In de schaduw van witte kruisen
huivert een moeder bij het soldatengraf
van haar zoon
hij keerde niet weer van de grote oorlog
die van hem een held maakte
tegen wil en dank

terwijl hij huilde van angst
als een verlaten kind
in het slijk van loopgraven

Het is al heel lang geleden
maar zij mist haar kind
voor altijd

Zij wou geen held
zij wou alleen haar zoon,
zijn kinderen ....
Oneindig verdriet drukt op een schouder
in de schaduw van witte kruisen

Ingrid Lenaerts

Zo zichtbaar herfst
door broze dunne eikenblaadjes
in bijna blozend fluweel
in het dunne licht
hangen als lampionnen
aan de moedertak
ze draaien rond
in een flauwe najaarswind
die hen met één ruk
kan vernietigen.
Het leven aan een draadje
en dan het afscheid ongevraagd
de val op het blarentapijt
wachtend op het afsterven.
Zo zichtbaar niet te ontkomen
herfst.

Ingrid Lenaerts

het is haar zomer
en dat is goed


Met nog hoog wat zon
om de schouders
een zonnebril moe van dragen
op detafel, de luie avond

Geef wat verkoeling
zacht en aangepast
lange glazen,drinken
spiegeltje tot zichzelf.

Zij is opmerklijk
aanaan haar leegte
haar pointe

Ingrid Lenaerts

Bij de bron ontspringt
klaterend helder water
in het loverbos

Ingrid Lenaerts
 

Ergens zit een vreemde uil
in de schaduw van de nacht
in diepe gedachten
verzonken in de tijd 
uil te zijn of meer 
voor de rosse maan 
die zijn leven  ooit was. 
Nu is hij versteend
in een taal die ik niet begrijp.

Ingrid Lenaerts

Het baanhuis van oudsher
boerenherberg met kachel
houten schenkbank, koperen tap
houten hoge stoelen
spaarkastjes tegen de muur
van duivenmelkers en kaarters
de lucht nog bruingerookt
heeft zijn vel verkocht
aan de moderne tijden

Er komt een nieuwe look
weg met de oude ongezonde miserie
een nieuwe tap met porselijnen koppen
wit en zwart disignzitjes hier en daar
walking diner tafeltjes
een breedbeeld scherm met licht slingers
een nieuwe kaart met
wel zoveel bieren en wijnen
en niet te vergeten de hapjes
kelners met de lange rokschort
zoveel ditjes, zoveel datjes

De tijden veranderen
de moderniteit is een wet.

Ingrid Lenaerts

Huis tot in de hemel
torentrap zoals een slakkkenhuis
doorschijnende werkelijkheid
hangt te zweven 
neen,niets van dit alles
een huis van glas
doorkijkruimte op het woonerf
uiteindelijk
een museum voor glaskunsten
in zoveel varianten en kleuren 

lijk je wel in de sprookjes
van duizend en één nacht
oosterse gedachten, 
kristallijne gedachten 
fragiele gedachten,
teveel om te vernoemen 

je moet het zien,
het huis van glas 
het huis van de illusie
op deze stralende herfstmorgen

Ingrid Lenaerts




 
  

Het park droomt weemoedig zijn herfst
er loopt een een zwarte rilling door de bomen
hun stammen ademen zwaar het nachtvocht uit
de blaren breken met hun  oorsprong

Ze waaien van de takken als pluimen uit een nest
de vijver weerspiegelt in  duisternis
de lantaarn duikelt omgekeerd  in het waterbad
vibreert in een oktoberavondbries.

Er kraken twijgje sonder onze voeten
de wereld is buitenaf muisstil,
het water blijft een raadsel
in al zijn diepten.Ik heb er kou.



Ingrid Lenaerts

Een dramtische rol
van standaard jeugdjaren exemplarisch
voor een minder publiek
toneel op het podium der vervreemding
tussen twee koppels
alleen met lichaamstaal
in expressieve eenzaamheid
achter een masker
ze zijn ontaard anders menselijk
tijdens een korte voorstelling
vol woordloze emotie

Ingrid Lenaerts

Zou iemand ooit zijn geloof bevestigd hebben
in een alfabet als een soort god van communicatie
die we even evident vinden dat hij bestaat
met zijn zesentwintig afspraken
met oneindige mogelijkheden ?

Hij voert ons dagdagelijks door elke droom
aanwezige of toekomende werkelijkheid
hij heeft ons lief en draagt de haat
zoals wij willen of verbergen
hij kan  nog veel meer vertellen of onthullen
zwijgen of verbergen
elk woord keleeft hij tegen de taalberg
tot zin of onzin van ons hebbben en houden
Hij is alles en niets om in te verzinken
om uit te herrijzen

Ingrid Lenaerts

De herfst buitelt dol
rammelt met zijn wilde staart
de angst in het blad

Ingrid Lenaerts