Weet jij me een roos in liefde te vatten
alleen zijn zonder jou niet in te schatten
duren de dagen somber ellendig gekleurd
voel ik hebben en houden aan jou verbeurd.

zinloos is de pijn die zich nestelt in mijn lijf
dat tergend traag de wonden beklijft
die nooit meer tussen de plooien verstrijken
nu weemoed en verdriet horizonten  bereiken,

waarachter ik in het niets moet verzinken 
liever dan hopeloos verder te hineken 
dat eeuwig verlangen  naaar jou en onvoltooid
slaat me aanscherven houdt me gekooid

Ik wil er uit deze dwangbuis ontsnappen
het keurslijf dat me vestikt vertrappen 
geef me een sein dat ik verborgen vrouw
kan ontwaken in die klare morgendauw
 
Ingrid Lenaerts
  

Men zegt dat : boordevol gewicht deze feiten
ze worden  uit de doeken gedaan
ze worden bijgekleurd met verf in woord en daad
tierlatijntjes als kanten jurken hangen onderuit
Heb je al gehoord dat?
Ja hoor en naar het schijnt was het niet zo
maar helemaal anders
Varianten worden gemaakt op de wijze van
een nieuwe wereldschepping
aangedikt met leuke verzinsels, met bittere kruiden
versmald tot een wespentaille , zij die negeren
duwen feiten achter hoeken en kanten
Verhalen worden aan elkaar gebreid
soms buiten proportie wordt er gevuilbekt
gespuwd en met drek gegooid naar zoenoffers
kwade tongen van haat en nijd bezweren de toekomst
Verhalen snijden aan vele kanten  in het vlees
ja verhalen....

Ingrid Lenaerts

Op het dorpsplein
een kiosk dromend
van vergane glorie
in de middagzon

Ooit op grootse harmoniefeesten
zat het podium vol muzikanten
met zwierige dirigent
een applaudiserend publiek
aan de voet

Nu staat hij  er jaren doelloos bij
slechts een onderkomen
voor een handvol  mussen
en bij nacht een onderdak
voor zwervers

Ingrid Lenaerts

Vol antiek sentiment
ligt het hof in de zon te rusten
van slag na het noeste werk
de populierendreef blijft nu onberoerd
geen zucht geen wind
de aarde barst in droogte
boeren grijpen naar de stilte op hun  erf
even een middag zonder gedoe
gewoonweg een zonnige zondag
voor een hoofd zonder zorgen

Ingrid Lenaerts

De nacht zat vol sterren
pinkend als verliefden naar de aarde
werden wij dronken
van hun boodschap.
De stilte tussen de stammen
omwikkelde ons gedachten
Eindeloos bleven wij dromen
wie daar zo hoog en hoofs
zich schuil hield.
Het antwoord deelden wij
in zoete slaap.

Ingrid Lenaerts

 Vroeg in de morgen
 Kwetteren lentevogels 
Winter is voorbij

Ingrid Lenaerts
 

Wolkenschaduwen
jagen over de akkers
het zonnelicht speelt

Ingrid Lenaerts

Als ridders te paard
verdringen reuzenzwammen 
 zwakke boomstammen

Ingrid Lenaerts

Rozentheater
waar liefdessongs ontwaken
tot diep in de nacht 

Rosse maneschijn
een kater jankt om afscheid
blues voor zijn kattin

in de Donkersloot
zitten kwakende kikkers
in morgenconcert

de nieuwe ochtend
swingt heerlijk met zonnegloed
over bedauwd gras

Ingrid Lenaerts

En wanneer ik weet dat hij er is
dan wordt mijn onrust wakker
bang voor de gemiste kans
de ontkenning van aanwezigheid
alsof ik in lucht verpakt ben
nauwlijks ademen kan
uit die benauwde kokerlucht
waarin ik me verberg
ter bescherming van alle onheil
ik moet eruit stappen  
waanzinnig breken
ver uit deze gevangenschap
Help !

Ingrid Lenaerts

Ze sloeg zich een gat in het ego
woest als een uitgebroken rund
verwond aan prikkeldraad
schelden als een onkundig viswijf
dat met overvolle vismand blijft

ze kon de nederlaag niet verkroppen
de gemiste kansen maken haar buitennissig
haar woede barstte uit zijn voegen
naar de bliksem alle onschuld
zonder schichten te zien
of geroffel van een donder te horen
Zij was het onweer in levende lijve.

Ingrid Lenaerts

Alleen gestolde tranen bleven na
lieten er treffend  hun sporen
op haar gezicht van zoute duurzaamheid.
Het wenen verleerd zweeg nu 
de loodzwaren stilte 
verdriet als een granieten zuil
die ze negeerde
ze wou niet meer verder
als een woestijn roos
in de beslotenheid van kille dagen.

Ingrid Lenaerts

Na de val van vijf hoog de verschrikkelijke pijn
bij de gratie gods zoals men zegt
aan de dood ontsnapt door een gezant
een schutengel met onzichtbare kracht

herbegint het leven zijn gewone gang
in een hospitaalbed voor weken
een speciale stelling met tractie
pijnpompen en andere techniek

de morgen gaat tergend traag over
de middag lijkt een tijdszee
het bed is de  enige gezel
die je onderhoudt en bezit

de avond brengt geen verandering
over de nacht valt niet te praten
herstel sluipt op sokken mee in bed
deelt aanwezigheid onder de lakens 

de hoop is een kleine vlam
die aangezwengeld wordt
eens wordt het weer beter

Ingrid Lenaerts

Tussen hoeven en kapellen
werden we gedropt
opvoeding tot de nederigste stam
het gebod te eren
met twee woorden te spreken
de achterklap te mijden
het goed van een ander te laten
zelfs het te begeren was al kwaad

Wat had ik zin om te pochen
hoe goed ik kon fietsen
tot ik in de sloot belandde
wou vloeken als een ketter
toen rijke Lies van de baron
me uitlachte als drieorig konijn

De woede in mij ontlpofte
zoals een vulkaan
Had ik dat joch verwenst
de kleren van het lijf gescheurd
wou ik haar speeltjes en vakanties roven
maar het goed fatsoen bond me vast
tussen hoeven en kerkenpatroon.

Ingrid Lenaerts

 Straat van glas met haar vele ramen
 waarachter roze licht met barkruk
 een lege stoel  met  het raden naar
de vele vragen
 dralende mannen met groezelige gedachten
 ogen als rollende bollen van begeerte
 aarzelen schoorvoetend. 
 Zullen zij de stap wagen?

Ingrid Lenaerts