Ik wou jullie de bijgaande foto's niet onthouden van het duitse binnenschip ANTA dat in Zele middendoor brak. Het achterschip ligt op een ponton voor de sluis in Dendermonde, terwijl het voorschip drijvend er voor ligt. Na Nieuwjaar wordt het schip naar een Nederlands sloopbedrijf gebracht. Ook de bok die diende om het schip te lichten hoort bij de foto's
Mijn titel van het verhaal is als het begin van een sprookje, ware het niet dat mijn schrijfsels van vandaag levensecht zijn. Het zijn mensen van bij ons, die om de één of andere reden niet in de grijze massa lopen en er uitspringen omwille van hun excentriek zijn. Zo'n mensen vallen bij mij altijd in de smaak, met daarbij het verborgene dat ik ergens soms ook zo wel wou zijn. Dat de familie De Koninck niet enkel van het bier gekend is - wie kent er niet als notoir bierkenner geen "bolleke keuning" - alsook in binnenschippers wereld een bekende familie is, zelfs gekend tot in Lokeren toe. Vermelden we maar even de laatste uitgave van "De Souvereinen"* met het prachtige opzoekingswerk naar het gebombardeerde binnenschip SLAMAT met als bemanning Ernest De Koninck, zijn echtgenote Elsa Bruynseels en hun twee kinderen met als eigenaar van het schip Frans Mees uit Antwerpen. Ze waren, zoals men dat noemt, zetschippers, m.a.w. binnenschippers die geen eigenaar waren van het schip.Door de Duitsers verplicht te varen gedurende de tweede wereldoorlog, werd deze familie gebombardeerd in Bremen (D). Aan de Europahaven waren veel fabrieken, en duikboot werven (U-boot), zo ook aan loods 2 waar de Slamat die bewuste dag, een feestdag, het was Pinksteren 1943 aangemeerd lag. Het zou voor de familie De Koninck de laatste dag worden. Op die dag werd er een hevig bombardement uitgevoerd door de 30e Bombing Group van het 8ste Air Force Bomber Command, waarbij de ganse familie De Koninck omkwam. Het echtpaar en haar twee kinderen overleefden het bombardement niet. De vader van Elsa Bruynseels was eeneens binnenschipper en in Lokeren geboren.Sindsdien rusten alle vier overledenen op de begraafplaats "Osterholz" in Bremen. Een bronzen beeld en gedenkplaat met de vier namen zijn de stille getuigen van dit familiedrama uit het verleden. Nog van de familie De Koninck ligt er op de Durme, aan de Durmelaan, de 47m spits "Constance" die ook destijds een schip was, van één van de talrijke familieleden De Koninck. Het schip "Constance" werd trouwens nog gebouwd bij Boel in Temse, de ondertussen verdwenen werf. Neen, over al deze "De Koninck's" gaat het niet, maar wel over Gustaaf De Koninck, in gans Antwerpen en ook daarbuiten beter gekend als "Staf Mazout". Een vent uit één stuk, iemand die het in de herfst van zijn leven, misschien nog moeilijk zal krijgen. Met macht zoals een klein paard, met een hart van goud en voor iedereen in de bres. Veel te goed voor deze wereld, en daardoor o zo kwetsbaar. Veel mensen profiteren van Staf en diens goedheid. Ik ben fier dat ik zeker niet tot deze bende behoor. Ik noem het gewoon misbruik. Maar goed, iedereen heeft wel een geweten, neem ik aan. Staf is ondertussen 67, maar vaart samen met zijn vrouw nog op z'n CARAMONA. Telkens hij in Antwerpen of Luik is belt hij, en de laatste tijd lukt het terug aardig om Staf zijn kostje te bezorgen. De blijdschap en de dankbaarheid van hem zit in de woordenvloed die hij mij telkens toespeelt. Het is zijn manier om dankbaar te zijn. Blijf nog lang komen, want uw ras sterft jammer genoeg uit. Dat hij daarbij altijd de mond vol heeft hoe slecht politici wel zijn en de namen van Verhofstadt en Dehaene altijd op de lip liggen, verassen mij al lang niet meer. Dat ook de prijs van de mazout een altijd wederkerend gespreksonderwerp vormt, neem ik er graag bij. Al is zijn soms vreemde verschijning, hoongelach of het aanstoten met de elleboog, zo van...kijk eens, al deze bijkomstigheden storen mij niet. Staf is Staf, en binnenin zit er een magnifieke, goede vent. Blijf nog lang, Beste Staf....
