Zaterdag 13 juni 2009 - Sneek / Blokzijl - 58,4 km - 2 sluizen - draaiuren 7u24'
't Is twintig over acht wanneer we de Houkesloot verlaten, nadat we afscheid genomen hebben van de familie Van Straaten. Eindelijk alleen met ons bootje. Wanneer we de sloot uitvaren laten we het Sneekermeer aan bakboord liggen, volgen het Prinses Margrietkanaal om naar Follega te varen langs de Oosterbrugsloot en de Jurgensloot. In Follega aan de brug slaat het noodlot toe. De brugwachter kan de brug niet openen omdat het licht niet op groen springt en meld ons dat de technieker reeds onderweg is. Nadat de panne hersteld is, draait hij de brug open en zwaait ons toe. Meteen zegt hij ons ook dat alle verdere bruggen onder de middag gewoon verder werken en geen break nemen. We steken onze duim omhoog en tuffen verder langs de Goingarijpsterpoelen, de Langweerderwielen richting Tjeukemeer. Op al deze sloten en geulen is de max. snelheid 6km/u. We gaan rustig door, onder een stralende zon, tussen de weiden en bossen. Koeien kijken ons aan en de boer zwaait ons een goeie dag vanop z'n tractor. Was het leven maar altijd zo, dachten we beiden. Allebei in short en t-shirt genieten we van ons bootje en de lekkere hapjes door Petra geserveerd. Zo word ik meer dan 100, denk ik. Langs de vaargeul naar St. Nicolaasga en de Tuinder bereiken we de Linde met zijn boven en benedenloop. Overal varen er bootjes en ik vind het om juni te zijn behoorlijk druk. Met vier jachten komen we op de Kalenbergracht en het Steenwijkerdiep om tenslotte het Vollenhoverkanaal te bereiken. We zijn nu vlak bij Blokzijl, en wie Blokzijl zegt, zegt Kaatje aan de sluis. Dit gerenommeerde restaurant is bekend om zijn zeer goede keuken, maar dat verhaal vertel ik een andere keer. Rustig tussen de koetjes en de lammetjes onder een schitterende zon varen we Blokzijl sluis binnen rond kwart over vier. Direct er na ligt de haven in een kom omgeven door winkeltjes, restaurantjes en cafeetjes. Na het aanleggen in de haven besluiten we om te wandelen en iets te eten. We gaan een viswinkel binnen en eten er kabeljouw met frietjs en sla en drinken er een cola bij en betalen 12,00 samen. Met elk een ijs er na, ons havengeld 14,5 en 4,00 bruggeld hebben we iets meer dan 30 opgemaakt met twee mensen. Zeg nu nog eens dat varen duur is !
We lagen op 13 juni in Blokzijl, dus is het niet meer dan normaal dat ik u de legende vertel van Kaatje. Ze was de dochter van Brecht, een herbergierster die de herberg "In den Gouden Walvisch" openhield. Haar wettelijke vader zou een walvisvaarder geweest zijn. Maar aangezien vaderlief in geen tien maanden na de geboorte van Kaatje opdook van zijn reis, zou het vaderschap aan één van de notabelen van de stad Blokzijl worden toegeschreven. Als 18 jarige zwaaide Kaatje reeds de pollepel over het eethuis/café "In den Gouden Walvisch" en speelde de perfecte huisvrouw over kooplieden, kapiteins en reders. Met haar aangeboren charme wist ze zeer goed met mannen om te gaan. Haar grote liefde was een zeeman, Hilbert genaamd en in staatsloondienst als kapitein/kaper. Kaatjes kookkunst verspreide zich via haar kliënteel langs de toenmalige Zuiderzee naar alle windhoeken der aarde. Ze werd schatrijk. Tijdens Hilbert's laatste zeereis naar Madagascar kwam ook die, rijk beladen terug om zijn Kaatje te huwen. Maar het bleek te laat. Kaatje werd overvallen in september 1732, waarbij niet enkel geld, juwelen en andere kostbaarheden gestolen werden, maar ook haar kookboek. Zwaargewond overleed Kaatje aan haar verwondingen. Later doken er in diverse Zuiderzeesteden recepten op, die werden toegeschreven aan Kaatje. Hilbert, onze zeeman vertrok verdrietig terug naar Madagascar waar hij zich voorgoed vestigde.
