Is het mogelijk om een vrouw die haar kind heeft vermoord, toch sympathiek te vinden ? Ik beken dat ik daar bevestigend moet op antwoorden om de eenvoudige reden dat het mezelf is overkomen. Gisteren keek ik naar een TV-documentaire over drie vrouwen die wegens moord in de gevangenis waren beland. Eén van hen had haar zoontje omgebracht en desondanks was zij voor mij de sympathiekste van de drie. Toch had ik vroeger alleen maar afschuw gevoeld toen daarover in het TV-nieuws werd bericht. Maar dan was dat de zakelijke mededeling van een feit geweest waarachter de menselijke persoon verborgen was gebleven, nu echter greep het omgekeerde plaats: de menselijke persoon trad op de voorgrond zodat het feit een gezicht had gekregen waar ik mét of zonder sympathie kon op reageren. In dit geval dus met sympathie. Yoko had een aangename manier van praten en bovendien bezat zij een erg guitige en lieve glimlach. Ik vergat bijgevolg soms compleet welk gruwelijk misdrijf zij had gepleegd. Ik had dus op één en dezelfde persoon totaal tegengesteld gereageerd wat bij mij de bedenking oproept dat men erg voorzichtig moet zijn vooraleer men over iemand oordeelt.
Dana Spinant, een naam die me tot hiertoe volkomen onbekend was. Sedert zondagavond is daar echter verandering in gekomen, en hoe! Het gesprek dat zij in "Het beloofde land" met Nadia Dala voerde, heeft er voor gezorgd dat ik haar niet vlug meer zal vergeten. Deze Roemeense journaliste (hoofdredactrice van "European Voice") was er weer eens een bewijs van, indien dat al nodig zou zijn, dat er overal intelligente mensen te vinden zijn: wat zij over Europa en over België zei, getuigde van veel inzicht. Haar opmerking over het conservatieve karakter van alle maatschappijen, en die van West-Europa in het bijzonder, was terecht. Dat is nu juist het probleem: de West-Europese burgers willen onze maatschappijvorm behouden tot het einde der tijden en bij elke mogelijke verandering wijzen zij met een beschuldigende vinger naar Europa. Het doet dan deugd om eens iemand van de andere kant te horen spreken voor wie elke verandering een verbetering is, ditmaal dankzij dat zelfde Europa. Misschien heeft de houding van de burgers in dit deel van de wereld niet alleen te maken met conservatisme, maar ook met egoïsme en onverschilligheid waarbij dit laatste kenmerk typisch is voor een zelfvoldane maatschappij die er alleen maar aan denkt zich te pletter (soms letterlijk!) te amuseren, meer niet. Wel weinig, moet ik zeggen. Hopelijk lopen er nog veel mensen rond zoals Dana Spinant en slagen zij erin om van het ruziënde Europa één geheel te maken dat naar buiten toe spreekt met één stem.
De nieuwste film van de Canadese regisseur David Cronenberg "A history of violence" is écht een historie vol geweld. Van in het begin voelt men als toeschouwer dat er geweld in de lucht hangt, het barst dan ook op geregelde momenten ongenadig los. Eigenaardig genoeg zijn het juist de schijnbaar meest zachtaardige personen die op de meest brutale manier te werk gaan. De zoon van het hoofdpersonnage die zich in het begin passief laat vernederen door een medestudent, reageert daarna bij een volgende uitdaging uitermate brutaal, totaal onverwacht. Wat de vader betreft, geldt hetzelfde: deze vriendelijke, kalme man rekent op het einde op een onverbiddelijke wijze af met gangsters. Dit maakt deze film erg onrustwekkend en verwarrend, want het zijn niet de "slechterikken" die hun toevlucht nemen tot geweld, maar de "goeden". Het is duidelijk dat de regisseur ons wil tonen dat de wereld niet zo simpel in elkaar zit als men denkt want ook schijnbaar integere mensen zijn, als het erop aankomt, tot alles in staat. Het knappe is dat Cronenberg ons dat op een zuiver filmische wijze aan de man brengt, hierbij geholpen door de prachtige vertolkingen van alle acteurs. Zo lijkt het personnage van de vader in het begin erg breekbaar om dan daarna iemand te worden bij wie de moordlust zo in zijn ogen te lezen staat. Zonder een talentvol acteur kan zo een wisseling van stemmingen niet overgebracht worden. Ook de rol van de echtgenote wordt aangrijpend vertolkt, evenals de figuur van gangster Fogerty die enorm sinister overkomt. Als besluit dus een film om te gaan bekijken, maar toch niet voor iedereen geschikt.
