24 internationale Wandertag in Alt Hurth. De folder beloofd een wandeling over de Kerstmarkt. Het vertrek is alvast op de kerstmarkt langs de kerk.
Voor de kerk staat nog een stukje van de Romerkanal de Romeinse waterleiding. De Romeinse waterleiding naar Keulen is bijna 100 km lang (als je alle uitbreidingen ook meetelt: 130 km) en werd aangelegd tijdens de 1e eeuw na Chr. onder keizer Hadrianus. De waterleiding liep vanuit de Noord-Eifel naar Keulen en was bedoeld om Keulen te voorzien van zuiver drinkwater. Om in Keulen aan te komen hadden de Romeinse bouwmeesters een gelijkmatig verval nodig. Een geweldige prestatie, de juiste route bepalen zonder de beschikking te hebben over bijvoorbeeld luchtfoto's, exacte kaarten en elektronische apparatuur. Een paar bruggen, inclusief eentje van ong. 1.400 m lang, waren nodig om valleien te overbruggen. In tegenstelling tot de andere bekende Romeinse aquaducten was het Eifel Aquaduct speciaal ontworpen om zo min mogelijk bovengronds te lopen. Dit om het tegen beschadiging en bevriezing te beschermen.
We vertrekken met onze wandeling en na een poosje verlaten we het centrum en komen langs de moskee en langs de spoorweg met treinstellen en wagons die dienst deden op de lijn van het mijnwezen, de Lorenbahn. De streek rond Hurth is een plaats waar bruinkool gedolven werd, en een overblijfsel van deze openlucht mijnbouw is het park Otto Maigler See waar het landschap terug opgevuld is en waar eigenlijk van de oude gebouwen niks overgebleven is. Alleen nog het Klooster Burbach is nog blijven bestaan, eigenlijk een klein gedeelte van het hele complex. Het Klooster gesticht in 1233 was een van de belangrijke plekken in de streek.
Bij het klooster staat nog een oude boerderij waar voor ons controlepost is, het sneeuw ligt en de wind is koud, te koud om in de schuur te zitten en wij wandelen dadelijk door. Nog een heel eind door het park dat wel golvend is. We wandelen een heel eind langs de spoorweg en komen zo terug in het centrum van Alt-Hurth. Wij nemen de tijd om toch nog even over de kerstmarkt te lopen en de kraampjes te bekijken. Daarna gaan we onze afstempeling halen en keren terug naar huis.
Onderweg krijgen we nog een te maken met een stevige sneeuwbui. Toch veilig thuis gekomen van deze wandeling in Duitsland. De folder van de wandeling heeft onze aandacht op deze wandeling gevestigd en zo te zien konden we er veel verwachten, maar eigenlijk was het maar een povere wandeling. Controle in een koude schuur en vertrek in een hal waar geen plaats was voor de mensen te ontvangen, buiten tafels en stoelen in een bijtende koud en sneeuw en regen, dit kon veel beter.
Het is nog altijd winter, sneeuw en het is nog altijd koud. Toch is het fijn om te wandelen in Wellen. De Wellenaars kregen de spotnaam Bokkenrijders. De Wellenaars kregen deze naam omdat het epicentrum van deze beweging in Wellen lag. In Belgisch-Limburg, in de 18de dat nog steeds het grafschap Loon heette was deze bende vooral actief in de Kempen en in het Maasland. Het Haspengouwse Wellen kreeg met deze benaming eerder een onfris imago van bokkenrijder opgezadeld. Het verleden heeft er zo zin redenen voor en hieruit blijkt dat de Bokkenrijders heus nog niet de slechtste waren.
Het verhaal van het fenomeen Bokkenrijders kadert in de politieke en sociaal-maatschappelijke context van de 18de eeuw. In het begin van de 18de eeuw woedde er de Spaanse Successieoorlog en nadien kwamen in onze contreien de Oostenrijkers. Zij zorgde voor indringende veranderingen. Wellen was een onderdeel van het oude land van Loon onder de voogdij van het prinsbisdom Luik. Door dat het prinsbisdom Luik neutraal stond, kende de regio enorme nadelen. Deze vooral ten nadelen van de boerenbevolking. plunderingen door ronddolende soldaten, vernielingen van de oogsten, onschuldige slachtoffers, Het grote kapitaal zat natuurlijk bij de kasteelheren en de grootgrondbezitters, de adel en de clerus. Het merendeel van de bevolking moest hard zwoegen en lang werken in ruil voor een karig loon. Het weinige dat ze konden verdienen en vergaren werd hen dan nog van vreemde soldaten en avonturiers op onrechtmatige wijze ontnomen. Zo moest de autochtone bevolking noodgedwongen zelf gaan stelen. Zo ontstond op deze voedingsbodem de beweging van de Bokkenrijders. Wellen is het symbool geworden van de Bokkenrijders in Zuid-Limburg is rechtstreeks het gevolg van het harde optrede van de rechterlijke macht.
De wereldlijke heer van Wellen was immers de abdis van Munsterbilzen. Hij was de clerus tegen wie de bokkenrijders hard van leer trokken. De activiteiten waren in geen enkele opzichten goed te keuren. Ze roofden en plundereden uit pure noodzaak om te overleven. Het gevreesde handelsmerk van de bokkenrijders waren de brandbrieven die zij verstuurden. Met deze brieven dreigde ze met brand en moord tenzij de bedreigde een zekere som aan de afzender overmaakt. Deze brief ondertekende ze met het kenmerkt de bokkenpoot. Ze waren echter minder crimineel en wreed dan lange tijd en algemeen aangenomen werd. De Bokkenrijders zweefden s nachts op bokken door de lucht. Het is een vertrouwde voorstelling uit het volksgeloof bij de Germaanse volkeren waarbij demonen in een dierlijke gedaante in een storm door het luchtruim raasden. In het christendom werden deze demonen assistenten van de duivel. In Wellen werden de vonnissen (1774-1776) van de 27 ter dood veroordeelde Bokkenrijders uit Wellen voltrokken op twee plaatsen. Ofwel in Munsterbilzen, ofwel in de Bonderkuil te Wellen. Negentien slachtoffers werden gewurgd aan een paal of staak, vijf personen werden levend verbrand, twee geradbraakt en één onthoofd. Achteraf werden de levenloze lichamen verbrand. .Vanaf juni 16 juni 1774 tot 5 februari 1776 werden 36 Bokkenrijders uit Haspengouw veroordeeld waarvan 31 Wellenaars. 27 hiervan werden terecht gesteld, 2 stierven in de cel, 1 ontsnapte en een ander werd vrijgelaten. In de Bonderkuil, op de grens met Kortessem en Alken, vonden de gruwelijke terechtstellingen van 19 Wellense Bokkenrijder: - 1 werd onthoofd met de bijl - 12 werden aan de paal gewurgd en nadien verbrand - 5 werden leven verbrand - 1 werd de handen afgehakt, geradbraakt en verbrand.
