Kaal en killig
ligt de akker
bij schemeruur
in zijn resten
stengels van kolen
als een winterparaplu

treurig en traag
plooit mist
zijn adem toe
de kluiten in voren
vermodderen  vettig
een gesloten land
wachtend in zijn
vergankelijkheid

Ingrid Lenaerts

Zijn geweten voelt als een getemde ruimte
de leerschool van  basisbehoeften en ideaal
waar dagelijks in deze besloten arena
de confronatie doorgaat de show plaatsvindt
der witte en zwarte paarden
duivel of engelvan vele dingen
Zij n geweten loopt zoals een doolhof
tussen de dorens en de mooie bloemen
de zang van de nachtegaal
of de krassende kraai
Hij moet er een keuze maken
in de ruimte waar de wereld onderworpen wordt.

Ingrid Lenaerts

een inktzwarte nacht
verzoekt  diepte van elk uur
zoals een wurggreep
gestolde stilte
laat angst zijn tentakels los
rond jonge onschuld


Ingrid Lenaerts

Meeuw bij morgendauw
groots en weids je vleugelslag
over het tuintje

Ingrid Lenaerts

de appel viel al lang van de boom
hij werd wel honderd maal geschild
heel vakkundig gerokt in stroken
en nu was er niets wat gebeurde

het was afgrijselijk stil en afstandelijk
slechts een glas water om te drinken
woorden bleven onuitgesproken
het was een raden naar waarom
de appel is gebroken herinnering
bij dze korte stilte


Ingrid Lenaerts

Met steeds grotere verwondering
ben ik van het aanzicht doordrongen
zo'n kleurenbolwerk haakt op het netvlies
het ballenbad is megakoel zoals  men zegt
om zich te laten vallen
zoals een meteoriet uit de hemel
Je kan gooien en grijpen en knijpen
om de frustratie te onderkoelen
je kan relaxen op de vrijblijvende interpretatie
Ik stort me dit jaar in het ballenbad
zoals mijn kleinkinderen bandeloos
ontsnappen en ontspannen .
Ik woon voortaan op de herinnering
van een deugddoend ballenbad 


Ingrid Lenaerts 

Door een likkende vlammencirkel
springt hij als een Bengaalse tijger
bang van gelijknamig vuur
vlammen spuwt hij uit
een vuile mond die walmt van dampen
de jongleur loop op lichte voet
 het publiek  houdt de adem in
amuseert zich op de rand van  doodsangst 
die uitdagend aanwezig is 
in het hart van de man

Ingrid Lenaerts

 

Winter draagt afwezigheid tusen de plooien
van zijn donkere en grillige kleren
Hij heeft het zonlicht op een min gezet
en laat het bij zijn gratie langzaam weerkeren
Winter spreekt harde en koude taal
waneer hij zijn onderdanen uitzendt over berg en dal
oostenwind laat hij bijten in onze huid
water laat hij bevriezen zonder pardon
de duisternis hanteert hij kwistig
tussen de kale bomen hangt Vriezemans 'adem
de ijsprinses schalt het uit met dunne lippen
haar bewondering voor doorzichtigheid
de winter draagt geen wanten of sjaal
mens en dier moeten zich verzettten 
tegen zijn wil en wet die hij hanteert
ze verjagen hem bij de haard en het vuur
de vlam schenkt licht op de brandende kandelaar
Dan zit de winter op zijn honger
eenzaam in zijn eigen stijl en koppigheid
van winter te zijn.

Ingrid Lenaerts

De mist hangt te snijden bij de vaargeul
de oceaanreuzen liggen als zwanger
te wachten op hun bevalling
wanneer hun buik zich openen zal
Ze zijn verlicht met lampionnen
langs de masten schittert het licht
over het waterpaleis dat weerkaatst
in de diepte van het water
hier en daar hoor je zingen en  dansmuziek 
de winterse lach uit de tropen
de containers wachten in duisternis
bij middernacht als de jaarwisseling aanvalt
gaan alle schepenhoorns trompen
als een vloot die het anker licht.
Nieuwjaarsnacht in de haven
een feest met een bijzondere noot.

Ingrid Lenaerts