Onderstaande foto toont, de titel van ons eerste artikeltje de Houkesloot in Sneek. We vertrekken naar Frylan op donderdag 11 juni 2009. We kunnen rekenen op de goodwill van Petra's ouders, die bereid zijn om ons naar onze vertrekplaats te brengen. 't Is 12.30u wanneer we de E17 richting Antwerpen nemen om Petra op te pikken na haar dagtaak. We hebben afgesproken op linkeroever bij het buitenkomen van de voetgangerstunnel, kwestie om makkelijk te parkeren. We zijn immers met de mobilhome, zodat we voldoende kunnen meenemen ??? Na een enorme plensbui bereiken we het Frederik Van Eedenplein en wachten. Snel komt Petra aan boord van de mobilhome en weg zijn we. Via Breda gaat het op een vlotte manier richting Utrecht op de A27. We beginnen die weg aardig te kennen. We zijn immers meer dan een half jaar bezig geweest met onze zoektocht naar een nieuw bootje. En dat leidt natuurlijk tot vele tochtjes naar 't noorden. Via de A6 komen we aan het rondpunt waar we richting Sneek uitgaan. Maar voor het zover is, hebben we tegenslag. Tussen Almere en Lelystad, aan de oevers van het IJsselmeer verliezen we ruim anderhalf uur door een ongeval. Twee auto's zijn er op elkaar ingereden en veroorzaken een enorme file. Net in de spits. Het is dan ook na zeven uur eer we aan het bootje zijn. Terwijl we snel uitpakken en alles aan boord dragen, maakt Petra en "la mamma" het eten. Kip met rijst à la façon de Nadia. Na een heerlijke maaltijd, kaarten we nog wat na over de reis en het ongeval. Het is dan ook niet te verwonderen dat we vroeg slapen gaan, want morgen wacht ons een lange kuisdag op de Enya. Immers alle gerief moet op orde in de kasten geraken en alles wat de motor aangaat moet gecheckt worden. Morgen komt ook Lars aan boord om alle vragen te beantwoorden. De vrouwen beginnen na het gezamelijke ontbijt aan de opkuis van de Enya. Alle kasten worden netjes voorbereid op de reis en gevuld met alle spullen die we gisteren aan boord brachten. Willy springt op de fiets en rijd naar Sneek om boodschappen, terwijl ikzelf 1001 dingen noteer die ik nog wil vragen of waar ik meer uitleg over wil. Af en toe maken de dames ook gebruik van mijn diensten om te helpen. Hou dit eens vast, doe dat eens naar de vuilbak, schenk eens wat water uit, hef dit eens op, enz... Na een korte middagpauze, waar we samen lekker eten, komt Lars om mij te informeren. De vragen vliegen dan ook rond, over de automatische besturing, boeg-en hekschroef,de motor in 't algemeen, de vetschroef,de generator,de electra kast. De teller van de Enya staat op 336,5, hetgeen betekent dat dit bootje een gemiddelte van 37,4 vaaruren per jaar heeft. Met moeite gerodeerd. Ik schat dat we naar huis ongeveer 50 uur zullen varen. Kun je nagaan De vorige eigenaar, een Duitser uit Duisburg, heeft een enorme zorg aan de dag gelegd om het bootje te onderhouden. Het oogt als nieuw. Alles glanst, want ik heb via Lars nog een extra poetsbeurt laten gebeuren. De Duitse eigenaar heeft ook allerlei dingen laten plaatsen, wat hij nooit gebruikt heeft. Hij gebruikte immers de boot als caravan op het water, lag in Harderwijk aan de Randmeren, ging op zaterdagavond eten in Zeewolde (oversteek op de Randmeren), vaarde terug en dat was het voor de rest van de week. Lars vertrekt en wenst ons een goeie reis. We zijn immers van plan om vroeg te vertrekken, rond 08.00u. Rond 22.00u kruipen we dan ook in ons bedje en slapen snel in na een vermoeiende dag.
't Is inderdaad voorbij, wat gisteren nog een zee van tijd was, is nu opgedroogd tot een kleine poel. Voorbij lange vaar-vakantie, wij vonden het natuuuuuurlijk te kort. Maar goed, 't was fijn en we hebben er met z'n beiden van genoten. Zoals naar loffelijke gewoonte waren al de uitgestippelde en voorgenomen routes in 't water gevallen. Er werd hevig gediscussieerd daar in Snits (Sneek) aan boord van dat prachtige schip dat voor de volle twee weken onze thuis zou worden. En uiteindelijk werd het, naar goede Vlaamse gewoonte, een compromis. Elkeen liet wat vallen en voor ieder bleef er wat in het programma steken. Ik wou allemaal nieuwe vaarroutes uitproberen en Petra wou de gewone vaarweg naar huis. Het werd een mix van de twee, waarbij er op de nieuwe locaties verwondering en bewondering was voor al dat moois dat onze noorderburen te bieden hebben op vaargebied. In de volgende artikels merken jullie het wel, geflankeerd door prachtige foto's van water, bootjes en al wat er rond leeft. Eerst nog wat foto's verkleinen en daarna "let it roll".