De wandelclub heeft de naam Bokkenrijders dan ook uit hun verleden over genomen. Wij wandelen door de gemeente met zijn weilanden en akkers. Vooral door Vrolingen, ook bekend voor zijn stroopfabriek. Wij hebben een aangename wandeling in Wellen gedaan in een echt winterlandschap.
WINTERWANDELING NAAR KERNIEL. / KERNIEL - BORGLOON / 08/12/2010.
WINTERWANDELING NAAR KERNIEL.
KERNIEL.
Namiddag is het al wat minder koud geworden en het heeft nog wat bij gesneeuwd waardoor het landschap er prachtig bijligt. Wij gaan een wandeling maken van Borgloon naar Kerniel en terug. Wij wandelen naar het stationsplein, spijtig dat het oude station al jaren geleden verdwenen is.
Alleen de spoorwegzate is er nog, nu omgevormd tot fiets- en wandelpad. Wij wandelen voorbij het stationsplein en de stoomstroopfabriek. Nu de spoorwegzate op. Het is er prachtig al de sneeuw die er ligt en de bomen en struiken bedekt met een laagje verse sneeuw. Wij volgen de spoorwegzate tot aan de brug van Colen, een gehucht van Kerniel waar de mooie abdij van Colen is. Weggedoken in het heuvelend Haspengouwse landschap midden in de fruitstreek straalt de Abdij "Mariënlof" vrede en rust uit. In de loop der jaren is ze een vaste waarde geworden in Zuid-Limburg.
Oorspronkelijk gesticht voor en bewoond door de Kruisheren, opgeheven met de Franse Revolutie, wordt de Abdij sedert 1822 bewoond door de cisterciënzerzusters, als voortzetting van de Abdij Woutersbrakel in Waals-Brabant. Het cisterciënzer ideaal werd er hoog gehouden en nog steeds beleeft. Mariënlof, mensen komen en gaan, mensen om de schatten te bewonderen, mensen om te bidden, mensen met hun vragen en problemen, mensen om één of meerdere dagen te genieten van de rust en de stilte. Op de dezelfde site bevind zich het Fruitstreekmuseum, is een ecomuseum waarbij de hele regio betrokken is. Het bevindt zich in een zijgebouw op het binnenplein van de abdij Mariënlof (Abdij Colen).
Naast het promoten van Zuid-Limburg als fruitstreek en het organiseren van evenementen waarbij fruit een prominente rol speelt tracht men de fruitsite in de abdij verder uit te bouwen met aandacht voor verleden, heden en toekomst van de fruitteelt. Een aantal panelen geven de ganse geschiedenis van de Haspengouwse fruitteelt weer aan de hand van foto's en teksten. Men maakt er ook kennis met de diverse facetten van de moderne fruitteelt. Thema's als het belang van de fruitproductie, fruit en gezondheid, fruit en wetenschap, worden zeer bevattelijk en educatief geïllustreerd, uitgelegd en getoond. Eén en ander wordt verduidelijkt aan de hand van memorabilia zoals de oudste Europese sorteermachine en de oudste Belgische veilingklok. Het museum is open van 1 april tot 30 september.
Wij wandelen over het plein en gaan even het park binnen, hier bevinden zich enkele prachtige bomen en vooral vanuit de tuin hebben we een prachtig zicht op de Vallei van Colen. Wij verlaten de abdij door de toegangspoort met duiventoren. Duiventorens vond men vroeger bij kastelen en hoeven. Tijdens het Ancien Régime was het houden van duiven middels het Duivenrecht streng gereglementeerd. De aanwezigheid van een duiventoren was een teken van rijkdom. Heren mochten 1 koppel duiven houden per hectare grond die ze bezaten.
Wij wandelen nu door het kerkwegeltje naar Kerniel. Dit paadje werd vroeger gebruikt om naar de abdij te komen en om de kinderen naar school te brengen. Voor de kleuters en de meisjes van het dorp. Wij dalen af en hebben een prachtig zicht op de vallei van Colen. En klimmen dan op naar de kerk van Kerniel.
Wij wandelen nu voorbij de kerk en dalen de Nielstraat af. Hier nog verschillende boerderijen die nu omgevormd zijn tot fruitbedrijven. Op één van de oude boerderijen zien we nog de sporen van het stroopstoken op de boerderijen. Onze rustpost vandaag is bij mijn ma, een lekker warme kop koffie gaat er nu wel in.
Na ons bezoek gaan we terug de Nielstraat op en wandelen nu terug naar de spoorwegzate, langs de onlangs aangelegde wijngaard en dan terug naar het stationsplein in Borgloon. Nog even en we zijn terug thuis. Een aangename wandeling door een prachtig sneeuwlandschap.
De wandeling staat in teken van de H. Barbara en de H.Eloi. niet verwonderlijk de streek rond Romsee was een mijnstreek en H. Barbara is de beschermheilige van de mijnwerkers. Barbara is een christelijke heilige.
Zij zou gewoond hebben in Nicomedië in Klein-Azië. Haar heidense vader, Dioscurus, sloot haar op in een toren om haar te vrijwaren van de vele jongemannen die naar haar hand dongen. Ook liet hij een badhuis voor haar bouwen, zodat ze geen gebruik hoefde te maken van de openbare baden. Dit badhuis bevatte oorspronkelijk twee ramen, maar op verzoek van Barbara werden het er drie (zij had zich in het geheim tot het christendom bekeerd en wilde op deze manier de heilige Drievuldigheid eren). Toen haar vader haar bekering bemerkte, onthoofdde hij haar, maar werd daarop zelf door de bliksem dodelijk getroffen. Sint Eloi is de patroonheilige van smeden en metaalbewerkers. Fléron was vroeger een belangrijk spijkermakerscentrum. Intussen heeft de gemeente zich ontwikkeld tot een handelscentrum, de hoofdstad van een kanton en een levendige voorstad van Luik. Ze is 16.100 inwoners rijk.
