varende senioren over bootjes, varen en nog andere dingen !
25-10-2007
Winterwerken.
Met de vrije vrijdagen, waarvan ik dankzij het tijdskrediet-systeem, kan genieten momenteel krijgt mijn bootje een extra dagje onderhoud. Zo wordt er aan het interieur gewerkt en komen er tegen volgend jaar nieuwe overtrekken voor de kussens plus nieuwe gordijnen. Petra is dan bijgevolg ook bezig met prijzen te vergelijken van stoffen en stoffeerders. Daarenboven staat er een algemeen motoronderhoud volgend jaar maart gepland en wordt de "Enya" voorzien van een digitaal televisietoestel. Ieder systeem wordt gescreend en wat de beste prijs/kwaliteits verhouding heeft, zal gekocht worden. Last but not least voorzie ik momenteel mijn bootje van een soort zilverfolie voor de vensters te kleven, wat niet alleen warmte- en geluidsisolerend is, maar vooral zorgt voor veel minder condensvocht binnenin het schip. Je kan merken dat we ook tijdens de winter niet stilzitten. Voor volgend jaar plannen we terug een grote reis, twee à drie weken Nederland of Frankrijk, staat nog niet vast plus ook een aantal week-end reisjes. Ook zullen we meerdere week-ends verblijven op ons bootje, vooral om ze in top-vorm te houden. Den dré begint inderdaad minder en minder te werken en meer en meer op zijn bootje te zitten. Heb ik gelijk of heb ik gelijk ?
Ik plan een uitgebreid artikel over "Staf Mazout", de voor mij meest kleurrijke figuur uit de binnenvaartwereld. Een man naar mijn hart, zoals er minder en minder rond lopen. Jammer, heel jammer. Wie uit dit wereldje leest mijn blogje en weet mij, via mail of een berichtje op deze blog mij verder te informeren over onze "Staf".
Dat men aan de binnenvaart en haar schippers een tekort aan innovatieve ideeën verwijt, blijkt al lang een fabeltje. Eens te meer werpt een ex-binnenschipper het over een andere boeg, om even in de scheepsterminologie te blijven. Ooit van estuaire vaart gehoord ? Omdat er al lang een vraag vanuit Zeebrugge bestaat om de vaarweg naar de haven vanuit het binnenland te vergroten, blijkt de estuaire vaart of de vaart langsheen de binnenkusten een oplossing voor het probleem. Het echtpaar Patrick Hermans en Chris Troch gingen immers verder op hun instinct en lieten een estuair containerschip "Deseo" bouwen. Het casco werd gebouwd in Oekraïne (Astrakhan). Eens het casco klaar werd het naar Antwerpen op kaai 138 bij GSP Projects afgeleverd, waar het verder zal afgewerkt worden. De "Deseo" zal in februari 2008 in de vaart komen op het traject Zeebrugge-Antwerpen via Vlissingen. Bovendien is er nog een tweede schip in aanbouw, de "Amberes". De "Deseo" werd versterkt gebouwd volledig volgens de nieuwste normen. Niet enkel 700 ton staal werd er meer gebruikt dan gewoonlijk, ook de kimkielen werden versterkt en slingerkielen aangebracht. Automatisch wordt zeewater weggepompt tegen 400 kuub per uur, eventueel te vermeerderen met reservepompen van 500 kuub p. u. Alle veiligheidsvoorschriften werden in acht genomen, zoals alle buitendeuren zijn zeedeuren, sponningen en glas alles volgens de voorgeschreven normen. Er werd ook een subsidie verleend door het Vlaamse Gewest. Enkele details voor de liefhebbers : het schip is 110m lang en 17,10m breed op 4m diepgang bij volle belading. Die volle belading is 450 TEU* in zes lagen. De "Deseo" wordt aangedreven door twee Mitsubishi's V12 van 1.300 pk met twee contraroterende* roerpropellers. Er werden ook twee boegschroeven* ingebouwd (700 en 550 pk). De ingebouwde genratoren zijn geschikt voor aanboordname van 100 reefercontainers*. Bovendien is de bestaande navigatie aangevuld met DRC marifoon, zeeradar. Twee automatische reddingsvlotten en een MOB-boot* vervolledigen de outfit van dit estuair containerschip. De afbouw gebeurt onder het Bureau Veritas-toezicht. Ook qua personeel is er het één en ander veranderd. Zo moet de "Deseo" practisch twee bemanningen hebben, beide kapiteins moeten patent voor Kustwateren bezitten. Bij hogere golven dan 1,75m mag het schip niet uitvaren. Twee gelijke woningen aan boord met slaapgelegenheid tot 14 personen, met dan ook de mogelijkheid om eventueel "stagiairs mee te nemen. Kortom, we verwachten de "Deseo" spoedig in de vaart en wensen aan de familie hem veel geluk. *TEU = internationale afkorting voor een 20 voet container (6,10m x 2,40m x 2,60m). *contraroterend = één schroef draait rechts, één schroef links. *boegschroeven = schroef vooraan het schip dat zowel links, als rechts draait, en daarmee het schip met de neus links of rechts kan duwen. *reefercontainers : frigo- en/of vriescontainers. *MOB-boot = "man over board - boot, reddingsbootje dat altijd zelfoprichtend is, ook wanneer het omgekeerd in het water komt.
