varende senioren over bootjes, varen en nog andere dingen !
14-03-2010
Naar Seefeld I
06.03.10
't Was onchristelijk vroeg, die zaterdagochtend, kwart voor drie asjeblief ! Ik waande me zo waar een warme bakker, maar dan ééntje die 't koud had. Snel een koffie met een boterhammetje, gewassen en aangekleed en klaar waren we voor onze jaarlijkse trip naar Seefeld in Oostenrijk. Niet enkel de plek waar we beiden ons hart verloren en trouwden, maar ook een familieplek bij uitstek om er wintersport te bedrijven. Op de GPS stond er 916 km geprogrammeerd. We zouden, indien er geen onderbrekingen waren, rond 16/17.00 uur in Seefeld zijn. Ik zou, zoals gewoonlijk de eerste 3/400 km voor mijn rekening nemen, en na het ontbijt zou Petra de volgende 400 sturen. Het staartje, de "Fernpas" was dan weer voor mij. Voor het eerst waren we afgestapt van hotels en hadden we een appartement gehuurd. Goedkoper voor het verblijf, maar duurder omdat we altijd gingen eten, zodat het verlof als geheel op 't zelfde neerkwam. De eerste 150 km vlogen voorbij in de nacht, maar toen we de streek van de Hoge Venen naderden begon de zwaarste sneeuwval, die ik in jaren beleefd heb. Aangezien, zoals gewoonlijk, de sneeuwruimers nog sliepen in België, werden de banen onherkenbaar. Ik passeerde de ene achter de andere auto, of in de gracht, of tegen de vangrail. Ik vloekte binnensmonds en dat valt bij mij nauwelijks voor. Vermoeiend, dat is het minste dat ik er kan van zeggen, en het scheelde weinig of ik was omgedraaid om terug naar Lokeren te rijden. Nog 700 km, mensenlief ! In Duitsland sliepen de sneeuwruimers niet, met drie schrepers naast elkaar die achteraan zout strooiden vlogen ze over de autostrades. Achterlijk land, dat Belgenland, dacht ik. Ik vergat, niet ten onrechte trouwens, de laatste tijd meer en meer mijn nationaliteit te vermelden wanneer ik in het buitenland was. In Trier (na 400 km) vond ik tijd om te ontbijten. Na zoveel uren zitten turen in de sneeuw, was mijn vat leeg. De volgende 400 nam Petra voor haar rekening. Het weer verbeterde enigszins en we vorderden goed. Voor Fuessen, aan het einde van de autostrade, werd ook Petra moe. Niet van het rijden als dusdanig, maar wel van het enerverende "STAU" (file). We reden gewoon van de ene file naar de andere. Ondertussen was het donker geworden. Het begon opnieuw harder te sneeuwen. Nog 65 km te gaan, de Fernpas nog over en dan naar Seefeld. Het was één langgerekte file tot over de pas. Er wachtte ons iemand op aan het appartement tot 20.00 uur, maar dat haalden we niet. We melden ons dan maar aan in het Ferienhotel, waar alles klaar lag. We kregen op iedere skipas 50% afslag, ons 7 overnachtingen werden er maar 6 gerekend en omdat we contant betaalde op 't einde van de rit kregen we nog eens 5% korting. Een Kaltschmid geschenk, zeg maar ! Nadat alles geregeld was, gingen we eten in "Alt Seefeld" rechtover het hotel. De warmte in het restaurant deed ons opgloeien, deels ook van de vermoeidheid. Aan de Römerweg, zochten we na 't eten ons appartement. In het donker met sneeuwval en vermoeid, vonden we niet direct het nummer 737. We stopten een auto op de verlaten weg en vroegen de man het adres. De vriendelijke Seefelder bracht ons met de wagen tot aan het hotel. We bedankten de man om zoveel moeite. Ik liep terug naar mijn geparkeerde auto en bracht hem voor de deur. Ik denk dat we nog nooit zo snel uitegeladen waren. Snel tandjes poetsen, bad nemen en naar bed. We hadden 17 uur gereden, 920 km ver. Een tragisch rekord ! Ineens werd het stil op het appartement, want twee vermoeide Vlamingen sliepen in een zalige rust.
Reacties op bericht (0)
Over mijzelf
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ex-bevrachter van binnenschepen, nu met pensioen.
Ik ben geboren op 31/07/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooreerst mijn bootje Enya, en alles wat ook maar te maken heeft met H2O..
Sinds 25/11/2008 met pensioen, een soms onbekende zee van tijd die op me afkomt - met vrouwtje Petra wat wandelen, en skieën ieder jaar in Seefeld, Oostenrijks stadje waar we getrouwd zijn - in de zomer spenderen we onze vrije tijd sowieso aan ons bootje
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
M/S ENYA
mijn bootje is een Gruno 38E Royal van bouwjaar 2000, is 12m lang en 3,80m breed met een diepgang van 1,10m en een doorvaarthoogte van 4,25/3,60m en een gewicht van 12,5 ton - de motor is een 6 cylinder IVECO van 120 pk met een verbruik van ca. 4 liter/uur. Een watertank en fueltank van elk 500 liter en een vuilwatertank van 200 liter. De boot heeft een buitenbesturing met boeg- en hekschroef, automatische piloot en gps/plotter. Herschilderd op de werf in 2011, zowel boven als onder de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst. Zijn geboorteplaats is Zoutkamp in Friesland.
