Dat een getijderivier geen gewone rivier is, ondervond de duitse schipper van de "Anta" nog maar eens toen hij, na vruchteloze pogingen, om aan te meren bij grintboer Staf Beerens in Zele, er niet in slaagde zijn schip (een 80 x 8,20m) vast te maken aan de steiger van het grintbedrijf. Door de sterke stroming bij vallend water, met erbovenop een sterke wind op de kop, kwam de kont van het schip aan de andere oever vast te liggen. Daarna was het kinderspel om beide natuurelementen, wind en stromend water, hun werk te laten doen. Met een lading van 1.080 ton kolen brak het schip in twee en lag schuin dwars op de rivier. Gissingen hoe precies het ongeval gebeurde zijn nog niet allemaal bekend. Zeker is dat een ponton van een nederlands bedrijf ter hulp wou schieten, maar dat dit verhinderd werd door de waterpolitie wegens "het ontbreken van een toestemming om op Belgisch grondgebied te werken". Begrijpe wie kan. Is het niet gerechtvaardigd dat gelijk wie, gelijk wanneer en gelijk waar iemand zich in nood bevind, deze moet geholpen worden ? Meteen werd het toch duidelijk dat iemand die niet bekend is op een getijderivier zeker niet 's nachts in dergelijke weersomstandigheden gaat varen. Maar goed, de man zal wel geweten hebben waarom. De "Anta" had 1.080 ton kolen geladen in Gent bestemming Lünen (D). De stremming wordt geschat op ca 2 à 3 weken. Alle schippers dienen bijgevolge om te varen via Antwerpen, daarna Terneuzen terug binnen om Brugge/Zeebrugge te bereiken. Het kost de schipperij tijd en geld, gezien de hoge brandstofprijzen van de laatste tijd. Laat ons hopen dat de stremming zo spoedig mogelijk opgelost is.
2008 wordt een bijzonder jaar voor de "Enya". Na nieuwjaar worden alle kussens overtrokken in een zeer lichtbruine/okergele kleur.Waar nodig zullen de kussens bijgevuld worden. Het werd een strijd tussen Petra en mezelf, zij was meer gewonnen voor een lichtere kleur in soepel leder. Ook zeer mooi, dat wel maar in de zomer dragen we frekwent shorts en plakken we op het leder. In het voor- en naseisoen vond ik stof toch warmer. Tenslotte legde Petra zich neer bij mijn beslissing. Ook niet alledaags. Maar ze vond dat ik gelijk had qua warmte, maar leder oogde mooier en was iets duurder. Wij zijn nu éénmaal budget-gebonden en voor ons bootje staan er nog andere kosten te wachten.Ook werden bijpassende gordijnen gekozen, en deze zijn heel mooi. Er zullen nog echter een aantal vlijtige dagen van Monique en Petra nodig zijn om alles in orde te brengen, want kort daarna spreek ik met Eddy af om een nieuwe houten vloer te leggen. Waarom, zult u zich misschien afvragen. Vooral om de toegankelijkheid van de machinekamer te vergemakkelijken.Ik heb me al een paar keer in slang-mens moeten veranderen om in mijn machinekamer te komen.Met de jaren wordt dit moeilijker, geloof me. De vloer zou in delen eruit moeten, zoals destijds bij de "El Verde". Langs de onderkant van de vloer komen er op maat gesneden vlakken die dienen om zowel geluid als warmte te isoleren. Niet meer die zware isolatieplaten waarmee de "Enya" nu is uitgerust en die nog gevaarlijk zijn op de koop toe. Immers, deze platen werden afgeboord met een aluminium rand, waaraan men zich makkelijk kan snijden. Het aantal delen zou mij toelaten in de machinekamer, ook langs de zijkanten binnen te komen om zo bijvoorbeeld aan de boiler of de accu's te werken. Ook zou een groter aantal delen van de vloer, de stukken op zich lichter maken. Dit zou ook de taak vergemakkelijken om af en toe, wanneer we varen controles uit te oefenen of er voldoende vetsmering is, of het oliepeil nog genoeg is, enz... Tenslotte kan ik dan ook meer letten waar ik trap, want overal liggen er leidingen van vet, electriciteit en water. En ik heb waarschijnlijk al eens een vet-leiding afgetrapt, door in de machinekamer te willen komen, dus al doende leert men. Met deze werkzaamheden zal de Enya volledig klaar zijn binnenin. Buiten worden de werkzaamheden beperkt. De werf Carron in Zelzate, daar gaat mijn bootje op het droge in februari/maart. Na een grondige inspectie wil ik duidelijkheid wat betreft het stukje kiel, onder het kombuis. Hier moet een plaat onder gelast worden ter versteviging. Ook langs de binnenkant van dit stuk, komt er een controle. Omdat de "Enya" dan toch droog staat, laat ik helemaal afspuiten en eventueel, indien nodig, een aantal anodes vervangen + een antifouling-beurt. Dit geeft mij dan terug vijf jaar vrij van zorgen. Ook de ruitenwisser bij de buitenbesturing wordt geplaatst, en het toerenklokje op het dashboard binnen hersteld. De beide marifoons werden van ATIS voorzien, zodat we voor politie-inspectie volledig in orde zullen zijn. Tegen eind maart zou dit allemaal verleden tijd moeten zijn, want herinnerd u zich de maand april dit jaar met temperaturen van 28/30° !!! In April wil ik al mijn vrijdagen spenderen aan schilderwerk. Ons terras-tafeltje verhuisd naar onze boot, omdat we dan buiten kunnen eten. Mijn besturingsstoel heb ik volledig geschilderd en heb hem voorzien van nieuwe bouten. Hij oogt pico-bello.Ook de grijze verf op de grond moet opnieuw gebeuren. De spatzeilen worden van 't zolder gehaald en komen terug op hun plaats. De "Enya" zal er dan glanzend en fier bijliggen, want begin mei begint het vaarseizoen, en dat willen we voor geen geld ter wereld missen. De vaarplannen liggen gereed, maar eerst is het werken geblazen !