Nog maar pas nadat de Anta in twee brak in Zele, was Bornem aan de beurt. Daar kwam zaterdagavond de Nawatrans II, geladen met 1.000 t staal, op weg naar Frankrijk vast te zitten op de oever van de schelde in Wintam. Naar alle waarschijnlijkheid was het de schipper die een stuurfout maakte bij het nemen van een bocht net voor de sluis van Wintam. Wintam is de plaats waar de monding van de schelde verbonden word met het zeekanaal Brussel-Schelde. Het schip kwam teveel rechtse kant en liep zich vast in de modder. Het werd zondagochtend bij vloed vlotgetrokken. De Bornemse brandweer en de Havenkapitein kwamen ter plaatse om het schip te controleren op lekken. Gelukkig liep het niet zo'n vaart. Preventief werden schermen rond de boot gelegd om eventuele olielekken in te perken. De scheepvaart werd zaterdagavond en nacht dan ook stilgelegd, zodat voorbijvarende schepen de stabiliteit van het gestrande schip niet in gevaar konden brengen door golfslag. Wat de Anta betreft, die in Zele nog altijd iedere scheepvaart onmogelijk maakt. Deze is nu volledig gelost. Het schip is in twee geknipt en de voorste helft hangt in de kraan en wordt leeggepompt. Daarna zal het stuk op een ponton geladen worden, idem dito bij het tweede deel van het schip. De werken zouden nog voor het einde van het jaar achter de rug zijn.
We zijn terug aan 't staartje van 't jaar. En dat ging potverdorie razendsnel. Een jaar is een jaar, maar naarmate de ouderdom vordert, versnelt het. Die indruk heeft iedereen zowat die zich bij de senioren rekent. Voor mij wordt het een buitengewoon jaar. Ik neem afscheid op 't einde van 2008 van iets wat ik altijd graag deed, mijn werk tussen de schippers "aan den bassin", zoals men vroeger zei. Ik zal hen missen, mijn gabbers. Dikwijls ruwe bonken met een hart van koekebrood. Na meer dan 35 jaar op 't eilandje in Antwerpen rondgezworven te hebben, heb ik het zien veranderen van een gezellige volksbuurt tot een poepsjieke bedoening. 'k Ben blij dat ik het allemaal beleven mocht, maar geef mij toch maar die volksbuurt van vroeger tussen het gewone schippers- en dokwerkersvolk. Soms de brutaliteit zelve, waar vloeken en drinken moest, maar waar pater pastoor er overal bijhoorde. Waar de cafeetjes waren die Vader Abraham bedoelde, toe ie zong over "dat kleine café aan de haven" met op de toog steevast de grote bokaal met gekookte eieren, en achter den toog "een madam" waar 't manvolk zijn ogen op uitkeek, maar die als het te ver ging, evengoed een klinkende oorveeg uitdeelde aan "ne grote dokwerker met te snelle handen". Die tijd heb ik gekend, en daar ben ik blij om. Ook de binnenscheepvaart groeide mee en evolueerde naar een trendy bedrijfstak met hardwerkende mensen die miljoenen euro's spendeerden om hun bedrijf levensvatbaar te houden. 'k Ben blij dat ik een haven kende, waar het goed was om werken en je met je vrienden van 't werk kon amuseren. Daar is nu geen tijd meer voor. Alles moet rendabel, dat wil zeggen sneller en goedkoper. Voor amusement, zoals wij dat kenden tijdens 't werk, dat kan niet meer. Maar wanneer onzen baas daarna vroeg om er nog een shiftjen gratis bovenop te doen, was iedereen akkoord.We werkten met inzet en plezier en pas daarna voor 't geld. De haven is nu ingenomen door hooggestudeerde jongens met ronkende titels zoals general manager, executive logistic manager en zoveel onzin meer. 'k Heb nooit een andere titel gehad aan de dok dan : "den dré of dréken of boerken vanover 't woater. Maar dat vond ik niet erg. Ik kende mijn job en de mensen, en leefde en liet leven. Die ronkende titels hebben één groot gebrek, ze kennen "de mensen" niet meer. Ze gaan lunchen met andere yuppies en gebruiken termen die een gewoon mens niet kent. Kl...z...en, zijn het, die te weinig respect betonen tegenover werkende mensen aan de dok en op 't schip. 't Was een goeie tijd, weg voor altijd. Met veel nostalgie denk ik er aan. Dat kunnen ze me nooit meer afpakken !
