Donderdag 12 augustus - Jgh Sas van Gent - Jgh Portus Ganda - 21,27 km - geen sluizen.
In tegenstelling tot andere dagen blijft het rond tienen overtrokken met een licht windje er bij. Eens we buitenkomen op 't kanaal is het druk. Zeeschepen, grote binnenschepen met daartussen een onnozel jachtje dat zijn weg zoekt. Petra stuurt de Enya feilloos langs het kantje richting Zelzate. Via marifoon volgen we het doen en laten van de grote jongens nauwlettend op. Met een snelheid van 12,5 km/u passeren we Zelzate en merken dat de Gentse Haven steeds verder uitbreidt.Wanneer we de ingang van de Moervaart en de koeltoren passeren, is de Fa. Sarens bezig iets verder een locatie neer te poten met een splinternieuwe kaai, nieuwe hangaars en gloednieuwe brugkranen. Het vervoer van "ondeelbare stukken" zoals het genoemd wordt neemt gestaag toe. We zagen in het verleden de Fa. Sarens reeds bezig met de schroefbladen van windmolens te monteren met hun torenhoge kranen en dat wordt hier niet anders. Daar waar men in Vlaanderen nog vergadert over het plaatsen van windmolens, heeft Nederland reeds lang zijn keuze gemaakt. Friesland staat er vol van. Langs het IJsselmeer op mijn weg tussen Almere, Urk en de Lemmer staan er langs die ene kant meer dan 3/400 stuks. Wanneer ik dan lees, dat bewoners die op 5 km wonen zich negatief uitgesproken hebben over de plaatsing van 2 windmolens aan de E17, word ik nie goe !!! Sarens heeft nu ook eigen vervoermaterieel, met moderne duwbakken worden grote stukken vervoerd over het water en waar het moet overgenomen op eigen vrachtwagens met meer dan 120 wielen door eigen kranen. Alles in één hand. Da's pas organisatie. Door te lang te treuzelen is dit voor de binnenvaart een gemiste kans. Te lang werd Sarens voor schut gezet door verscheidene bevrachterskantoren of schippers. Die tijd is nu voorbij, want de fa. Sarens doet alles zelf. En wat je zelf doet, doe je meestal beter ! Voorbij de werf varen we richting spoorbrug die we bijtijds bellen voor een passage. We zijn een halfuur op voorhand aan de brug, waarop de tijden aangegeven staan van opening. Tien minuten voor de opening bellen we de man nog eens. Hij antwoord : "nog vijf minuutjes en ze gaat open, menier ! Eens het stalen gevaarte in beweging, starten we de motor. Op groen gaan we verder onder de volgende brug, waar we niet moeten neerleggen. De twee volgende bruggen leggen we de radarbeugel neer en glijden er feilloos onderdoor. We hadden gisteren François gebeld en verwittigd van onze komst. De man staat reeds klaar en wijst ons een steiger aan. Om halfdrie ligt ons bootje vast. We boeken voor twee dagen en zullen zaterdag vertrekken, richting thuishaven. Gedaan verlof, 't was weer te kort en zo snel voorbij. Maar ook de waarheid heeft zijn rechten. 't Was prachtig, we hebben nieuwe rivieren en kanalen bevaren, leerden prachtige mensen kennen en hun bootjes, en kwam in Vlissingen mijn ex-bootje tegen, ex-NAPO VIII, nu Goldfinger. DAT is het positieve !
Woensdag 11 augustus 2010 - Jgh Middelburg - jgh Sas van Gent 42,88 km met 2 sluizen.
We nemen in Middelburg afscheid van onze nieuw verworven vrienden. Jan wuift ons op de brug uit wanneer ie van de bakker komt en Alain staat te zwaaien en zal straks onze plaats innemen. We draaien aan de winkel van Jos Boone (watersportwinkel, ponton op 't water), stuurboord uit op 't kanaal door Walcheren. De bruggen tussen Middelburg en Vlissingen vallen tegen. We dachten dat die geregeld waren op de brugtijden van de jachthaven Middelburg, maar dat bleek niet zo. Aan de eerste brug wachtten we een half uur, de tweede een vol uur. We vragen ons af waar dit goed voor is, maar zoals alles in het leven, heeft het ook een goeie kant. We leren mensen kennen, die net als wij op de brug wachten, uit Antwerpen met hun boot Goldfinger, een snelle Italiaanse boot Mira 34' van de werf Innovazione e Progretti. Mij goed bekend omdat ik er vroeger ook een had. Eensklaps zegt de man : "maar dan zijt gij de eerste eigenaar van mijn boot geweest". Het blijkt inderdaad de ex- NAPO VIII te zijn. De man vertelt in geuren en kleuren zijn nare ervaringen met de boot, die hij gered heeft van de ondergang. Hij ligt in Klein Willebroek en heeft de boot ondertussen in zijn volle glorie hersteld. Zo zie je maar, hoe klein de wereld wel is. In de sluis van Vlissingen liggen we langszij