Van onze noorderburen doen allerlei legenden en moppen de ronde in Vlaanderen, maar...landgenoten, troost, ook in Nederland worden er talloze moppen en grollen over ons verteld. We staan dus op dat gebied quitte. En, er zijn er een paar goeie bij. Misschien vertel ik er een paar nog wel eens. Ik ben toch wel versteld wanneer ik zie hoeveel andere mensen er op mijn blog komen, en vanwaar die interesse, of betreft het verloren gelopen pc'ers. Behalve 1 Chinees en 1 Togolees behoren de meeste tot de E.U. Behalve het gros Vlamingen, is de teller tot op heden tot 629 Nederlanders gekomen. Natuurlijk heb ik in de loop der jaren ook veel van deze mensen persoonlijk leren kennen. Bij deze bezoekjes verwees ik hen telkens naar mijn blog. De laatste jaren breng ik telkens mijn verlof door in Nederland, omdat je nu éénmaal met een boot nergens beter bent. Vooral Frylan spreekt mij erg aan, en ik ben fier te mogen zeggen dat ik er een paar vrienden voor het leven tel. Akkrum in de eerste plaats, waar wij ons echt thuisvoelen, Langweer leerde ik recent kennen. Maar ook vergeten dorpjes zoals Zwaagwesteinde, Blokzijl, Westergeest, Sneek (it gès, een industrieterrein waar je als watersporter niet weet waar je eerst moet kijken) Terhorne en Joure. De Friezen hebben de naam om gesloten te zijn, en gedeeltelijk is dit ook wel zo, wanneer je hen vergelijkt met ons, zuiderlingen. En toch, éénmaal ze je beter kennen ontdooien ze snel, en klopt hun hart voor jou. We kijken nu al uit naar ons volgend bezoek. Dertien Duitsers en 12 Amerikanen bezochten mijn blog, ook 7 Engelsen en 6 Fransen, 4 Letzeburgers en 3 Spanjaarden en 2 Zwitsers. De rest waren diverse nationaliteiten, verloren gelopen zeg maar.
Alvorens in te pakken en de terugreis aan te vatten, gingen we vandaag de laatste drie stadjes bezoeken. Spello, Montefalco en Bevagna. We deden eerst Montefalco aan, gekend om zijn wijnen. Voor we het stadje binnenreden vielen ons inderdaad de talrijke wijngaarden op, waar de blauwe druiven met grote trossen nog op het veld stonden te rijpen. Het stadje op zich had niet zo veel te bieden en alles draaide er inderdaad rond de wijn. Aan iedere winkel had je dan ook een wijnautomaat, die bij inworp van 0,50 een bekertje wijn tevoorschijn haalde. Vroeger kon bij de boer gratis proeven, deze methode zal waarschijnlijk meer lonend zijn. Een paar Amerikanen stonden voor mij te wauwelen hoe goed ze dit wel vonden. Bah, wijn uit een kartonnen bekertje ! Maar ja, Amerikanen blijken nu éénmaal weinig smaak te hebben. Bij een mooie winkel van fijn tafellinnen, staan er op de tafel drie flessen montefalco. Ik gok om dezelfde wijnen te kopen in een winkel. Tenslotte zo'n chique zaak zal wel geen tweedehands wijntjes op z'n tafel zetten. We kopen 12 flessen van drie verschillende Montefalco wijnen. Montefalco = berg der valken. De H. Clara van Montefalco is nog zo'n legende, leefde in de 13° eeuw, men onderzocht na haar dood haar hart en vond op het hart een kruis ??? Paus Leo XIII verklaarde haar heilig. We verlaten het wijndorp op de middag en rijden onder een schitterende zon naar Bevagna om een stukje te eten. Aan de mooie stadspoort van Bevagna lonkt een onooglijk restaurantje. We eten in het rustige dorp buiten. Goedkoop en lekker, meer moet dat niet zijn. We drinken een wijntje uit Montefalco. Het dorpje ligt er doods en verlaten bij. 't Is rond éénen en de meeste italianen houden het rond die uur zeer rustig. Het restaurantje is ondertussen volgelopen met italiaanse "voyageurs" die voor het eten nog gauw wat nota's nemen. Na de koffie slenteren we door het dorpje naar onze auto die we achterlieten op een grote parking. We zetten de deuren wat open en rijden onze eerste kilometers met open ramen, richting Spello. Spello, het destijdse Romeinse Hispellum is één van Italië's best bewaarde steden. Het beschikt over een middeleeuws centrum en is opgebouwd tegen de flank van de Monte Subasio. Enkele omwallingen en stadsmuren, alsook het amfitheater herinneren aan de Romeinse tijd. Verschillende kerken zoals overal in de buurt uit de 13° eeuw verkeren in prachtstaat., We verlaten Spello langs één van de twee overgebleven stadspoorten Porte Venere en de Porta dell'Arce. Spello is een agrarisch gebied gebleven. 't Is precies die kleinschaligheid die het zo mooi maakt.