Wie kan zich nog de "Republica di Genova" herinneren ? De zeeboot die zogezegd "zomaar" kantelde. Geladen met bulk + aan dek een aantal auto's/containers. Wat de oorzaak is, zal wel nog een tijdje binnenskamers van verzekeringskantoren blijven, tot een nautische rechtbank in Antwerpen schuld uitspreekt. Intussen is dit practisch nieuwe schip terug rechtgezet en zal na de nodige herstellingen terug in de vaart komen. Immers, wat zeker is, aan de stabiliteit van het schip scheelt er niets. In bijlage de statige schone terug rechtop en door twee slepers de haven buiten gesleept.
Gisteren was het zover. Karel en Leon, de nieuwe eigenaars van de "el verde", ons vorig bootje, hadden besloten die dag hun bootje op het droge te zetten om inspectie en enkele werkjes uit te voeren. Eigenlijk waren we benieuwd hoe alles verlopen was en we hadden er graag bij geweest om te zien hoe de el verde probeerde te zwemmen op "den drogen". Gelukkig waren er onze vrienden, Karel en Leon, die waarschijnlijk al konden raden hoe nieuwsgierig we wel waren. We hadden dezelfde avond dan ook reeds een mailtje met enkele foto's van onze chou-chou. Eigenlijk heeft dit bootje een wel heel speciaal plaatsje in ons hart veroverd.Hierbij zie je ons bootje hangend in de touwen, maar zeker niet verslagen. Want zo kennen we hem. Dapper klievend de baren.
S C H O O N M O E D E R S !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
't Is me wat, schoonmoeders ! Niet iedereen in 't leven kan vertellen dat z'n schoonmoeder jonger is dan hemzelf. En toch, ze zijn niet altijd hoe men ze afschildert. Eigenlijk zijn er meer voor-dan nadelen. Ergens over spreken, over gelijk welk onderwerp, levert geen problemen op, want men kan rustig een babbeltje slaan over mensen en dingen die door beiden gekend en/of bekend zijn. Bemoeiziek, zegt men. Daar heb ik, eerlijk gezegd nog nooit last van gehad. Ze is iemand die bescheiden op de achtergrond kan blijven, behulpzaam is waar het kan, en...op de koop toe nog kan blozen ook, wanneer het moet. Een glaasje lust ze af en toe ook wel, en gezelligheid kent er geen grenzen.Kortom, ne crême van een mens. Iemand zoals men die zich wenst. Reislustig is ze ook al, want nu zijn ze terug weer weg naar "La Douce France" met hun mobilhome. Beiden genieten van 't pensioen, en 't is jullie gegund. Ad multos anos, signora Nadya !
Vrouwen zijn nu éénmaal vrouwen, met ideeën waar mannen niet, of minder bij stilstaan.Zo ook Petra, het interieur van onze boot zal en moet veranderen. Wij hebben op diverse plaatsen prijs gevraagd om alle kussens opnieuw te overtrekken. Wij kozen daarbij een stof, dat niet teveel onderhoud vergt en heel modieus is. Bijpassend koos Petra voor een mooie kleur van gordijnen, dubbel om niet te vlug te verschijnen. Er moeten ook nog twee sfeervolle verlichtingen gekozen worden. Kortom, het ganse interieur van onze boot zal dan af zijn.Het houtwerk en de zeilen zijn o.k. Dat spatzeilen werden van de boot afgehaald en hangen nu op zolder om na een stevige borstel-partij terug ingewreven te worden met een soort melkachtige vloeistof, die ze waterdicht moet houden. Eén van de dekken zou moeten geschilderd worden. Gangboorden en achterdek worden geschilderd plus alle plaatsen waar nodig is, zoals dat heet. Een klein stukje nieuwe plaat moet op de kiel komen ter hoogte van zithoek en kombuis. We denken daarbij om de werf Carron in Zelzate in te schakelen. Dichtbij en uit ervaring, heb ik van bevriende binnenschippers gehoord, een werf die betrouwbaar werk aflevert. Misschien indien de kosten niet te veel zijn, en indien nodig, worden alle anodes vernieuwd. In maart 2008 komt er een algemeen nazicht van de motor door een Daf-specialist. De jaarlijkse klusjes zoals het vervangen van de filters en andere olie worden sowieso gedaan. Al deze kosten zullen gespreid worden over twee jaar en het schilderwerk neem ikzelf voor mijn rekening. Ook het naaiwerk van alle gordijnen wordt een werkje voor Petra en haar vriendin Monique. Enkel de kussens worden overtrokken door een firma uit Lokeren, omdat het toch wel een werkje is dat voldoende kennis vergt. En dan de werf Carron, die moet mij een prijs bezorgen om de boot in- en uit het water te nemen plus de plaat aan te brengen, waarna ze in de antifouling wordt gezet. In April zou alles achter de rug moeten zijn. Duimen maar !