de "Goldfinger" en praten honderduit over mijn gewezen boot. De man nodigt mij uit een kijkje te nemen terwijl we in de sluis liggen. In gedachte zie ik "ons Sophie met de kleine Wout" op de achterbank. Illusie !!! Bij het buitenvaren wensen we elkaar een goeie vaart, ik kies richting Terneuzen, hij gaat via de zee naar Blankenberge. De eerste twintig minuten blijken de ergste, want onze Enya rolt van de ene golf naar de andere. Ik merk aan Petra dat zij dit haat als de pest, maar ik kan het niet anders. Ik moet mijn boeien houden en in het vaarwater blijven. De ene dwarsgolf volgt op een andere, nog verergerd door druk scheepvaartverkeer op de Westerschelde. Na twintig minuten en vier boeien verder, verander ik van richting naar de volgende groene boei. Het rollen van de boot is meteen gedaan. Petra mompelt iets binnensmonds dat nauwelijks te vertalen valt. We varen richting van "de 1000 schouwen van Dow Chemical". Na twee uur en twintig minuten liggen we voor de Oostsluis in Terneuzen. We roepen op de marifoon om ons te melden en horen dat we de Middensluis moeten nemen. Ik sla onbewust een niet-christelijk woord uit. Terug de Schelde op, in de dwarsgolven naar de Midden- en Westsluis, en dan bakboordkant naar de Middensluis. Ik moet wachten op beroepsvaart, vertelt de sasmeester. Er komt een 55-meter achter me aan, die snel de sluis inkomt. De marifoon vraagt me nog te wachten, er komt nog een 135 meter. Ik begrijp het niet al te best, waarom ik moet wachten want de 135 meter zal de stuurboordkant van de sluis nemen. Het zal voor mij moeilijk en smal zijn om achter het hoekje te draaien, om net achter de 55 meter te komen. Gelukkig, heb ik boeg-en hoekschroef. Wat een zegen ! Traag komt de 135 meter, twintig minuten later de sluis binnen. Ik laat hem eerst aanmeren en kom dan ook erg traag tussen de 135 meter en de vooruitspringende kaaimuur, geef vol hekschroef naar bakboord en vol boegschroef naar stuurboord. De Enya draait zich net voorbij de uitspringende muur terwijl ik een tikje gas geef om feilloos aan te meren. De kapitein van de 135 meter steekt de duim omhoog. We stijgen meer dan twee meter in de sluis. Mijn handen zijn klam, dit was onze Enya op z'n best. Ook Petra slaakt een zucht. Bij het verlaten van het sas vaar ik als laatste uit, de sluismeester zwaait me uit, ik hijg nog na ! Het bekende kanaal Gent-Terneuzen wacht me, richting Sas van Gent, waar we om kwart voor drie aanmeren. Petra gaat boodschappen doen, ik ga de boot afspuiten om het zoute water af te spoelen. Rustig avondmalen, nog een glaasje wijn op 't achterdek en dan wat TV kijken ronden deze spannende dag af. We duiken rond tienen in ons bedje en slapen vermoeid, maar gelukkig in.
Tijdens de wandeling 's namiddags ontmoeten we Ton en Jan, waarmee we naar Middelburg gevaren zijn. Beiden komen uit Beverwijk, maar Ton ligt in Ymuiden met de boot, Jan daarentegen heeft als thuishaven Beverwijk. We worden onmiddelijk uitgenodigd aan boord, en er volgt een hartelijk gesprekje. Het doet Ton deugd, die revalideert na een zware ziekte. Met onze Vlaamse gulhartigheid en guitige verhalen voelt hij zich direct wat beter. We duimen, Ton ! We zijn uit een streek die niet ver van Gent ligt en waar men zegt : Nie pleue ! In het Nederlands : Niet plooien, Ton. Ton en Gardien, jullie horen nog van ons. Bij Jan zie je zo dat dit een man is vol goede luim, waar humor schering en inslag zijn. Jan blijkt een "buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand" te zijn, die alhoewel hij met pensioen is, nog dikwijls dienst doet op aanvraag. Het waarom laat zich raden. Jan stelt ons voor wanneer we nog eens huwen ( het mag met dezelfde vrouw zijn ), aan hem te denken. We knikken alvast. Tot slot eten we bij Wesley 's avonds een lekkere maaltijd. (www.denbaasenzijnmadam.be) Terug aan boord zien we onze Luxemburgse Lokeraar, net terug van zijn reisje van het Veerse Meer.We vertellen hem dat hij morgen onze plaats kan innemen, wanneer we om halfnegen vertrekken. Hij vertrekt 4 dagen en dan moet je op een goede plaats liggen om met gerust hart je bootje achter te laten. Zijn duimpje in de lucht bevestigd dat hij akkoord gaat. Morgen doen we de overtocht van de Schelde en dat geeft altijd de nodige spanning. Duimen, maar !
Maandag 9 augustus 2010 - jgh Colijnsplaat - jgh Middelburg - 40,79 km met 2 sluizen.
