een hoge morgen
en ik zink terwijl jij toekijkt
Gillend ben ik nog
dat klein beetje hoop
dat de dag anders zal zijn .

Ingrid Lenaerts

Naar waarheid mag ik je graag
zei hij
vind ik onderdak in warme woorden
gelijkenis als een geschenk
dat zich moet herhalen
om niet verloren te gaan
onuitgesproken in je ogen
daar blakert nog altijd de kaars
de weinige momenten
spetterend vuur
ik hou het  brandend
in zoveel verlangen
noem je het oneindigheid
van een irrealis

Ingrid Lenaerts

De weerwolf in zijn lijf
beloert hem bij dag
om bij nacht uit te rukken
Hij vreest zijn lijf
als de schaduw van een dwerg
die  hij niet kan temmen
als de heksen in het begijnenbos
hun lente vieren 
hem verzoeken zijn ik te breken.
Hij loopt verloren in zichzelf
nooit meer te viden zijn ware aard

Ingrid Lenaerts