Tweehonderd achtenvijftig meter boven de zeespiegel, honderd achtentwintig vierkante meter groot, dat is de nummer vier in grootte qua Ialiaanse meren, gelegen ten westen van Perugia. Enkel het Garda-,Maggiore- en het Como meer zijn groter. Het wordt gevoed door enkele kleine riviertjes die er in uitmonden en door de regen. Drie eilandjes zijn er in het meer : Isola Maggiore, Minore en Polvese. In 217 v.c. lokte Hannibal ( je weet wel, de man die de alpen overtrok met olifanten), de Romeinen in een hinderlaag nabij het meer. Het meer op zich is vrij ondiep (ca. 4m.). Rond het meer, een aantal kleinere dorpen, die leven van toerisme in de maanden juli/augustus. Buiten deze maanden is het er doods. Wij lagen er op het strand met 5 mensen. Buiten onszelf enkel italiaanse vrouwen, die verdwaasd keken vanwaar die gekke toeristen wel kwamen. Het bekendste stadje aan het meer is Castiglione del Lago met een versterkt kasteel gebouwd zoals de ganse regio in de 13° eeuw (1247), wij bezochten het kasteel met de typische vierkante torens, waarvan de hoogste 30m is. Wij bezochten Castiglione del Lago met het kasteel 's ochtends, terwijl we 's middags heerlijk aten op een terrasje buiten. Daarna kwam het meer en het strand aan de beurt. We reden 's avonds met tegenzin naar huis, met 25° en een schitterende zon boven ons verlieten we het meer richting Fracciola Selvatica.
De laatste tijd ontvang ik verrassend veel reacties vanuit Nederland op mijn blogberichten.
Speciaal voor dhr en mevr. Johannes en Gerry de Hoop uit Zwaagwesteinde, waarbij ik het geluk had hen te leren kennen als twee fijne mensen. Ik ben, samen met Petra heel blij nog iets van jullie te horen en wensen voor u beide het allerbeste.
Ook voor de hr. K. Dronkers, ex. schipper uit Bergen op Zoom - het blijft ook mijn bedoeling, behalve mijn eigen "avonturen" met de ms enya, ook andere nieuwsjes uit de binnenvaart mee te geven in mijn blog.
In ieder geval is het voor mij van grote betekenis persoonlijk mensen te kunnen raken met mijn schrijfsels, in de positieve zin. Dat geeft me veel meer voldoening dan de quota die mij gegeven wordt op basis van het aantal bezoekers.
Fijne mensen, bedankt, altijd welkom, zowel op de blog, als via de mail ! Petra & André
Gubbio, is en blijft voor mij DE OPENBARING van Umbrië. Gebouwd tegen de steile helling van de Monte Ingino werd het weer klimwerk. Boven bleek onze klimpartij de moeite waard. Het Palazzo dei Consili uit 1332 is een prachtig gebouw dat een impressionante indruk naliet. Het herbergt momenteel het archeologisch museum. Het werd ontworpen door Matteo Gattapone, behorend tot de groten van zijn tijd. De vensters en het portaal zijn het werk van Angelo de Orvieto. Het museum herbergt als belangrijke stukken, de Iguvinische tafelen, waarvan 7 stuks nog in het oude Umbrische-Etruskische schrift zijn en de rest in het Umbrisch-Latijns. Recht tegenover staat het Palazzo Pretorio. Verdere Palazzo's zijn het mooie Palazzo del Capitano del Popolo, de volkstribuun zeg maar, uit de 13° eeuw. Het Palazzo Ducale met zijn mooie binnentuin uit de 15° eeuw is een verademing in de binnenstad. Verder nog een aantal kerken die een bezoek meer dan waard zijn, practisch allemaal uit de 13° eeuw, een gouden eeuw waarin Gubbio tot zeer grote bloei kwam. San Giovanni, San Agostino, de Dom, San Francesco met werkelijk prachtige absissen. Verder nog uit 8° eeuw San Pietro. Ik ben al bang dat ik er nog een paar vergeet. Tot slot bovenop de berg Ingino de basiliek van de H. Ubaldus, patroonsheilige van de stad en het grote Romeinse theater uit de 1° eeuw. Deze provinciestad telt ongeveer 32.500 inwoners en is ca 565 km² groot. Persoonlijk vond ik het de mooiste stad die ik bezocht, met als bijkomend gemak de compactheid van de stad. Alle opgesomde palazzo's en chiesa's bevonden zich op loopafstand, meestal bergop. Dat we 's avonds doodop waren van al dat moois hoeft geen uitleg. Wij vielen dan ook meteen na eten achterover en sliepen de vredige slaap, zoals dat heet. Morgen denken wij het Lago Transimeno, ook een jeugdherinnering van Petra, die heel vertrouwd is met deze streek. Zij verbleef er, gedurende haar jeugd, ieder jaar weer. Eens zien, wat nog rest !