Bij de fusie werd ze verenigd met de dorpen Magnée, Retinne en Romsée. Fléron is een levendige voorstad van Luik, gelegen langs de N3 (Luik-Aken), in het oostelijke deel van de agglomeratie, even ten noorden van Chaudfontaine en op de grens van het Land van Herve en de Vallei van de Vesder. Om die reden wordt Fléron vaak ook 'de poort tot het groene Land van Herve' genoemd. De mooie landschappen liggen slechts een boogscheut verwijderd. Toeristisch heeft Fléron heel wat te bieden: heel veel landelijkheid, waarmee kennis kan gemaakt worden via een netwerk van wandelpaden, onder andere de prachtige voormalige spoorweg 'Ligne 38', omgetoverd tot een aantrekkelijke 'Ravel'-wandelweg. Verder is de gemeente fraaie oude woningen en boerderijen rijk. Een bijzonder monument is de Ligne38 Lijn 38 nu Ravel 5.
Een stukje info over Ligne38
Deze oude spoorlijn, die in 1957 definitief voor het treinverkeer werd afgesloten, vormt nu een opmerkelijk wandelparcours in het Land van Herve. Spijtig dat bijna heel het pad nu in beton is gelegd, alleen een stukje in Clermont is gespaard gebleven van de beton. Het is wel een bijzonder stukje geschiedenis deze spoorlijn. Ze doorkruist het Land van Herve van het noorden naar het zuiden, het staat ons toe om een streek te ontdekken met een rijke verscheidenheid aan landschappen, vegetatie, gebouwen, oude getuigen van het verleden. Vanaf het oude station van Herve, nu het huis van het toerisme van pays de Herve, leidt lijn 38 ons naar rustiger en Clermont-sur-Berwinne, één van de mooiste dorpen van Wallonië. Verder brengt lijn 38 ons naar de plaats de "Blokhut" en daarna naar Froidthier en over van de brug van de "Chaumont"die prachtig gerestaureerde is. En lijn 38 stopt niet daar.
Verder gaat ze naar Aubel, waar een oude locomotief staat op de site van het voormalige station Aubel. Na Aubel, lijn 38 gaat verder naar de oude station van het landelijke Hombourg waar veel oude locomotieven en spoormateriaal bewaard word. Merk op dat het Montzen-Homburg-segment werd gereconstrueerd in 1999 door de eigenaar van Hombourg station. Sommige toeristische treinen stoppen er van tijd tot tijd. Op de Homburg - Plombières, segment brengt lijn 38 naar Plombières station en haar voormalige mijn site. Zo bewaard deze lijn een heel stukje geschiedenis die ze heeft helpen schrijven.
We wandelen een heel eind over de Lign 38 en komen aan het station van Retinne.dit oude station heeft ook een tweede leven gekregen en is nu een taverne, prachtig gerestaureerd en bewaard voor het nageslacht. Vele oude stations vervallen en worden afgebroken, al hebben ze zeker een heel grote erfgoed waarde. Wij wandelen er voorbij en de terril van Retinne, deze 96 meter hoge terril met de naam Terril du Hasard domineert de hele omgeving. Wij wandelen verder en hebben controle aan de voet van de terril. Wij houden hier even halt op de rustpost en krijgen bezoek van Sinterklaas met zij Zwarte Pieten. Dan wandelen we weer verder en komen terug op Lign 38. Wij wandelen door Retinne met zijn oude gebouwen en hoeven, landbouw word hier nog veel beoefend. We komen aan in het centrum van het dorpje met zijn prachtige huizen en het kruisbeeld met de dubbele Christus, een kruisbeeld met aan weerzijde een Christus figuur.
Dan weer verder en we komen terug aan de terril, hier hebben we de keuze verder door de velden of wel over de terril, wij kiezen om over de terril te wandelen, welk wel bijzonder is. Wij komen zo terug aan onze eerste rustpost, daarna wandelen we verder en komen in Fleron.
Hier stond een van de Forten rond Luik, er is niet veel van overgebleven buiten een toren, op de rest van het fort zijn huizen gebouwd. Wij wandelen verder en komen langs prachtige huizen en zo zijn we terug op ons vertrekpunt. Al bij al toch een fijne wandeling.
Wanneer de vrieskoude blijft aanhouden is het goed de vogels afdoend ter hulp te komen met drinkwater. Langdurige vorstperiodes beletten de vogels namelijk aan water te geraken om hun dorst te lessen: de meeste beekjes, poelen, plassen en meren zijn immers dichtgevroren. De beste manier bestaat erin een ondiepe schaal met zuiver water te vullen zonder toevoeging van enig product, zoals antivries, zout of suiker, om het vriezen te beletten. Men kan beter een theelichtje of gloeilamp onder de schaal plaatsen om te voorkomen dat het water in ijs zou veranderen. Span over de schaal wel een stuk gaasdraad of leg er een roostertje op zodat de vogels zich niet kunnen baden: hun veren zouden bevriezen, zodat ze moeilijk uit de greep van roofdieren kunnen blijven.
Ververs het water drie of tot vier keer per dag op dezelfde tijdstippen. Wanneer er sneeuw ligt, is water geven echter overbodig, de vogels eten ervan om zodoende hun dorst te lessen. Indien je zelf een vijvertje hebt of nabij een waterplas woont, is het aangeraden verschillende keren per dag een gat in het ijs te smelten (met heet water) zodat de vogels bij het water kunnen geraken. Doe het op die manier, want door het ijs in een klap te breken kunnen er onder water grote drukverschillen ontstaan waardoor de dieren die onder water leven (vissen of kikkers in winterslaap) kunnen sterven. Je kan ook ijs fijnkloppen tot fijne ijskristallen die dan door de vogels opgepikt kunnen worden.