Wij zitten momenteel met extreem hoog water. Via de media worden we rond de oren geslingerd met peilmerken en hoogwatermerken. Wat is de geschiedenis er achter en hoe is het historisch gegroeid. In 1684 worden er een aantal stenen in diverse sluizen vastgezet. Deze stenen komen overeen met het zomervloedniveau van het IJ en bedroeg toen ongeveer negen voet en vijf duim (2,67689m). Momenteel zijn er in Nederland ongeveer 35.000 zulke punten die als referentiepunt dienen bij hoogwatertoestanden. Tussen 1885 en 1894 werden alle peilschalen aangepast, zeg maar gecorrigeerd. Toen werd het AP ingevoerd, het Amsterdamse Peil. Iedere 10 jaar worden alle peilpunten gecheckt. Van de oude stenen schiet slechts één steen over. Die ganse sluis werd dan ook als monument opgenomen in de reeds vele bestaande nautische monumenten en helemaal hersteld. Zeg wat je wil over onze noorderburen, maar op dat vlak liggen ze jaren voorop.Dit baanbrekende werk loont zich, want er is niemand in Europa zo bezorgd om de invloed van het water op het land. Kijk maar naar de dijken, naar de sluizen, naar de waterkeringen. Nederland is nog altijd top in de wereld.En gisteravond loonde het zich weer. Enkel in Nederland was er praktisch geen schade. Alles was tot in de puntjes voorbereid. De waterkeringen werkten perfect. Het was de 2° hoogste waterstand ooit gemeten, NAP 350 (normaal amsterdams peil). Een N.W.wind gepaard gaande met hevige regenbuien en bovendien sprintij erbij, maakten dat de anders betrekkelijk makke Noordzee nu golven vertoonde van 10m en zelfs meer. Natuur is wat het is, en de kracht van wind gecombineerd met water is vrijwel niet te stuiten. Onder den Dam in Amsterdam op een 22 meter hoge heipaal werd met een bronzen bout het NAP verzekerd. Het ligt 1,43 m boven het NAP
Iemand die zich Chris noemt - heeft via mijn blog gemeld dat hij deze zomer een jachtje vanuit Friesland naar Antwerpen voer. Kwam je toen uit Leeuwarden via de randmeren in de maand september ? Heb toen iemand tegengekomen met een occasie- kruiser +/- 10/11m witte bovenkant en bruine onderkant of omgekeerd. Is het deze boot ? Groetjes om me via blog of mailtje te antwoorden. Oostvaarder
Kondens, vocht kortom is DE vijand van een stalen boot. Het voorkomen is één van de bezigheden van iedere stalen booteigenaar. Je hebt mensen die hun ganse boot overdekken. Anderen zeggen dan weer dat dit niet goed is, aangezien je zo de kondens opsluit. Daar is iets van. Andere oplossingen dan maar. En zo kwamen enkelen onder ons op het idee om alle ramen af te plakken met een soort zilverfolie. Deze isolatie geeft niet alleen meer warmte en is geluidswerend, maar vooral vochtwerend. Veel minder vocht binnenin, en daar gaat het om. Behalve dat wij de ganse boot afgeplakt hebben, hebben wij ook alle resterende dranken en beddegerief van de boot afgenomen. Hij is nu volledig winterklaar, op de boiler na. Deze moet nog geledigd worden. Watertank is dit al, en de fueltank is barstensvol tegen...., jawel de kondens binnenin de tanks. Overal, in het toilet en de aflopen waar nog water zou kunnen staan, is er een geut antivries gegoten. Het moest maar eens winteren !
'k Was gisteren op het kerkhof om er het graf van mijn ouders wat op te kuisen en hen een bloemetje te geven. Telkens ik daar kom, gaat er een film van mijn jeugd voorbij. Hoe 't was ! Het beeld van mijn vader is bij mij nog altijd levendig. Gek eigenlijk, want de goede man is reeds 32 jaar dood. Daarentegen is mijn moeder veel later gestorven, doch had ik met haar niet dezelfde affiniteit als met onze pa, zoals ik hem altijd noemde. We waren wat je noemt een voetbal familie, mijn grootvader behoorde tot de stichters van Racing Lokeren. Dezelfde man was ook mijn peter. Hem, heb ik nauwelijks gekend, want hij overleed zeer vroeg. Racing had toen ook een atletiek-afdeling waarvoor mijn opa hem bijzonder interesseerde. Het zou de beste Lokerse atletiekgeneratie worden ooit, met als kopstuk Oscar Van Rumst. Mijn grootvader was enorm geïnteresseerd in de loper Van Rumst. Hij sponserde hem regelmatig, omdat Oscar toen de buitenlandse reizen niet zelf kon betalen. Samen gingen ze overal, tot in Zwitserland toe. Voor die tijd niet zo veel voorkomend. Opa Alfons was overal waar Oscar liep. Toen diens carrière er op zat, was er voor Fons ook verder niets interessant meer aan. Hij ging nog wel naar het voetbal, maar dat was maar tijdverdrijf. Later zouden zijn zoons de fakkel overnemen. Mijn vader werd secretaris bij Racing en zijn broer werd voorzitter bij Standaard Lokeren. Het waren geanimeerde gesprekken op familie bijeenkomsten, al waren die schaars. We gingen samen naar het voetbal. Dan was het feest voor hem. Hij met zijn zoon op de tribune, meer moest dat niet zijn. Toen ik na zijn overlijden op 8 november 1975, alleen naar het voetbal moest, was er bij mij niet meer dezelfde spanning. Ik miste mijne maat naast mij. Enkele jaren nadien stopte ik ook met naar de Sporting te gaan. Nu er overal in de Lokerse winkelramen foto's te zien zijn over 100 jaar voetbal, kwam deze week mijn vader weer helder voor de geest, temeer daar ik hem herkende op een paar foto's van vroeger. Nu gisteren stond ik voor zijn graf, en dacht na wat hij nu over het voetbal zou denken en of hij nu nog zo uitgelaten zou doen. Waarschijnlijk niet pa, want de binding is weg. Er lopen nu elf profs op het veld, en zoals Aloïs Derijckere, destijds manager bij Sporting Lokeren het altijd verwoorde, "profs, ze zijn maar één keer prof per maand en dat is op de laatste dag, als er betaald wordt. En gelijk had ie. 'k Ben stilletjes naar huis gewandeld, en altijd kwam hij mij voor de geest, Hubert, mijne pa, volgende maand, den 8° - 32 jaar dood. Drie dagen vroeger op 5 november wordt mijn kleinzoon, onze Wout negen jaar. Misschien, heel misschien zal hij later dezelfde verhalen vertellen aan zijn kinderen. Wie weet !