Het verbaast me altijd weer dat uiterst-rechtse partijen voor de dag komen met een ideologie die tweehonderd jaar oud is, nl. het nationalisme. Immers, nationale gevoelens waren een uitvloeisel van de Romantiek. Logisch in feite, want als men begint met het verheerlijken van "de" gevoelens, dan worden gevoelens van aanhankelijkheid aan de geboortegrond en aan eigen land en eigen volk ook op een voetstuk geplaatst als zijnde onaantastbaar. Onlogisch is het dan weer dat men zulke gevoelens zou moeten koesteren voor de grond waar men TOEVALLIG geboren is. Een Brit had evengoed een Ier van Belfast kunnen zijn, een Irakees even zo goed een Amerikaan,enz. Alhoewel het nationalisme reeds twee eeuwen bestaat, is het in het licht van de gehele menselijke geschiedenis een tamelijk recent verschijnsel want voor 1800 bestond het niet. Ik beschouw het dus simpelweg als een tijdelijke afwijking die haar beste tijd heeft gehad. De grandioze mislukking van het Derde Rijk zou toch voldoende moeten aangetoond hebben dat nationalisme een romantische bevlieging was met meer dan akelige nevenwerkingen. Daarom wil ik mijn titel veranderen en schrijven: nationalisme IS romantiek!
Over allerlei vormen van extremisme zou ik graag de volgende woorden willen citeren: "De bedenking, de zijsprong, het vrolijke wantrouwen, de spotlust zijn blijken van gezondheid: al het onvoorwaardelijke hoort in de pathologie thuis." (uit "Voorbij goed en kwaad" van Friedrich Nietzsche.)
Wie gisteren de "Laatste show" op Eén heeft gezien, zal moeilijk ongevoelig hebben kunnen blijven voor de charmes van 's werelds beroemdste operazangeres Cecilia Bartoli. Zij die met recht en rede een "diva" mag genoemd worden, gedroeg zich als een gewone Italiaanse vrouw: temperamentvol en spontaan. Haar goedlachsheid werkte erg aanstekelijk. Al vond ik het jammer dat het interview met haar maar een kwartier duurde, toch had zij mijn humeur in die korte tijdspanne positief beïnvloed. Bij haar kreeg ik het eigenaardig gevoel dat zij wel zou passen in de eigen familiekring zonder geïntimideerd te worden door haar reputatie omdat haar menselijk gedrag je dat zou doen vergeten. La Bartoli mag dus op twee gebieden groots worden genoemd, op muzikaal én op menselijk vlak. Een hele prestatie.
Bij het kijken naar de TV-serie "ROME" op Canvas, is er iets dat me vooral op- en bevalt: je komt echt terecht in een heidense wereld. Logisch eigenlijk, want het verhaal speelt zich af voor de geboorte van Christus, het zou belachelijk geweest zijn de personnages het nu veel gebruikte "Jesus" te horen uitspreken! Voor de opkomst van het christendom lagen medelijden en naastenliefde nog niet goed in de markt, ze bestonden wel maar ze werden enkel door een paar marginalen in praktijk gebracht. Dit is juist het positieve aan deze historische serie, men heeft zich de pre-christelijke wereld ver-BEELD. Ik vergelijk dit nu met de film "SPARTACUS" uit 1960. Daarin werd een idealist ten tonele gevoerd die ten strijde trekt tegen de slavernij en een romantische liefde beleeft met een slavin: het leek wel op een christendom avant la lettre! Langs Rome om (maar leiden niet alle wegen naar Rome ?) werd ook de tijdsgeest van de jaren '60 weerspiegeld: opkomen voor de onderdrukten (Che Guevara) en het verheerlijken van de liefde. "Spartacus" gaf ons dus vooral een beeld van 40 jaar geleden, niet zozeer van 2040 jaar geleden. Daartegenover hebben we nu het Rome dat we in deze schitterende Amerikaanse serie te zien krijgen en dat is dan een weergave geworden van onze tijd. Onze maatschappij is veel harder dan 40 jaar geleden, velen proberen zich op niets ontziende wijze een weg te banen naar de top en de liefde (?) is één van de middelen om daar te geraken. Daarenboven leven we nu om zo te zeggen in een post-christelijke wereld. Elke tijd creëert dus zijn eigen Rome en gaat ervan uit dat dat de definieve versie is. We zullen dat wel zien over 40 jaar!