Dat een getijderivier geen gewone rivier is, ondervond de duitse schipper van de "Anta" nog maar eens toen hij, na vruchteloze pogingen, om aan te meren bij grintboer Staf Beerens in Zele, er niet in slaagde zijn schip (een 80 x 8,20m) vast te maken aan de steiger van het grintbedrijf. Door de sterke stroming bij vallend water, met erbovenop een sterke wind op de kop, kwam de kont van het schip aan de andere oever vast te liggen. Daarna was het kinderspel om beide natuurelementen, wind en stromend water, hun werk te laten doen. Met een lading van 1.080 ton kolen brak het schip in twee en lag schuin dwars op de rivier. Gissingen hoe precies het ongeval gebeurde zijn nog niet allemaal bekend. Zeker is dat een ponton van een nederlands bedrijf ter hulp wou schieten, maar dat dit verhinderd werd door de waterpolitie wegens "het ontbreken van een toestemming om op Belgisch grondgebied te werken". Begrijpe wie kan. Is het niet gerechtvaardigd dat gelijk wie, gelijk wanneer en gelijk waar iemand zich in nood bevind, deze moet geholpen worden ? Meteen werd het toch duidelijk dat iemand die niet bekend is op een getijderivier zeker niet 's nachts in dergelijke weersomstandigheden gaat varen. Maar goed, de man zal wel geweten hebben waarom. De "Anta" had 1.080 ton kolen geladen in Gent bestemming Lünen (D). De stremming wordt geschat op ca 2 à 3 weken. Alle schippers dienen bijgevolge om te varen via Antwerpen, daarna Terneuzen terug binnen om Brugge/Zeebrugge te bereiken. Het kost de schipperij tijd en geld, gezien de hoge brandstofprijzen van de laatste tijd. Laat ons hopen dat de stremming zo spoedig mogelijk opgelost is.