Verlof, het klinkt altijd als muziek in de oren, maar jammer dat het altijd zo snel gaat. Overmorgen begint. Wanneer Petra in de vroege namiddag stopt met werken, halen we haar op in Antwerpen en brengen haar ouders ons met de mobilhome naar Sneek. Kwestie om nog wat bagage mee te nemen. In Friesland scheiden onze wegen en gaan zij met de mobilhome Friesland verkennen en dan naar huis toe, en stappen wij eindelijk op ons bootje, waar we al zooooooooo lang naar wachten.De laatste werkzaamheden zijn achter de rug, nieuwe vlaggemast, acculader er uit en combi (lader/omvormer) er in, nieuwe marifoon met atis op het dashboard, nieuwe wierfilter, de oude was met schroeven en te moeilijk te reinigen mocht hij vuil zijn, in het salon werd het houten paneeltje vervangen en de intercom en marifoon verwijderd, beide bestuurszetels werden vernieuwd en zitten nu stevig, slot vervangen van de kast in de slaapkamer, schip volledig opgepoetst en gepolierd, rvs-plaatje aangebracht waar luidspreker intercom stond, rvs strips voor- en achter en langs beide kanten aangebracht zodat het schuren van de touwen geen schade teweeg brengt en aan de stootrand de verf vastgehecht d.m.v een bijkomende coating. Tenslotte de vaarnummer, immatriculatieplaat, naam van het schip en sticker 2009 aangebracht zodat we ook volledig wettelijk in orde zijn. Vrijdag wordt een werkdag, waar we alles in orde brengen, de kasten nog eens opkuisen en vullen. Een grondige poetsbeurt binnenin en ook de dingen ontdekken van ons nieuwe bootje. Zaterdagmorgen is het een paar uur briefing over waar alles staat en hoe alles werkt. Ik neem alvast pen en papier mee om de nodige notities te maken. Hoe werkt de generator, hoe werkt de automatische besturing, hoe werkt de plotter/gps, boeg- en hekschroef ken ik wel en effe wennen aan het bootje. We kozen de eerste dag voor een trip van ca. 65 km met 2 sluizen op een rustige route. Van Sneek via Langweer tot het Tjeukemeer, daarna de Helomavaart naar Giethoorn en Blokzijl en tenslotte naar Vollenhove.Wat rest weten we nog niet voor de volle 100%, maar waarschijnlijk gaan we richting Kampen via het Zwarte Water en Zwolle. Als dit meevalt doen we verder de IJssel en gaan we naar Deventer en Arnhem. Van Arnhem uit willen we naar Tiel via Nijmegen. We dweilen dan de Waal af richting Biesbosch en gaan daar zeker een dagje rusten in dit prachtige natuurgebied.Via Drimmelen komen we op het Markkanaal en de Dintel en gaan zo richting Volkeraksluizen, daarna een stukje Schelde-Rijnverbinding, we gaan er uit in Tholen en komen op de Oosterschelde, in Wemeldinge het kanaal op en in Hansweert steken we de Westerschelde over om in Terneuzen binnen te lopen en het kanaal Gent-Terneuzen te nemen tot de Moervaart, om met ons nieuwe bootje onze vaste plaats in te nemen. Juni is dan voorbij, alsook ons verlof. Ik blijf aan boord om alles na te zien en te poetsen en Petra begint terug te werken, that's life !
Toen we gisteravond aan dek zaten te keuvelen over ons programma voor 's anderendaags, hadden we 2 opties, rekening houdende met de heersende weersomstandigheden. Slecht of winderig betekende langs binnen varen, 't sluisje nemen in Urk en via de Urker- en Lemstervaart naar de Lemmer, en vandaar de gewone weg naar Sneek. Bij goeie weersomstandigheden gingen we buitenom via het IJsselmeer rechtstreeks naar de Lemmer. Het werd het laatste met 2/3 N.O. wind vertrokken we om 08.00 u. vanaf Urk. We hadden een rustige plaats gehad om te overnachten. De zon scheen volop en eens op het meer daalt er een rust over je, die je overheerst. Praktisch niet aan te nemen dat dit meer tot de gevaarlijkste meren behoort en ieder jaar weer slachtoffers maakt. Het ondiepe meer (max. 4,5m) geeft bij ruige wind een veel kortere en heviger golfslag als bij diep water. Wanneer je Urk buitenkomt, ligt er aan stuurboord een ondiepe plaats, waar stenen gestort zijn, de Vormt. Ieder jaar weer, ondanks de zeer goede betonning* varen er schepen, met verlies of zware schade aan schroeven en kiel* of zwaard*. Aan de laatste rode boei gingen we stuurboord recht op het bosje toe, dat we in de verte zagen. Na drie kwartier waren we er, liepen ruim 100 meter uit de