Mensen die de jaren zestig hebben meegemaakt, hadden toen onmogelijk kunnen denken dat er veertig jaar later een zwarte vrouw Minister van Buitenlandse Zaken van de Verenigde Staten zou worden. Nog minder hadden zij het zich kunnen verbeelden dat zoiets zonder protest (van de blanke meerderheid) zou kunnen gebeuren. En al helemaal niet hadden zij maar in de verste verte kunnen verwachten dat zo een benoeming dan nog zou plaatsvinden door een erg conservatieve president. Dit maar om aan te tonen hoe onverwacht en ook verwarrend de loop van de geschiedenis wel kan zijn.
Condoleezza (wat een prachtige naam!) Rice is nu de tweede machtigste persoon van het machtigste land ter wereld. Als men bedenkt dat zij afkomstig is uit de zuidelijke staat Alabama waar er tijdens haar kinderjaren nog rassenscheiding bestond, dan is haar hoge positie van nu wel een revanche van jewelste. Zij die vroeger als minderwaardig werd beschouwd, wordt nu op plechtige wijze ontvangen door de groten der aarde! Mevrouw Rice oefent haar ambt uit met een grote waardigheid, een vrouw met klasse die zich stijlvol kleedt en op een beheerste en gedecideerde manier haar verklaringen aflegt. Haar verschijning dwingt niet alleen gezag af maar zij weet ook te charmeren, men moet daarvoor maar eens kijken naar de ogen van de staatsmannen die haar ontmoeten. Met moeite weerstaan zij aan de drang om haar te omhelzen! Dit voor wat haar uiterlijk betreft. Als minister die aangesteld is door president Bush kan zij natuurlijk alleen maar zijn visie vertolken, iets wat voor haar geen enkel probleem is want zij staat bekend voor haar loyauteit. Dat zij dit op een bekwame manier doet, staat buiten discussie. Men heeft haar nog niet op stommiteiten of fouten kunnen betrappen, zij kent de wereldpolitiek als geen ander. Ik verwacht dan ook dat zij de vedette in de regering-Bush zal worden, alleszins een Amerikaans minister die nog zonder problemen de wereld kan rondreizen. Indien Condoleezza Rice er ooit aan denkt om in 2008 mee te doen aan de presidentsverkiezingen, dan is deze job daar wel een ideale voorbereiding op, zij zal dan zeker genoeg ervaring opgedaan hebben om een bekwaam president te worden. Is het presidentschap van George W.Bush misschien alleen maar de aanloop naar de eerste zwarte vrouw als president van de Verenigde Staten ?!
Ik ben nooit een grote fan geweest van Guy Verhofstadt maar als ik nu lees wat hij in zijn nieuwste boek schrijft, dan wil ik hem veel vergeven ! Ik heb zijn "De Verenigde Staten van Europa" niet gelezen, wel uittreksels ervan in de krant evenals een groot interview met hem. Daaruit kan ik alleen maar besluiten dat hij het bij het rechte eind heeft om de eenvoudige reden dat er voor Europa geen andere mogelijkheid bestaat dan samen te werken. Toch is het goed dat het nog eens klaar en duidelijk wordt gezegd. Ik schrijf hier met klem "geen andere mogelijkheid" omdat ik toch moeilijk kan veronderstellen dat de waanzin van het nationalisme een mogelijkheid zou kunnen zijn, iets wat in de negentiende (!) eeuw al door Friedrich Nietzsche naar de prullenmand werd verwezen.
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