2008 wordt een bijzonder jaar voor de "Enya". Na nieuwjaar worden alle kussens overtrokken in een zeer lichtbruine/okergele kleur.Waar nodig zullen de kussens bijgevuld worden. Het werd een strijd tussen Petra en mezelf, zij was meer gewonnen voor een lichtere kleur in soepel leder. Ook zeer mooi, dat wel maar in de zomer dragen we frekwent shorts en plakken we op het leder. In het voor- en naseisoen vond ik stof toch warmer. Tenslotte legde Petra zich neer bij mijn beslissing. Ook niet alledaags. Maar ze vond dat ik gelijk had qua warmte, maar leder oogde mooier en was iets duurder. Wij zijn nu éénmaal budget-gebonden en voor ons bootje staan er nog andere kosten te wachten.Ook werden bijpassende gordijnen gekozen, en deze zijn heel mooi. Er zullen nog echter een aantal vlijtige dagen van Monique en Petra nodig zijn om alles in orde te brengen, want kort daarna spreek ik met Eddy af om een nieuwe houten vloer te leggen. Waarom, zult u zich misschien afvragen. Vooral om de toegankelijkheid van de machinekamer te vergemakkelijken.Ik heb me al een paar keer in slang-mens moeten veranderen om in mijn machinekamer te komen.Met de jaren wordt dit moeilijker, geloof me. De vloer zou in delen eruit moeten, zoals destijds bij de "El Verde". Langs de onderkant van de vloer komen er op maat gesneden vlakken die dienen om zowel geluid als warmte te isoleren. Niet meer die zware isolatieplaten waarmee de "Enya" nu is uitgerust en die nog gevaarlijk zijn op de koop toe. Immers, deze platen werden afgeboord met een aluminium rand, waaraan men zich makkelijk kan snijden. Het aantal delen zou mij toelaten in de machinekamer, ook langs de zijkanten binnen te komen om zo bijvoorbeeld aan de boiler of de accu's te werken. Ook zou een groter aantal delen van de vloer, de stukken op zich lichter maken. Dit zou ook de taak vergemakkelijken om af en toe, wanneer we varen controles uit te oefenen of er voldoende vetsmering is, of het oliepeil nog genoeg is, enz... Tenslotte kan ik dan ook meer letten waar ik trap, want overal liggen er leidingen van vet, electriciteit en water. En ik heb waarschijnlijk al eens een vet-leiding afgetrapt, door in de machinekamer te willen komen, dus al doende leert men. Met deze werkzaamheden zal de Enya volledig klaar zijn binnenin. Buiten worden de werkzaamheden beperkt. De werf Carron in Zelzate, daar gaat mijn bootje op het droge in februari/maart. Na een grondige inspectie wil ik duidelijkheid wat betreft het stukje kiel, onder het kombuis. Hier moet een plaat onder gelast worden ter versteviging. Ook langs de binnenkant van dit stuk, komt er een controle. Omdat de "Enya" dan toch droog staat, laat ik helemaal afspuiten en eventueel, indien nodig, een aantal anodes vervangen + een antifouling-beurt. Dit geeft mij dan terug vijf jaar vrij van zorgen. Ook de ruitenwisser bij de buitenbesturing wordt geplaatst, en het toerenklokje op het dashboard binnen hersteld. De beide marifoons werden van ATIS voorzien, zodat we voor politie-inspectie volledig in orde zullen zijn. Tegen eind maart zou dit allemaal verleden tijd moeten zijn, want herinnerd u zich de maand april dit jaar met temperaturen van 28/30° !!! In April wil ik al mijn vrijdagen spenderen aan schilderwerk. Ons terras-tafeltje verhuisd naar onze boot, omdat we dan buiten kunnen eten. Mijn besturingsstoel heb ik volledig geschilderd en heb hem voorzien van nieuwe bouten. Hij oogt pico-bello.Ook de grijze verf op de grond moet opnieuw gebeuren. De spatzeilen worden van 't zolder gehaald en komen terug op hun plaats. De "Enya" zal er dan glanzend en fier bijliggen, want begin mei begint het vaarseizoen, en dat willen we voor geen geld ter wereld missen. De vaarplannen liggen gereed, maar eerst is het werken geblazen !
Wie kan zich nog de "Republica di Genova" herinneren ? De zeeboot die zogezegd "zomaar" kantelde. Geladen met bulk + aan dek een aantal auto's/containers. Wat de oorzaak is, zal wel nog een tijdje binnenskamers van verzekeringskantoren blijven, tot een nautische rechtbank in Antwerpen schuld uitspreekt. Intussen is dit practisch nieuwe schip terug rechtgezet en zal na de nodige herstellingen terug in de vaart komen. Immers, wat zeker is, aan de stabiliteit van het schip scheelt er niets. In bijlage de statige schone terug rechtop en door twee slepers de haven buiten gesleept.