We beslissen om te bunkeren in Colijnsplaat. Nu we de gelegendheid hebben, tanken we 160 liter diesel en betalen 204,80 ( 1,28/liter). Wanneer we varen is het altijd prachtig weer, zo ook vandaag. Met een schitterende zon en +/- 22° verlaten we Colijnsplaat. De Oosterschelde glinstert in het zonlicht. Petra zoals steeds aandachtig met de kaarten. Boeien volgend, laten we de brug achter ons en ligt de aanloop naar de Zandkreeksluis voor ons, de poort naar het Veerse Meer, zeg maar... We zijn allebei verrast wanneer er 3 dolfijnen (tuimelaars) een hondertal meter verder opduiken en speels op en neer in het water dartelen. Later lezen we, dat er ook voor de Vlaamse kust dolfijnen gesignaleerd zijn. We keren aan de laatste groene ton richting sluis. Tien minuten verder liggen we vast, want er komen nog jachten. Aan de sluis maken we kennis met twee koppels uit Beverwijk, we buurten wat en in een mum van tijd gaat de sluis open. Ondertussen kennen we elkaars naam en ik ga naast Ton liggen, Jan ligt vlak achter ons. Ook zij varen naar Middelburg. Ze willen naar Blankenberge of Oostende uiteindelijk en zijn al vijf weken onderweg. We kijken elkaar wat treurig aan want onze povere twee weken zitten er bijna op. 't Is druk op 't Veerse Meer, nog zo'n plek die enorm bekend is bij de Vlamingen. Velen bezitten er een huisje of hebben op een camping een stacaravan. Ik kwam er vroeger regelmatig, maar het is me wat te druk aan 't worden. We zijn dan ook blij wanneer we in de sluis van Veere mogen. Veere wordt ook wel eens de Koninginnestad genoemd. Eens de sluis open ligt voor ons het kanaal door Walcheren met voor ons Middelburg en Vlissingen. We maken vast rond halfdrie en betalen gelijk voor twee dagen. Middelburg is de groeipool in Zeeland aan 't worden. Mooie, statige, gerestaureerde huizen met witte gevels, allemaal een naam en een groene voordeur. De namen van de huizen dateren van vorige eeuwen. Vlak achter ligt een motorjacht met Luxemburgse vlag. We maken kennis en de man vertelt in 't vloeiend Lokers dat hij uit Lokeren komt. Hij heeft zijn bedrijven overgelaten aan z'n kinderen en woont en werkt nog een beetje in Luxemburg-stad. Hij nodigt mij uit om in het clubhuis 's avonds een pintje te drinken. In de late namiddag eten we subliem in een Italiaans restaurant "Picolo Italia". De patron rijdt met een oldtimer Fiat Sport, die in al zijn pracht staat te glimmen voor de deur. Tien minuten later weten we via de Italiaanse spraakwaterval de ganse historie van Italiaanse wagens. Dit is een goeie Italiaan, het eten is voortreffelijk. We wandelen terug en zetten onze spullen aan boord. We verfrissen ons een beetje en eventjes later is Alain er (de Luxemburgse Lokeraar of is het Lokerse Luxemburger). Hij troont ons mee naar het gezellige clubhuis. Wanner de baas Wesley van de club hoort dat we uit Lokeren komen, is hij in de wolken. Hijzelf is van Moerbeke ! De wereld blijkt klein te zijn.
De moeilijke crossing over de Wester- en Oosterschelde, het varen over bebakende grote vaarwaters, zoals Hollands Diep, Veerse Meer en Randmeren. Varen op het IJsselmeer ! Niets heeft geheimen voor haar. Iedere boei ziet ze direct op kaart en heeft het gemerkt wanneer er veranderingen in de beboeing zijn. Kortom, de engelbewaarder aan boord. Vandaag, na ons verlof en na een vaarseizoen zet ik haar in 't zonnetje, mijn vaarmaatje, zonder wie varen niet het varen zou zijn zoals ik het nu beleef. Alles heeft ze gezien en gehoord ! Niets ontsnapt haar.
Zondag 8 augustus 2010 - jgh Middelharnis - jgh Colijnsplaat 68,59 km met 3 sluizen.
We zijn reeds een week weg nu en beginnen echt te wennen aan het leven aan boord. Wanneer we rond halfnegen Middelharnis op het Haringvliet achter ons laten, ligt er een rimpelloos meer voor ons. Zoals steeds doet het zonnetje haar best wanneer we varen. Gekker heb ik het nog niet meegemaakt. Maar goed, bij het verlaten van het meer merken we op één van de stenen beschoeingen langs de kant een zeehondje dat ligt te luieren in de zon. 'k Heb altijd mijn fototoestel in de buurt, nu ligt het nog beneden op tafel. Zachtjes mompel ik een on-christelijk woord. Het schuwe dier hoort alles en bij het nemen van de trap : "plons, daar gaat ie". Dag foto ! De schutsluis stond open, en de volgende twee zijn er twee van formaat : Volkerak en Krammersluis zijn gescheiden sluizen, ééntje voor de pleziervaart en ééntje groter voor de beroepsvaart. Rond half elf varen we de eerste binnen en twee uurtjes later de tweede. Telkens vol, voor het merendeel zeilers. Het is kwart over drie wanneer we Colijnsplaat binnen varen, waar we aanmeren bij de meldingssteiger die ons verwijst naar box M, de verst afgelegen box. Het aanmeren gaat vlot, electriciteit aangesloten en we zijn klaar. Morgen gaan we wat bijbunkeren, dan zijn we gerust om ooster- en westerschelde te dwarsen.