GREENSPOT GROOTLOON / VIA HEUVELS EN BOOMGAARDEN / REGIONAAL LANDSCHAP HASPENGOUW EN VOEREN. 02/11/2010
GREENSPOT GROOTLOON.
VIA HEUVELS EN BOOMGAARDEN.
REGIONAAL LANDSCHAP HASPENGOUW EN VOEREN.
Al een paar dagen sneeuw, vandaag een winterwandeling in en rond Grootloon. We vertrekken met de wandeling in het centrum van Borgloon, achter het stadhuis. Wij verlaten Borgloon langs de Oude berg en langs de Burchtheuvel. Deze ligt op zo'n 118 meter boven de zeespiegel de burchtheuvel. Destijds stond hier het slot van de graven van Loon.
De sterk vervallen burcht bleef overeind tot 1870 en werd toen, ondanks heel wat protest, gesloopt. Enkele jaren later waren alle veldwegen bestraat met resten van deze ooit zo roemrijke burcht. Wie bovenop de burchtheuvel staat, kan wel nog altijd genieten van een prachtig panorama van de streek. Wij wandelen de steenweg Tongeren St Truiden over en gaan dan een prachtig stuk Haspengouws landschap te gemoed. Wij wandelen naar Bolderberg, nu een natuurreservaat.
Het is prachtig met de sneeuw over het landschap. Een beetje verder zijn we op de Romeinse Heerbaan richting Grootloon. Vanop de heerbaan hebben we een prachtig zicht op Grootloon met zijn kerk. Wat verder en we wandelen door Grootloon met zijn prachtige vierkantshoeven. Wij wandelen nu door het prachtige dorpje met de hoogstamboomgaarden, nu een stukje natuurreservaat ze hebben hier opnieuw hoogstambomen aangeplant zodat deze bewaard blijven. Nu keren we terug naar de kerk.
De Sint-Servatiuskerk waarvan de onderbouw van de kerktoren en het schip nog resten zijn van de romaanse kerk uit de 12e eeuw. De bovenbouw van de toren dateert uit 1616 en deze van het schip uit de 18e eeuw. De kerk werd in 1962 beschermd als monument. Tegen over de kerk de vierkantshoeve, de Servaeshoeve die in 2004 werd beschermd als monument.
Nu wandelen we langs de kerk en langs een prachtig stukje hoogstamboomgaard. Nu wandelen we richting watertoren en keren terug richting centrum, met een prachtig panorama op Borgloon centrum.
We steken de steenweg terug over en klimmen dan naar het Speelhof met de kerk en de kanunnikenhuizen. Dan dalen we af naar de Markt met het Grevenhuis: Het Loonse stadhuis, met ankerjaartal 1680 op de voorgevel, is één van de fraaiste burgerlijke gebouwen in Zuid-Limburg. Dit gebouw dateert in oorsprong uit de 11de eeuw. In 1680 werd het gerestaureerd in Maaslandse stijl. De kenmerken van deze stijl zijn het gebruik van baksteen, afgewisseld met natuursteen en mergelsteen. Een ander kenmerk van Maaslandse stijl is de toren, die zich steeds aan de linkerzijde van het gebouw bevindt.
De toren van het stadhuis is 15 m hoog en wijst op het feit dat dit complex ooit aan de adel toebehoorde, want in de toren vonden postduiven hun onderkomen. Het was enkel een voorrecht van adel en geestelijkheid om postduiven te houden. Oorspronkelijk was het stadhuis de verblijfplaats van de eerste graven van Loon. De burcht, die gelegen was op de burchtheuvel diende als militaire verdedigingsplaats. Bij het definitief verlaten van Borgloon als woonplaats schonk de graaf het stadhuis aan de stad. Vandaar dat het stadhuis nu nog steeds Grevenhuis wordt genoemd. Achter het stadhuis ligt de Klappoel, het pleintje naast het stadhuis dat vroeger dienst deed als was- en bleekplaats, werd het reliëf hersteld en in de natuurlijke helling werden treden uitgewerkt zodat er een theater vormige ruimte is ontstaan.
Het is wel koud buiten maar de sneeuwtapijt is toch prachtig, een wandeling door de sneeuw is dan ook een hele fijne beleveing, lekker warm aangekleed, handschoenen en muts, en dan op weg voor een paar uur wandelplezier. Wij wandelen van Borgloon centrum naar Kuttekoven langs de spoorweg.
Dan door Kuttekoven naar Rullingen waar we terug de spoorwegzate nemen richting Hopertingen, in Gotem verlaten we de spoorwegzate en wandelen naar het kasteel van Gotem. Het Fonteinhof; Het begon reeds in de vroege Middeleeuwen toen er reeds een vestiging was op het Fonteinhof; Het Fonteinhof is door een eeuwenoude lindendreef verbonden met het uit de 13e eeuw daterende Sint-Niklaas en Dionysius kerkje van Gotem. In die tijd moest de kasteelheer de kerk bouwen en de pastoor aanduiden en betalen. Hierdoor is dit de enige plaats in Limburg waar de poort van de kerk en de poort van het Fonteinhof recht tegenover elkaar staan, ideaal om met de familie in suite naar de kerk te lopen gelijk dat vroeger gedaan werd.
Het huidige poorthuis dateert van 1729 en was toen de opbrengst eigendom van de burgemeesters van Hasselt. In de glorietijd besloeg het Fonteinhof ongeveer 1500 hectare en hadden ze ongeveer 30 boerenpaarden. Op het einde van de 19e eeuw trouwde een dochter van de familie Briers met ridder de Lamine de Bex uit Luik die ingenieur was. Deze heer ontwikkelde fruitpersen en zo ontstond in 1914 het bekende Looza fruitsap op het Fonteinhof te Gotem. Het was hier gevestigd tot 1936. In de jaren tachtig werd de looza verkocht en toen begon het verval van het Fonteinhof.Vandaag na een grondige restauratie is het Fonteinhof weer een parel op de troon van Borgloon.
