De zomer heeft het erf in zonnebrand gezet
de hitte trilt over de plaveien in blauwe serpentines
de aarde rust de hypnotische slaap van de middag
het zuiden zindert hier bij mens en dier

De hoge populieren ruisen in hun samenzang
dat ik hoor het weinig waaien
dat bijna stilte mij tevreden overschaduwt

Zou ik mij nu onder levenden begeven
mocht ik nog deelnemen  aan deze maatschappij?
want bijna ben ik helemaal uitgerangeerd
zoals een afgedankte stoomtrein vergeten
in het museum van de tijd te kijkgezet

En waarom heeft men mij mijn vleugels geknipt?
om mijn alternatieve traagheid die men verwenst
omdat ik hier niet thuis hoor denkt men ?

Zal ik  dan als kermisaap mijn danspasjes wagen
om in deze circuswereld mijn plaats te veroveren?
Ik stel u mijn diensten ter beschikking
ga dan wel even rond met de pet
kan dan opnieuw beginnen.Gegroet.

Ingrid Lenaerts

Aan stille oevers in de late avondzon
scheert een briesje over de waterplas
schudden  de rietkoppen hun pluizig hoofd
als een een eensgezinde massa
Eenden glijden langzaam voorbij
trekken  rimpelingen naar buiten
Kikkers in hun rust gestoord kwaken
beledigd tussen de waterplompen
De reiger overschouwt zijn winningsgebied
Zie ik Guido Gezelle daar niet zitten?


Ingrid Lenaerts

Bij mooi weer dragen wij een gevleugeld lijf
dat stijgt boven de wolken liefde ijl in het hoofd
trotseert de koudefronten die  zij doorklieft

Wij varen een droomboot door de hemel
het spinrag schittert in de ogen van de morgendauw
terwijl kleurspiralen elkaar omestrengelen
in een dansspel van licht- en schaduwvlekken
 
Wanneer de witte maan  hoog aan de hemel staat
zoals een bepoederde leerling harlekijn
die nog net niets weet van het verdriet dat hem treft
dan zweven wij dronken van verzadiging
naar de diepe slaap in de armen van Amor.

Ingrid Lenaerts

Supertuinkabouter versiert onze tuin
sinds deze morgen er pal neergezet
Wie dit deed weten  we niet,
het is raden naar de herkomst
van onze nieuwe beschermheer.

Super houdt stevig de wacht
met de nodige glimlach in de baard
Hij draagt een koperen lantaarntje
waar een stevig rood namaaklicht in brandt
de vlam zal er nooit doven
Wellicht vertrekt hij wel opnieuw
even geheimzinnig zoals hij gekomen is

Ingrid Lenaerts

Kippenvel bij de lofzang van het koor
dat voor de Heer zingt en een meesterwerk brengt
binnen deze koele gothische kathedraal

legt  mij de link naar  glorie en onderwerping
terwijl buiten de hitte trilt aan de ramen
het rozet verpurpert aller ingetogen mouvementen
de namiddag verademt multiplex de rillingen
over ruggen die zwijgen van impressie
jaren in het geheugen die niemand me leerde

Ingrid Lenaerts

Zij  zingt het evenwicht op het dak
van een zachte wereld die ze uitvond
waar ze zetelt als kleine genieter
van de weidse natuur op een heuvel
de echo van woorden tegen de wand
het kind dat dromen op zak koestert
dat alles eens groot  zal worden ....
zoals naar wens in te vullen is
ach lieve wereld die zo wreed kan zijn .

Ingrid Lenaerts