julius dreyfsandt zu schlamm - Prosatexts in different languages
21-06-2024
Die Flamme in der Pfeife.
.
Ich spaziere durch das malerische Städtchen Heusden, eine Stadt mit stattlichen Häusern und romantischen Gassen.
Es gibt einen hübschen kleinen Hafen mit einer Zugbrücke und etwas ganz Besonderem.
Heusden ist von einer sternförmigen Stadtmauer umgeben. Es gibt einige prächtige Eingangstore.
Es war ein nieseliger Abend und die Straßenlaternen spendeten wegen des Regens ein trübes Licht.
Diese Atmosphäre kommt meiner normalen Stimmung am nächsten, das kann ich Ihnen sagen.
Sie werden sofort an Tristesse und dergleichen denken. Aber das ist ganz und gar nicht der Fall.
Diese Atmosphäre ist geprägt von einer unglaublichen Romantik, poetisiert und philosophiert.
Im Regen durch die Geschichte zu schlendern, ist eine wunderbare Beobachtung, so wie ein Spaziergang am Strand bei Sturm.
Ich gehe über das Kopfsteinpflaster der Hauptstraße, sehe das Licht aus den Häusern auf vielen Tischen.
Nur die Fernseher, die ich als flackernde Dämmerungslampen empfinde, will ich in diesem Zusammenhang nicht sehen.
Angekommen am Hafen betrete ich das dortige Café Havenzicht.
Ja, das ist ein origineller Name... und ich setze mich ans Fenster, um einen guten Blick nach draußen zu haben, auf die Schatten der Boote und die wenigen Menschen, die vorbeigehen.
Heute Abend war ich allein im Café. Ich habe meinen geliebten Cappuccino bestellt.
Ich trinke ihn vor allem wegen der Schokolade.
Der Kellner war ein korpulenter Mann. Er saß an einem anderen Tisch und las eine Zeitung.
Er war nicht in der Stimmung für ein Gespräch - und ich schon gar nicht.
Ich hatte goldene Momente, als ich hier saß und schweigend den Regennebel draußen, den dunklen kleinen Hafen und die Segel einer Windmühle betrachtete.
Die Stille wird von Musik, die im Hintergrund läuft, auf eine etwas bescheidene Art und Weise gefüllt: holländische Schlager.
Ich bin ein Fan dieser Musik.
Das schafft Atmosphäre. Und ich muss nicht auf den Text hören.
An diesem Ort versinke ich oft in Gedanken und denke nach. Oder besser gesagt, ich lasse die Gedanken zu mir kommen.
Ich zünde meine Pfeife an. Das hilft.
Beim Anzünden konzentriere ich meine Gedanken auf den Pfeifenkopf, und die Flamme, die sich dann entwickelt, gibt mir das Gefühl eines gemütlichen Kamins.
Und dann bin ich sofort konzentriert und warte darauf, dass meine Gedanken aus dem Rauch aufsteigen oder dass sie sich in Rauch auflösen.
Ich frage mich, ob Sie, der Sie dies lesen, sich mit mir daran erfreuen.
In meinen Gedanken sitzt du mir gegenüber. Du sagst nichts, genau wie ich.
Du bist eine angenehme Gesellschaft. Wir lächeln uns an, endlich verstehen wir uns.
Wir tauschen stumme Blicke aus, manchmal aufschlussreich, manchmal nichtssagend, aber meistens warm angelächelt.
Es ist gut, hier zu sein.
Der namenlose Sänger singt vom alten Friedhof. Sofort denke ich an den alten, vernachlässigten jüdischen Friedhof in unserem Viertel.
Niemand geht noch dorthin. Dort wuchert das Unkraut.
Ein Ort, der auch ein Ort der Einmauerung der Ewigkeit ist.
Vor ein paar Jahren hatte ich die Idee, ob ich nicht einer der Verwalter dieses Friedhofs werden könnte.
Ich hielt das für eine wunderbare Idee. Aber nach einigem Nachdenken musste ich feststellen, dass ich die eingemauerte ewige Ruhe in Ruhe lassen sollte.
Es war schade. Aber der Schöpfer wollte es so.
Die nötigen Papiere hatte ich nicht.
Das gab mir eine gewisse Melancholie in meinem Leben.
Noch immer ist mein Herz davon erfüllt.