Vijf jaar geleden wist niemand wat het was. Toen er iemand mij kwam vertellen wat ik kon en mocht, was ik meteen gewonnen voor het idee. Immers, één vijfde minder werken leek mij na 44 jaar arbeid een geschikte inleiding tot dat "zalige nietsdoen" wat pensioen heet, maar waar tegenover ik nog altijd een beetje angstig en huiverig sta. Niet om dat zalige nietsdoen op zich, wel om het feit, wat doe ik een ganse dag met mijn tijd. Toen ik tussen mijn ex-collega's-miliciens stond, en zag dat ik één van de weinigen was die nog altijd werkte, was ik opgelucht. Zeker toen ik de verschrikkelijke verhalen hoorde, waarmee deze mensen zich een ganse dag bezighouden. Een beetje langer slapen, de gazet lezen, eten maken en een beetje slapen, daarna televisie kijken en terug eten maken. Nou, dacht ik, wanneer ik dit tot aan de kist moet doen, ik zag het gewoon niet zitten. Maar...... er is mijn bootje gelukkig. Die zal er zeker beter van worden. Nu vrijdag wordt mijn eerste vrije vrijdag, een testcase zeg maar. Ik heb al voldoende plannen klaarliggen om dit jaar alle vrije vijdagen nuttig te gebruiken. En volgend jaar zal dat precies zo zijn. Ook het feit, dat ik die dagen in een versnelling lager zal kunnen doen, spreekt me aan. Stress wordt een woord dat ik probeer te bannen uit mijn woordenboekje. Ook wat meer tijd voor mijn pc en mijn blogje. Alles blijft hier zonder pretentie, maar ik zou graag nog iets leren i.v.m. foto's en muziek zetten op mijn blog, waar ik nu een volslagen leek in ben. Ook het sportieve ben ik niet vergeten. Mijn verleden als sportieve jongeling (hm,hm...) komt weer naar boven. Dus mijn koersfiets wordt weer klaargemaakt en mijn sportschoenen komen uit de kast. Een nieuwe zwembroek past terug en jawel, tijd om te wandelen is ook terug van weggeweest. U ziet het, genieten voor mij, en hopende nog heeeeeeeeeeeeeeeeeel lang. Ad Multos Anos, zegt men. Dat is hier zeker van toepassing.
Centraal in Italië ligt Umbrië, met daarin de provincie Perugia met de gelijknamige stad als hoofdstad, gelegen z.o. van Florence en n.o. van de hoofdstad Rome. Met 162.500 inwonders behoord Perugia zowat tot de middelgrote Italiaanse steden.Niet zo ver van de Tiber gelegen, 493 m. boven de zeespiegel, met een oppervlakte van 449 km², barst Perugia van de kerken en de musea. Genoeg om een dag te vullen, het Duomo San Lorenzo, de chiesa San Pietro uit de 16° eeuw, samen met de Basilica San Domenico uit 1394. Op weg naar de chiesa San Bernardino nog gauw de prachtige fontein uit 1270 gefotografeerd, de "Fontana Maggiore" die zijn water krijgt van één van de aquaducten. Verder keken we onze ogen uit in het nationale museum voor archeologie. Historisch zeer interessante stad met één nadeel, telkens ik in een grootstad kom, valt het me op hoe vuil het er wel is. Maar, algemeen is dit bij alle grote steden zo. We verlaten de stad met achter ons de befaamde poort "Porta Augusta" een Etruskische poort met Romeinse elementen er in verwerkt. Morgen komen de kleinere steden zoals Gubbio en Spello aan bod en het Lago Transimeno. Benieuwd hoe het daar is gesteld.
'k Heb niet direct over Umbrië geschreven, en wel met opzet. Deze fantastische streek in Italië, is een bezoek overwaard.Geschiedkundig, zou ik zeggen een must. Op gebied van natuur een sterke aanrader. De foto hierbij was het zicht dat we hadden vanuit onze kamer. We reden die vrijdagmorgen om 04.00 uur van huis weg, richting Fratticiola Selvatica, een onooglijk dorpje ergens verloren tussen Assisië en Perugia, in de nabijheid van het Lago Transimeno, één van Italiës grootste meren. Tussenin, in de nabijheid van Milaan, 940 km. ver en nog 450 km. te gaan gingen we overnachten. "Casa di Alice" was de naam, rustig gelegen in de omgeving van de nieuwe aanloopwegen naar diverse autostrades in Busto Garolfo, onder de rook van Milaan. 's Anderendaags, reden we verder naar onze bestemming.We kwamen 's middags aan en werden er verwelkomd door onze gastheren Loredana en Tim. Een belg gehuwd met een Italiaaanse, een adres trouwens dat we ontdekten via het programma "Vlaanderen Vakantieland". De eerste dag werd een rustdag, met veel platte rust en een zwempartijtje. De volgende dag, maandag, kondigde zich zonnig aan. Rond de 26° warm en een lichte frisse bries. Meer is er niet nodig om steden te bezoeken Als eerste stond Assisi, stad van Franciscus op het programma. Prachtig gerestaureerd, na de aardbeving van enkele jaren geleden. Diverse kerken met prachtige fresco's. Vermoeiend dat wel, want we eindigden bovenop de Rocca Maggiore, hoogste punt van Assisi, tevens de plaats waar een schitterend bouwwerk uit de 14° eeuw staat. Vanaf deze site is het zicht over Assisi, fabelachtig mooi.