Met de vrije vrijdagen, waarvan ik dankzij het tijdskrediet-systeem, kan genieten momenteel krijgt mijn bootje een extra dagje onderhoud. Zo wordt er aan het interieur gewerkt en komen er tegen volgend jaar nieuwe overtrekken voor de kussens plus nieuwe gordijnen. Petra is dan bijgevolg ook bezig met prijzen te vergelijken van stoffen en stoffeerders. Daarenboven staat er een algemeen motoronderhoud volgend jaar maart gepland en wordt de "Enya" voorzien van een digitaal televisietoestel. Ieder systeem wordt gescreend en wat de beste prijs/kwaliteits verhouding heeft, zal gekocht worden. Last but not least voorzie ik momenteel mijn bootje van een soort zilverfolie voor de vensters te kleven, wat niet alleen warmte- en geluidsisolerend is, maar vooral zorgt voor veel minder condensvocht binnenin het schip. Je kan merken dat we ook tijdens de winter niet stilzitten. Voor volgend jaar plannen we terug een grote reis, twee à drie weken Nederland of Frankrijk, staat nog niet vast plus ook een aantal week-end reisjes. Ook zullen we meerdere week-ends verblijven op ons bootje, vooral om ze in top-vorm te houden. Den dré begint inderdaad minder en minder te werken en meer en meer op zijn bootje te zitten. Heb ik gelijk of heb ik gelijk ?
Ik plan een uitgebreid artikel over "Staf Mazout", de voor mij meest kleurrijke figuur uit de binnenvaartwereld. Een man naar mijn hart, zoals er minder en minder rond lopen. Jammer, heel jammer. Wie uit dit wereldje leest mijn blogje en weet mij, via mail of een berichtje op deze blog mij verder te informeren over onze "Staf".
Dat men aan de binnenvaart en haar schippers een tekort aan innovatieve ideeën verwijt, blijkt al lang een fabeltje. Eens te meer werpt een ex-binnenschipper het over een andere boeg, om even in de scheepsterminologie te blijven. Ooit van estuaire vaart gehoord ? Omdat er al lang een vraag vanuit Zeebrugge bestaat om de vaarweg naar de haven vanuit het binnenland te vergroten, blijkt de estuaire vaart of de vaart langsheen de binnenkusten een oplossing voor het probleem. Het echtpaar Patrick Hermans en Chris Troch gingen immers verder op hun instinct en lieten een estuair containerschip "Deseo" bouwen. Het casco werd gebouwd in Oekraïne (Astrakhan). Eens het casco klaar werd het naar Antwerpen op kaai 138 bij GSP Projects afgeleverd, waar het verder zal afgewerkt worden. De "Deseo" zal in februari 2008 in de vaart komen op het traject Zeebrugge-Antwerpen via Vlissingen. Bovendien is er nog een tweede schip in aanbouw, de "Amberes". De "Deseo" werd versterkt gebouwd volledig volgens de nieuwste normen. Niet enkel 700 ton staal werd er meer gebruikt dan gewoonlijk, ook de kimkielen werden versterkt en slingerkielen aangebracht. Automatisch wordt zeewater weggepompt tegen 400 kuub per uur, eventueel te vermeerderen met reservepompen van 500 kuub p. u. Alle veiligheidsvoorschriften werden in acht genomen, zoals alle buitendeuren zijn zeedeuren, sponningen en glas alles volgens de voorgeschreven normen. Er werd ook een subsidie verleend door het Vlaamse Gewest. Enkele details voor de liefhebbers : het schip is 110m lang en 17,10m breed op 4m diepgang bij volle belading. Die volle belading is 450 TEU* in zes lagen. De "Deseo" wordt aangedreven door twee Mitsubishi's V12 van 1.300 pk met twee contraroterende* roerpropellers. Er werden ook twee boegschroeven* ingebouwd (700 en 550 pk). De ingebouwde genratoren zijn geschikt voor aanboordname van 100 reefercontainers*. Bovendien is de bestaande navigatie aangevuld met DRC marifoon, zeeradar. Twee automatische reddingsvlotten en een MOB-boot* vervolledigen de outfit van dit estuair containerschip. De afbouw gebeurt onder het Bureau Veritas-toezicht. Ook qua personeel is er het één en ander veranderd. Zo moet de "Deseo" practisch twee bemanningen hebben, beide kapiteins moeten patent voor Kustwateren bezitten. Bij hogere golven dan 1,75m mag het schip niet uitvaren. Twee gelijke woningen aan boord met slaapgelegenheid tot 14 personen, met dan ook de mogelijkheid om eventueel "stagiairs mee te nemen. Kortom, we verwachten de "Deseo" spoedig in de vaart en wensen aan de familie hem veel geluk. *TEU = internationale afkorting voor een 20 voet container (6,10m x 2,40m x 2,60m). *contraroterend = één schroef draait rechts, één schroef links. *boegschroeven = schroef vooraan het schip dat zowel links, als rechts draait, en daarmee het schip met de neus links of rechts kan duwen. *reefercontainers : frigo- en/of vriescontainers. *MOB-boot = "man over board - boot, reddingsbootje dat altijd zelfoprichtend is, ook wanneer het omgekeerd in het water komt.