Tijdens de uitzendingen van KATARAKT op Eén kon je de sfeer van Haspengouw en het Fonteinhof een beetje mee beleven. In de reeks KATARAKT fungeerde het Fonteinhof als het HUIS VAN BEN. Bijzonder is de dreef die het kasteel en de kerk verbind, de kerk werd gebouwd door de eigenaars van het kasteel. voor de oude pastorij staat nog een kerkklok en wat verder staat de voormalige school.
Wij wandelen door het dorpje en wandelen dan de Prumensteeg binnen die ons naar kasteel Hulsberg en de Lorettekapel brengen. Kasteel Hulsberg werd in 1882 gebouwd op een heuvel waarvan de top 108m boven de zeespiegel uitsteekt. Omwille van deze heuvelsite is het kasteel een opvallend oriëntatiepunt in het landschap. Het kasteel werd op de heuvel gebouwd op de plaats waar de Lorettakapel stond, deze werd afgebroken en naar haar huidige plaats gebracht, beneden in het dal. Het is nogaltijd een mooi plekje om te ontdekken.
Wij wandelen verder langs de kasteelmuur en komen zo in Hendrieken-Voort, voorbij het nieuwe centrale kerhof. In plaats door het centrum terug te keren wandelen we naar Tivoli en langs Puthofveld terug naar huis.
Ondanks de koude, was het toch fijn om te wandelen, we hebben er toch van genoten.
26E MARCHE D'APRES-MIDI / LES VAILLANTS CHATQUEUESE. / SERAING 27/11/2010.
26E MARCHE DAPRES-MIDI.
LES VAILLANTS CHATQUEUSE. SERAING.
SERAING.
Wie aan Seraing denkt, denkt onwillekeurig ook de beelden van het Luikse metaalindustriebekken. In het hoofdstuk van de geschiedenis van Wallonie dat gewijd is aan de industriële revolutie neemt Seraing dan ook een ereplaats in. Alleen al de verwijzing naar John Cockerill is voldoende om dat te onderstrepen. Voor mij heeft Seraing ook een speciale plek, mijn vader heeft er vele tientallen jaren gewerkt bij Cockerill en ben er verschillende keren geweest toen mijn vader er werkte. Kwamen na zijn pensioen ook altijd naar het feest. Denk er nog altijd aan als we hier komen wandelen.
Ondanks het feit dat we hier in het hart van de Luikse industrie zitten heeft Seraing veel groen. Een derde van het grondgebied van Seraing bestaat uit wouden, die deel uitmaken van het natuurgebied dat Condroz-Ardennen genoemd wordt. Als gevolg van de Franse Revolutie zijn de kerkelijke boseigendommen van grondstatuut veranderd. Zo is het bois de lAbbaye een gemeentelijk bos geworden en is het eigendom van de stad Seraing. Het bois de la Marchandise is domeineigendom sinds 1901 en het bois de la Vecquée heeft het statuut van onverdeeldheid sinds 1810 (met de verhouding 10/18de voor Seraing en 8/18de voor het Waals Gewest).
Vandaag wandelen we in deze uitgestrekte bossen. Maar eerst wandelen we langs de Terril de la Chatqueue deze bestaat hoofdzakelijk uit hoogovenslakken die de verschillende kleuren geven aan de terril. Dan wandelen we het bos binnen en genieten van de prachtige natuur. Het volledige parkoer loopt door het bos, genieten is het wel.
Wij wandelen door het prachtige bos en dan komen we terug aan ons vertrek. Wij hebben genoten van onze wandeling door de bossen van Seraing.
Het welige landschap van Haspengouw, het perelt des morgens in zonnedauw. Het schittert te middag in bloesempracht, het draagt in de avond zijn vruchtenpracht, en geurt of het Vlaanderen bals'men wou, en geurt of het Vlaanderen bals'men wou.
De boomgaarden bloeien in Haspengouw, het land is zo mooi als een jonge vrouw. Zo mooi als de statige koninspauw; de heerlijke ruiker is Haspengouw.
De vruchtbare velden van Haspengouw, gelijnd ligt hun bodem in vele vouw. Waar 't koren zal golven in julibrand, de biet zal gedijen tot volle mand; Een glorie van Vlaanderens akkerbouw, een glorie van Vlaanderens akkerbouw.
De nijvere mansen van Haspengouw, d'ontginnende monnik, Sint Trudo, trouw. Ze ploegen en planten en plukken fruit, en voeren de welvaart hun boomgaard uit. De mensen van Vlaanderens rijkste gauw, de mensen van Vlaanderens rijkste gauw.
SINT GERARDUSTOCHT. / DE SCHOVERIK / DIEPENBEEK 21/11/2010.
SINT GERARDUSTOCHT.
DE SCHOVERIK.
DIEPENBEEK.
Koorddansen op de Demer, dat doet Diepenbeek. Op het fijne lijntje dat Haspengouw scheidt van de Kempen. In het zuiden van de gemeente zijn er de vruchtbare Haspengouwse akkerlanden en weiden. Zandgronden met niet veel meer dan heide en vennen kenmerken de noordelijke kant van de gemeente. Met de Demer, het Albertkanaal, de Stiemer en de Caetsbeek en veel natuur heeft Diepenbeek geen gebrek aan mooie plekjes.
De oudste Belgen vonden dit blijkbaar ook, want hier zijn heel wat overblijfselen teruggevonden uit de prehistorie en de Gallo-Romeinse tijd. Als vrijheerlijkheid in handen van een plaatselijke heer, was Diepenbeek jarenlang betwist gebied tussen Luik en Brabant. Dit had ongetwijfeld te maken met zijn, toen al, strategisch gunstige ligging op weg naar Maastricht. Het gekletter van wapengeweld echode eeuwenlang door deze van natuur zo serene streek. Het was generaal Bonaparte die op het eind van de 18e eeuw de orde in België herstelde. Toen ontstond meteen ook de gemeente Diepenbeek.