kant in het voorbijgaan van het bos en concentreerden ons daarna op de 2 schoorstenen in de verte, daar lag de Lemmer. Alle dijken waren hier met windmolens afgebakend. Ik schat tussen Urk en de Lemmer, een 200 tal. Terwijl men een half jaar in Vlaanderen leutert over het plaatsen van drie windmolens, met dan weer groepen die demonstreren omdat windmolens teveel lawaai geven, enz..., plaatst men met honderden windmolens in Nederland. Na iets meer dan 2 uur varen vanuit Urk komen we in de Lemmer. We volgen de groene tonnetjes en komen pal voor de sluis. Men vaart aan de bovenkant van de sluis er net in. We maken ons vast aan de wachtsteiger en komen als tweede na een Duitser die met een zeilbootje van ca 7m zijn vakantie gepland heeft rond het IJsselmeer. Veertig minuten later tuffen we de Brekken op, kleine meertjes net voor het Prinses Margrietkanaal, dat uitmondt in het Sneekermeer. We naderen onze bestemming. Op de Brekken ervaren we meer wind als op het IJsselmeer. Hij waait recht in de zij. De ene boei na de andere verdwijnt achter ons en we schieten zeer goed op. Ondertussen bel ik naar Petra, zij zal rond de middag in Sneek zijn, wij een halfuurtje later. Goed getimed. We komen na het kanaal in 't zicht van het Sneekermeer, net er voor ligt aan bakboord de Houkesloot die aansluit op 't Ges, een industirepark met uitsluitend bedrijven die bezig zijn in de watersport. Eens een 200 meter in de Houkesloot, terug bakboord naast en tussen hangaars van reparatiebedrijven, verhuurbedrijven, enz... Op het einde van de pier staat Petra al te zwaaien en doet teken welke box ik kan invaren, vlak naast de nieuwe Enya. Zo kunnen we onze spullen verhuizen van de ene naar de andere. 't Is precies half één wanneer we aanleggen. 'k Ben blij haar weer te zien, vier dagen is voor mij genoeg ! We spreken af met Lars, die vertrekkensgereed staat, alles direct te verhuizen. Met vier mensen is 't op een uurtje gebeurd. Moe, maar voldaan, zo heet dat. We stappen in de wagen en trakteren onze vrienden op een etentje in Emmeloord bij Van Der Valk. Prijs/kwaliteit was in het verleden altijd goed daar, je kan er met je boot tot voor het restaurant liggen. Daarom is het ons goed bekend. Na het lekker etentje rijden we huiswaarts en zetten onze vrienden af in Spanjeveer, waar ze hun auto achterlieten. Rond tienen komen we thuis. We zijn allebei moe, Petra heeft 600 km gereden en verhuist. Ik heb een ganse voormiddag op 't water geweest en verhuist. Ons bedje is de oplossing. Het beeld spookt nog even, de beide Enya's broederlijk naast elkaar. De ene afgeschreven door zijn baasje, de andere vol verwachting van zijn baasje, klaar voor latere avonturen. Op 12 juni begint dat andere hoofdstuk met de andere Enya en schrijven we opnieuw andere dingen op een andere plaats met andere mensen. Zo gaat dat, in 't leven ! 01.06.2009 Urk - Sneek 133.1/137.8 - 08.00/12.30 u = 04.30u - 50,4 km en 1 sluis. De ganse trip duurde vijf dagen, effectief vier dagen - we legden 395,5 km af langs 11 sluizen en deden er 37 uur en 35 minuten (draaiuren motor)
Op de laatste dag van de maand vertrekken we om kwart over negen vanuit Weesp. Het jachthaventje bleek voor ons een ontdekking. We waren er niet eerder, en onze buurman met zijn slepertje was een attractie op zich. We kwamen nog te weten dat het slepertje gevaren had op het IJsselmeer en de rondom liggende polder-kanalen. Het kleine meertje over en we komen op de Smal Weesp, dat loopt tot Muiden, langs statige huizen en fabelachtig mooie molen met molenaarswoning met strodak en tenslotte een mooi kasteeltje. Tussen deze huizen staan er ook een paar hele mooie. Hier wonen met privé steigertje incluis, dit moet het einde zijn. Aan de eerste brug word je al verwittigd dat er op de tweede 3,00 dient betaald te worden. Geruisloos banen we ons een weg en komen in het drukke Muiden aan de "grote zeesluis" met aan de rechterkant het kasteel. Net er voor de steengoede brasserie "Graaf Floris Van Muiden" waar Petra en ik reeds een paar maal aan tafel zaten. Floris V, zoon van Willem II, negende graaf van Holland, werd geboren in 1254 en kreeg van de Bisschop van Utrecht de steden Muiden en Weesp in 1281. Hij