Ich trank meinen Kaffee aus, verabschiedete mich leise und schlenderte zu meinem Auto, das auf dem Festungsparkplatz wartete.
Je me promène dans la petite ville pittoresque de Heusden, une ville aux maisons imposantes et aux ruelles romantiques.
Il y a un joli petit port avec un pont-levis et quelque chose de très particulier.
Heusden est entourée d'un mur d'enceinte en forme d'étoile. Il y a de magnifiques portes d'entrée.
C'était une soirée bruineuse et les lampadaires diffusaient une lumière trouble à cause de la pluie.
C'est l'atmosphère qui se rapproche le plus de mon humeur habituelle, je peux vous le dire.
Vous penserez immédiatement à la tristesse et à d'autres choses de ce genre. Mais ce n'est pas du tout le cas.
Cette atmosphère est empreinte d'un incroyable romantisme, poétisée et philosophée.
Flâner sous la pluie à travers l'histoire est une observation merveilleuse, comme une promenade sur la plage par temps de tempête.
Je marche sur les pavés de la rue principale, je vois la lumière des maisons sur de nombreuses tables.
Seuls les téléviseurs, que je considère comme des lampes crépusculaires vacillantes, ne m'intéressent pas dans ce contexte.
Arrivé au port, j'entre dans le café Havenzicht.
Oui, c'est un nom original... et je m'assois à la fenêtre pour avoir une bonne vue sur l'extérieur, sur l'ombre des bateaux et sur les quelques personnes qui passent.
Ce soir, j'étais seul au café. J'ai commandé mon cappuccino bien-aimé.
Je le bois surtout pour le chocolat.
Le serveur était un homme corpulent. Il était assis à une autre table et lisait un La flamme dans la pipe.
Je me promène dans la petite ville pittoresque de Heusden, une ville aux maisons imposantes et aux ruelles romantiques.
Il y a un joli petit port avec un pont-levis et quelque chose de très particulier.
Heusden est entourée d'un mur d'enceinte en forme d'étoile. Il y a de magnifiques portes d'entrée.
C'était une soirée bruineuse et les lampadaires diffusaient une lumière trouble à cause de la pluie.
C'est l'atmosphère qui se rapproche le plus de mon humeur habituelle, je peux vous le dire.
Vous penserez immédiatement à la tristesse et à d'autres choses de ce genre. Mais ce n'est pas du tout le cas.
Cette atmosphère est empreinte d'un incroyable romantisme, poétisée et philosophée.
Flâner sous la pluie à travers l'histoire est une observation merveilleuse, comme une promenade sur la plage par temps de tempête.
Je marche sur les pavés de la rue principale, je vois la lumière des maisons sur de nombreuses tables.
Seuls les téléviseurs, que je considère comme des lampes crépusculaires vacillantes, ne m'intéressent pas dans ce contexte.
Arrivé au port, j'entre dans le café Havenzicht.
Oui, c'est un nom original... et je m'assois à la fenêtre pour avoir une bonne vue sur l'extérieur, sur l'ombre des bateaux et sur les quelques personnes qui passent.
Ce soir, j'étais seul au café. J'ai commandé mon cappuccino bien-aimé.
Je le bois surtout pour le chocolat.
Le serveur était un homme corpulent. Il était assis à une autre gratuite
la ruta hacia la claridad es subir y bajar escaleras, aparentemente buscando, pero también cuesta arriba y cuesta abajo.
avanzas como viene, esencialmente con los ojos vendados o con gafas en una niebla densa.
mientras sólo respiras y pescas el futuro sin caña de pescar.
el impulso es como el del hombre que lleva el corazón que llama en busca del único deseo terrenal,
el amor a menudo te tranquiliza a lo largo del camino. pero todo el tiempo estás condenado a tropezar. la búsqueda de la sabiduría nunca se ofrece a la ligera.
primero me asomo a la fantasía en mi camino hacia la omnisciencia y más allá.
pero me acerco al momento en que la existencia es ella misma y se reconcilia con lo que está por venir.
mientras floto a través del pasado creciente y entro en el ahora.