Gisteren was het zover. Karel en Leon, de nieuwe eigenaars van de "el verde", ons vorig bootje, hadden besloten die dag hun bootje op het droge te zetten om inspectie en enkele werkjes uit te voeren. Eigenlijk waren we benieuwd hoe alles verlopen was en we hadden er graag bij geweest om te zien hoe de el verde probeerde te zwemmen op "den drogen". Gelukkig waren er onze vrienden, Karel en Leon, die waarschijnlijk al konden raden hoe nieuwsgierig we wel waren. We hadden dezelfde avond dan ook reeds een mailtje met enkele foto's van onze chou-chou. Eigenlijk heeft dit bootje een wel heel speciaal plaatsje in ons hart veroverd.Hierbij zie je ons bootje hangend in de touwen, maar zeker niet verslagen. Want zo kennen we hem. Dapper klievend de baren.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ex-bevrachter van binnenschepen, nu met pensioen.
Ik ben geboren op 31/07/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooreerst mijn bootje Enya, en alles wat ook maar te maken heeft met H2O..
Sinds 25/11/2008 met pensioen, een soms onbekende zee van tijd die op me afkomt - met vrouwtje Petra wat wandelen, en skieën ieder jaar in Seefeld, Oostenrijks stadje waar we getrouwd zijn - in de zomer spenderen we onze vrije tijd sowieso aan ons bootje
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
M/S ENYA
mijn bootje is een Gruno 38E Royal van bouwjaar 2000, is 12m lang en 3,80m breed met een diepgang van 1,10m en een doorvaarthoogte van 4,25/3,60m en een gewicht van 12,5 ton - de motor is een 6 cylinder IVECO van 120 pk met een verbruik van ca. 4 liter/uur. Een watertank en fueltank van elk 500 liter en een vuilwatertank van 200 liter. De boot heeft een buitenbesturing met boeg- en hekschroef, automatische piloot en gps/plotter. Herschilderd op de werf in 2011, zowel boven als onder de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst. Zijn geboorteplaats is Zoutkamp in Friesland.
De motor is een 6 cylinder dieselmotor IVECO type 8065M12.01, met een verbruik van ca. 4 liter per uur, en komt uit de Milanese fabriek (It.) en draagt als matricuulnummer 0587975. Rustig draaiend en bedrijfszeker, zo wordt de motor omschreven in de onafhankelijke testen. Met in de nabijheid van mijn ligplaats, Spanjeveer op de Moervaart, is er een Europees hoofdverdeler en onderhoudscentrum van IVECO, gelegen aan de Vliegtuiglaan in Gent. Ook dat is makkelijk.
Wij hebben in onze boot geopteerd voor een dinette i.p.v. een tweede slaapkamer, aangezien wij voor meer dan 95% ons tweetjes varen. Ruim om te eten, en voorzien van talrijke bergplaatsen, waarbij alles binnen handbereik ligt, is het in blanke eik uitgevoerd en met een blauwe stoffering, een lust voor het oog.
Het kombuis betekent ook soms het "hart" van de Bourgondische Vlaming. Wanner er gekookt wordt aan boord, is het nuttig om te beschikken over een degelijk uitgeruste keuken. Met twee ijskasten, een magnetron en een vier-pits gasvuur, dampkap en verluchting via een dakvenster, is ook onze keuken voldoende gewapend om "de hongerigen te spijzen".
Het salon is en blijft de plaats bij uitstek in het schip. Gezien de geringe oppervlakte die een boot biedt, is het de pleisterplaats om televisie te kijken of radio te luisteren. Lezend, makkelijk achterover leunend in een zetel vliegen de avonden zo voorbij.
"De natte cel" noemt men het toilet- was- en douchegedeelte in een pleziervaartuig. Je kan aannemen dat ook de mechaniek een aardig stukje vertegenwoordigd is in dit gedeelte van de boot. Pompen, vermalers en verwarmingselementen zijn er in vertegenwoordigd. Met de huidige verstrengde wetgeving is ook de vuilwatertank verbonden aan de lozende installaties.
Ieder mens heeft slaap nodig. Dus is de uitrusting van een slaapkamer bijzonder. Immers een goede matras waarborgt een goede nachtrust. Met de vele bergplaatsen vindt de kledij er ook zijn plaats. Onze slaapkamer biedt nog iets extra wat we bij vorige bootjes niet hadden. Een venster achteraan waar je bij 't opstaan nog een blik kan werpen over het rustige of onrustige water. Mooi toch !
