Ze liggen er verlaten bij,
de duinenrij aan het strand van bredene
de wandelpaden zitten dik onder het zand
van de scherpe oostenwind
winterduinen fluitend
 in de pannen

Een eenzame wandelaar
met hond  lopen er te dromen
de zee schuimkopt over haar diepte
het helmgras is houterig moe
het continu buigen is te nederig
de wind eist altijd zijn tol
hij is een egoïst eerste klasse
laat niets ongelegen zijn wil te behagen
de zandkorrels verstuiven
de duinen zijn aan rust toe.

Ingrid Lenaerts

Lichtjaren veraf
sterren staan onbereikbaar
dicht boven ons huis

Ingrid lenaerts

kom naar deze stralende sterren
bij maanlicht oranje tegen donkerblauw
de vriezeman loopt over berg en dal
met zijn ijsstaf en tovert kristallen de luxe
als een uitdagend werkje brugse kant
in plassen op straten over velden
de ramen zijn witdicht gevrozen
het weidegras draagt witte helmen
de aarde kraakt van mens en dier
elke beweging klinkt ijler in de lucht
alles lijkt zo groot en overtreffend
ik voel me nietig bij deze sterrenwacht


Ingrid Lenaerts

De sneeuw verwachten
hopen op een witte kerst
romantische droom.

vlokken dwarrelen
als engelenhaar neerwaarts
voor het vensterraam

over de straten
een vacht van grote stilte
dempt  mijn voetstappen
 
Ingrid Lenaerts

wolken jagen snel
plooien de blauwe hemel
tot een wattig bed

Ras verdwijnt het licht
het wordt zo een grauwe dag
met ijzige wind

Ingrid Lenaerts

een wintertuin met rijm omkranst
de laatste rozen halfstok
broos rood geknakt door vorst
de grassen omrand met kristalwit
zie ik huiveren in hun plunje
Koolmeesje op de voedertafel
slaat zijn voorraad op

een wintertuuin vol blijvend groen
de sparren wiegen licht in de wind
klimop stevig aan de muur gehecht
keert zijn blaren naar de hemelkant
de hulst heeft nog al zijn rode bolletjes
om zich te laten bewonderen
de wintertuin wacht op de rijzende zon
die verbleekt en afstandelijk is.
nog probeert zij warmte tot leven te wekken
een wintertuin met rijm omkranst

Ingrid Lenaerts

Boven mijn hoofd
een halve maan
begeleider van de nacht
in een donkerblauwe lucht
tussen de sterren
zij reist en waakt
tot de morgen
boven mijn hoofd
een halve maan.

Ingrid Lenaerts 

Met blauwige mist
vertoeven bosbessen stil
op de heidegrond

Een roos in de storm
knakt er af  door brut geweld
wil toch liefde niet kwijt.
Ingrid Lenaerts

Zoals het water tegen de oever klotst
zo hoor ik mijn harteklop in mijn hoofd
angst voor de inktzwarte diepten  
in de scheepsdokken die er verlaten bijliggen
de haven lijkt een open muil
waar de wind het oppervlak rimpelt
in de strakke westenwind
waar de losse planken kraken 
alsof de bruggen zullen instrorten
Ik maak me uit de voeten
bij al dit natuurgeweld
ik kan op de hoofden lopen 
van de angstduivels die hier huizen.

Ingrid Lenaerts
 






 

De forhenzentrein wiegt door de avond
dan versnelt hij zijn snelheid
zoals een ontsnappende gazelle
die vlucht voor de leeuw
de reizigers suffen hun aanwezigheid
half slapend half wakend in het geheel
een rups die door de avond flitst
opweg naar vele thuisbestemmingen. 

Ingrid Lenaerts

Zeewind kromt bomen
geschraagd tot een reuzenhaag
nog niet in opmars.

Ingrid Lenaerts