Cuando la emoción tira de mi anhelo de vida y parece insoportable
Entonces el aire grita mientras la gravedad me cubre
Entonces caigo, casi aplastada, al suelo y me rompo en pedazos moribundos, temblando de frío y atada en supremacía
Aparto hoscamente la mirada del apoyo físico que falla, los gritos desgarradores hacen gemir a mi corazón,
me veo obligada a tocar a la Madre Tierra, más allá de ella no hay otra profundidad y derramo mis lágrimas sobre su pecho, succionando su amor, una y otra vez.
*
Tras mi renacimiento, mis dedos se tensan.
Y mi fuerza crece y en silencio oigo mi respiración pidiendo equilibrio.
avec la perte de connexion essentielle, je suis devenu dépendant et brûlé, et mon âme s'est séparée. J'ai perdu le sentiment d'unité.
C'est là que ma solitude est née. C’est tellement humain et fondamental. Cela réveille l’inévitable sentiment de désolation dans la mort.
Je le cherche souvent, mais je n'arrive pas toujours, aveugle et ignorant, à trouver le chemin de l'amour éternel, et je suis captivé par tout ce qui est terrestre. Parfois, je suis bercé par des rêves contradictoires, de jour comme de nuit.
Mon authenticité est proche de mon âme. Elle ne peut s'épanouir que si je veux grandir vers l'autre et si je veux me partager dans le jardin de l'affection inconditionnelle.
Alors seulement, oui, alors seulement serai-je conduit à une connexion pure
con la pérdida de la conexión esencial, me volví dependiente y me quemé, y mi alma se separó. Perdí mi sentido de la unidad.
Fue entonces cuando nació mi soledad. Es tan humano y fundamental. Despierta el inevitable sentimiento de desolación ante la muerte.
A menudo la busco, pero no siempre puedo, ciego e ignorante, encontrar el camino del amor eterno, y me cautiva todo lo terrenal. A veces me arrullan sueños contradictorios, de día y de noche.
Mi autenticidad está cerca de mi alma. Sólo puede florecer si quiero crecer hacia los demás y si quiero compartirme en el jardín del afecto incondicional.
Sólo entonces, sí, sólo entonces seré conducido a la conexión pura.
Nel verde del presente, la luce del sole è sempre sinonimo di un passato recente.
Vedo la curva in lontananza e certamente sento il colore del suo bagliore, oppure a volte sento la voce flebile che ti accompagna sempre nel vento che cerchi, portando sempre con sé i tuoi toni più profondi, spesso coinvolgenti ma che insistono su una risposta.
Non è certo una risposta negativa, perché è quel cono di piombo che si aggrappa ai viticci smussati, illogici e inadeguati e smuove persino i fiori. A volte sei sorpreso da un singolo miracolo: un bambino che porta via il silenzio.
wie viel Zeit bleibt mir, dir von heute zu schreiben? das Atmen ist manchmal schwer, mühsam, oder lege ich zu viel Gegengewicht auf die Waage?
das Rauschen in meinem Ohr zieht Stille an, du hörst es in wechselnden Farben: so erlebe ich den Tag, Regen oder grauer Himmel, manchmal ein Dach über aufmunternden Düften.
meine Uhr steht still. seit Jahren tut sie das, oder bilde ich mir das nur ein?
dann frage ich mich irgendwann, ob die Zeit mich überhaupt noch kennt. ich will die Erkenntnis sparen und dann den Dingen ihren Lauf lassen.
ach, ich weiß, wie man Töne schreibt, meine Hände denken nicht daran, und kein Gedanke wird in der Lage sein, einen Ton zum klingen zu bringen.
im Unfassbaren stehe ich mit offenen Händen, und meine bewegten Finger bestimmen den Satz.
Сьогодні плачуть мовчазні вулиці, Я знову побачив незліченну кількість червоних каменів.
кров тече, як вода, з тіл інвалідів, без рук і ніг, або з героїв, убитих ведмедями і вбивцями, підбадьорюваними божевільними панами:
це не тільки директор власного театру, а й шеф Православна церква Росії, у божественних ризах, молиться за мир, у той час як благословенний солдат на фронті пожирає своїх слов’янських братів одного за іншим.
мирні люди просто не знають цих дурних пекельних мук, а тому найближчий сусід, володар сходу, мовчить.
який чекає свого ранку. його наздоженуть і не уникнуть кари.