Unusual, that's all I can say. During the week-end we had our Corvette day and with all the bad weather we had last week, some of us thought directly to the crew of m/s Vector. During your stay in our club you became very dear friends. So Alistair, we didn't forget you and Sabine. Please have all the greetings from our members and a nice memory of our group. Greetings from Watersportvereniging Spanjeveer Mendonk and have a nice and safe trip home.
Vrijdag 6 augustus 2010 - Jgh WSV Heusden - jgh Middelharnis 72,17 km met 1 schutsluis.
't Was twintig voor negen toen we vertrokken. Vaardag, dus mooi en zonnig weer. Geen noemenswaardige wind. Toen we Heusden verlieten, was het met een beetje spijt want het stadje sprak ons allebei erg aan. Gezellige terrassen, kleurig bevlagd, ludieke winkeltjes en gezellige wandelstraten. En niet te versmaden, iedere dag een Vlaamse krant. Met de zon en zonder wind naar 't Haringvliet, het was ooit anders, want verleden jaar regende het en was er windkracht 4/5. Op de Bergse Maas liep er een flinke stroom, beneden de 1900 toeren en toch nog een konstante snelheid van iets meer dan 13 km/u. We denderden de Bergse Maas af, kan je wel stellen, maar in de nabijheid van de Biesbosch op de Amer was het opletten geblazen. Hier heerst altijd een drukte. De Biesbosch is altijd een druk bezochte plek door watersporters. Wij hadden het van ons lijstje geschrapt, maar uitstel is geen afstel. Eens de Lage Zwaluwe en Willemstad voorbij, waren we erg snel op 't Haringsvliet en in Middelharnis. Kwart over twee voeren we in 't kanaaltje en een kwartier later lagen we in een box vast. De havenmeester komt langs en rekent ons 15,50 per nacht. We tekenen voor 2 nachten en gaan de stad in. Ik koop een paar schoenen, net als verleden jaar in 't zelfde winkeltje. Onderweg naar huis kopen we een bakje heerlijke kibbeling en smullen hem zo weg. 's Avonds aan boord een heerlijke kaastafel met een goeie fles wijn, wat kan een mens nog meer verlangen ! Morgen voorspellen ze slecht weer met buien. Ik ga mijn boek verder lezen, mijn blogje schrijven en wat bootinfo bekijken, voor Petra wordt het shoppen. Voor elk wat wils !
Donderdag 5 augustus 2010 - Jgh 't Lamgat - jgh WSV Heusden - 50,15 km met 1 sluis.
De Dintel, de Mark, het Markkanaal en de Amertak plus de Bergse Maas, allemaal stuk voor stuk mooie rivieren en kanalen op onze weg. Gebruiksvriendelijk, want na een telefoontje voor de spoorbrug, antwoordde de man mij dat er drie treinen kwamen kort achter elkaar en dat hij daarna de brug zou draaien. En zo geschiedde ! Na de opening wenste de man mij behouden vaart. Een les in klantvriendelijke benadering voor vele Vlaamse en Franse collega's. De zon terug van de partij, toen we bij Waalwijk op de Bergse Maas kwamen. Een weidse rivier met een felle stroming. Een uurtje verder kwamen we aan in Heusden. De havenmeester opgeroepen die in een oude Amerikaanse duwer zat, en torenhoog boven al de jachten uittorende. Hij wees ons een box aan en tien minuten later waren we afgemeerd. Vlug de werkkledij uit en de uitgangskledij in, en weg waren we op verkenning. Mooi, prachtig dorp. Zeker de moeite waard om te bezoeken. Veel pittoreske straatjes met ludieke winkeltjes en mooie horeca zaken die lokten met zonnige terrasjes. We vonden er zowaar een Vlaamse krant. Tijd voor een pintje ! Petra een droog wit wijntje en Heusden ging meevallen, zoveel was duidelijk. Een halsketting en opdienplateau waren reeds gekocht. Nog wat fruit ingeslagen en terug aan boord. In de beste stemming gingen we terug naar 't stadje. Bij Karel, zo luidde het uithangbord. Eén van onze beste vrienden heet Karel & Leon, en die namen boezemen ons reeds enig vertrouwen in. We kwamen binnen en werden gefascineerd door de schilderijen rondom en op de bovenverdieping stookketels en andere bezienswaardigheden van een oud brouwerij/stokerij. Beneden stond een magnifiek oud fotografietoestel te pronken in de eetzaal. We aten voortreffelijk. Om onze conditie op peil te houden deden we daarna nog een wandeling. Voldaan na zo veel Bourgondische leven, gingen we bootwaarts en kropen rond tienen in onze kooien, moe maar voldaan.