Wij vertrekken met onze wandeling even buiten Diepenbeek in het Sint Gerardus instituut. Het Sint-Gerardusinstituut in Diepenbeek is een school die plaats biedt aan een 160-tal kinderen van kleuter tot middelbaar onderwijs met een motorische handicap. Zij krijgen zowel onderwijs als verzorging op maat. Ze kunnen wel een steuntje gebruiken. Wij verlaten het domein en wandelen naar de Dorpsbemden en de Pomperik. Samen tellen ze 70 ha en strekken zich uit rond de visvijver 'De Pomperik'. Langs de Demer en zo komen we in Diepenbeek aan het kasteel. In de Stationsstraat vinden we een zwaargewicht uit het Diepenbeeks verleden. Verweerd door weer en wind, en ingedekt door groen, zie je daar de oude slottoren (donjon). Hij werd gebouwd rond het jaar 1400: een geschenk dus van de militaire bouwkunst uit de middeleeuwen. Het kasteel naast de toren is van de 17de eeuw. Het is de voormalige verblijfplaats van de rentmeesters van de ridderorde van Alden Biezen, die later de gelijknamige landcommanderij in Bilzen stichtten. Het kasteel doet al heel wat jaren dienst als notariaat. We wandelen weer verder en gaan een eindje langs de spoorweg dan weer richting Demer en we volgen hem naar het geboortebos.
Langs de kapel en dan weer een eind verder door de natuur. we komen nu in het natuurgebied van de Dautenweyers. Dit natuurgebied is 11 ha groot. De sierlijke vijvers zijn het visitekaartje. De vijvers zijn in de 18de eeuw ontstaan door ontginning van ijzererts. Verder tref je er hooilanden, elzenbroekbosjes, een vijver en een knotelzenhaag aan. We wandelen een heel eind door dit prachtig stukje natuur. dan komen aan de Visserij. Het kasteel de Heusch doet dienst als administratief centrum voor het bejaardenhuis. Het is gelegen in een prachtig park en we wandelen er doorheen en komen zo terug aan ons vertrek Sint Gerardus. Een fijne wandeling met onze eigen club.
27E MARCHE DE LA SAINTE CATHERINE / LES MARCHEURS DES ECHOS DE LA MEHAIGNE / HANNUT 20/11/2010.
27E MARCHE DE LA SAINTE CATHERINE.
LES MARCHEURS DES ECHOS DE LA MEHAIGNE.
HANNUT.
We vertrekken met de wandeling in Hannut maar al vlug wandelen we naar Crehen een deelgemeente van Hannut. De stad heeft door de fusie der gemeenten een aantal andere gemeenten bij gekregen en daardoor spelen de industrie en de handel een belangrijke rol in Hannut, maar de dorpen daarentegen blijven de landbouw een belangrijke rol spelen.
Ze hebben de kenmerken van het Haspengouwse boerenleven weten te bewaren. De landelijke Haspengouwse architectuur is hier goed bewaard, de grote vierkantshoeven die rondom een grote centrale binnenplaats zijn gebouwd, een imposante inrijpoort vormt de enige uitweg naar buiten. Deze versterkte landbouwbedrijven hebben onmiskenbaar een grote esthetische en historische waarde. In Crehen komen we nog voorbeelden van deze typische Haspengouwse hoeven tegen. In een van deze boerderijen is nu een herten kwekerij, prachtige dieren lopen rond de hoeve. Boerderijen met een kapel en werktuigen aan de muur kom je hier ook nog tegen, de tijd heeft er blijkbaar stil gestaan, wij wandelen nu een heel eind de velden binnen, je ziet dat de winter voor de deur staat, alle veldvruchten zijn bijna gerooid en uit de velden, hier en daar liggen nog hopen suikerbieten te wachten op hun vervoer naar de suikerfabrieken.Het levert wel een mooi plaatje op, de blauwe lucht de groene velden en de hoop suikerbieten.
Gelukkig schijnt de zon en het is aangenaam om in deze grote open vlakte te wandelen. Hier en daar word de open vlakte even onderbroken door een groepje bomen. Gewoon mooi. Wat verder komen we aan het monument voor de acht gesneuvelden soldaten van het 8 linieregiment, hier gesneuveld op 13/08/1914. Er ligt een mooie bos bloemen aan het monument, toch fijn dat men nog aan de helden van de grote oorlog denken.
Wij wandelen verder door de velden en langs de akkers en komen zo aan de grote vijver, dan wandelen we terug naar het centrum van Crehen waar controle is. Wij wandelen langs het oude bejaarden huis en zijn op de controlepost, even wat rusten en wat eten en dan weer verder langs boerderijen en mooie gebouwen. Wij zijn weer terug in Hannut. Langs het kasteel Snijers en zo eindigt een prachtige wandeling in het Waalse Haspengouw.
36E MARCHE INT. DU PLATEAU / LES PIQUANTS-HERVE / HERVE 14/11/2010.
36E MARCHE INT. DU PLATEAU.
LES PIQUANTS HERVE.
HERVE.
Het Land van Herve strekt zich uit over een plateau met 6 gemeenten : Aubel, Herve, Olne, Plombières, Thimister-Clermont en Welkenraedt. Het zijn vooral de landschappen die we toch wel uitzonderlijk mogen noemen. Het Land van Herve is immers befaamd voor zijn wallenlandschappen. Weiden en aanplantingen met fruitbomen, afgezet met hagen, vormen het aantrekkelijke decor van een frisgroene streek met zachte heuvels en valleien. Tal van paadjes die in de tijd van toen de boerderijen met elkaar verbonden, vormen nu een verstild paradijs voor wandelaars.
In de vertrekhal worden we onthaalt op de alom bekende geur van de Herve kaas, een van de vele streekproducten. En daarmee zijn we aanbeland bij het hoofdstuk streekproducten. In het Land van Herve mag men uitpakken met drie lijsttrekkers. De alom gekende Herve is de enige Belgische kaas met een beschermde herkomstbenaming (AOP). Het is een zachte kaas met gewassen korst en met een zeer specifieke geur. Hij wordt gemaakt van rauwe of gepasteuriseerde koemelk, volgens een oud procédé.