Van onze noorderburen doen allerlei legenden en moppen de ronde in Vlaanderen, maar...landgenoten, troost, ook in Nederland worden er talloze moppen en grollen over ons verteld. We staan dus op dat gebied quitte. En, er zijn er een paar goeie bij. Misschien vertel ik er een paar nog wel eens. Ik ben toch wel versteld wanneer ik zie hoeveel andere mensen er op mijn blog komen, en vanwaar die interesse, of betreft het verloren gelopen pc'ers. Behalve 1 Chinees en 1 Togolees behoren de meeste tot de E.U. Behalve het gros Vlamingen, is de teller tot op heden tot 629 Nederlanders gekomen. Natuurlijk heb ik in de loop der jaren ook veel van deze mensen persoonlijk leren kennen. Bij deze bezoekjes verwees ik hen telkens naar mijn blog. De laatste jaren breng ik telkens mijn verlof door in Nederland, omdat je nu éénmaal met een boot nergens beter bent. Vooral Frylan spreekt mij erg aan, en ik ben fier te mogen zeggen dat ik er een paar vrienden voor het leven tel. Akkrum in de eerste plaats, waar wij ons echt thuisvoelen, Langweer leerde ik recent kennen. Maar ook vergeten dorpjes zoals Zwaagwesteinde, Blokzijl, Westergeest, Sneek (it gès, een industrieterrein waar je als watersporter niet weet waar je eerst moet kijken) Terhorne en Joure. De Friezen hebben de naam om gesloten te zijn, en gedeeltelijk is dit ook wel zo, wanneer je hen vergelijkt met ons, zuiderlingen. En toch, éénmaal ze je beter kennen ontdooien ze snel, en klopt hun hart voor jou. We kijken nu al uit naar ons volgend bezoek. Dertien Duitsers en 12 Amerikanen bezochten mijn blog, ook 7 Engelsen en 6 Fransen, 4 Letzeburgers en 3 Spanjaarden en 2 Zwitsers. De rest waren diverse nationaliteiten, verloren gelopen zeg maar.
Alvorens in te pakken en de terugreis aan te vatten, gingen we vandaag de laatste drie stadjes bezoeken. Spello, Montefalco en Bevagna. We deden eerst Montefalco aan, gekend om zijn wijnen. Voor we het stadje binnenreden vielen ons inderdaad de talrijke wijngaarden op, waar de blauwe druiven met grote trossen nog op het veld stonden te rijpen. Het stadje op zich had niet zo veel te bieden en alles draaide er inderdaad rond de wijn. Aan iedere winkel had je dan ook een wijnautomaat, die bij inworp van 0,50 een bekertje wijn tevoorschijn haalde. Vroeger kon bij de boer gratis proeven, deze methode zal waarschijnlijk meer lonend zijn. Een paar Amerikanen stonden voor mij te wauwelen hoe goed ze dit wel vonden. Bah, wijn uit een kartonnen bekertje ! Maar ja, Amerikanen blijken nu éénmaal weinig smaak te hebben. Bij een mooie winkel van fijn tafellinnen, staan er op de tafel drie flessen montefalco. Ik gok om dezelfde wijnen te kopen in een winkel. Tenslotte zo'n chique zaak zal wel geen tweedehands wijntjes op z'n tafel zetten. We kopen 12 flessen van drie verschillende Montefalco wijnen. Montefalco = berg der valken. De H. Clara van Montefalco is nog zo'n legende, leefde in de 13° eeuw, men onderzocht na haar dood haar hart en vond op het hart een kruis ??? Paus Leo XIII verklaarde haar heilig. We verlaten het wijndorp op de middag en rijden onder een schitterende zon naar Bevagna om een stukje te eten. Aan de mooie stadspoort van Bevagna lonkt een onooglijk restaurantje. We eten in het rustige dorp buiten. Goedkoop en lekker, meer moet dat niet zijn. We drinken een wijntje uit Montefalco. Het dorpje ligt er doods en verlaten bij. 't Is rond éénen en de meeste italianen houden het rond die uur zeer rustig. Het restaurantje is ondertussen volgelopen met italiaanse "voyageurs" die voor het eten nog gauw wat nota's nemen. Na de koffie slenteren we door het dorpje naar onze auto die we achterlieten op een grote parking. We zetten de deuren wat open en rijden onze eerste kilometers met open ramen, richting Spello. Spello, het destijdse Romeinse Hispellum is één van Italië's best bewaarde steden. Het beschikt over een middeleeuws centrum en is opgebouwd tegen de flank van de Monte Subasio. Enkele omwallingen en stadsmuren, alsook het amfitheater herinneren aan de Romeinse tijd. Verschillende kerken zoals overal in de buurt uit de 13° eeuw verkeren in prachtstaat., We verlaten Spello langs één van de twee overgebleven stadspoorten Porte Venere en de Porta dell'Arce. Spello is een agrarisch gebied gebleven. 't Is precies die kleinschaligheid die het zo mooi maakt.