We hebben ongelofelijk geslapen in het superstille Hoeven. Een zacht voorbijvarend vrachtschip maakt ons wakker door de lichte deining. We ontbijten lang, want in zo'n omgeving staat de tijd stil ! Na het eten zetten we de fietsen buiten. We gebruiken de sleutel om het hek te openen, gaan rechts uit en terug rechts, de brug over de Dintel. ik kan het niet laten om enkele foto's te nemen van deze schitterende rivier met onze jachthaven er bij. Over de brug liggen er velden links en rechts en zien we in de verte kerktorens die een dorp veraden. Na 3 km. een pijltje dat richting Centrum aangeeft met nog 1 km te gaan. We hadden het dorp kleiner ingeschat. Horeca zaken en winkeltjes wisselen elkaar af. We besluiten er 's middags te eten op het marktplein, waar onze fietsjes gestald zijn. In de lokale Brasserie genieten we van een perfekte maaltijd aan een degelijke prijs. Terug is de rit minder aangenaam. Met een goed gevulde buik, tegenwind en een licht regen, zijn we blij terug aan de jachthaven te zijn. De fietsjes afgekuist en terug binnen gezet. Morgen gaat de vaart immers verder naar een volgende ontdekking.
Dinsdag 3 augustus 2010 - Jgh Scharendijke - Jgh 't Lamgat 63,08 km met 3 sluizen.
We vertrekken met een zonnig weertje en prachtig zicht op de Grevelingen, voorbij de eilanden, richting Grevelingensluis. We zijn vroeg vertrokken om zo snel mogelijk in deze sluis te zitten, omdat het er van 11.00/11.30 uur een drukte van belang wordt.Voor tien uur zitten we in de sluis en tien minuutjes later er weer uit. Met de vergroting van de jachthaven in Bruinisse is het nog drukker geworden in de veel te kleine sluis. Mij zullen ze hier niet veel meer zien. Te druk ! We gaan rustiger oorden opzoeken, rivieren en kanalen die we nog nooit aandeden. Rond de middag zijn de temperaturen opgelopen tot 23/24°. We koesteren ons in 't zonnetje en naderen de volgende sluis : de Krammer. Op kanaal 22 aangemeld en direct kunnen we er in. Pure luxe ! We varen nu richting de Volkeraksluis, die we vandaag links laten liggen en stuurboord uitgaan naar Dintelsas. Eénmaal op de Dintel heb je aan stuurboord en grote jachthaven, net voor de inloop van de sluis. De Mandersluis blijkt een rustige te zijn. Wat een verschil met het hectische gedoe van de Grevelingen. Eén hindernis, de Prinselandsebrug, slechts 2,80m moet gedraaid worden. Vlot komt de brug in beweging en we kijken met grote ogen naar de mooie, rustige, soms kronkelende Dintel, afgezoomd met een mooie rietkraag en voorzien van kleine nautische haltes. Alles keurig onderhouden. Zo zijn we't gewoon in Nederland. 't Verschil met onze verloederde en slecht onderhouden vaarwegen is groot, om te niet zeggen imens. Zacht spint onze motor door dit goddelijke landschap. We genieten allebei. Op aanraden van vriend Patrick kozen we jachthaven 't Lamgat, want 100m ervoor ligt een andere jachthaven : Nolleke Sas. Sorry voor de namen, maar ze heten zo ! Monique, de havenmeesteres wijst ons een plaats langsheen de steiger en sluit onze electriciteit aan. Met de code van het hek en een sleutel, liggen we hier voor 2 dagen. Om de niet varenden wat wegwijs te maken. We liggen op de Dintel, net voorbij de Roode Vaart. Deze vaart was de verbinding tussen de Dintel en het Hollands Diep. Langs de Hollands Diepkant ligt het havencomplex Moerdijk en langs de Roode Vaartkant ligt Zevenbergen. We besluiten om morgen naar Zevenbergen te fietsen. Vandaag houden we het op een mooie wandeling, tussen een overvloedige natuur, na het eten. Hier heerst rust ! Op ons achterdek eet ik nog wat fruit, want kersen en aardbeien zijn bijzonder lekker dit jaar. Geen krant te krijgen, dan pak ik maar mijn boek en lees verder. Petra zont in de gouden avondwarmte. Om acht uur kijken we naar het nieuws, onze préformateur met het rode strikje is nog geen cm. verder. Afwachten, dus ! Na de TV met een lekker wijntje, kruipen we rond 22.30u in ons bed en slapen in alle stilte in. Zaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaalig !
Maandag 2 augustus 2010 - rustdag in Scharendijke.
's Morgens op de fiets naar Scharendijke, wat een weelde, die nieuwe fietsen aan boord. Onmisbaar op onze tochten. Er moesten wat inkopen gedaan worden en gepakt met een rugzakje allebei, en hop daar gingen we. Fruit, brood, zeeuwse mosselen en bovendien vonden we een Vlaamse krant. We reden het dorpje rond en kwamen terug aan boord. "Di Rupo geen stap verder met Madame Non," want iedereen bleek een weekje verlof te hebben. Enkel onze Waalse Italiaan en Vlaamse Bart waren in de buurt. Onzen "Albert" bleef op post, kwestie om zijn jobke niet te verliezen. De Walen waren iets buigzamer geworden, schreef de krant. 't Zal tijd worden na 180 jaar profitariaat ! Zou Vlaanderen eindelijk financieel zijn eigen boontjes mogen doppen, en daarmee de oude Volksunie-droom in vervulling zien gaan ? 'k Durf het bijna niet geloven, want dikwijls hebben onze Franstalige vrienden op 't laatst roet in het eten gegooid. We gingen naar de watersportwinkel in de jachthaven. Er werden diverse koopjes aangeboden. Ik kon aan de verleiding niet weerstaan en kocht een officieel logboek, om al onze uitstappen bij te houden. We mochten wat rond kijken en in de hal achterin stonden twee "occassions" van Linssen. Op de vraag of we aan boord mochten kijken, vertelde de dame dat ze iemand ging sturen. Na tien minuten kwam mijnheer Jonkers zelf om beide schepen te omschrijven Een dertigvoet (29.9) uit 2008 en een Sturdy 380 van 2002. Na een bezoek van een uur troonde hij ons mee naar zijn bureau en kregen we een pak documentatie over de werf Linssen en het gamma van de schepen die ze bouwden. Ik vroeg hem ook uitleg over een eventuele winterstalling in de verwarmde hall voor mijn boot. Hij vroeg 38,00 per m², inclusief kraankosten bij het in- en uitnemen, op de bok zetten en afspuiten. Niet overdreven ! 's Avonds aan boord aten we lekker mosseltjes met brood. Na het lezen van de krant en mijn boek kropen we in onze kooien, want morgen wachtte een nieuwe vaardag !