Soms wordt hij gegeten met stroop en dat brengt ons meteen bij het tweede uithangbord van de streek: appel- en perenstroop. Deze stroop wordt al sinds de 17e eeuw gemaakt door de boeren in het Land van Herve. Ze gebruikten daarvoor hun eigen boomgaarden. Bedoeling was om het hele jaar fruit te kunnen eten. Aan deze ambachtelijk bereide stroop wordt geen zoetstof toegevoegd, omdat het fruit al voldoende suikers bevat. De stroop kan probleemloos tien jaar bewaard worden en wordt gebruikt bij verschillende culinaire toepassingen. Hekkensluiter van de kopgroep is de cider, wat niet zo onlogisch is in het licht van de fruitbomenteelt. In het Land van Herve zijn er enkele producenten die nog steeds een ambachtelijke stroop maken zoals in vroegere tijden. De Stroopfabriek Charlier volgt de traditie van stroop die gemaakt werd op de boerderijen. Bij Charlier wordt de stroop nog gekookt op een houtvuur en met kolen. Dat gebeurt enkel tijdens het seizoen, namelijk van eind september tot begin november. Bezoekers zijn welkom om een opmerkelijke stroop te leren kennen.
Wij vertrekken voor onze wandeling door het Land van Herve in Herve zelf met zijn prachtige huizen die nog altijd de rijkdom van weleer uitstralen. Wij wandelen verder door de straten en genieten van de prachtige oude huizen en komen zo aan La Fontaine du Bougnoux. Wat verder wandelen we onder het viaduct en wandelen naar Bruyeres. Ook hier weer prachtige oude gebouwen in baksteen met hardsteen omlijstingen. Zo komen we aan Chateau De Biomonteen prachtig kasteel uit 1872. Nu keren we terug naar Herve en komen aan de "Six Batches" is de Waalse benaming voor deze zes stenen bakken. Een van de talrijke legendes die naar deze plek verwijzen, verhaalt dat tijdens een steenkoolcrisis, pastoor Lys de werkloze mijnwerkers de rots naar Battice liet doorboren. Daarbij stuitten ze op drinkwaterbronnen.
Deze bron werd in zes kleinere bronnen verdeeld : "Lu batch à djvas" diende als drinkplaats voor paarden "Lu batch à pourcès" werden de varkens gewassen nadat de varkensharen werden afgebrand "Lu grand batch" werd gebruikt door de wasvrouwen "Lu p'tit batch" door de bereiders van fijne vleeswaren die hierin de ingewanden reinigden "Lu reû batch" was voorbehouden voor huishoudelijke taken "Lu batch Lecomte" dankt zijn naam aan een hele oude familie uit Herve die enkel van dit naar verluidt beste water dronk. Een andere legende verhaalt dat tijdens de kerstnacht wijn in plaats van water uit de "Lu batch Lecomte" opborrelde en dat tot twee maal toe stoutmoedige inwoners van Herve zich hiervan wilden vergewissen, maar dat dit hen het leven kostte. Wee die de juistheid van dit verhaal durfde nagaan!
Zo wandelen we verder en klimmen naar het centrum toe en komen zo terug aan ons vertrek. Een fijne en aangename wandeling waar we toch weer enkele mooie gebouwen gezien hebben, de legende van de 6 wasbakken en ook nog wat geleerd over de streekproducten.
Idyllische natuurtaferelen verheffen het wandelen rondom Epen tot een voor Nederlandse begrippen unieke sprookjestocht compleet met panoramische vergezichten, vakwerkhuizen, bruggetjes en kastelen. Epen (Limburgs: Ieëpe) is een van de zuidelijkst gelegen dorpen in Nederland. De buurtschappen Plaat, Terpoorten, Diependal, Terziet en Kuttingen liggen nog net iets zuidelijker. Van oudsher hoort het dorp bij de gemeente Wittem, die in 1999 met Gulpen fuseerde tot de nieuwe gemeente Gulpen-Wittem.
Epen is een plaatsje in het Zuid-Limburgse Heuvelland, bekend vanwege de vele vakwerkhuisjes. De wandeling brengt ons door dit prachtige landschap met het Geuldal. De Geul heeft hier door ,de eeuwen heen een dal achter gelaten welke voor wandelaars een prachtige weg is om te bewandelen, hier in Epen volgen we een eind het Geuldal om uit te komen bij de Volmolen.
De geschiedenis van de Epener Volmolen heeft zijn oorsprong in de 18e eeuw. De molen maakte in die tijd onderdeel uit van de Vaalser lakenindustrie. In 1834 kwam de molen, die toen al voor langere tijd buiten werking was, in het bezit van de fabrikant Johann Wilhelm Kannengiesser uit het Duitse Düren. Hij vestigde in de molen een wolspinnerij, waarvoor hij de machines uit zijn spinnerij in Düren liet overbrengen. Na zijn dood in 1836 nam zijn weduwe, en later zijn zoon Wilhelm, de molen over en breidde deze nog uit met een lakenfabriek, een dekenfabriek en een kunstwolmolen. De molen werd toen aangedreven door een ijzeren middenslagrad met een middellijn van 3,71 m. en een breedte van 2,74 m.
Hoeve Vernelsberg
Na de Tweede Wereldoorlog werd het belang van de molen steeds geringer en werd deze uit bedrijf genomen. In 70-er jaren van de vorige eeuw werden plannen gemaakt voor een grootschalige restauratie. In 1977 werd de molen weer feestelijk in gebruik genomen als graanmolen. In de molen werd een gedenksteen onthuld ter nagedachtenis aan de eigenaresse weduwe Brauers-Thywissen, die tijdens de restauratie stierf. De molen is tegenwoordig in eigendom van de Vereniging tot Behoud van Natuurmonumenten. Voor de exploitatie werd de Stichting De Volmolen Epen opgericht die met de Stichting Het Echte Bakkersgilde een contract afsloot voor de levering van tarwemeel aan Limburgse bakkers die bij deze stichting zijn aangesloten. Het waterrad een middenslagrad geleverd door de Machinefabriek Konings uit Swalmen en uitgevoerd met een middellijn van 5,50 m., een breedte van 1,75 m. en voorzien van een krop, geeft deze watermolen een uitzonderlijke uitstraling in het landschap. We wandelen verder door het Geuldal en komen aan de hoeve Vernelsberg.