Tweehonderd achtenvijftig meter boven de zeespiegel, honderd achtentwintig vierkante meter groot, dat is de nummer vier in grootte qua Ialiaanse meren, gelegen ten westen van Perugia. Enkel het Garda-,Maggiore- en het Como meer zijn groter. Het wordt gevoed door enkele kleine riviertjes die er in uitmonden en door de regen. Drie eilandjes zijn er in het meer : Isola Maggiore, Minore en Polvese. In 217 v.c. lokte Hannibal ( je weet wel, de man die de alpen overtrok met olifanten), de Romeinen in een hinderlaag nabij het meer. Het meer op zich is vrij ondiep (ca. 4m.). Rond het meer, een aantal kleinere dorpen, die leven van toerisme in de maanden juli/augustus. Buiten deze maanden is het er doods. Wij lagen er op het strand met 5 mensen. Buiten onszelf enkel italiaanse vrouwen, die verdwaasd keken vanwaar die gekke toeristen wel kwamen. Het bekendste stadje aan het meer is Castiglione del Lago met een versterkt kasteel gebouwd zoals de ganse regio in de 13° eeuw (1247), wij bezochten het kasteel met de typische vierkante torens, waarvan de hoogste 30m is. Wij bezochten Castiglione del Lago met het kasteel 's ochtends, terwijl we 's middags heerlijk aten op een terrasje buiten. Daarna kwam het meer en het strand aan de beurt. We reden 's avonds met tegenzin naar huis, met 25° en een schitterende zon boven ons verlieten we het meer richting Fracciola Selvatica.
De laatste tijd ontvang ik verrassend veel reacties vanuit Nederland op mijn blogberichten.
Speciaal voor dhr en mevr. Johannes en Gerry de Hoop uit Zwaagwesteinde, waarbij ik het geluk had hen te leren kennen als twee fijne mensen. Ik ben, samen met Petra heel blij nog iets van jullie te horen en wensen voor u beide het allerbeste.
Ook voor de hr. K. Dronkers, ex. schipper uit Bergen op Zoom - het blijft ook mijn bedoeling, behalve mijn eigen "avonturen" met de ms enya, ook andere nieuwsjes uit de binnenvaart mee te geven in mijn blog.
In ieder geval is het voor mij van grote betekenis persoonlijk mensen te kunnen raken met mijn schrijfsels, in de positieve zin. Dat geeft me veel meer voldoening dan de quota die mij gegeven wordt op basis van het aantal bezoekers.
Fijne mensen, bedankt, altijd welkom, zowel op de blog, als via de mail ! Petra & André
Gubbio, is en blijft voor mij DE OPENBARING van Umbrië. Gebouwd tegen de steile helling van de Monte Ingino werd het weer klimwerk. Boven bleek onze klimpartij de moeite waard. Het Palazzo dei Consili uit 1332 is een prachtig gebouw dat een impressionante indruk naliet. Het herbergt momenteel het archeologisch museum. Het werd ontworpen door Matteo Gattapone, behorend tot de groten van zijn tijd. De vensters en het portaal zijn het werk van Angelo de Orvieto. Het museum herbergt als belangrijke stukken, de Iguvinische tafelen, waarvan 7 stuks nog in het oude Umbrische-Etruskische schrift zijn en de rest in het Umbrisch-Latijns. Recht tegenover staat het Palazzo Pretorio. Verdere Palazzo's zijn het mooie Palazzo del Capitano del Popolo, de volkstribuun zeg maar, uit de 13° eeuw. Het Palazzo Ducale met zijn mooie binnentuin uit de 15° eeuw is een verademing in de binnenstad. Verder nog een aantal kerken die een bezoek meer dan waard zijn, practisch allemaal uit de 13° eeuw, een gouden eeuw waarin Gubbio tot zeer grote bloei kwam. San Giovanni, San Agostino, de Dom, San Francesco met werkelijk prachtige absissen. Verder nog uit 8° eeuw San Pietro. Ik ben al bang dat ik er nog een paar vergeet. Tot slot bovenop de berg Ingino de basiliek van de H. Ubaldus, patroonsheilige van de stad en het grote Romeinse theater uit de 1° eeuw. Deze provinciestad telt ongeveer 32.500 inwoners en is ca 565 km² groot. Persoonlijk vond ik het de mooiste stad die ik bezocht, met als bijkomend gemak de compactheid van de stad. Alle opgesomde palazzo's en chiesa's bevonden zich op loopafstand, meestal bergop. Dat we 's avonds doodop waren van al dat moois hoeft geen uitleg. Wij vielen dan ook meteen na eten achterover en sliepen de vredige slaap, zoals dat heet. Morgen denken wij het Lago Transimeno, ook een jeugdherinnering van Petra, die heel vertrouwd is met deze streek. Zij verbleef er, gedurende haar jeugd, ieder jaar weer. Eens zien, wat nog rest !
