Het baanhuis van oudsher
boerenherberg met kachel
houten schenkbank, koperen tap
houten hoge stoelen
spaarkastjes tegen de muur
van duivenmelkers en kaarters
de lucht nog bruingerookt
heeft zijn vel verkocht
aan de moderne tijden

Er komt een nieuwe look
weg met de oude ongezonde miserie
een nieuwe tap met porselijnen koppen
wit en zwart disignzitjes hier en daar
walking diner tafeltjes
een breedbeeld scherm met licht slingers
een nieuwe kaart met
wel zoveel bieren en wijnen
en niet te vergeten de hapjes
kelners met de lange rokschort
zoveel ditjes, zoveel datjes

De tijden veranderen
de moderniteit is een wet.

Ingrid Lenaerts

Huis tot in de hemel
torentrap zoals een slakkkenhuis
doorschijnende werkelijkheid
hangt te zweven 
neen,niets van dit alles
een huis van glas
doorkijkruimte op het woonerf
uiteindelijk
een museum voor glaskunsten
in zoveel varianten en kleuren 

lijk je wel in de sprookjes
van duizend en één nacht
oosterse gedachten, 
kristallijne gedachten 
fragiele gedachten,
teveel om te vernoemen 

je moet het zien,
het huis van glas 
het huis van de illusie
op deze stralende herfstmorgen

Ingrid Lenaerts




 
  

Het park droomt weemoedig zijn herfst
er loopt een een zwarte rilling door de bomen
hun stammen ademen zwaar het nachtvocht uit
de blaren breken met hun  oorsprong

Ze waaien van de takken als pluimen uit een nest
de vijver weerspiegelt in  duisternis
de lantaarn duikelt omgekeerd  in het waterbad
vibreert in een oktoberavondbries.

Er kraken twijgje sonder onze voeten
de wereld is buitenaf muisstil,
het water blijft een raadsel
in al zijn diepten.Ik heb er kou.



Ingrid Lenaerts

Een dramtische rol
van standaard jeugdjaren exemplarisch
voor een minder publiek
toneel op het podium der vervreemding
tussen twee koppels
alleen met lichaamstaal
in expressieve eenzaamheid
achter een masker
ze zijn ontaard anders menselijk
tijdens een korte voorstelling
vol woordloze emotie

Ingrid Lenaerts

Zou iemand ooit zijn geloof bevestigd hebben
in een alfabet als een soort god van communicatie
die we even evident vinden dat hij bestaat
met zijn zesentwintig afspraken
met oneindige mogelijkheden ?

Hij voert ons dagdagelijks door elke droom
aanwezige of toekomende werkelijkheid
hij heeft ons lief en draagt de haat
zoals wij willen of verbergen
hij kan  nog veel meer vertellen of onthullen
zwijgen of verbergen
elk woord keleeft hij tegen de taalberg
tot zin of onzin van ons hebbben en houden
Hij is alles en niets om in te verzinken
om uit te herrijzen

Ingrid Lenaerts

De herfst buitelt dol
rammelt met zijn wilde staart
de angst in het blad

Ingrid Lenaerts

Blinde vlek in het landschap
achter de tumulus
de grote menhir op eenzame hoogte
in weer en wind
een naam en herinnering
voor vele naamloze doden
door de eeuwen hen.


Ingrid Lenaerts

ik moet je vertellen van zoveel

ik heb nieuwe schoenen gekocht

ze kwellen me nu al van links naar rechts

zitten mijn tenen als haringen in een ton

ik heb mijn brilleglazen gebroken

dus moest ik bij de opticien langs

want ook hem zag ik dubbel

een klier van een vent die nooit went

ik had nog geen miserie genoeg

nauwe schoenen dubbel zicht

kwam daarbij dat ik mijn rok verloor

tussen een menigte tieners

die niet wisten wat hen overkwam

Ze gibberden en sourdine

zoals de doffe roep van scheepshorens

ik stond erbij alsof ik door de bliksem getroffen was

als de bliksem er vandoor

zonder rok aan mijn lijf mijn rok in de hand

ik heb me achter een bushokje gewrongen

de rok met een veiligheidsspeld bevestigd

en weg was ondergetekende van deze tekst

ik had de pech aan mijn zijde

de miserie in een notedop speelde zich voor mij af

als een komische film bij uitstek

ik voelde me een belachelijke toevalligheidals niet één

ik ben gaan slapen met mijn hoofd in de kussens

van de schaamte binnen de woorden

in mijn dagboek der domme fratsen

die me zomaar overkwamen

Ingrid Lenaerts

Mist over het ven
De verdamping kronkelt krols
Het water bibbert


Ingrid Lenaerts