Wanneer hier een lichtje aanslaat of er een geluidje biept, is er "iets". Behalve de snelheid in km/u of in zeemijlen/u, de diepte in meter of in voet, beschikt de stuurstand ook over een elektronisch kompas, aangevuld met gps/plotter en een stuurautomaat, er is er op dit electronisch plateau ook plaats voor een boeg- en hekschroef en een electrische ankerwinch. Bij de "gewone" meters vervolledigen een voltmeter, temperatuurmeter, oliedrukmeter, toerenteller met aangegeven aantal draaiuren van de motor en een stand van de tanks aan boord. Alles is overzichtelijk geplaatst, zodat bij het minste onheil snel kan worden ingegrepen.
Historiek van mijn vorige bootjes :
El Verde : spitsgatkottertje 9,30m lang en 3,20m breed en 0,85m diepgang, motor Indenor 50 pk, van Peugeot origine met bouwjaar 1970, gebouwd door Jachtwerf Oost in Akkrum. Bootje werd verkocht (2007) aan onze inmiddels zeer goede vrienden Karel en Leon, Karel is ook geregeld gastschrijver op mijn blog. In 2010 verkochten Karel en Leon de El Verde verder aan een koppel uit Izegem. Zij herdoopten het terug in Griffioen, wat de naam was van het bootje toen we er allebei op verliefd werden in het verre, maar mooie Akkrum.
Enya : Super Lauwersmeerkruiser - 11,40m lang en 3,40m breed met diepgang van 1,00m - gewicht 12 ton - motor : DAF 575 - bouwjaar 1983 op Lauwersmeer - werf in Westergeest. Was een miskoop, maar dat gebeurd overal wel eens. Het bootje werd omgeruild met mijn huidige Gruno Royal 38'.
Enya : Gruno Royal 38 - bouwjaar 2000 - 12m lengte, 3,80 breed en diepgang van 1,10m - gewicht 12 ton - motor IVECO 125 pk - 6 cylinder gebouwd op Gruno werf in Zoutkamp. Ongelofelijk wendbaar, dankzij boeg- en hekschroef, stille, zuinige motor, weinige uren gedraaid bij aankoop en zowel het interieur als buiten goed in orde. Boot werd in 2011 herschilderd, zowel onderwaterschip als boven de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst en de motor volledig nagezien.
Toen we elkaar zagen op 16.09.10 wist ik niet eens dat zo'n studierichting als I.W. bestond. Ik heb ondertussen al wat gegrasduint op internet en er over gelezen. Lang niet zo'n makkelijke materie, maar ik denk dat jij dat aankan ! Ik hoop zeker dat we van tijd tot tijd de gelegendheid hebben om met elkaar een babbeltje te doen. Dat zou super zijn. Jammer van die verloren tijd, want die halen we nooit meer in ! opa
Hi Pa,
Ikke nog eens. JIJ staat nu op internet op een blog. Iets wat je nooit gekend hebt, maar je zou het zeker interessant gevonden hebben, al was het maar om je postzegelverzameling aan te dikken. Ons ma zou het maar "brol" gevonden hebben. De band tussen ons was altijd sterk, omdat we zoveel op elkaar leken. Telkens ik bij u sta, daar op die kille plaats mis ik je nog altijd. 'k Heb al een nieuw plantje gekweekt om het andere te vervangen bij u. 'k Breng het wel eens als we alleen zijn. U en ik ! Rust zacht. Onze kleinen.
Dat een getijderivier geen gewone rivier is, ondervond de duitse schipper van de "Anta" nog maar eens toen hij, na vruchteloze pogingen, om aan te meren bij grintboer Staf Beerens in Zele, er niet in slaagde zijn schip (een 80 x 8,20m) vast te maken aan de steiger van het grintbedrijf.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