Scharendijke, een liefelijk klein dorpje aan het Grevelingenmeer, waar alles naar de watersport ruikt. We gingen er twee dagen verblijven, want er stond ook een fietsuitstap gepland naar Renesse, de andere kant van Brouwersdam. Een echt shopping-paradijs, zo had ik het Petra voorgehouden. Het liggeld scheelde 11,00 per nacht tegenover Bruinisse. Now,Now, zei de Hollander ! Scharendijke ligt ongeveer twee uur verder varen op het Grevelingenmeer. Het werd een makkie, die dag, en snel lagen we in de voor ons bestemde box. Zondag zijn natuurlijk de winkels gesloten, want er was in de jachthaven ook een winkel die mij geweldig interesseerde. Alle watersportbenodigheden kon men er krijgen. Het was een dealer van Linssen Yachts uit Maasbracht, de firma Jonkers. We namen onze fietsen van boord en verkenden Scharendijke, één winkelstraat met een paar horeca zaken en een paar supermarkten, een bloemenwinkel, een boekenwinkel van Gruna, een bakker en een beenhouwer en een dokter. Meer heeft de Scharendijker niet nodig, zo bleek. Het weer was prachtig en zonnig. 4 km. gaf men als fietsafstand naar Renesse. Door de velden, mooi breed fietspad gescheiden van de rijweg. Net wat anders dan bij ons. In Renesse kon je over de koppen lopen. Het "Rotterdamse Volk" was in grote getale afgezakt om te shoppen. Ruige havenbonkers met gespierde en getatoueerde armen en benen, vergezeld door voor hun ouderdom veel te kortgerokte vrouwen en twee of drie stadskinderen die je soms het bloed van onder de nagels haalden. Kortom mensen uit de Rotterdamse volkswijken, maar uit ervaring weet ik dat het gasten zijn waar je kunt op rekenen en dikwijls mannen met een hart van koekebrood. Bovendien was ook "den bouw" met verlof, en dat merk je ook. Op de terrassen werd behalve over de haven, ook over den bouw verteld in geuren en kleuren. Petra flaneerde van het ene naar het andere winkeltje en rond vier uur hadden we het gehad. Moe van al dat slenteren ploften we neer op een terrasstoel, die ik nooit meer wou verlaten. Ik bestelde een pannenkoek met spek. Nou, jochies, dat was er ééntje. Groot, dik, smakelijk en het spek was er niet ingeschoten met de balpijp ! Petra nam een koffietje en schudde meewarig het hoofd over zoveel gulzigheid. "Voila, ik heb gegeten voor vandaag" zei ik. Als dessert nog een pintje en ik was klaar om met de minifiets de Tourmalet en de Aubisque na elkaar te doen, en daarbij Vandenbroeck het nakijken te geven. Hm, iets minder, maar het voelde goed. Langs een andere weg, door het bos, reden we huiswaarts. Het bleek een km. korter. Aan boord gekomen at ik nog wat fruit (kersen, aalbessen en aarbeien), en keken we televisie. Rond tienen las ik nog aan mijn boek in bed en draaide tevreden een halfuurtje later het lichtje uit. Petra lag ondertussen reeds een halfuur in de armen van Orpheus.