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ex-bevrachter van binnenschepen, nu met pensioen.
Ik ben geboren op 31/07/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooreerst mijn bootje Enya, en alles wat ook maar te maken heeft met H2O..
Sinds 25/11/2008 met pensioen, een soms onbekende zee van tijd die op me afkomt - met vrouwtje Petra wat wandelen, en skieën ieder jaar in Seefeld, Oostenrijks stadje waar we getrouwd zijn - in de zomer spenderen we onze vrije tijd sowieso aan ons bootje
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
M/S ENYA
mijn bootje is een Gruno 38E Royal van bouwjaar 2000, is 12m lang en 3,80m breed met een diepgang van 1,10m en een doorvaarthoogte van 4,25/3,60m en een gewicht van 12,5 ton - de motor is een 6 cylinder IVECO van 120 pk met een verbruik van ca. 4 liter/uur. Een watertank en fueltank van elk 500 liter en een vuilwatertank van 200 liter. De boot heeft een buitenbesturing met boeg- en hekschroef, automatische piloot en gps/plotter. Herschilderd op de werf in 2011, zowel boven als onder de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst. Zijn geboorteplaats is Zoutkamp in Friesland.
De motor is een 6 cylinder dieselmotor IVECO type 8065M12.01, met een verbruik van ca. 4 liter per uur, en komt uit de Milanese fabriek (It.) en draagt als matricuulnummer 0587975. Rustig draaiend en bedrijfszeker, zo wordt de motor omschreven in de onafhankelijke testen. Met in de nabijheid van mijn ligplaats, Spanjeveer op de Moervaart, is er een Europees hoofdverdeler en onderhoudscentrum van IVECO, gelegen aan de Vliegtuiglaan in Gent. Ook dat is makkelijk.
Wij hebben in onze boot geopteerd voor een dinette i.p.v. een tweede slaapkamer, aangezien wij voor meer dan 95% ons tweetjes varen. Ruim om te eten, en voorzien van talrijke bergplaatsen, waarbij alles binnen handbereik ligt, is het in blanke eik uitgevoerd en met een blauwe stoffering, een lust voor het oog.
Het kombuis betekent ook soms het "hart" van de Bourgondische Vlaming. Wanner er gekookt wordt aan boord, is het nuttig om te beschikken over een degelijk uitgeruste keuken. Met twee ijskasten, een magnetron en een vier-pits gasvuur, dampkap en verluchting via een dakvenster, is ook onze keuken voldoende gewapend om "de hongerigen te spijzen".
Het salon is en blijft de plaats bij uitstek in het schip. Gezien de geringe oppervlakte die een boot biedt, is het de pleisterplaats om televisie te kijken of radio te luisteren. Lezend, makkelijk achterover leunend in een zetel vliegen de avonden zo voorbij.
"De natte cel" noemt men het toilet- was- en douchegedeelte in een pleziervaartuig. Je kan aannemen dat ook de mechaniek een aardig stukje vertegenwoordigd is in dit gedeelte van de boot. Pompen, vermalers en verwarmingselementen zijn er in vertegenwoordigd. Met de huidige verstrengde wetgeving is ook de vuilwatertank verbonden aan de lozende installaties.
Ieder mens heeft slaap nodig. Dus is de uitrusting van een slaapkamer bijzonder. Immers een goede matras waarborgt een goede nachtrust. Met de vele bergplaatsen vindt de kledij er ook zijn plaats. Onze slaapkamer biedt nog iets extra wat we bij vorige bootjes niet hadden. Een venster achteraan waar je bij 't opstaan nog een blik kan werpen over het rustige of onrustige water. Mooi toch !
Wanneer hier een lichtje aanslaat of er een geluidje biept, is er "iets". Behalve de snelheid in km/u of in zeemijlen/u, de diepte in meter of in voet, beschikt de stuurstand ook over een elektronisch kompas, aangevuld met gps/plotter en een stuurautomaat, er is er op dit electronisch plateau ook plaats voor een boeg- en hekschroef en een electrische ankerwinch. Bij de "gewone" meters vervolledigen een voltmeter, temperatuurmeter, oliedrukmeter, toerenteller met aangegeven aantal draaiuren van de motor en een stand van de tanks aan boord. Alles is overzichtelijk geplaatst, zodat bij het minste onheil snel kan worden ingegrepen.
Historiek van mijn vorige bootjes :
El Verde : spitsgatkottertje 9,30m lang en 3,20m breed en 0,85m diepgang, motor Indenor 50 pk, van Peugeot origine met bouwjaar 1970, gebouwd door Jachtwerf Oost in Akkrum. Bootje werd verkocht (2007) aan onze inmiddels zeer goede vrienden Karel en Leon, Karel is ook geregeld gastschrijver op mijn blog. In 2010 verkochten Karel en Leon de El Verde verder aan een koppel uit Izegem. Zij herdoopten het terug in Griffioen, wat de naam was van het bootje toen we er allebei op verliefd werden in het verre, maar mooie Akkrum.
Enya : Super Lauwersmeerkruiser - 11,40m lang en 3,40m breed met diepgang van 1,00m - gewicht 12 ton - motor : DAF 575 - bouwjaar 1983 op Lauwersmeer - werf in Westergeest. Was een miskoop, maar dat gebeurd overal wel eens. Het bootje werd omgeruild met mijn huidige Gruno Royal 38'.