Deze hoeve is een van de mooiste monumentale boerderijen in Zuid Limburg. Wat de hoeve architectonisch bijzonder maakt, is dat vijf gebouwen een driehoek vormen. Deze plek werd in de 14e eeuw voor het eerst bewoond, terwijl de huidige vijf gebouwen tot stand kwamen in de 18e en 19e eeuw. Twee van de stallen en het bakhuis zijn opgetrokken uit het plaatselijke blauwsteen. De koestal, getroffen door een V1 bom in de Tweede Wereld Oorlog, is een vakwerkgebouw waarvan de vakken ingevuld zijn met bakstenen. De achterzijde grens aan de Geul. Wij wandelen verder door het Geuldal met zijn prachtige herfstkleuren. Al kronkelend slinger de Geul zich door het landschap. Zo komen we in Camerig een gehucht met vele vakwerkhuizen. Maar ook de natuur is hier prachtig. We wandelen verder en komen zo in de Vijlenerbossen.
Het hoogst gelegen bos van Nederland, gelegen in zuidoost Limburg, maken deel uit van een aaneengesloten bosgebied van ongeveer 3.000 hectaren gelegen in Nederland, België en Duitsland. Het Nederlandse deel van dit gebied beslaat ruim 600 hectaren. Hier liggen bossen met plaatselijke namen als het Preusbos, Schimperbos, Malensbos, Kerperbos, Vijlenerbos en Elsetterbos. Het is een heuvelachtig gebied met als hoogste punt het drielandenpunt bij Vaals.. In de Vijlenerbossen treft men een uiterst gevarieerde planten- en dierenwereld aan. Tel hierbij op de aanwezigheid van reuzen keien, holle wegen en de diverse mooie vergezichten dan is niet moeilijk te begrijpen waarom dit gebied zo aantrekkelijk is om in te wandelen.
Steeds weer komen we op onze route vakwerkhuizen tegen die in zeer goede staat zijn en die een extra geven aan de omgeving. Wij vervolgen onze route en komen in Mechelen. Ook hier weer prachtige vakwerkhuizen en andere prachtige huizen. Dan weer de natuur in toch prachtig. Dan weer verder in de verte in het dal ligt Kasteel Beusdal, dan wandelen we het buurtschap Schweiberg.
Het onderste-; bovenste- en Schweibergerbos zijn typische hellingbossen met boven aan de hellingen de soortenarmere bossen met onder meer wintereik, ruwe berk, lijsterbes en hulst. In de kruidenlaag hoofdzakelijk adelaarsvaren en blauwe bosbes. Lager op de helling groeit het rijkere eiken haagbeukenbos met es, zoete kers, haagbeuk en hazelaar. Prachtig toch.
Nog even langs prachtige vakwerkhuizen en dan zijn we terug aan ons vertrekpunt. Het is een prachtige wandeling met heel fijne vakwerkhuizen, prachtige natuurgebieden en de Geul met zijn dal.
40E MARCHE DE L'AMINSTICE / CERCLE DES MARCHEURS DE SAIVE / BLEGNY 06/11/2010.
40e MARCHE DE LAMINSTICE.
CERCLE DES MARCHEURS DE SAIVE.
BLEGNY.
De wandelclub Cercle Marcheurs Saive viert dit jaar hun 40 Jarig bestaan, al een van de oudste wandelclubs van ons land, al die tijd hebben ze prachtige wandelingen uitgezet en ook vandaag hebben ze weer hun best gedaan.
Onze wandeling in Blegny begint in het centrum met prachtige oude gebouwen en hoeven, maar al vlug gaan we het prachtige landschap van het Land van Herve binnen, het golvend landschap met zijn prachtige herfstkleuren zijn de moeite om van te genieten, het heggenlandschap dat zo typisch is voor het Land van Herve tovert het landschap in vele verschillende kleuren tinten. In een wei staan wat ezel ons aan te staren. Wij wandelen verder door het prachtige landschap en de bossen. Prachtig om te zien en aangenaam om in rond te wandelen. Wat mooi toch de groene weide en dan de bomen in verschillende tinten, weer gaan we verder.
Achter de haag ligt een grote kasteelboerderij. Dan komen we in Barchon, we komen aan het Fort Barchon. In 1888 gebouwd, naar de plannen van Brialmont was het fort van Barchon, samen met Pontisse, het meest noordelijke gelegen. Op 8 augustus 1914 zou het zich als eerste overgeven, naar aanleiding van problemen van de bevelvoering en het dreigende verstikkingsgevaar van het garnizoen na slechts enkele uren vechten. In 1940 zou de tegenstand véél hardnekkiger zijn. Het fort gaf zich pas op 18 mei over nadat de commandant alles had laten vernietigen wat voor de vijand van enig nut had kunnen zijn. Van 10 tot 18 mei hield het fort niet op de vijand talrijke slagen toe te dienen, die reageerde door het fort met zwaar geschut en Stuka-bommenwerpers te bestoken.
Tijdens het bezoek aan het fort van Barchon zal de bezoeker vooral twee elementen opmerken. Ten eerste kan men de evolutie van de militaire bouwkunst vanaf eind 19de eeuw goed volgen. Men kan zien hoe en waarom de verbouwingen tussen de twee oorlogen werden gedaan en men van oud nieuw wilde maken. Bovendien is een van de bijzonderheden van het fort dat het nog een intacte luchttoren heeft.
Wie was Generaal Brialmont?
De in 1821 geboren "Belgische Vauban" toont al jong interesse in verdedigingswerken en begint met het ontwikkelen van zijn eigen ontwerpen. Men vertrouwt hem een project toe dat leidt tot de bouw van een grote fortengordel rond Antwerpen (1859-1864). Volgen hierna, tussen 1887 en 1891, diverse werken waaronder de 21 Maasforten: 12 in Luik en 9 in namen. Bevorderd tot Luitenant-generaal geniet Brialmont een internationale bekendheid en voert zijn projecten uit naar Europa en verder: hij ontwerpt het fort van Shinkakasa dat de uitmonding van de Congo verdedigt en onder een pseudoniem levert hij ontwerpen aan Roemenië. Tot zijn overlijden in 1903 zal hij blijven volhouden: "U zult tranen van bloed wenen om geen fort vóór Visé gebouwd te hebben".
We wandelen verder en komen in Blegny met een prachtig zicht op de Mijn van Blegny langs de terills, en de omgeving. Mooi weer verder door het dorp en langs een van de vele kleine wegeltjes. Zo komen we terug aan de kerk en aan het einde van een mooie wandeling.