Zondag 1 augustus 2010 - Jgh Bruinisse - Jgh Scharendijke 20,48 km, geen sluizen
31 juli, het blijft een magische dag. We verjaren allebei en vertrekken met verlof. Het weer bleef maar kwakkelen, maar wanneer we op de zon zouden wachten, duurde het misschien tot december. Feitelijk hadden we ons verlof vroeger gepland, maar in een bestuur van een vereniging zitten brengt nu éénmaal verplichtingen met zich mee. Een vaarplan hadden we in ons hoofdje, zoals vroeger beschreven, maar dat durft door omstandigheden nog al eens anders lopen. We vertrokken van onze ligplaats rond kwart over acht, richting Terneuzen en meteen ook onze eerste sluis. Niet zo'n makkelijke sluis, omdat je, behalve het versassen, ook de scheiding krijgt van zoet en zout waterwerking binnen de sluis. We melden ons op kanaal 18 en krijgen als antwoord : "Wacht maar even af en zoek maar een plaatsje langs de kant." Dat leek een slechte start te worden. Bovendien begon het lichtjes te regenen en kregen we een slechter zicht. Hoewel temperatuur en wind goed waren, begonnen we te twijfelen over de overtocht van Wester- en Oosterschelde. We konden in de sluis rond 11.30u en begonnen aan de Westerschelde, richting Hansweert. Het werd een makkelijke overtocht en bij de laatste groene boei voor Hansweert hoorden we dat de sluis vol liep. We melden ons direkt en vlogen ??? aan 13,7 km/u de sluis in. Iedereen wachtte op ons, om de sluis af te sluiten. Oef, éénmaal binnen en de deuren gingen dicht. De verbinding tussen de Wester- en Oosterschelde noemt men het kanaal door Zuid-Beveland en komt in de Oosterschelde in Wemeldinge. Bij vele Vlamingen, liefhebbers van het duiken, ruim bekend. Onze bestemming was Stavenisse, maar was veranderd omdat het getij met de opgelopen wachttijd voor de sluis in Terneuzen, niet meer haalbaar was. De vervangende bestemming werd Bruinisse. Altijd een heel drukke sluis, en dat werd nu niet anders. Het lijkt daar altijd als een sardienendoos. Na wat moeilijkheden in de nieuwe haven van Bruinisse, de eerste aangeduide twee boxen, bleken bezet. Dan maar weer naar het havenbureel. En uiteindelijk bleek de derde keer, goede keer. 26,60 + 1,00 elektriciteit + 1,00 water = 28,60. Nu kan ik begrijpen waar ze het geld vandaan halen om 800 ligplaatsen en een nieuwe haven te bouwen. Het zal niet meer met m'n centen zijn, want ik vond het schandalig veel. Ik schreef 's avonds in mijn logboek dan ook : TE MIJDEN. We lieten onze verjaardag echter niet vergallen, want morgen gingen we ergens anders. Na een verkwikkende wasbeurt, uitgangstenue aangetrokken en we kwamen in de overvolle havenrestaurant. Geweldig leuke plaats, goede bediening en lekker eten aan een degelijke prijs. Een meevaller over de ganse lijn, die Sailors Inn. Na een lekker dineetje waren we rond tien uur aan boord. De kaarten uitgehaald en de weg uitgestippeld die we morgen gingen doen. Na een zware dag zoals vandaag, zouden we het morgen wat rustiger aandoen. Het was immers verlof ! Zaterdag 31 juli 2010 - jgh Spanjeveer - jgh Bruinisse. 81,76 km. met 3 sluizen.
Aan Jules en Philomène - Benny en Rita - Patrick en Christine - Wim en Christine - Geert, Lawrence en Valérie - Ludo en Brigitte - Willy en Nadia - Katrien - Frankie en Annie - François en Mieke - Joël en Rose - Pater Dirven en de Jezuietengemeenschap v/d Graanmarkt in Antwerpen - en mocht ik er vergeten hebben aan iedereen die aan ons dacht die 31ste juli toen we aan het varen waren en verjaarden. We hadden niet altijd de tijd om te antwoorden en jullie te bedanken. Telkens er weer een berichtje kwam, moesten we in een sluis of eruit - stonden we voor en brug of waren er net door - kortom, we konden jullie niet op een juiste manier danken om zoveel liefde en genegendheid. Vandaar, lieve mensen....
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ex-bevrachter van binnenschepen, nu met pensioen.
Ik ben geboren op 31/07/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooreerst mijn bootje Enya, en alles wat ook maar te maken heeft met H2O..
Sinds 25/11/2008 met pensioen, een soms onbekende zee van tijd die op me afkomt - met vrouwtje Petra wat wandelen, en skieën ieder jaar in Seefeld, Oostenrijks stadje waar we getrouwd zijn - in de zomer spenderen we onze vrije tijd sowieso aan ons bootje
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
M/S ENYA
mijn bootje is een Gruno 38E Royal van bouwjaar 2000, is 12m lang en 3,80m breed met een diepgang van 1,10m en een doorvaarthoogte van 4,25/3,60m en een gewicht van 12,5 ton - de motor is een 6 cylinder IVECO van 120 pk met een verbruik van ca. 4 liter/uur. Een watertank en fueltank van elk 500 liter en een vuilwatertank van 200 liter. De boot heeft een buitenbesturing met boeg- en hekschroef, automatische piloot en gps/plotter. Herschilderd op de werf in 2011, zowel boven als onder de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst. Zijn geboorteplaats is Zoutkamp in Friesland.
De motor is een 6 cylinder dieselmotor IVECO type 8065M12.01, met een verbruik van ca. 4 liter per uur, en komt uit de Milanese fabriek (It.) en draagt als matricuulnummer 0587975. Rustig draaiend en bedrijfszeker, zo wordt de motor omschreven in de onafhankelijke testen. Met in de nabijheid van mijn ligplaats, Spanjeveer op de Moervaart, is er een Europees hoofdverdeler en onderhoudscentrum van IVECO, gelegen aan de Vliegtuiglaan in Gent. Ook dat is makkelijk.