Enya : Gruno Royal 38 - bouwjaar 2000 - 12m lengte, 3,80 breed en diepgang van 1,10m - gewicht 12 ton - motor IVECO 125 pk - 6 cylinder gebouwd op Gruno werf in Zoutkamp. Ongelofelijk wendbaar, dankzij boeg- en hekschroef, stille, zuinige motor, weinige uren gedraaid bij aankoop en zowel het interieur als buiten goed in orde. Boot werd in 2011 herschilderd, zowel onderwaterschip als boven de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst en de motor volledig nagezien.
Toen we elkaar zagen op 16.09.10 wist ik niet eens dat zo'n studierichting als I.W. bestond. Ik heb ondertussen al wat gegrasduint op internet en er over gelezen. Lang niet zo'n makkelijke materie, maar ik denk dat jij dat aankan ! Ik hoop zeker dat we van tijd tot tijd de gelegendheid hebben om met elkaar een babbeltje te doen. Dat zou super zijn. Jammer van die verloren tijd, want die halen we nooit meer in ! opa
Hi Pa,
Ikke nog eens. JIJ staat nu op internet op een blog. Iets wat je nooit gekend hebt, maar je zou het zeker interessant gevonden hebben, al was het maar om je postzegelverzameling aan te dikken. Ons ma zou het maar "brol" gevonden hebben. De band tussen ons was altijd sterk, omdat we zoveel op elkaar leken. Telkens ik bij u sta, daar op die kille plaats mis ik je nog altijd. 'k Heb al een nieuw plantje gekweekt om het andere te vervangen bij u. 'k Breng het wel eens als we alleen zijn. U en ik ! Rust zacht. Onze kleinen.
Dat een getijderivier geen gewone rivier is, ondervond de duitse schipper van de "Anta" nog maar eens toen hij, na vruchteloze pogingen, om aan te meren bij grintboer Staf Beerens in Zele, er niet in slaagde zijn schip (een 80 x 8,20m) vast te maken aan de steiger van het grintbedrijf.
't Is me wat, schoonmoeders ! Niet iedereen in 't leven kan vertellen dat z'n schoonmoeder jonger is dan hemzelf. En toch, ze zijn niet altijd hoe men ze afschildert. Eigenlijk zijn er meer voor-dan nadelen. Ergens over spreken, over gelijk welk onderwerp, levert geen problemen op, want men kan rustig een babbeltje slaan over mensen en dingen die door beiden gekend en/of bekend zijn. Bemoeiziek, zegt men. Daar heb ik, eerlijk gezegd nog nooit last van gehad. Ze is iemand die bescheiden op de achtergrond kan blijven, behulpzaam is waar het kan, en...op de koop toe nog kan blozen ook, wanneer het moet. Een glaasje lust ze af en toe ook wel, en gezelligheid kent er geen grenzen.Kortom, ne crême van een mens. Iemand zoals men die zich wenst.
Alvorens in te pakken en de terugreis aan te vatten, gingen we vandaag de laatste drie stadjes bezoeken. Spello, Montefalco en Bevagna. We deden eerst Montefalco aan, gekend om zijn wijnen. Voor we het stadje binnenreden vielen ons inderdaad de talrijke wijngaarden op, waar de blauwe druiven met grote trossen nog op het veld stonden te rijpen. Het stadje op zich had niet zo veel te bieden en alles draaide er inderdaad rond de wijn. Aan iedere winkel had je dan ook een wijnautomaat, die bij inworp van 0,50 een bekertje wijn tevoorschijn haalde. Vroeger kon bij de boer gratis proeven, deze methode zal waarschijnlijk meer lonend zijn. Een paar Amerikanen stonden voor mij te wauwelen hoe goed ze dit wel vonden. Bah, wijn uit een kartonnen bekertje ! Maar ja, Amerikanen blijken nu éénmaal weinig smaak te hebben.
Tweehonderd achtenvijftig meter boven de zeespiegel, honderd achtentwintig vierkante meter groot, dat is de nummer vier in grootte qua Ialiaanse meren, gelegen ten westen van Perugia. Enkel het Garda-,Maggiore- en het Como meer zijn groter. Het wordt gevoed door enkele kleine riviertjes die er in uitmonden en door de regen. Drie eilandjes zijn er in het meer : Isola Maggiore, Minore en Polvese.
Gubbio, is en blijft voor mij DE OPENBARING van Umbrië. Gebouwd tegen de steile helling van de Monte Ingino werd het weer klimwerk. Boven bleek onze klimpartij de moeite waard. Het Palazzo dei Consili uit 1332 is een prachtig gebouw dat een impressionante indruk naliet. Het herbergt momenteel het archeologisch museum. Het werd ontworpen door Matteo Gattapone, behorend tot de groten van zijn tijd. De vensters en het portaal zijn het werk van Angelo de Orvieto. Het museum herbergt als belangrijke stukken, de Iguvinische tafelen, waarvan 7 stuks nog in het oude Umbrische-Etruskische schrift zijn en de rest in het Umbrisch-Latijns. Recht tegenover staat het Palazzo Pretorio. Verdere Palazzo's zijn het mooie Palazzo del Capitano del Popolo, de volkstribuun zeg maar, uit de 13° eeuw. Het Palazzo Ducale met zijn mooie binnentuin uit de 15° eeuw is een verademing in de binnenstad. 
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
