Weet jij me een roos in liefde te vatten
alleen zijn zonder jou niet in te schatten
duren de dagen somber ellendig gekleurd
voel ik hebben en houden aan jou verbeurd.

zinloos is de pijn die zich nestelt in mijn lijf
dat tergend traag de wonden beklijft
die nooit meer tussen de plooien verstrijken
nu weemoed en verdriet horizonten  bereiken,

waarachter ik in het niets moet verzinken 
liever dan hopeloos verder te hineken 
dat eeuwig verlangen  naaar jou en onvoltooid
slaat me aanscherven houdt me gekooid

Ik wil er uit deze dwangbuis ontsnappen
het keurslijf dat me vestikt vertrappen 
geef me een sein dat ik verborgen vrouw
kan ontwaken in die klare morgendauw
 
Ingrid Lenaerts