de lucht beantwoordt
de vraag om sneeuwt niet
zomaat wordt hij uitgeschud
over akkers en velden
de wind in het noordwestergat
geselt ons in het gezicht
de korrelige hagel klettert
op de straat zolas bij een onweer
even later gaapt de zon
door een bleke winterspleet
het weer is ziek
 teveel aan sneeuw
 en neerslag
en daarbij dan nog de kou
het is allemaal om vlug te vergeten.

Ingrid Lenaerts

Maan en sterren treffen elkaar
in een heldere nacht geen zucht rondom
de lucht is zwanger hoogblauw
daarboven wordt gewerkt
de hemellichamen reizen kris kras
zoals mieren  in bedrijvigheid
de maan kijkt stil en ongedwongen
zij wacht over de nacht daar beneden

Ingrid Lenaerts

Een kind dat echt speelt
vergeet begin vraagt niets meer
zo buiten zijn rol

Ingrid Lenaerts

Winter je laat je weer voelen
je ogen staan kouder dan het ijs
je adem stolt in mijn haren
je vriend de noordenwind blaast
de rillingen op mijn rug

je woorden bevriezen de dag
je hebt de zon verkild
tot een koude afstandelijkheid
heb  je weer sneeuw in petto?
beteken je weer gevaar op de weg ?

laat die dingen toch eens minder opduiken
en spaar ons toch een beetje.

Ingrid Lenaerts

de nacht kijkt somber
door duisternis belegerd
lichten plots gedoofd 


Ingrid  Lenaerts

Het lijkt een illusie
dat deze weg naar de hemel gaat
hij slingert zich hogerop
en wij hier beneden
zien aan beide kanten
braambesstruiken
in hun naaktheid
van een winterseizoen

vogels kwetteren vulgair
op het midden van de weg
om resten brood
de hemel is flauw geblauwd op grijs
zoals  op een aquarel
wij gaan onze illusie achterna
de vogels stuiven weg 
verder gebeurt er niets meer
op deze stille weg 

Ingrid Lenaerts 

Een mollig engeltje in het gras
rustig op zijn buik
klapwiekend met zijn vleugels
beentjes achteruit in de lucht
steunend op zijn beide ellebogen
daagt mij uit hem te bekijken
hij kirt van plezier
op deze zonnige dag
geloof ik nu mezelf?



Ingrid Lenaerts

Het regent verdriet
dakpannen rillen betraand
sombere tijden

Ingrid Lenaerts

Oktober vergrijst de lucht
de zon wordt schaars en vaal
het land verlegt zijn zwaartepunt
in kleuren geel en bruin
het groen vergaat de akkers
bomen kalen waaiend in regenvlagen
blaren versterven in vijvers en plassen
we zitten vlug in schemerdonker
dat ons innewaarts keert
de huiskamer verenigt haar bewoners
langer tussen dag en nacht
hier het zwaartepunt gezelligheid
bij een glas rode wijn
in de schemering van een haardvuur
oktover verwarmt ons bij elkaar 

Ingrid Lenaerts

Strandstoel geborgen
alle cabines gesloopt
de zee gebleven

herinneringen
ze reizen mee in de tijd
vakantie voorbij

de meeuw krijst immer
ijzig en scherp haar geroep
onbewogen zee

september brengt wind
  het zand verwaait zot en knarst
tussen de tanden

Ingrid Lenaerts

Het uur elf
een dag zo goed als halfrond
maandag op zijn maandags
langzaamaan stippelt zich de lijn
de wekelijkse markt is volop bezig
hij gonst van mensen
van zakelijke bedrevenheid
en kleine listen
de groenten  en het fruit
ze glimmen en kleuren de voorbijganger
roepen kooplustigen
het uur twaalf nadert
de marktkramers sluiten hun kraampjes
de kaasboer is de laatste
zijn rolluiken aan het kraam  rollen af
de mussen genieten nog na
van alle resten
de vuilniswagen ruimt op

Ingrid Lenaerts

Ze weet het allemaal zegt ze

hoewel ze voortdurend vragen stelt

waarom ben ik nu hier in dat bos?

Jij wou niet thuis blijven ,je wou wandelen gaan

zijn haar conclusies

ik kon ook thuis blijven zegt ze.

Ze stapt naast me door en verwacht reactie

sneller dan ik kan antwoorden

hou jij niet van tekenfilm ?

Moet ik daarom in het bos wandelen.

Zijn dekabouters hier nu in dat bos?

Enige verklaring geeft ze niet

want zij is de groet vraagbaak

kom we gaan ze zoeken moeke ,de kabouters

en nu wij beiden op pad

oma en kleindochter op zoek

naar kabouters ,ze bestaan echt hoor moeke

op dit moment van de dag

bij hoge zomertemperaturen

nin een schaduwrijk dennenbos

denk ik : we zullen ze vinden

die mannetjes van de nacht

die zich altijd verstoppen

en we blijven maar zoeken

we zullen ze vinden ...

Ingrid Lenaerts

stoeien in het maanlicht
de gewoonte der poezen
op de rand van de daken
elkaar achtervolgen
balancerend zoals acrobaten
hun nummertje ten beste geven
daarbij  ook ander spektakel
dat het kattendom vermenigvuldigt
een gewone drukte
met het nodige lawaai
stoeien in het maanlicht

Ingrid Lenaerts

zeg het niet

aan de maan en de nacht

dat ik niet slapen kan

dat ik je nu al mis

daar zover wellicht onder de sterren

op een verre landweg

of in een denderende trein

een dobberende boot

een rinkelende tram 

die je wegvoert naar oneindig

een zee een strand een berg

de grote vlakte

mijn kind dat er niet is

geen tastbaar iets alles te ver verleden

Ingrid Lenaerts

ik moet ze dragen die stekels
als inplantaten op mijn rubberhuid
ik wil ze kwijt die naalden
die afschrikken en verjagen
ik wil alleen mijn bloemen houden
de roze droom tussen de prikkldraad
ik schaam me deze stekels te dragen
daarom ben ik niet geliefd
ik zou het anders willen
 iedereens vriend
met mijn flitsende bloei
londer de staalblauwe hemel.


Ingrid Lenaerts

vertrekkend ver licht
daar heel hoog in de wolken
de nacht verdrijft je
morgenvroeg weer daar
de nacht duw jij dan weer weg
geen dag zonder jou

Ingrid Lenaerts