varende senioren over bootjes, varen en nog andere dingen !
06-09-2007
De Dag Der Overtochten.
't Was nog maar eens een mooie zonnige dag, weliswaar met een ruimende wind. We werden terug wakker door het zonnetje dat door ons slaapkamer raampje priemde. 't Zou een dag worden, waar mijn maatje Petra niet zo naar uitkeek. Het zou een lange dag worden naar Terneuzen toe. We begonnen met het Hollands Diep eventjes na achten, mooi groot water waar alles rustig scheen. De meeste mensen waren aan de slag en de scholen waren bezig. Dikke toeristen waren we, om zo maar buiten het seizoen een paar dagjes te varen. Het drukke Moerdijk groeit ieder jaar, elk jaar ook krijg ik meer offertes te verwerken, met lading in Moerdijk. Eens daar voorbij komen we in de buurt van Willemstad, de mooie jachthaven waar we al eens verbleven. Een jachthaven met zeer weinig passanten plaatsen, een ziekte die meerdere Nederlandse, maar ook Vlaamse jachthavens schijnt te treffen. De watersport zit nu éénmaal in de lift. Daarom deze oproep tot de Vlaamse overheid : "slacht de kip met de gouden eieren niet", of men wijkt terug massaal uit naar Nederland, zoals weleer. Over de grens wordt inderdaad gekeken naar de vele potentiële Vlaamse klanten. De Krammer en de Volkerak sluizen zijn echte professionele sluizen complexen , gescheiden binnenvaart en pleziervaart sluizen. Dit is top in de watersport. Ook de begeleiding van de watersport en de scheepvaart in het algemeen gebeurt hier op een correcte, maar vriendelijke manier. Al dient er gezegd te worden dat er de laatste jaren veel ten goede is veranderd in Vlaanderen. Via het Zijpe, het Mastgat en de Keeten komen we op de Oosterschelde, bekend bij zeer veel landgenoten als duikstek. Vanaf Stavenisse kiezen we kant voor Wemeldinge, waar vroeger ook een sluis was, nu afgebroken. Geen noemenswaardige moeilijkheden en we lopen met onze bruingebrande smoeltjes het kanaal naar Hansweert binnen. In Hansweert zijn er twee sluizen en we mogen na enig wachten de bakboord sluis binnen. Eens buiten de sluis is het water anders, veel onrustiger. Mijn maatje kijkt bezorgd. Na een lange woelige overtocht zien we de pijpen van Dow Chemical in de verte, ooit in verre tijden de sponsor van Sporting Lokeren. De gouden tijden van het grote SPORTING met de gouden L-L-L voorlijn, Lato - Lubanski - Larsen. Wat een weelde, geen vergelijk meer met het huidige Lokerse clubje.We draaien en draaien maar tot we eindelijk in het zicht van de sluizen komen. 't Is kwart voor zes als we ons melden voor de oostsluis in Terneuzen. We moeten heel lang wachten, ik lig naast een 135m schip " de mission" heet hij en is gemaakt in Roemenië. Met een grote tonnemaat van 3.875 ton naast me voel ik me safe in de sluis, de man komt bij mij en begint een praatje. Wat ga je doen, als je uit de sluis komt, vraagt hij. Het muurtje omlopen, zeg ik en overnachten in Terneuzen. Prima, zegt hij en roept de sluis op en zegt : laat de kleine maar eerst, daarna kom ik. Fier als een gieter lopen we de sluis uit, het grote beest achter me mindert snelheid en volgt me op afstand. Eén keer het muurtje voorbij, het handje omhoog en komt het grote beest op snelheid. Ik minder de snelheid, en kijk vol verwondering naar het mooie beest, dat zoooooooooo mooi glijd door het water. Verdorie, wat is dat mooi, zo'n 135 meterschip. Ikzelf glijd met mijn 11,50m schip verder en leg rond half acht aan in Terneuzen. Verschil moet er zijn, nietwaar ! 's Avonds eten we op de pier, niet al te best, moet ik zeggen. Het zicht over de rede van Terneuzen, maakt veel goed.
Reacties op bericht (0)
Over mijzelf
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ex-bevrachter van binnenschepen, nu met pensioen.
Ik ben geboren op 31/07/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooreerst mijn bootje Enya, en alles wat ook maar te maken heeft met H2O..
Sinds 25/11/2008 met pensioen, een soms onbekende zee van tijd die op me afkomt - met vrouwtje Petra wat wandelen, en skieën ieder jaar in Seefeld, Oostenrijks stadje waar we getrouwd zijn - in de zomer spenderen we onze vrije tijd sowieso aan ons bootje
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
M/S ENYA
mijn bootje is een Gruno 38E Royal van bouwjaar 2000, is 12m lang en 3,80m breed met een diepgang van 1,10m en een doorvaarthoogte van 4,25/3,60m en een gewicht van 12,5 ton - de motor is een 6 cylinder IVECO van 120 pk met een verbruik van ca. 4 liter/uur. Een watertank en fueltank van elk 500 liter en een vuilwatertank van 200 liter. De boot heeft een buitenbesturing met boeg- en hekschroef, automatische piloot en gps/plotter. Herschilderd op de werf in 2011, zowel boven als onder de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst. Zijn geboorteplaats is Zoutkamp in Friesland.
De motor is een 6 cylinder dieselmotor IVECO type 8065M12.01, met een verbruik van ca. 4 liter per uur, en komt uit de Milanese fabriek (It.) en draagt als matricuulnummer 0587975. Rustig draaiend en bedrijfszeker, zo wordt de motor omschreven in de onafhankelijke testen. Met in de nabijheid van mijn ligplaats, Spanjeveer op de Moervaart, is er een Europees hoofdverdeler en onderhoudscentrum van IVECO, gelegen aan de Vliegtuiglaan in Gent. Ook dat is makkelijk.