kreeg de bijnaam "Floortje Dunbier" omdat hij op hetzelfde bier verzot was dan zijn onderdanen (fluitjesbier = opgelengd bier dat waterachtig smaakt en in de middeleeuwen zeer weinig koste.). Op de plaats van de huidige brasserie stond in ,1652 reeds een herberg "Hertog van Gelre" Omdat hij zeer geliefd was onder het gewone volk, maar des te meer gehaat werd door edelen, werd hij nabij het kasteel van Muiden opgewacht en vermoord door edellieden tot "grote woesternij van den gewone landman". De brasserie voorbij en recht de "Grote Zeesluizen van Muiden" de officiële benaming van deze sluizen, kostprijs 7,00. De reden waarom je aan deze sluizen moet betalen is, dat het in feite een vroegere stadspoort is, waar tol moest betaald worden.En dat, vergeten Nederlanders niet. 10 armer kwamen we buiten op het IJsselmeer, 'k vind het zicht weer iedere keer fascinerend, met die plas water voor je. In gemeenschappelijk overleg besloten we via de Randmeren te gaan. De wind stond ons iets te hevig. Op de meren staan ons twee sluizen te wachten, waarvan we de laatste moeten halen voor kwart voor zeven. 't Was ondertussen half elf. Van Muiden tot het Ketelmeer is ca. 85 km. 't Was ruim één uur toen we de eerste sluis passeerden aan het Nijkerkernauw. We liepen ongeveer 12 km/u wat ons in staat stelde om gemakkelijk op tijd de tweede sluis te halen. 't Is onbeschrijfelijk wat er allemaal vaarde op de meren : kleine en grote jachten, zowel motor- als zeil - kitesurfers à volonté - speedboten in alle maten, surfers bontgekleurd - zeilscholen in hun "optimiestjes" - en last but not least een zodiac-club - zelfs een ponton met daarop een toog met klanten en op de uiteinden twee grote palmbomen aangedreven door een buitenboordmotor. Te gek om los te lopen, maar in Nederland heel gewoon.Ik denk makkelijk dat 10 à 20.000 mensen bezig met te watersporten enkel en alleen op de meren. ' Was kwart over vijf wanneer we de Roggebotsluis binnenvaarden en er al tien minuten later weer uitkwamen, geflankeerd door twee super-jachten. Wanneer we eerst zinnens waren om in Schokkerhaven op het Ketelmeer te overnachten, willen we verder. We rekenen snel en denken nog tot Urk te geraken op het IJsselmeer. De wind is gevallen en we stomen het Ketelmeer op, de zon brandt zich een nederwaartse weg naar 't IJsselmeer-water, wanneer we langsheen de kust van dit meer in de verte Urk zien. De flauwe wind staat N.O. en komt van over het land. Eindeloos mooi is dit tripje, richting Urk. Om kwart over zeven komen we toe in een overvol Urk. Nergens plaats in geen van de drie jachthavens. Ik vertel Ludo om eens in de werkhaven te gaan neuzen, tenslotte is het morgen feestdag en moet er niet gewerkt worden. Bij Balk Shipyards ontdek ik een geweldig plaatsje, snel liggen we vast. Electra hebben we niet en buiten de omheining raken we ook niet. Geen erg. Voor ons kijken we uit op een verpakt superyacht, waarschijnlijk had iemand, ondanks de crisis, nog een aantal losse centen over. Dan maar pannekoeken bakken aan boord. Na het eten wordt er nog wat nagekaart aan dek over de dag van morgen. Tien uur en terug ligt iedereen in zijn mandje na een vermoeiende dag.
't Was windkracht 4 toen we Willemstad en het Hollands Diep verlieten rond half acht. Winderig, maar wel zonnig. Iedereen aan boord was blij toen we na een dik uur de Dortse Kil opvaarden, want achter ons lag het Hollands Diep met witte koppen. Geen goed voorteken voor het IJsselmeer, maar goed, we hadden nog twee dagen te gaan. Om half tien, na twee uur varen, lag de Dortse Kil achter ons en begonnen we aan een stukje Oude Maas. Het was druk, maar toch niet de gewone drukte. Nu de Oude Maas verleden tijd was, konden we beginnen aan de Noord, één van, zoniet de, drukste waterweg in Nederland samen met de grote kanalen. Wat zou dit vaarwater een chaos zijn, zonder de constante radiobegeleiding van alle rondvarende schepen. Ook varen er zeer veel snelle waterbussen rond, aangedreven door jetmotoren..Een deel van het drukke stadsverkeer wordt zo opgelost. Heel snel schieten de bussen naar diverse bestemmingen langs de andere kant van het water. Ze zijn felgekleurd en vallen op. We waren blij toen dat drukke