Wij hebben in onze boot geopteerd voor een dinette i.p.v. een tweede slaapkamer, aangezien wij voor meer dan 95% ons tweetjes varen. Ruim om te eten, en voorzien van talrijke bergplaatsen, waarbij alles binnen handbereik ligt, is het in blanke eik uitgevoerd en met een blauwe stoffering, een lust voor het oog.
Het kombuis betekent ook soms het "hart" van de Bourgondische Vlaming. Wanner er gekookt wordt aan boord, is het nuttig om te beschikken over een degelijk uitgeruste keuken. Met twee ijskasten, een magnetron en een vier-pits gasvuur, dampkap en verluchting via een dakvenster, is ook onze keuken voldoende gewapend om "de hongerigen te spijzen".
Het salon is en blijft de plaats bij uitstek in het schip. Gezien de geringe oppervlakte die een boot biedt, is het de pleisterplaats om televisie te kijken of radio te luisteren. Lezend, makkelijk achterover leunend in een zetel vliegen de avonden zo voorbij.
"De natte cel" noemt men het toilet- was- en douchegedeelte in een pleziervaartuig. Je kan aannemen dat ook de mechaniek een aardig stukje vertegenwoordigd is in dit gedeelte van de boot. Pompen, vermalers en verwarmingselementen zijn er in vertegenwoordigd. Met de huidige verstrengde wetgeving is ook de vuilwatertank verbonden aan de lozende installaties.
Ieder mens heeft slaap nodig. Dus is de uitrusting van een slaapkamer bijzonder. Immers een goede matras waarborgt een goede nachtrust. Met de vele bergplaatsen vindt de kledij er ook zijn plaats. Onze slaapkamer biedt nog iets extra wat we bij vorige bootjes niet hadden. Een venster achteraan waar je bij 't opstaan nog een blik kan werpen over het rustige of onrustige water. Mooi toch !
Wanneer hier een lichtje aanslaat of er een geluidje biept, is er "iets". Behalve de snelheid in km/u of in zeemijlen/u, de diepte in meter of in voet, beschikt de stuurstand ook over een elektronisch kompas, aangevuld met gps/plotter en een stuurautomaat, er is er op dit electronisch plateau ook plaats voor een boeg- en hekschroef en een electrische ankerwinch. Bij de "gewone" meters vervolledigen een voltmeter, temperatuurmeter, oliedrukmeter, toerenteller met aangegeven aantal draaiuren van de motor en een stand van de tanks aan boord. Alles is overzichtelijk geplaatst, zodat bij het minste onheil snel kan worden ingegrepen.
Historiek van mijn vorige bootjes :
El Verde : spitsgatkottertje 9,30m lang en 3,20m breed en 0,85m diepgang, motor Indenor 50 pk, van Peugeot origine met bouwjaar 1970, gebouwd door Jachtwerf Oost in Akkrum. Bootje werd verkocht (2007) aan onze inmiddels zeer goede vrienden Karel en Leon, Karel is ook geregeld gastschrijver op mijn blog. In 2010 verkochten Karel en Leon de El Verde verder aan een koppel uit Izegem. Zij herdoopten het terug in Griffioen, wat de naam was van het bootje toen we er allebei op verliefd werden in het verre, maar mooie Akkrum.
Enya : Super Lauwersmeerkruiser - 11,40m lang en 3,40m breed met diepgang van 1,00m - gewicht 12 ton - motor : DAF 575 - bouwjaar 1983 op Lauwersmeer - werf in Westergeest. Was een miskoop, maar dat gebeurd overal wel eens. Het bootje werd omgeruild met mijn huidige Gruno Royal 38'.
Enya : Gruno Royal 38 - bouwjaar 2000 - 12m lengte, 3,80 breed en diepgang van 1,10m - gewicht 12 ton - motor IVECO 125 pk - 6 cylinder gebouwd op Gruno werf in Zoutkamp. Ongelofelijk wendbaar, dankzij boeg- en hekschroef, stille, zuinige motor, weinige uren gedraaid bij aankoop en zowel het interieur als buiten goed in orde. Boot werd in 2011 herschilderd, zowel onderwaterschip als boven de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst en de motor volledig nagezien.
Toen we elkaar zagen op 16.09.10 wist ik niet eens dat zo'n studierichting als I.W. bestond. Ik heb ondertussen al wat gegrasduint op internet en er over gelezen. Lang niet zo'n makkelijke materie, maar ik denk dat jij dat aankan ! Ik hoop zeker dat we van tijd tot tijd de gelegendheid hebben om met elkaar een babbeltje te doen. Dat zou super zijn. Jammer van die verloren tijd, want die halen we nooit meer in ! opa
Hi Pa,
Ikke nog eens. JIJ staat nu op internet op een blog. Iets wat je nooit gekend hebt, maar je zou het zeker interessant gevonden hebben, al was het maar om je postzegelverzameling aan te dikken. Ons ma zou het maar "brol" gevonden hebben. De band tussen ons was altijd sterk, omdat we zoveel op elkaar leken. Telkens ik bij u sta, daar op die kille plaats mis ik je nog altijd. 'k Heb al een nieuw plantje gekweekt om het andere te vervangen bij u. 'k Breng het wel eens als we alleen zijn. U en ik ! Rust zacht. Onze kleinen.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