Morgennacht vertrek ik naar één van Italië's mooiste streken. Iedereen heeft tegenwoordig de mond vol over Toscane en nauwelijks iemand, behalve Gene Bervoets verleden week, die vertelde hoe mooi Umbrië wel is. Met steden in de nabijheid zoals Assisi en Perugia gaan we een weekje genieten van al dat moois. Nu de grote toeristenstroom voorbij is, is het werkelijk genieten. Reeds enkele jaren proberen we of voor het "seizoen" of er na op vakantie te gaan. De mensen die voor jou zorgen hebben meer tijd, de druk op de wegen is minder, en de stress bij onszelf is totaal weg. Ook op de waterwegen is die grote druk dan weg. Dit is voor mij dan toch telkens een rare gewaarwording, temeer daar ik vele jaren steeds gebonden ben geweest aan verlof nemen gedurende de grote twee maanden. Neem daarbij de goede vooruitzichten, beginnend met vanaf october 4/5 arbeid, en dat geeft een gevoel van bevrijding, iets dat meer dan waarschijnlijk te maken heeft met ouderdom en minder met omstandigheden. Maar goed, het is er, en het geeft een fijn gevoel !
Het zeeschip : "De Republica di Genova" staat weer recht. In mijn blog van 8/3/2007 meldde ik dat het schip kapseisde in het Verrebroekdok. Vandaag werd voorlopig het schip rechtgezet, het zal in Antwerpen verder een voorlopige reparatie krijgen en dan verder naar een andere werf gaan om een volledige refit te krijgen. In welke werf is tot op heden nog niet gekend. Waarschijnlijk wordt het wel een derde-wereld land dat goedkope krachten kan leveren.
Kort samen gevat : we vaarden gedurende 47 uur, 424,2 km ver, met 16 sluizen. Een gemiddelde van 9,03 km/uur. Het verbruik kon ik moeilijk nagaan omdat ik niet wist hoevel brandstof er verbruikt is gedurende het verblijf op/en het transport naar de werf, maar ik houd het rond 4,5 ltr/uur.
We hebben ook in Terneuzen heel goed geslapen. Voor vandaag staat de laatste en kortste trip naar onze club op het programma. 't Is ruim halftien als we uit ons nestje rollen en met slaperige oogjes aan de ontbijttafel zitten. Ik maak voor mezelf spek klaar, met een boterhammetje er bij smaakt het voortreffelijk. Na het ontbijt doe ik nog een babbeltje met de havenmeester en een buurman. Beiden blijken me te kennen en zijn oud-spitsenschippers. De tijd van de beurs wordt weer bovengehaald en Petra maant me aan om te vertrekken. Lachend nemen we ons drieën afscheid van elkaar. We zwaaien tot afscheid, en gooien los op weg naar Mendonk. Eens op het kanaal Gent-Terneuzen vaar ik achter een zeeschip met thuishaven Yerseke, een hopperzuiger. Bij de nieuwe draaibrug krijgt hij voorrang en ik mag er niet achter. De brug sluit en via marifoon verneem ik dat ik de andere kant opmoet. Als ik hem voorbijvaar wat verder is hij al aan 't werken. Ophoging van het industriegebied rond de Axelse Sassing. Van ver zie ik de koeltoren, die de hoek markeert van de moervaart. Ik ga volle snelheid over het kanaal en ben nu op de moervaart. Mijn eerste reis met de "enya" loopt ten einde. Wanneer ik de knalgroene brug zie van Spanjeveer, zie ik al beweging. Robert en François staan al klaar om een touwtje aan te nemen. Ik zwaai op een hoger toerental en kom keurig tussen mijn twee buurmannen uit. Een paar minuten later houd de motor op met brommen, we zijn nu echt thuis. 't Was fantastisch, maar te kort. 's Avonds in de zetel kijken we beide naar de foto's genomen onderweg en genieten er van. "Wanneer zijn we weer weg," vraagt mijn maatje. Ook zij heeft de smaak te pakken. "We zullen eerst nog wat werken," merk ik droog op. We kijken elkaar triestig aan en denken beiden hetzelfde. Wanneer winnen we nu eens met de lotto ?