gedoe achter de rug was, maar het was perfect geleid en begeleid. Dat kunnen ze daar wel. De Lek was de rivier die ons met het Amsterdam Rijnkanaal verbond, en dit kanaal stond als laatste op ons programma. De Lek liep tot Vreeswijk, in de Prinses Beatrixsluizen. Dortse Kil, Oude Maas, Noord en Lek hebben geen sluis te verwerken. Je vordert snel. Na de sluizen kwamen we op het Amsterdam - Rijnkanaal, een verbindingsweg tussen Zuid en Centraal Nederland, een "waterstrade" zeg maar. Breed en kaarsrecht loop het naar Amsterdam. De bedoeling was om net voor Amsterdam te stoppen in de Muider Trekvaart, maar na tien uur en vijftien minuten varen besloten we in Weesp aan stuurboordzijde de Smal Weesp in te duiken, recht naar de jachthaven van WSV Weesp. De havenmeester kwam gezellig aan boord zitten en schreef ons een ontvangsbewijsje voor een nacht. 11,5, zes euro minder dan Willemstad. Luxe moet nu éénmaal betaald worden. De havenmeester raadde ons een Italiaans restaurantje in de stad aan en daar gingen we voor. Als buurman hadden we een slepertje naast ons, in Nederland is dit een beschermd monument. We hadden geluk, want de eigenaar kwam langs en nodigde ons uit tot een bezoekje in het kleine slepertje. M/S Keteldiep, zo heette het slepertje was gebouwd in 1902, de eerste motor had gedraaid tot 1936 en toen was de huidige motor er ingekomen, een Kromhout 1 cylinder, met een loodzwaar vliegwiel dat je zelf moest aantrekken na "een sigaretje" er ingegooid te hebben. Binnenin was alles in rood koper, ook het oliepulletje en de lantaarn. Geen bouten, maar geklonken door waarschijnlijk grote bonkige kerels, die je toen nog had, en waar wij de overschot van zijn. We verlieten de man, die blij was om zoveel interesse en bedankten hem. 's Avonds de stad in, op zoek naar de Italiaan in de Slijkstraat, die snel gevonden werd. We zondigden alle drie en lieten ons heerlijk gaan. Een schitterend Italiaans wijntje er bovenop deed de rest. De avond vloog voorbij, en toen het buiten begon te donkeren gingen wij na een avondwandeling naar boord toe. Het duurde geen kwartuur of de volledige bemanning van de Enya lag in armen van Orpheusssssssss..... 30.05.2009 - Willemstad - Weesp 112.3/122.3 - 07.30/17.45 = 10.15 u - 118 km + 3 sluizen.
Vanaf vandaag begon het serieuze werk. Drie grote waters stonden op ons programma. Er hing een prachtige lucht toen we om 08.00 uur onze stek verlieten om de Westerschelde over te steken. Toen we via marifoon de sluismeester opriepen, maande die ons aan tot wat geduld. Meer dan een uur later verlieten we de sluis samen met een zeiljacht en wat binnenschepen. Het avontuur was nu echt begonnen. Met tegenstroom naar Hansweert onder een mooi zonnetje, maar wel met 3 tot 4 Beaufort. Het koste ons bijna twee en een half uur om over te steken. Net op de middag verlieten we het sas in Hansweert en vaarden richting Oosterschelde langs het troosteloze kanaal naar Wemeldinge. 't Bleef zomers en we genoten met z'n allen met volle teugen. Verdomme, met mijn bootje op 't water, ik ademde energie zowaar, fenomenaal ! Drie uur later arriveerden we bij de Krammersluizen, en onze laatste sluizen van die dag, de Volkerak rond half zes. Deze beide sluizen zijn ontdubbeld. Binnenschepen en Pleziervaartuigen hebben elk hun eigen sluizen. Dit is maritiem Holland op z'n best. De Volkerak vormt de toegang tot het Hollands Diep, een ander groot vaarwater. Daar moesten we zijn. Ons doel was Willemstad, een gezellig haventje vooraan, waar de sluismeester ons toezwaaide en ons onze ligplaats aanwees. We lagen langsheen de steiger en meerden af. Snel de electra aangesloten, en terwijl ik ging betalen ( 17,5), werd het water opgezet om spaghetti te maken. De saus had ik thuis al gemaakt en een halfuurtje later zaten we allemaal te smullen, rustig keuvelend over de vlekkeloos afgelopen dag. Met Brigiite ging het beter en beter. Zij voelde zich al wat meer thuis. Edoch, iedereen was moe, maar tevree en lagen rond tienen in bed. Ik schreef nog wat aan dit artikeltje op mijn pc en volgde daarna het goede voorbeeld van mijn partners. 29 mei 2009 - Terneuzen - Willemstad 83,4 km en 4 sluizen - 102.3/112.3 - 08.00/10.15 = 10.15u.