це було сказано мною здалеку. Так далеко від фронту, але посеред Європи. Моя уява не може зрозуміти чи відчути ваших страждань і втрат
´ivot v tieni je mojou súčasťou. Nie som ani plachý, ani mŕtvy. Duša načúva hlasu alebo tú¸i v strachu, chytená medzi dnešok a neznámy zajtrajšok.
Prechádza do vrstvy, kde vôľa nemá moc a stará sa o mňa, a potom zase dúfam, ¸e jedného dňa ilúzia chytí ten krehký prút so svojou pozemskou návnadou, mávajúcou ako klapka v okamihu, keď takmer naslepo vtrhnem.
´iť v tieni znamená čakať v očakávaní.
Nie, nie som plachý, ale prebývam v nevyslovených myšlienkach
το κεφάλι της να ακουμπάει απαλά στο φθινόπωρο μου και να ονειρεύεται ένα μακρύ καλοκαίρι που ακόμα κυνηγάω, να τρέχει κατά μήκος της παραλίας ζητώντας ένα χαμόγελο, εκείνη ένα χέρι να μου απλώσει το χέρι
h απόσταση μοιάζει όλο και μεγαλύτερη, ο ύπνος βαθύτερος από ποτέ.
oι εποχές πλένουν το δέρμα μου, η νιότη ξεθωριάζει, το μέλλον μου ξεπαγώνει
tο μάγουλό της προδίδει την απόσταση, τα μάτια αντανακλούν την καρδιά μου.
στο σκοτεινό δωμάτιο, εικόνες άγνωστης φύσης αποκαλύπτονται κατά καιρούς.
ακόμη και αν η αντίληψη φαίνεται καθαρή και φωτισμένη από τη σωστή γωνία, μερικές φορές ένα κακό σκοτεινό πνεύμα αναπτύσσεται ακούσια, από το οποίο ανατριχιάζω σοβαρά
ένα φίδι θα μπορούσε να κρύβεται, με διαβολική διάθεση, να ρίχνει ξαφνικά μόνο σκιές και, όπως φαίνεται, να θέλει να με κοροϊδέψει με την αδυναμία του.
θα μπορούσε επίσης να είναι ότι τα χρώματα έχουν διαλυθεί σε μαύρο και άσπρο επειδή η πραγματικότητα συγκρούεται με τα όνειρα ή στη ροή της ζωής προσκολλάται στον αέρα και παρασύρεται από το γλυκό
αναποδογυρίζει τον κόσμο εκεί που η σκέψη πνίγεται σε άσβεστες φωτιές
πολύς χρόνος δολοφονείται σε ώρες άγρυπνες περιμένει έναν φάρο πιο πέρα.
en la habitación oscura, de vez en cuando aparecen imágenes de naturaleza desconocida.
aunque la percepción parezca clara e iluminada desde el ángulo correcto, a veces se desarrolla involuntariamente un espíritu maligno y oscuro, del que me estremezco seriamente
puede esconderse una serpiente, con una disposición diabólica, que de repente sólo proyecta sombras y, al parecer, quiere burlarse de mí por su debilidad.
también puede ser que los colores se hayan disuelto en blanco y negro porque la realidad choca con los sueños, o que en el flujo de la vida se aferre al aire y se deje llevar por lo dulce
da la vuelta al mundo donde los pensamientos se ahogan en un fuego inextinguible
se asesina mucho tiempo en la vigilia esperando un faro más allá.
errate nicht, was ich denke, wenn ich nach draußen schaue, oft ist es das, was auch auf mich wartet,
dann scheint die Stille mein bester Nachbar zu sein.
der Übergang von der Tiefe zum hellen Ton hängt in den meisten Fällen von einer unsichtbaren Kraft ab.
meist ist es die Einfachheit, die nach Kraft sucht. Oder das Chaos, das durch die Adern rauscht und das Harte ins Weiche übersetzen will.
Tag und Nacht fordern auch mich heraus, das klare Licht zu kultivieren, aber wenn meine Zunge auf Unwillen stößt. Ein nebliger Schleier hängt über die Erwartung
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm.
Ik ben een man en woon in Nijnsel (Nederland) en mijn beroep is proza dichter/poet.
Ik ben geboren op 14/07/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Mijn hobby's zijn: music improvisations organ and other instruments. julius.dreyfsandt.zu.schlamm@gmail.com.