't Was nog maar eens een mooie zonnige dag, weliswaar met een ruimende wind. We werden terug wakker door het zonnetje dat door ons slaapkamer raampje priemde. 't Zou een dag worden, waar mijn maatje Petra niet zo naar uitkeek. Het zou een lange dag worden naar Terneuzen toe. We begonnen met het Hollands Diep eventjes na achten, mooi groot water waar alles rustig scheen. De meeste mensen waren aan de slag en de scholen waren bezig. Dikke toeristen waren we, om zo maar buiten het seizoen een paar dagjes te varen. Het drukke Moerdijk groeit ieder jaar, elk jaar ook krijg ik meer offertes te verwerken, met lading in Moerdijk. Eens daar voorbij komen we in de buurt van Willemstad, de mooie jachthaven waar we al eens verbleven. Een jachthaven met zeer weinig passanten plaatsen, een ziekte die meerdere Nederlandse, maar ook Vlaamse jachthavens schijnt te treffen. De watersport zit nu éénmaal in de lift. Daarom deze oproep tot de Vlaamse overheid : "slacht de kip met de gouden eieren niet", of men wijkt terug massaal uit naar Nederland, zoals weleer. Over de grens wordt inderdaad gekeken naar de vele potentiële Vlaamse klanten. De Krammer en de Volkerak sluizen zijn echte professionele sluizen complexen , gescheiden binnenvaart en pleziervaart sluizen. Dit is top in de watersport. Ook de begeleiding van de watersport en de scheepvaart in het algemeen gebeurt hier op een correcte, maar vriendelijke manier. Al dient er gezegd te worden dat er de laatste jaren veel ten goede is veranderd in Vlaanderen. Via het Zijpe, het Mastgat en de Keeten komen we op de Oosterschelde, bekend bij zeer veel landgenoten als duikstek. Vanaf Stavenisse kiezen we kant voor Wemeldinge, waar vroeger ook een sluis was, nu afgebroken. Geen noemenswaardige moeilijkheden en we lopen met onze bruingebrande smoeltjes het kanaal naar Hansweert binnen. In Hansweert zijn er twee sluizen en we mogen na enig wachten de bakboord sluis binnen. Eens buiten de sluis is het water anders, veel onrustiger. Mijn maatje kijkt bezorgd. Na een lange woelige overtocht zien we de pijpen van Dow Chemical in de verte, ooit in verre tijden de sponsor van Sporting Lokeren. De gouden tijden van het grote SPORTING met de gouden L-L-L voorlijn, Lato - Lubanski - Larsen. Wat een weelde, geen vergelijk meer met het huidige Lokerse clubje.We draaien en draaien maar tot we eindelijk in het zicht van de sluizen komen. 't Is kwart voor zes als we ons melden voor de oostsluis in Terneuzen. We moeten heel lang wachten, ik lig naast een 135m schip " de mission" heet hij en is gemaakt in Roemenië. Met een grote tonnemaat van 3.875 ton naast me voel ik me safe in de sluis, de man komt bij mij en begint een praatje. Wat ga je doen, als je uit de sluis komt, vraagt hij. Het muurtje omlopen, zeg ik en overnachten in Terneuzen. Prima, zegt hij en roept de sluis op en zegt : laat de kleine maar eerst, daarna kom ik. Fier als een gieter lopen we de sluis uit, het grote beest achter me mindert snelheid en volgt me op afstand. Eén keer het muurtje voorbij, het handje omhoog en komt het grote beest op snelheid. Ik minder de snelheid, en kijk vol verwondering naar het mooie beest, dat zoooooooooo mooi glijd door het water. Verdorie, wat is dat mooi, zo'n 135 meterschip. Ikzelf glijd met mijn 11,50m schip verder en leg rond half acht aan in Terneuzen. Verschil moet er zijn, nietwaar ! 's Avonds eten we op de pier, niet al te best, moet ik zeggen. Het zicht over de rede van Terneuzen, maakt veel goed.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ex-bevrachter van binnenschepen, nu met pensioen.
Ik ben geboren op 31/07/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooreerst mijn bootje Enya, en alles wat ook maar te maken heeft met H2O..
Sinds 25/11/2008 met pensioen, een soms onbekende zee van tijd die op me afkomt - met vrouwtje Petra wat wandelen, en skieën ieder jaar in Seefeld, Oostenrijks stadje waar we getrouwd zijn - in de zomer spenderen we onze vrije tijd sowieso aan ons bootje
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
M/S ENYA
mijn bootje is een Gruno 38E Royal van bouwjaar 2000, is 12m lang en 3,80m breed met een diepgang van 1,10m en een doorvaarthoogte van 4,25/3,60m en een gewicht van 12,5 ton - de motor is een 6 cylinder IVECO van 120 pk met een verbruik van ca. 4 liter/uur. Een watertank en fueltank van elk 500 liter en een vuilwatertank van 200 liter. De boot heeft een buitenbesturing met boeg- en hekschroef, automatische piloot en gps/plotter. Herschilderd op de werf in 2011, zowel boven als onder de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst. Zijn geboorteplaats is Zoutkamp in Friesland.