't Was inderdaad de laatste vaart met onze huidige Enya, we brachten hem immers naar Sneek, daar lag die andere Enya glimmend en mooi te wezen op de Houkesloot.Nog wat werkzaamheden en een grondige polierbeurt en hij zou er uitzien als nieuw. Petra ging enkel mee tot Terneuzen en daar kwam Ludo met zijn vriendin Brigitte aan boord. Hij, blij, dat hij nog eens kon varen, zij, met schrik, want 't was de eerste keer op een bootje. Ondertussen ging Petra thuis grote kuis doen, nu manlief niet in de weg liep. Iets waar ik niet boos om was.Men voorspelde een lang en zonnig week-end. Rond half vier vertrok ik met Petra richting Terneuzen. De zon was op het appel.We hadden ons uitgeschreven op het blad in de kantine en zouden onze ligplaats een maand openlaten. Ook hadden we de stand van electra meter afgeschreven en al gauw lag de Moervaart achter ons en voor ons het Kanaal naar Terneuzen, bijzonder rustig. Hier hing crisis, zoveel was duidelijk. De ganse industriezone, waar het anders gonsde van bedrijvigheid, gaf een desolate indruk. 't Was alsof de ganse regio wachtte op een nieuwe golf van drukte met ladende en lossende zee- en binnenschepen. Maar niets van dit alles. Rust heerste ! Om al die crisis-ideeën de kop in te drukken deed het zonnetje zijn best en priemde door de wolken en gaf ons de volle laag tot Terneuzen. We gingen stuurboordkant aan de Oostsluis en liepen binnen in de Aricom haven. We lieten ons tegen de steiger aanwaaien, sloten de electra aan, en wachten op onze gasten. Rond half acht kwamen ze toe, snel alle bagage aan boord en dan richting restaurant op de pier. De zaak bleek volledig vernieuwd en oogde beter als vorige keer. Wanneer de kok nu ook nieuw en beter zou zijn, kwam het goed. De vorige keer was het eten maar zo/zo. Maar het bleek anders en we aten voortreffelijk. Met een felgekleurde avondzon die voor ons in de Westerschelde verdween, werd het tijd om terug aan boord te gaan en afscheid te nemen van Petra. We zouden elkaar vier dagen missen, dat wisten we allebei. Toen ik alleen in mijn kooi lag, dacht ik aan haar, en was er van verzekerd dat zij ook aan mij lag te denken. Met die zalige gedachte sliep ik in. 28 mei 2009 - Spanjeveer/Terneuzen - 29,8 km - 100.0/102.3 = 02.05 u.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ex-bevrachter van binnenschepen, nu met pensioen.
Ik ben geboren op 31/07/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooreerst mijn bootje Enya, en alles wat ook maar te maken heeft met H2O..
Sinds 25/11/2008 met pensioen, een soms onbekende zee van tijd die op me afkomt - met vrouwtje Petra wat wandelen, en skieën ieder jaar in Seefeld, Oostenrijks stadje waar we getrouwd zijn - in de zomer spenderen we onze vrije tijd sowieso aan ons bootje
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
M/S ENYA
mijn bootje is een Gruno 38E Royal van bouwjaar 2000, is 12m lang en 3,80m breed met een diepgang van 1,10m en een doorvaarthoogte van 4,25/3,60m en een gewicht van 12,5 ton - de motor is een 6 cylinder IVECO van 120 pk met een verbruik van ca. 4 liter/uur. Een watertank en fueltank van elk 500 liter en een vuilwatertank van 200 liter. De boot heeft een buitenbesturing met boeg- en hekschroef, automatische piloot en gps/plotter. Herschilderd op de werf in 2011, zowel boven als onder de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst. Zijn geboorteplaats is Zoutkamp in Friesland.
De motor is een 6 cylinder dieselmotor IVECO type 8065M12.01, met een verbruik van ca. 4 liter per uur, en komt uit de Milanese fabriek (It.) en draagt als matricuulnummer 0587975. Rustig draaiend en bedrijfszeker, zo wordt de motor omschreven in de onafhankelijke testen. Met in de nabijheid van mijn ligplaats, Spanjeveer op de Moervaart, is er een Europees hoofdverdeler en onderhoudscentrum van IVECO, gelegen aan de Vliegtuiglaan in Gent. Ook dat is makkelijk.
Wij hebben in onze boot geopteerd voor een dinette i.p.v. een tweede slaapkamer, aangezien wij voor meer dan 95% ons tweetjes varen. Ruim om te eten, en voorzien van talrijke bergplaatsen, waarbij alles binnen handbereik ligt, is het in blanke eik uitgevoerd en met een blauwe stoffering, een lust voor het oog.
Het kombuis betekent ook soms het "hart" van de Bourgondische Vlaming. Wanner er gekookt wordt aan boord, is het nuttig om te beschikken over een degelijk uitgeruste keuken. Met twee ijskasten, een magnetron en een vier-pits gasvuur, dampkap en verluchting via een dakvenster, is ook onze keuken voldoende gewapend om "de hongerigen te spijzen".
Het salon is en blijft de plaats bij uitstek in het schip. Gezien de geringe oppervlakte die een boot biedt, is het de pleisterplaats om televisie te kijken of radio te luisteren. Lezend, makkelijk achterover leunend in een zetel vliegen de avonden zo voorbij.
"De natte cel" noemt men het toilet- was- en douchegedeelte in een pleziervaartuig. Je kan aannemen dat ook de mechaniek een aardig stukje vertegenwoordigd is in dit gedeelte van de boot. Pompen, vermalers en verwarmingselementen zijn er in vertegenwoordigd. Met de huidige verstrengde wetgeving is ook de vuilwatertank verbonden aan de lozende installaties.
