Vader kromt zijn rug
zoals  de hoogbrug in onze stad
Hij draagt zijn hoofd tussen schouders
bekijkt alleen neerwaarts de barre aarde
de grijze straatstenen tijdens een regenbui

Vader wil geen hulp zegt hij
hij wil alles nog zelf doen
het lukt hem nauwelijks
te verstoppen dat hij geen twintiger is.
vader is trager maar ontkent
valt in slaap na de middag
beweert nog springlevend te zijn

Hij vult zijn dagen op
met vaste gewoontes die heilig zijn
zoals de wekelijkse hoogmis
en zijn bezoek aan het zondagscafé.
vader houdt de leeftijd op afstand
terwijl hij mijmerend de tuin inkijkt
de vergeelde blaren weg ziet waaien .
Weldra komt de winter weer zegt hij
hij zit me in het bot kneutert hij
we moeten er iets aan doen
om hem weg te jagen heel ver
die winterkweller

klokt dan de rode wijn achterover
Even later ligt hij in de armen
van zijn verjongende wijngod.

Ingrid Lenaerts

Eenden dobberen
in zilverrust op de plas
Broos licht weerkaatst ze

Ingrid Lenaerts 

Koude dagen rollen over de einder
ze maken zichzelf ijl en doorschijnend
als de adem uit de bek van de nacht
wanneer zonsopgang zijn intrede doet.

In het moerasland huist de watergeest
die als een mager spook dwaalt
in lange slierten wattige nevel
onuitgesproken sensatie van de vlucht

de legenden leven er nog altijd bloeiend
hun eigen bestaan als een zwervende keien
die het rollen in gang zetten de vallei door
her en der verspreid als graankorrels in de wind


Ingrid Lenaerts

Tijd voor schemerlamp
dagen verkorten hun jurk
nacht doet het anders

Ingrid Lenaerts

Nauwelijks geland
de reiger heeft echt geen tijd
andere vis wacht

Ingrid Lenaerts

Ze vertrok met gave en goed
de jeugddroom achterna
ze zag de bergen en zwarte sneeuw
toen ze hem ontmoette
hij de leider zei de volgeling 
onder de sterren die ik nooit zag
de buitenrand van taal en teken 
werd grillig zen grimmig  
ik herkende haar boodschap niet meer
duidelijk tekende zich een andere wereld
met diepe sporen van afgunst.

Ingrid Lenaerts

Terug van weggeweest
de keuken heeft ze weer lief
na jaren verbanning
de fee heeft hen niet meer nodig
de gouden koets blijft op stal
pompoenen gaan in de soep
zacht van smaak mooi van kleur
bovendien heel lekker
verder om je te laten griezelen
voor de boze geest met hol gezicht
de gemene lach en de brandnde kaars
de stoet halloween heksen doodshoofden
en trawanten
en dat alle smet de onschuld
van een schitterende ora,je pompoen.

Ingrid Lenaerts

De koude blaast haar lokken weg
uit haar gezicht  door nevel omkranst
ze schudt het hoofd meewarig
de wolken ritsen dreigend tussen grijs en blauw
de wind speelt het spel venijnig
vanuit het zuidwesten dreigt storm
een flauwe zon kan de aarde niet verwarmen
Ze is reeds vertrokken naar een andere wereld
verzuurd loopt de lucht dicht boven de horizon
De wind bijt zich vast in de bomen
laat er zijn klaaglied huilen in bogen verdriet
nog enkel regen wacht ons een kille dag in spe.

Ingrid Lenaerts