De motor is een 6 cylinder dieselmotor IVECO type 8065M12.01, met een verbruik van ca. 4 liter per uur, en komt uit de Milanese fabriek (It.) en draagt als matricuulnummer 0587975. Rustig draaiend en bedrijfszeker, zo wordt de motor omschreven in de onafhankelijke testen. Met in de nabijheid van mijn ligplaats, Spanjeveer op de Moervaart, is er een Europees hoofdverdeler en onderhoudscentrum van IVECO, gelegen aan de Vliegtuiglaan in Gent. Ook dat is makkelijk.
Wij hebben in onze boot geopteerd voor een dinette i.p.v. een tweede slaapkamer, aangezien wij voor meer dan 95% ons tweetjes varen. Ruim om te eten, en voorzien van talrijke bergplaatsen, waarbij alles binnen handbereik ligt, is het in blanke eik uitgevoerd en met een blauwe stoffering, een lust voor het oog.
Het kombuis betekent ook soms het "hart" van de Bourgondische Vlaming. Wanner er gekookt wordt aan boord, is het nuttig om te beschikken over een degelijk uitgeruste keuken. Met twee ijskasten, een magnetron en een vier-pits gasvuur, dampkap en verluchting via een dakvenster, is ook onze keuken voldoende gewapend om "de hongerigen te spijzen".
Het salon is en blijft de plaats bij uitstek in het schip. Gezien de geringe oppervlakte die een boot biedt, is het de pleisterplaats om televisie te kijken of radio te luisteren. Lezend, makkelijk achterover leunend in een zetel vliegen de avonden zo voorbij.
"De natte cel" noemt men het toilet- was- en douchegedeelte in een pleziervaartuig. Je kan aannemen dat ook de mechaniek een aardig stukje vertegenwoordigd is in dit gedeelte van de boot. Pompen, vermalers en verwarmingselementen zijn er in vertegenwoordigd. Met de huidige verstrengde wetgeving is ook de vuilwatertank verbonden aan de lozende installaties.
Ieder mens heeft slaap nodig. Dus is de uitrusting van een slaapkamer bijzonder. Immers een goede matras waarborgt een goede nachtrust. Met de vele bergplaatsen vindt de kledij er ook zijn plaats. Onze slaapkamer biedt nog iets extra wat we bij vorige bootjes niet hadden. Een venster achteraan waar je bij 't opstaan nog een blik kan werpen over het rustige of onrustige water. Mooi toch !
Wanneer hier een lichtje aanslaat of er een geluidje biept, is er "iets". Behalve de snelheid in km/u of in zeemijlen/u, de diepte in meter of in voet, beschikt de stuurstand ook over een elektronisch kompas, aangevuld met gps/plotter en een stuurautomaat, er is er op dit electronisch plateau ook plaats voor een boeg- en hekschroef en een electrische ankerwinch. Bij de "gewone" meters vervolledigen een voltmeter, temperatuurmeter, oliedrukmeter, toerenteller met aangegeven aantal draaiuren van de motor en een stand van de tanks aan boord. Alles is overzichtelijk geplaatst, zodat bij het minste onheil snel kan worden ingegrepen.
Historiek van mijn vorige bootjes :
El Verde : spitsgatkottertje 9,30m lang en 3,20m breed en 0,85m diepgang, motor Indenor 50 pk, van Peugeot origine met bouwjaar 1970, gebouwd door Jachtwerf Oost in Akkrum. Bootje werd verkocht (2007) aan onze inmiddels zeer goede vrienden Karel en Leon, Karel is ook geregeld gastschrijver op mijn blog. In 2010 verkochten Karel en Leon de El Verde verder aan een koppel uit Izegem. Zij herdoopten het terug in Griffioen, wat de naam was van het bootje toen we er allebei op verliefd werden in het verre, maar mooie Akkrum.
Enya : Super Lauwersmeerkruiser - 11,40m lang en 3,40m breed met diepgang van 1,00m - gewicht 12 ton - motor : DAF 575 - bouwjaar 1983 op Lauwersmeer - werf in Westergeest. Was een miskoop, maar dat gebeurd overal wel eens. Het bootje werd omgeruild met mijn huidige Gruno Royal 38'.
Enya : Gruno Royal 38 - bouwjaar 2000 - 12m lengte, 3,80 breed en diepgang van 1,10m - gewicht 12 ton - motor IVECO 125 pk - 6 cylinder gebouwd op Gruno werf in Zoutkamp. Ongelofelijk wendbaar, dankzij boeg- en hekschroef, stille, zuinige motor, weinige uren gedraaid bij aankoop en zowel het interieur als buiten goed in orde. Boot werd in 2011 herschilderd, zowel onderwaterschip als boven de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst en de motor volledig nagezien.
Toen we elkaar zagen op 16.09.10 wist ik niet eens dat zo'n studierichting als I.W. bestond. Ik heb ondertussen al wat gegrasduint op internet en er over gelezen. Lang niet zo'n makkelijke materie, maar ik denk dat jij dat aankan ! Ik hoop zeker dat we van tijd tot tijd de gelegendheid hebben om met elkaar een babbeltje te doen. Dat zou super zijn. Jammer van die verloren tijd, want die halen we nooit meer in ! opa
Hi Pa,
Ikke nog eens. JIJ staat nu op internet op een blog. Iets wat je nooit gekend hebt, maar je zou het zeker interessant gevonden hebben, al was het maar om je postzegelverzameling aan te dikken. Ons ma zou het maar "brol" gevonden hebben. De band tussen ons was altijd sterk, omdat we zoveel op elkaar leken. Telkens ik bij u sta, daar op die kille plaats mis ik je nog altijd. 'k Heb al een nieuw plantje gekweekt om het andere te vervangen bij u. 'k Breng het wel eens als we alleen zijn. U en ik ! Rust zacht. Onze kleinen.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
