Ze sloeg zich een gat in het ego
woest als een uitgebroken rund
verwond aan prikkeldraad
schelden als een onkundig viswijf
dat met overvolle vismand blijft

ze kon de nederlaag niet verkroppen
de gemiste kansen maken haar buitennissig
haar woede barstte uit zijn voegen
naar de bliksem alle onschuld
zonder schichten te zien
of geroffel van een donder te horen
Zij was het onweer in levende lijve.

Ingrid Lenaerts

Alleen gestolde tranen bleven na
lieten er treffend  hun sporen
op haar gezicht van zoute duurzaamheid.
Het wenen verleerd zweeg nu 
de loodzwaren stilte 
verdriet als een granieten zuil
die ze negeerde
ze wou niet meer verder
als een woestijn roos
in de beslotenheid van kille dagen.

Ingrid Lenaerts

Na de val van vijf hoog de verschrikkelijke pijn
bij de gratie gods zoals men zegt
aan de dood ontsnapt door een gezant
een schutengel met onzichtbare kracht

herbegint het leven zijn gewone gang
in een hospitaalbed voor weken
een speciale stelling met tractie
pijnpompen en andere techniek

de morgen gaat tergend traag over
de middag lijkt een tijdszee
het bed is de  enige gezel
die je onderhoudt en bezit

de avond brengt geen verandering
over de nacht valt niet te praten
herstel sluipt op sokken mee in bed
deelt aanwezigheid onder de lakens 

de hoop is een kleine vlam
die aangezwengeld wordt
eens wordt het weer beter

Ingrid Lenaerts

Tussen hoeven en kapellen
werden we gedropt
opvoeding tot de nederigste stam
het gebod te eren
met twee woorden te spreken
de achterklap te mijden
het goed van een ander te laten
zelfs het te begeren was al kwaad

Wat had ik zin om te pochen
hoe goed ik kon fietsen
tot ik in de sloot belandde
wou vloeken als een ketter
toen rijke Lies van de baron
me uitlachte als drieorig konijn

De woede in mij ontlpofte
zoals een vulkaan
Had ik dat joch verwenst
de kleren van het lijf gescheurd
wou ik haar speeltjes en vakanties roven
maar het goed fatsoen bond me vast
tussen hoeven en kerkenpatroon.

Ingrid Lenaerts

 Straat van glas met haar vele ramen
 waarachter roze licht met barkruk
 een lege stoel  met  het raden naar
de vele vragen
 dralende mannen met groezelige gedachten
 ogen als rollende bollen van begeerte
 aarzelen schoorvoetend. 
 Zullen zij de stap wagen?

Ingrid Lenaerts
 

 

Mijn jonge moeder straalde roze geluk
tussen de bloeiende appelbomen
Ze glimlachte haar aanwezigheid
als een essentieel onderdeel
van haar leven  toen nog springlevend

Enkele maanden later loerde om het hoekje
dood de grootste verrrader aller tijden
Haar laatste foto verkleurd
deze herinnering opgediept
nu vijftig jaar later.

Ingrid Lenaerts

Mijn dochter uit verre jaren
toen de dieren in huis nog spraken
 Hond en kat
elk op een uithoek van de sofa
daartussenin  mijn dochter
in gesprek met beiden
 of  hoe de vrede tussen mens en dier
bestendigd werd
op deze vergeelde foto.

Ingrid Lenaerts

Bosanemonen
verrijzen uit kreupelhout
witte bloesemzee

Ingrid Lenaerts

Oostenwind verdort
het al schrale land tot stof
badend in de zon.

Ingrid Lenaerts

Nu het water haar tot de kin staat
geen denktijd meer voor prullen en franjes
Het uur nabij doet de klok van  twaalven slaan
als een moment van uitersten.
Ze vecht tegen schimmen te paard
als een moedige krijger
Ze willen er haar onderdompelen
in de zee aller tijden gestold
Neen, ze  wil nog niet verdwijnen
nu de appelaar bloeien gaat.

Ingrid Lenaerts

In grijze wolken
huizen donkere krachten
wateroverlast 

Ingrid Lenaerts

brandende bodems
geschroeide aarde rookt na
voor een nieuwe start
het land moet bewerkt
gewassen ontkiemen traag
uit vruchtbare grond

Ingrid Lenaerts

Een zachte bries wiegt
de bottende hazelaar
een merel kijkt toe.

Zie hoe april ons verschalkt
met z'n grillen in zijn plunje waait
overland en zee onrust zaait
de nieuwe tijd twijfelt zijn waarheid

Is er al lente in de lucht?
O ja zeggen de boshyancinthen
ze piepen in bloei de grachtrand uit
elkaar duwend tussen het jong gras

O neen zeggen eik en beuk
wij wachten nog om te ontluiken
terwijl de magnolia  bloemblaadjes schudt
een roze tapijt voor prille gedachten.

Ingrid Lenaerts