Ieder mens heeft slaap nodig. Dus is de uitrusting van een slaapkamer bijzonder. Immers een goede matras waarborgt een goede nachtrust. Met de vele bergplaatsen vindt de kledij er ook zijn plaats. Onze slaapkamer biedt nog iets extra wat we bij vorige bootjes niet hadden. Een venster achteraan waar je bij 't opstaan nog een blik kan werpen over het rustige of onrustige water. Mooi toch !
Wanneer hier een lichtje aanslaat of er een geluidje biept, is er "iets". Behalve de snelheid in km/u of in zeemijlen/u, de diepte in meter of in voet, beschikt de stuurstand ook over een elektronisch kompas, aangevuld met gps/plotter en een stuurautomaat, er is er op dit electronisch plateau ook plaats voor een boeg- en hekschroef en een electrische ankerwinch. Bij de "gewone" meters vervolledigen een voltmeter, temperatuurmeter, oliedrukmeter, toerenteller met aangegeven aantal draaiuren van de motor en een stand van de tanks aan boord. Alles is overzichtelijk geplaatst, zodat bij het minste onheil snel kan worden ingegrepen.
Historiek van mijn vorige bootjes :
El Verde : spitsgatkottertje 9,30m lang en 3,20m breed en 0,85m diepgang, motor Indenor 50 pk, van Peugeot origine met bouwjaar 1970, gebouwd door Jachtwerf Oost in Akkrum. Bootje werd verkocht (2007) aan onze inmiddels zeer goede vrienden Karel en Leon, Karel is ook geregeld gastschrijver op mijn blog. In 2010 verkochten Karel en Leon de El Verde verder aan een koppel uit Izegem. Zij herdoopten het terug in Griffioen, wat de naam was van het bootje toen we er allebei op verliefd werden in het verre, maar mooie Akkrum.
Enya : Super Lauwersmeerkruiser - 11,40m lang en 3,40m breed met diepgang van 1,00m - gewicht 12 ton - motor : DAF 575 - bouwjaar 1983 op Lauwersmeer - werf in Westergeest. Was een miskoop, maar dat gebeurd overal wel eens. Het bootje werd omgeruild met mijn huidige Gruno Royal 38'.
Enya : Gruno Royal 38 - bouwjaar 2000 - 12m lengte, 3,80 breed en diepgang van 1,10m - gewicht 12 ton - motor IVECO 125 pk - 6 cylinder gebouwd op Gruno werf in Zoutkamp. Ongelofelijk wendbaar, dankzij boeg- en hekschroef, stille, zuinige motor, weinige uren gedraaid bij aankoop en zowel het interieur als buiten goed in orde. Boot werd in 2011 herschilderd, zowel onderwaterschip als boven de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst en de motor volledig nagezien.
Toen we elkaar zagen op 16.09.10 wist ik niet eens dat zo'n studierichting als I.W. bestond. Ik heb ondertussen al wat gegrasduint op internet en er over gelezen. Lang niet zo'n makkelijke materie, maar ik denk dat jij dat aankan ! Ik hoop zeker dat we van tijd tot tijd de gelegendheid hebben om met elkaar een babbeltje te doen. Dat zou super zijn. Jammer van die verloren tijd, want die halen we nooit meer in ! opa
Hi Pa,
Ikke nog eens. JIJ staat nu op internet op een blog. Iets wat je nooit gekend hebt, maar je zou het zeker interessant gevonden hebben, al was het maar om je postzegelverzameling aan te dikken. Ons ma zou het maar "brol" gevonden hebben. De band tussen ons was altijd sterk, omdat we zoveel op elkaar leken. Telkens ik bij u sta, daar op die kille plaats mis ik je nog altijd. 'k Heb al een nieuw plantje gekweekt om het andere te vervangen bij u. 'k Breng het wel eens als we alleen zijn. U en ik ! Rust zacht. Onze kleinen.
't Was windkracht 4 toen we Willemstad en het Hollands Diep verlieten rond half acht. Winderig, maar wel zonnig. Iedereen aan boord was blij toen we na een dik uur de Dortse Kil opvaarden, want achter ons lag het Hollands Diep met witte koppen. Geen goed voorteken voor het IJsselmeer, maar goed, we hadden nog twee dagen te gaan. Om half tien, na twee uur varen, lag de Dortse Kil achter ons en begonnen we aan een stukje Oude Maas. Het was druk, maar toch niet de gewone drukte. Nu de Oude Maas verleden tijd was, konden we beginnen aan de Noord, één van, zoniet de, drukste waterweg in Nederland samen met de grote kanalen. Wat zou dit vaarwater een chaos zijn, zonder de constante radiobegeleiding van alle rondvarende schepen. Ook varen er zeer veel snelle waterbussen rond, aangedreven door jetmotoren..Een deel van het drukke stadsverkeer wordt zo opgelost. Heel snel schieten de bussen naar diverse bestemmingen langs de andere kant van het water. Ze zijn felgekleurd en vallen op.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