De motor is een 6 cylinder dieselmotor IVECO type 8065M12.01, met een verbruik van ca. 4 liter per uur, en komt uit de Milanese fabriek (It.) en draagt als matricuulnummer 0587975. Rustig draaiend en bedrijfszeker, zo wordt de motor omschreven in de onafhankelijke testen. Met in de nabijheid van mijn ligplaats, Spanjeveer op de Moervaart, is er een Europees hoofdverdeler en onderhoudscentrum van IVECO, gelegen aan de Vliegtuiglaan in Gent. Ook dat is makkelijk.
Wij hebben in onze boot geopteerd voor een dinette i.p.v. een tweede slaapkamer, aangezien wij voor meer dan 95% ons tweetjes varen. Ruim om te eten, en voorzien van talrijke bergplaatsen, waarbij alles binnen handbereik ligt, is het in blanke eik uitgevoerd en met een blauwe stoffering, een lust voor het oog.
Het kombuis betekent ook soms het "hart" van de Bourgondische Vlaming. Wanner er gekookt wordt aan boord, is het nuttig om te beschikken over een degelijk uitgeruste keuken. Met twee ijskasten, een magnetron en een vier-pits gasvuur, dampkap en verluchting via een dakvenster, is ook onze keuken voldoende gewapend om "de hongerigen te spijzen".
Het salon is en blijft de plaats bij uitstek in het schip. Gezien de geringe oppervlakte die een boot biedt, is het de pleisterplaats om televisie te kijken of radio te luisteren. Lezend, makkelijk achterover leunend in een zetel vliegen de avonden zo voorbij.
"De natte cel" noemt men het toilet- was- en douchegedeelte in een pleziervaartuig. Je kan aannemen dat ook de mechaniek een aardig stukje vertegenwoordigd is in dit gedeelte van de boot. Pompen, vermalers en verwarmingselementen zijn er in vertegenwoordigd. Met de huidige verstrengde wetgeving is ook de vuilwatertank verbonden aan de lozende installaties.
Ieder mens heeft slaap nodig. Dus is de uitrusting van een slaapkamer bijzonder. Immers een goede matras waarborgt een goede nachtrust. Met de vele bergplaatsen vindt de kledij er ook zijn plaats. Onze slaapkamer biedt nog iets extra wat we bij vorige bootjes niet hadden. Een venster achteraan waar je bij 't opstaan nog een blik kan werpen over het rustige of onrustige water. Mooi toch !
Wanneer hier een lichtje aanslaat of er een geluidje biept, is er "iets". Behalve de snelheid in km/u of in zeemijlen/u, de diepte in meter of in voet, beschikt de stuurstand ook over een elektronisch kompas, aangevuld met gps/plotter en een stuurautomaat, er is er op dit electronisch plateau ook plaats voor een boeg- en hekschroef en een electrische ankerwinch. Bij de "gewone" meters vervolledigen een voltmeter, temperatuurmeter, oliedrukmeter, toerenteller met aangegeven aantal draaiuren van de motor en een stand van de tanks aan boord. Alles is overzichtelijk geplaatst, zodat bij het minste onheil snel kan worden ingegrepen.
Historiek van mijn vorige bootjes :
El Verde : spitsgatkottertje 9,30m lang en 3,20m breed en 0,85m diepgang, motor Indenor 50 pk, van Peugeot origine met bouwjaar 1970, gebouwd door Jachtwerf Oost in Akkrum. Bootje werd verkocht (2007) aan onze inmiddels zeer goede vrienden Karel en Leon, Karel is ook geregeld gastschrijver op mijn blog. In 2010 verkochten Karel en Leon de El Verde verder aan een koppel uit Izegem. Zij herdoopten het terug in Griffioen, wat de naam was van het bootje toen we er allebei op verliefd werden in het verre, maar mooie Akkrum.
Enya : Super Lauwersmeerkruiser - 11,40m lang en 3,40m breed met diepgang van 1,00m - gewicht 12 ton - motor : DAF 575 - bouwjaar 1983 op Lauwersmeer - werf in Westergeest. Was een miskoop, maar dat gebeurd overal wel eens. Het bootje werd omgeruild met mijn huidige Gruno Royal 38'.
Enya : Gruno Royal 38 - bouwjaar 2000 - 12m lengte, 3,80 breed en diepgang van 1,10m - gewicht 12 ton - motor IVECO 125 pk - 6 cylinder gebouwd op Gruno werf in Zoutkamp. Ongelofelijk wendbaar, dankzij boeg- en hekschroef, stille, zuinige motor, weinige uren gedraaid bij aankoop en zowel het interieur als buiten goed in orde. Boot werd in 2011 herschilderd, zowel onderwaterschip als boven de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst en de motor volledig nagezien.