Wij hebben in onze boot geopteerd voor een dinette i.p.v. een tweede slaapkamer, aangezien wij voor meer dan 95% ons tweetjes varen. Ruim om te eten, en voorzien van talrijke bergplaatsen, waarbij alles binnen handbereik ligt, is het in blanke eik uitgevoerd en met een blauwe stoffering, een lust voor het oog.
Het kombuis betekent ook soms het "hart" van de Bourgondische Vlaming. Wanner er gekookt wordt aan boord, is het nuttig om te beschikken over een degelijk uitgeruste keuken. Met twee ijskasten, een magnetron en een vier-pits gasvuur, dampkap en verluchting via een dakvenster, is ook onze keuken voldoende gewapend om "de hongerigen te spijzen".
Het salon is en blijft de plaats bij uitstek in het schip. Gezien de geringe oppervlakte die een boot biedt, is het de pleisterplaats om televisie te kijken of radio te luisteren. Lezend, makkelijk achterover leunend in een zetel vliegen de avonden zo voorbij.
"De natte cel" noemt men het toilet- was- en douchegedeelte in een pleziervaartuig. Je kan aannemen dat ook de mechaniek een aardig stukje vertegenwoordigd is in dit gedeelte van de boot. Pompen, vermalers en verwarmingselementen zijn er in vertegenwoordigd. Met de huidige verstrengde wetgeving is ook de vuilwatertank verbonden aan de lozende installaties.
Ieder mens heeft slaap nodig. Dus is de uitrusting van een slaapkamer bijzonder. Immers een goede matras waarborgt een goede nachtrust. Met de vele bergplaatsen vindt de kledij er ook zijn plaats. Onze slaapkamer biedt nog iets extra wat we bij vorige bootjes niet hadden. Een venster achteraan waar je bij 't opstaan nog een blik kan werpen over het rustige of onrustige water. Mooi toch !
Wanneer hier een lichtje aanslaat of er een geluidje biept, is er "iets". Behalve de snelheid in km/u of in zeemijlen/u, de diepte in meter of in voet, beschikt de stuurstand ook over een elektronisch kompas, aangevuld met gps/plotter en een stuurautomaat, er is er op dit electronisch plateau ook plaats voor een boeg- en hekschroef en een electrische ankerwinch. Bij de "gewone" meters vervolledigen een voltmeter, temperatuurmeter, oliedrukmeter, toerenteller met aangegeven aantal draaiuren van de motor en een stand van de tanks aan boord. Alles is overzichtelijk geplaatst, zodat bij het minste onheil snel kan worden ingegrepen.
Historiek van mijn vorige bootjes :
El Verde : spitsgatkottertje 9,30m lang en 3,20m breed en 0,85m diepgang, motor Indenor 50 pk, van Peugeot origine met bouwjaar 1970, gebouwd door Jachtwerf Oost in Akkrum. Bootje werd verkocht (2007) aan onze inmiddels zeer goede vrienden Karel en Leon, Karel is ook geregeld gastschrijver op mijn blog. In 2010 verkochten Karel en Leon de El Verde verder aan een koppel uit Izegem. Zij herdoopten het terug in Griffioen, wat de naam was van het bootje toen we er allebei op verliefd werden in het verre, maar mooie Akkrum.
Enya : Super Lauwersmeerkruiser - 11,40m lang en 3,40m breed met diepgang van 1,00m - gewicht 12 ton - motor : DAF 575 - bouwjaar 1983 op Lauwersmeer - werf in Westergeest. Was een miskoop, maar dat gebeurd overal wel eens. Het bootje werd omgeruild met mijn huidige Gruno Royal 38'.
Enya : Gruno Royal 38 - bouwjaar 2000 - 12m lengte, 3,80 breed en diepgang van 1,10m - gewicht 12 ton - motor IVECO 125 pk - 6 cylinder gebouwd op Gruno werf in Zoutkamp. Ongelofelijk wendbaar, dankzij boeg- en hekschroef, stille, zuinige motor, weinige uren gedraaid bij aankoop en zowel het interieur als buiten goed in orde. Boot werd in 2011 herschilderd, zowel onderwaterschip als boven de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst en de motor volledig nagezien.
Toen we elkaar zagen op 16.09.10 wist ik niet eens dat zo'n studierichting als I.W. bestond. Ik heb ondertussen al wat gegrasduint op internet en er over gelezen. Lang niet zo'n makkelijke materie, maar ik denk dat jij dat aankan ! Ik hoop zeker dat we van tijd tot tijd de gelegendheid hebben om met elkaar een babbeltje te doen. Dat zou super zijn. Jammer van die verloren tijd, want die halen we nooit meer in ! opa
Hi Pa,
Ikke nog eens. JIJ staat nu op internet op een blog. Iets wat je nooit gekend hebt, maar je zou het zeker interessant gevonden hebben, al was het maar om je postzegelverzameling aan te dikken. Ons ma zou het maar "brol" gevonden hebben. De band tussen ons was altijd sterk, omdat we zoveel op elkaar leken. Telkens ik bij u sta, daar op die kille plaats mis ik je nog altijd. 'k Heb al een nieuw plantje gekweekt om het andere te vervangen bij u. 'k Breng het wel eens als we alleen zijn. U en ik ! Rust zacht. Onze kleinen.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