Toen we elkaar zagen op 16.09.10 wist ik niet eens dat zo'n studierichting als I.W. bestond. Ik heb ondertussen al wat gegrasduint op internet en er over gelezen. Lang niet zo'n makkelijke materie, maar ik denk dat jij dat aankan ! Ik hoop zeker dat we van tijd tot tijd de gelegendheid hebben om met elkaar een babbeltje te doen. Dat zou super zijn. Jammer van die verloren tijd, want die halen we nooit meer in ! opa
Hi Pa,
Ikke nog eens. JIJ staat nu op internet op een blog. Iets wat je nooit gekend hebt, maar je zou het zeker interessant gevonden hebben, al was het maar om je postzegelverzameling aan te dikken. Ons ma zou het maar "brol" gevonden hebben. De band tussen ons was altijd sterk, omdat we zoveel op elkaar leken. Telkens ik bij u sta, daar op die kille plaats mis ik je nog altijd. 'k Heb al een nieuw plantje gekweekt om het andere te vervangen bij u. 'k Breng het wel eens als we alleen zijn. U en ik ! Rust zacht. Onze kleinen.
Alvorens in te pakken en de terugreis aan te vatten, gingen we vandaag de laatste drie stadjes bezoeken. Spello, Montefalco en Bevagna. We deden eerst Montefalco aan, gekend om zijn wijnen. Voor we het stadje binnenreden vielen ons inderdaad de talrijke wijngaarden op, waar de blauwe druiven met grote trossen nog op het veld stonden te rijpen. Het stadje op zich had niet zo veel te bieden en alles draaide er inderdaad rond de wijn. Aan iedere winkel had je dan ook een wijnautomaat, die bij inworp van 0,50 een bekertje wijn tevoorschijn haalde. Vroeger kon bij de boer gratis proeven, deze methode zal waarschijnlijk meer lonend zijn. Een paar Amerikanen stonden voor mij te wauwelen hoe goed ze dit wel vonden. Bah, wijn uit een kartonnen bekertje ! Maar ja, Amerikanen blijken nu éénmaal weinig smaak te hebben.
Tweehonderd achtenvijftig meter boven de zeespiegel, honderd achtentwintig vierkante meter groot, dat is de nummer vier in grootte qua Ialiaanse meren, gelegen ten westen van Perugia. Enkel het Garda-,Maggiore- en het Como meer zijn groter. Het wordt gevoed door enkele kleine riviertjes die er in uitmonden en door de regen. Drie eilandjes zijn er in het meer : Isola Maggiore, Minore en Polvese.
Gubbio, is en blijft voor mij DE OPENBARING van Umbrië. Gebouwd tegen de steile helling van de Monte Ingino werd het weer klimwerk. Boven bleek onze klimpartij de moeite waard. Het Palazzo dei Consili uit 1332 is een prachtig gebouw dat een impressionante indruk naliet. Het herbergt momenteel het archeologisch museum. Het werd ontworpen door Matteo Gattapone, behorend tot de groten van zijn tijd. De vensters en het portaal zijn het werk van Angelo de Orvieto. Het museum herbergt als belangrijke stukken, de Iguvinische tafelen, waarvan 7 stuks nog in het oude Umbrische-Etruskische schrift zijn en de rest in het Umbrisch-Latijns. Recht tegenover staat het Palazzo Pretorio. Verdere Palazzo's zijn het mooie Palazzo del Capitano del Popolo, de volkstribuun zeg maar, uit de 13° eeuw. Het Palazzo Ducale met zijn mooie binnentuin uit de 15° eeuw is een verademing in de binnenstad. 
Centraal in Italië ligt Umbrië, met daarin de provincie Perugia met de gelijknamige stad als hoofdstad, gelegen z.o. van Florence en n.o. van de hoofdstad Rome. Met 162.500 inwonders behoord Perugia zowat tot de middelgrote Italiaanse steden.Niet zo ver van de Tiber gelegen, 493 m. boven de zeespiegel, met een oppervlakte van 449 km², barst Perugia van de kerken en de musea.
'k Heb niet direct over Umbrië geschreven, en wel met opzet. Deze fantastische streek in Italië, is een bezoek overwaard.Geschiedkundig, zou ik zeggen een must. Op gebied van natuur een sterke aanrader. De foto hierbij was het zicht dat we hadden vanuit onze kamer.
We hebben ook in Terneuzen heel goed geslapen. Voor vandaag staat de laatste en kortste trip naar onze club op het programma. 't Is ruim halftien als we uit ons nestje rollen en met slaperige oogjes aan de ontbijttafel zitten. Ik maak voor mezelf spek klaar, met een boterhammetje er bij smaakt het voortreffelijk. Na het ontbijt doe ik nog een babbeltje met de havenmeester en een buurman. Beiden blijken me te kennen en zijn oud-spitsenschippers. De tijd van de beurs wordt weer bovengehaald en Petra maant me aan om te vertrekken. Lachend nemen we ons drieën afscheid van elkaar.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
